Categorie: Werken geblazen

Bij het ’80-plus-proof’ maken van onze achtertuin hoort ook het vervangen van de 34 jaar oude en uit de kluiten gewassen coniferen. Deze worden begin november vervangen door  een spiksplinternieuwe schutting van Douglas-hout.

Het verwijderen van de coniferen is voor een man die op weg is naar de 80 géén sinecure. Maar indachtig het gezegde ‘Elke dag een draadje is een hemdsmouw in een jaar’  ben ik van de week gestart met het kortwieken van de 34 jaar oude reuzen.

Ik heb ze aan één kant alvast kaal gemaakt en dan krijg je al een enorme berg afval, dat afgevoerd moet worden. Maar je leert wel om niet alles in één dag te doen. We hebben nog een week om de klus te klaren. Maar het begin is gemaakt. Het begin van een metamorfose

 

Laatst vroeg iemand aan mij of ik mijn tijd nog wel door kon komen in deze tijd van  social distancing. Ik begon mijn antwoord met te zeggen dat het in de zomer beter gaat dan in de winterperiode. We hebben nog lastige maanden voor de boeg.

Maar nu de dagen korter worden heb ik me weer op het schilderen gestort. Ben momenteel in de periode beland, dat mijn zwart-wit schilderingen wat groter moeten zijn. Heb er al een viertal gemaakt die ongeveer een vierkante meter groot zijn.

Het laatste wat ik geschilderd heb is een tafereel bij ons in de buurt dat ik jaren geleden eens gefotografeerd heb en nu aan het doek of beter gezegd aan het tafelplastic toevertrouwd heb. Ik heb dit geschilderd op een stuk plastic dat men ook  gebruikt voor over de keukentafel. Daarna heb ik het over een raamwerk gespannen. Het schilderij is 105 x 70 cm.

Oja . . . en ik eindigde mijn antwoord met: Ik vermaak me (nog) wel

 

In mijn bericht ‘De nieuwe contouren’ berichtte ik over de stand van zaken m.b.t. het ’80-plus-proof’ maken van mijn  achtertuin. Ik kan momenteel niet zo heel veel meer doen, omdat we moeten wachten op het plaatsen van een nieuwe afscheiding, die in de plaats komt van de oude coniferenhaag. Daar dit pas over zes weken door een bedrijf uitgevoerd wordt, kan er momenteel niet zo heel veel gedaan worden.

We hebben nog wel een discussie gevoerd over de twee grote vakken, die momenteel bijna helemaal leeggemaakt zijn. Hadden we aanvankelijk het idee om daar split in te storten, nu zal daar eind november een mooie kunstgrasmat gelegd worden. Een erkend bedrijf zal vakkundig de door ons gekozen mat aanleggen. Wij hoeven alleen te zorgen voor een egaal zandbed en zij doen verder de rest.

•  Aanbrengen menggranulaat van minimaal 5 cm
•  Aantrillen en uitvlakken menggranulaat
•  Aanbrengen drukverdelend doek
•  Aanbrengen kunstgras en eventueel verlijmen van naden
•  Kunstgras vast zetten met kunstgras haken
•  Opborstelen kunstgras
•  Bezanden met kwartszand
•  Opruimen en afvoeren restmateriaal

Tja . . . Als je vantevoren nog maar hele globale ideeën van je nieuwe tuinplan hebt, kunnen er tijdens de uitvoering van de werkzaamheden zomaar ineens wijzigingen aangebracht worden. En dan krijg je ineens een bericht met de titel: Split wordt kunstgras.

Na twee weken flink aanpoten worden in mijn achtertuin de nieuwe contouren al wat zichtbaar. De tuin moet zeer onderhoudsvriendelijk en onderhoudsgemakkelijk worden. Gezien de leeftijd van ‘de tuinman’ wordt hij ’80-plus-proof’ gemaakt. Heb al twee grote vakken nagenoeg leeg gehaald. De planten die ik op een andere plaats wil planten heb ik tijdelijk opgepot en ik vertroetel ze nu dagelijks. Het is de bedoeling dat links, rechts en achter in de tuin een strook ‘groen’ komt die weinig onderhoud vergt. De twee grote lege vakken worden opgevuld met split; misschien dat een mooie acer in pot het vak mag opsieren.

Het werk ligt nu even stil, omdat er aan een zijde een nieuwe schutting gezet wordt. Daar dit pas over een week of zeven gebeurt, hebben we ook nog tijd genoeg om een hoge en brede, drieendertigjare oude coniferenhaag te verwijderen.

Op onderstaande foto’s zijn ze al een beetje zichtbaar, de nieuwe contouren

Dinsdag maar ook woensdag heb ik me uitgeleefd op een boom in mijn achtertuin. Deze past niet meer in mijn onderhouds-gemakkelijke tuin. Daarom moet hij ERUIT.  Graven en opzoeken van de wortels was mijn gedachte. De blootliggende wortels zaagde ik door. Maar toen ik tot op een bepaalde diepte alle wortels doorgezaagd had, was er nog geen enkele beweging in de boom te krijgen. Nadat ik wat dieper gegraven had bleek dat de boom een zeer stevige penwortel had. Omdat ik geen zin had om mijn hele tuin overhoop te zetten en een gat van een meter tot anderhalve meter diep te graven heb ik de poging opgegeven.

Het plan is nu om de stam zo dicht als mogelijk bij de grond af te zagen en de stronk af te laten sterven.

