Categorie: Werken geblazen

We zijn weer in januari aan beland. Januari en februari zijn voor mij altijd de vervelendste maanden van het jaar, waar geen einde aan lijkt te komen.
Het zijn echte wintermaanden; met af en toe vervelende ongemakken van ijzel, sneeuw en gladheid.
Je kunt buiten niet zo heel veel doen en hoewel de dagen elke dag ietsiepietsie langer worden, duren de dagen lang.

Maar dit jaar komt er verandering in. Ik heb een bezigheid gevonden, die nogal wat tijd zal vergen.
Wat is er aan de hand ?
Toen ik mijn (voorlopig) laatste geboortebord af had, liet ik dit aan mijn vrouw en mijn oudste zoon zien. Ze waren dol enthousiast. Ik had namelijk via kunstmatige intelligentie een olifant laten ontwerpen in de stijl van Mondriaan. Daarnaast had ik ook een uil in dezelfde kleuren geschilderd.

Het voorstel van zowel mijn zoon als vrouw was om alle borden in dezelfde geest te schilderen. ‘Dan heb je iets heel unieks, borden helemaal in jouw stijl!, zeiden beiden nagenoeg in koor.

Zo gezegd, zo gedaan. Een paar dagen later begon ik met de eerste over te schilderen. Al gaande het schilderen kwam ik er achter wat de beste werkwijze was. Toen ik die eenmaal gevonden had, was het een fluitje van een cent. En . . . Ben ik de vervelendste maanden van het jaar toch mooi bezig

In een pot vol blauw en zonder geuren,
Papieren bloemen die nooit verkleuren,
Hun kleur blijft helder, stil en fijn,
Een kunstwerk voor altijd, als zonneschijn.
De man zag het en vond het zeer plezant
met de schaar en lijm nog in zijn hand.

Tja . . . Wij laten het nu maar blauw blauw

 

 

 

 

 

Een, twee, drie, vier
Hoedje van, hoedje van
Een, twee, drie, vier
Hoedje van papier

Heb je dan geen hoedje meer
Maak er één van bordpapier
Eén, twee, drie, vier
Hoedje van papier

Ik kan me nog herinneren dat we tijdens onze kinderjaren wel eens soldaatje speelden. We vouwden dan van een ouwe krant een hoedje; dat was dan onze helm. Tja . . . Een hoedje van papier. Aan dat vouwen en aan dat liedje moest ik van de week denken toen ik een paar bloemen van papier zat te maken voor ‘een aardigheidje’ dat mijn vrouw wilde meenemen voor iemand waar ze op bezoek ging.

En het zong maar door mijn hoofd: Een, twee, drie, vier. Bloempje van, bloempje van. Een, twee, drie, vier. Bloempje van papier.

Ik kreeg zoveel plezier in het maken van die bloemen van tissues, dat ik de volgende dag op internet eens op zoek ging naar een ander soort ‘bloempje van papier’. Jawel hoor op internet kun je legio voorbeelden vinden. Ik had al gauw een mooi exemplaar gevonden en er was ook een Youtube-filmpje waar je kon zien hoe het in elkaar gefröbeld diende te worden. Het bleek voor mij een fluitje van een cent te zijn.

Daar onze orchideeën onlangs vol groene luizen zaten hebben we deze in de kliko gegooid; het gevolg is dat onze cachepots leeg op de vensterbank staan. Mijn vrouw wil deze na onze vakantieperiode pas weer vullen. Daardoor was mijn idee snel geboren. Ik maak wat ‘papieren bloemen’ voor die lege potten.

Het resultaat zien jullie hier onder.
Tja . . . Van een ‘Hoedje van papier’ naar een ‘Bloempje van papier’

P.S.
BLAUW volgt nog . . .

Verleden jaar had ik zomaar om het eens uit te proberen van de hortentia’s die in mijn tuin staan, wat stekjes geplant. En tot mijn zeer grote verbazing heb ik dit jaar al flinke, bloeiende planten in mijn tuin staan. De stekjes deden het fantastisch in een pot potgrond. Nu zitten er dus al mooie bloemen aan.

De hortentia is een gemakkelijke struik en in de zomer kan je lang van de bloemen genieten. Dat was voor mij de reden om nog maar eens wat stekjes in de potgrond te zetten.

Alhoewel ik wel wist hoe ik diende te stekken heb ik ‘mijn assistent – ChatGPT’ nog maar eens om advies gevraagd. Deze had het over stekpoeder gebruiken, maar omdat ik dat verleden jaar niet gebruikt heb en nu ook niet bij de hand heb, heb ik de stekjes zonder dat speciale poeder in de potgrond gezet. Het is niet mijn kostwinning, dus sneuvelen er de komende maanden een aantal, dan is er nog geen koe bij overstuur.

