Categorie: Werken geblazen

Onze afscheiding van de achtertuin bestaat op een tweetal plaatsen uit een houten schutting. Deze schuttingdelen staan er al ruim 33 jaar. Vooral de delen die onze tuin met de buren scheiden zijn er slecht aan toe.

Daarom hebben we besloten deze 6 delen van 180×180 cm te vernieuwen. Ik heb aan marktverkenning gedaan, overleg gehad met de buren en hulp georganiseerd; want we willen het vervangen in eigen beheer uitvoeren. De bestelling is gedaan en geleverd, de uitvoering was gepland, maar . . . de werkzaamheden zijn nu vanwege de sociale onthouding en de anderhalve meter afstand houden uitgesteld.

Tja . . . ook het vernieuwen van een schutting is uitgesteld, ook dat werk ligt stil.

Het was bij ons traditie dat op 2 januari na het opruimen van de kerstboom en de kerstspullen de tegelvloer van de woonkamer geschrobd werd. Maar . . . omdat we beiden veel, heel veel dichter bij de 80 zitten dan bij de 70 hebben we gisteren met deze traditie gebroken. Het valt ons wel enigszins zwaar. Niet het feit dat de tegelvloer nu niet geschrobd wordt daar komt wel een oplossing voor, maar het accepteren dat we iets niet meer kunnen.
Ik dien er wel aan toe te voegen dat de beslissing niet zo heel moeilijk was, omdat ondergetekende last heeft van een onwillige spier en dan laat je de luiwagen wel staan.

Verder kan ik ter geruststelling zeggen, dat we nu NIET in een vervuilde woonkamer leven. Met een stofzuiger, swiffer doekjes  en natte vloerdoekjes kom je ook een heel eind. Maar . . . er is wel een traditie gebroken.

Het is jaarlijks in de herfst een terugkomend verschijnsel dat onze voortuin, de oprit, alsook de bestrating grenzende aan onze tuin vol ligt met afgevallen bladeren van bomen in de openbare plantsoenen op ons woonerf.  In oktober beginnen we al met het opruimen van het blad. Gelukkig heb ik een elektrische bladblazer en een kruiwagen om de bladeren op een hoop te blazen en daarna naar de bladkorf van de gemeente te brengen. Een à twee keer per week ruimen we (een buurtgenoot en ondergetekende) de herfstbladeren op. Nog een paar weken en het leed is weer geleden.

Maar . . .
De Duitse overheid laat het gebruik van de bladblazer enkel nog toe wanneer het niet anders kan. De bladblazer is niet alleen lawaaierig en vervuilend, hij blaast ook het leven uit planten en dierenén bedreigt onze grondwaterreserves. “Laat de bladblazer staan, om insecten en andere dieren te sparen”, adviseert het ministerie zowel gemeentebesturen als particulieren.  “Het meest idiote instrument dat de mens ooit heeft uitgevonden”, zegt bioloog Dirk Draulans.

Bladblazers met tweetaktmotoren vervuilen meer dan wagens. Eén uur blazen veroorzaakt evenveel uitstoot als 1.700 kilometer rijden met een Toyota Camry uit 2016, blijkt uit Amerikaans onderzoek. Dat soort bladblazers stoot veel fijn stof uit, maar ook benzeen, koolstofoxide, koolstofdioxide en stikstofoxiden. “Het is het meest idiote instrument dat de mens ooit heeft uitgevonden”.
Lees hier meer >>>>>

Tja . . . Ik heb een elektrische bladblazer. Dus ik ben niet zo vervuilend bezig als hierboven gesteld wordt.
Ik ben blij met het meest idiote instrument. Afgelopen zaterdag heb ik weer lekker geblazen.

Vorige week woensdag kwam mijn oudste zoon met een  vracht multiplexplaten van 1 cm dik en papieren mallen van letters bij ons voorrijden. Alles werd uitgeladen en in onze garage gedeponeerd. Er kwam ook nog  een electrische decoupeerzaag in onze garage te liggen.

Nadat alles uitgeladen was, werd me verteld wat de bedoeling was. In het kader van het unieke project Flower Power t.g.v. de viering van ’75 jaar Herdenken en Bevrijden’ in onze gemeente mocht ik  11 letters met een hoogte van 68 cm uitzagen en schuren.

Afgelopen maandag heb ik achter op ons terras vele uren staan te zagen en schuren. Op het einde van de middag had ik de meeste letters uitgezaagd en keurig geschuurd. Binnenkort zullen de letters (als deze geschilderd zijn) op het terrein komen te staan waar het eerdergenoemde project verder uitgewerkt zal worden.

Ik heb met veel plezier en inspanning mijn steentje aan het unieke project bijgedragen . . .