Heb op internet al naar mogelijkheden gezocht om een boomstronk te doden. Ben bang dat de mogelijkheden die zijn aangedragen niet zullen werken.

Tja . . . dan blijft ie maar zitten, dacht ik, want het vellen is mislukt

Het ontwerp van mijn ’80-plus-proof’ achtertuin begint steeds vastere vormen te krijgen. Elke keer kom ik weer een stapje dichter bij het definitieve plan. Er speelden allerlei ideeën door mijn hoofd. Maar gaandeweg het proces vielen eraf omdat ze te bewerkelijk zijn of omdat ze niet passen binnen het budget dat is gesteld.

Momenteel kan er nog niet zo heel veel gedaan worden omdat planten en struiken niet verzet kunnen worden. Over anderhalve maand is dat wel mogelijk.

Maar donderdag begonnen mijn handen toch weer te jeuken en heb ik een van de drie te vellen bomen uit mijn tuin verwijderd. Op de melodie van ‘Zij kon het lonken niet laten’ van Wim Sonneveld werkte ik een boom tegen de vlakte en zaagde deze in drie stukken. En steeds zong het maar door mijn hoofd: ‘Hij kon het werken niet laten’

Omdat men zondagavond in het weerbericht liet zien en horen dat het maandag nogal buiig weer zou zijn, hadden we besloten om op onze wekelijkse wandeldag NIET te gaan wandelen.

Daarom trok ik maandag na het eerste buitje mijn werkplunje aan en ging naar buiten. Ik begon met het schoonmaken van de dakgoten, want verleden week met die hoosbuien hadden we gezien dat ze het regenwater niet konden verwerken. Nogal wat emmers zand en bladeren heb ik uit de goten van ons en de buren geschept. Omdat de regen niet echt doorzette – er vielen af en toe maar wat druppels – toog ik daarna naar mijn achtertuin.

Omdat ik een tijdje geleden besloten heb om mijn achtertuin ‘tachtig-plus-proof’ te maken, was er nog wel wat werk te verrichten. Ik wil voorkomen dat ik in de toekomst snoeiwerk moet verrichten waarbij ‘halsbrekende toeren’ moeten worden uitgehaald. Daarom worden alle struiken teruggesnoeid tot manshoogte, zodat ik staande naast de struik het nodige snoeiwerk kan verrichten. De drie bomen zullen van de herfst / winter het loodje leggen. Wellicht dat we de haagbeuk nog van de ondergang kunnen redden als we hem op een ordentelijke manier kunnen kortwieken.

Maandag heb ik een container en vijf volle vuilniszakken snoeiafval geproduceerd. In één hoek van de tuin hebben een aantal struiken een nieuwe look gekregen.

Een volgende keer gaan we verder met . . .  Werken i.p.v. wandelen

In mijn bericht van 3 mei j.l. (5295 Op onkosten gejaagd) berichtte ik, dat ik mijn achtertuin ‘kat-vrij’ had gemaakt. Ruim 2 maanden later kan ik meedelen dat ik sindsdien géén enkele kat meer in mijn achtertuin heb gezien. Maar ik juich nog niet al te hard, want die verr**** krengen zijn hardleers en willen persé sch***** in andermans tuin.

Een paar weken geleden heb ik nog een knoop doorgehakt en ben begonnen om ook de voortuin ‘kat-vrij’ te maken. Die ellendige beesten zochten daar ook ruimte om te sch***** en te pie***. Daarbij kwam, dat ik er met carex en houtsnippers een allegaartje van gemaakt had; alleen om te verhinderen dat andermans katten in mijn voortuin hun behoeften kwamen doen. Het zag er gewoon niet meer uit.

Daarom heb ik in overleg en met hulp van mijn behulpzame zwager besloten de perken in de tuin leeg te maken en te voorzien van split. Een viertal witte hortentias mochten blijven staan. In het grootste perk komt een Acer palmatum, dissectum atropurpurem, die mooi zal afsteken bij de grijze split. Totdat we een mooi exemplaar hebben gevonden mag een hortentia onze voortuin opfleuren.

Tja . . . het heeft weer wat inspanning, heel veel spierpijn en wat euro’s gekost. Maar . . . ook mijn voortuin is nu (hopelijk) kat-vrij

Alles heeft maar een bepaalde levensduur. Een gedeelte van onze afscheiding van de achtertuin was helemaal op. De schutting viel na 33 jaar van ellende uit elkaar. De 6 schuttingdelen dienden vernieuwd te worden. Daarom werd er aan marktverkenning gedaan, overleg met de buren gepleegd en materialen aangeschaft. Maar toen . . . toen kwam het virus. De schuttingdelen staan daardoor al weken in mijn achtertuin te wachten op plaatsing.

Maar . . . afgelopen woensdag durfden mijn zwager en ik het aan om te beginnen met de vervanging van de versleten delen. We zetten allebei een mondkapje op en begonnen aan het plaatsen van de nieuwe delen. ’s Morgens had ik de oude delen al gesloopt; omdat deze grotendeels rot waren, was de sloop een fluitje van een cent.

We werkten goed samen en aan het eind van de middag hadden we al 2/3 deel van de afscheiding vervangen. Gisteren plaatsten we het restant.

De afscheiding ziet er nu weer uit om door een ringetje te halen en kan er weer heel, heel veel jaren tegen.

Tja . . . mede dankzij de hulpvaardigheid van mijn zwager . . . een nieuwe afscheiding

En dan nog even DIT