Tja . . . Een fluitje van een cent hortentia’s stekken

 

Tijdens de renovatie van onze achtertuin enkele jaren geleden is het niet helemaal naar mijn wens gegaan.
Nadat we destijds de meer dan 30 jaar oude, te grote coniferen hadden verwijderd, werd er een schutting geplaatst. Links en rechts werd een border gecreëerd met de planten die al in de tuin stonden. De planten die vanwege de aanleg van twee vakken met (kunst-)gras moesten wijken werden op de lege plekken gezet die er waren ontstaan. Met de aankoop van een paar nieuwe planten stonden de twee borders weer snel vol. Maar daar is ook alles mee gezegd. Het was voor mijn begrippen een allegaartje.

Daarom heb ik een jaar geleden een border al aangepast en na een zomer dat het flink heeft kunnen groeien en bloeien ben ik daar zeer tevreden over. Maar de border aan de oostkant was in mijn ogen nog steeds een allegaartje. Daarom ben ik verleden week begonnen met daar ook verandering in aan te brengen. Ik ben begonnen met planten van dezelfde soort bij elkaar te zetten. Bepaalde grassen die door middel van scheuren vermeerderd kunnen worden heb ik opnieuw geplant en staan nu bij elkaar. Zonder aankoop van veel nieuwe planten heb ik nu in die border ook orde geschapen.
Volgende zomer als alles weer opnieuw wortel heeft gezet en bloeit kunnen we pas oordelen over het resultaat. Maar zoals het er nu uitziet ben ik best tevreden.

Tja . . . Er is weer rust in de tuin.

Al aan het begin van dit kalenderjaar hebben mijn beide zoons en ondergetekende een schildersbedrijf een offerte laten maken voor het buitenschilderwerk van onze woningen. Het was toen de vraag of na de gunning het werk dit lopende jaar nog wel gedaan kon worden, gezien de vele opdrachten die het bedrijf had.

Verleden week kregen we het bericht dat het nog in de planning opgenomen kon worden. Daarom stonden maandagmorgen om 8.00 uur drie schilders bij ons op de stoep. In de loop van die eerste dag blijkt dan dat jouw normale dagelijkse gang van zaken op zijn kop gezet wordt door een paar ijverige schilders. Ze sjouwen rond, door en in jouw huis. Alle ramen en deuren staan de hele dag open. Daardoor horen wij de hele dag de radio die de schilders buiten op de oprit hebben geïnstalleerd. Tijdens de pauzes zorgen we voor een kopje koffie.

Tja . . . Van acht uur ‘s morgens tot ‘s middags half vijf zetten ze kozijnen en buitendeuren weer mooi in de verf. Je hebt dan wel een hele dag lang schilders over de vloer

 

P.S.
Inmiddels zijn de schilders weer vertrokken. Het resultaat van hun inspanningen mag er zijn; we zijn zeer tevreden. En  . . . we hebben nu geen schilders meer over de vloer

Wat een prachtige uitvinding ‼️
Wat een uitkomst ‼️

De twee uitroepen staan voor het polymeerzand waarmee ik onlangs de voegen van mijn tuinterras heb opgevuld. Ik heb GEEN last meer van onkruid tussen de klinkertjes en ook de mieren zijn verdwenen.

Deze ervaring heeft mij doen besluiten om de voegen van alle bestrating rondom ons huis te gaan vullen met dat speciale voegzand.

Daarom ben ik maandagmorgen (de zomerhitte is momenteel even ver weg) met de herbestrating (klinkertje eruit – klinkertje schoonmaken – klinkertje erin) van de overige bestrating in onze achtertuin begonnen.

Een flink karwei? Wel nee! Elke dag een klein stukje, dan is het elke keer maar een klein karweitje.

 

In mijn bericht ‘Nooit meer onkruid plukken’ schreef ik over het voegen met polymeerzand. Het resultaat bij de stoep van mijn zoon is zo verbluffend goed, dat ik besloten heb om mijn terras in de achtertuin (waar ook steeds onkruid opkomt tussen de kwartetjes) ook ga voegen met polymeerzand.

MAAR . . . MAAR . . . dan zullen alle klinkertjes eruit moeten. Want ze liggen nu te strak tegen elkaar om ze te kunnen voegen met polymeerzand.

DUS . . . mag ondergetekende aan de slag. 16 m2 terras, tussen de 1000 en 1100 klinkertjes eruit halen, schoonmaken, onkruid verwijderen en de klinkertjes terugleggen en daarbij zorgen voor een voeg tussen de kwartetjes.
Geen lastig karwei, maar er zal wel een aanslag gepleegd worden op diverse 82-jarige spieren die niet meer gewend zijn om dergelijke inspanningen dagelijks te leveren.

Spierpijn is echter van voorbijgaande aard, is al vele jaren mijn motto. En als straks de klus geklaard is en het polymeerzand in de voegen het onkruid tegen houdt, weet ik waarvoor ik een klein beetje (spier-)pijn heb moeten lijden.

Tja . . .  Het is en blijft een flink karwei. Maar . . . elke dag een draadje is een hemdsmouw in een jaar

VOOR

NA