Gisteren stond er wederom ‘werken’ op de agenda in plaats van ‘wandelen’. Nu was het werken geblazen in de voortuin van mijn jongste zoon. Hij wordt het onkruid tussen de stenen van zijn stoep in de voortuin maar niet de baas. De eerlijkheid gebiedt te zeggen dat zijn inspanning ook niet optimaal is. Daarom heb ik voorgesteld om het eens anders aan te pakken om het onkruid voorgoed de baas te worden.

Ik stelde voor dat als hij  voor een zak dansand zou zorgen, ik de bestrating in zijn voortuin eruit zou halen en er opnieuw zou inleggen. En passant zou ik  het onkruid verwijderen en dansand in de voegen vegen.

Zo gezegd, zo gedaan. Gistermorgen lag ik al vroeg op mijn knieën in de voortuin van mijn zoon. Het werk vlotte goed. Het zonnetje scheen op mijn rug. Al ruim voor 12 uur had ik al een flink gedeelte gedaan. ’s Middags legde ik het restant van de bestrating er opnieuw in. Halverwege de middag was de klus geklaard. Helaas had ik te weinig ‘onkruidmijdend voegzand’ zodat ik het karwei niet helemaal kon afmaken. Het karwei met een rigoureuze aanpak.

Gisteren trok ik al vroeg mijn werkplunje aan in plaats van mijn wandelschoenen. Werken en wandelen beginnen allebei met een ‘W’, maar er is een groot verschil tussen die twee werkwoorden. Het eerste is écht werken en het tweede doe je als ontspanning.

Wat is er aan de hand? In het weekend fietste ik  even naar het huis van mijn oudste zoon om te kijken of nog alles in orde is nu hij met vakantie is. Ik wist dat hij nog steeds geen tuinman had gevonden en dat was in zijn tuin ook heel goed te zien. Terwijl ik naar huis fietste, kreeg ik het idee om mijn zoon nog eens te verrassen door zijn tuin een onderhoudsbeurt te geven.

Zo gedacht, zo gedaan. Gisteren heb ik in de zij- en voortuin 7 (= ZEVEN) vuilniszakken vol met onkruid geplukt. Er zaten een paar mooie exemplaren tussen al die verschillende soorten. Er waren planten die zich ogenschijnlijk zeer goed thuis voelden in de tuin van mijn zoon, want ze hadden een lengte van 1 m bereikt. Achteraf viel het karwei toch nog mee. Ongeveer drieeneenhalf uur plukken, vegen en opruimen leverde een mooi resultaat op. Van de week zal ik met mijn hulpvaardige zwager de blokken met taxus en de haagbeuken nog knippen en snoeien. Dan ligt de tuin er weer netjes bij. En zal de verrassing voor mijn zoon compleet zijn (tenminste als hij dit bericht niet voortijdig onder ogen krijgt op zijn vakantieadres). Een verrassing die tot stand is gekomen door te werken i.p.v. wandelen.

Mijn aandeel in het ‘Flower-Power-Project’ is afgerond. Ik heb enkele weken met heel veel plezier gewerkt aan mijn rood-wit-blauwe bloemen. Keek regelmatig naar het kleurige geheel in mijn achtertuin. Van de week heb ik mijn bijdrage afgeleverd. Zal ze hoogstwaarschijnlijk nog wel een keer terugzien, als we in september op het terrein waar ze uitgezet worden een kijkje gaan nemen.

Tussen de 40 bloemen zit één afwijkend exemplaar, een buitenbeetje dus. Die afwijking is voor mij heel voor de handliggend; de spuitbussen met verf waren leeg. Maar ook met deze bloem eer ik de bevrijders van weleer.

Tja . . . eerbetoon door en met een buitenbeentje

Half Nederland is nog op vakantie. Wij zijn inmiddels alweer 7 weken thuis. Ons vakantiegevoel is al helemaal weg. Wij zitten alweer in de routine van alledag. Huishoudelijke karweitjes, de tuin bijhouden, klusjes bij mijn zoon, boodschappen doen en de administratie bijhouden zijn weer aan de orde van de dag. Ook onze sociale verplichtingen leggen zo af en toe weer beslag op onze tijd. We zitten weer helemaal in het ritme. Het vakantiegevoel is helemaal weg.

De eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat ik zo af en toe toch mooie herinneringen ophaal van onze laatste vakantie in Portugal en even stiekem naar de foto’s kijk die we in de Algarve gemaakt hebben.

Het is heel normaal dat het vakantiegevoel tamelijk snel wegzakt. Las van de week het artikel: ‘Vakantiegevoel verdampt snel’.

Tja . . . het kan per slot van rekening niet altijd vakantie zijn, want dan zouden we niet zo genieten van die twee, drie vakantieweken. Nee, het is heel normaal dat mensen op een gegeven moment zeggen . . . en weg is het vakantiegevoel