Nu het virus in heel Europa, maar ook in ONS land razendsnel uitbreidt hebben wij voor deze week in het kader van de sociale onthouding enkele afspraken (o.a. tandarts) afgezegd.
Ook willen we ons immuunsysteem in goede conditie houden. Daarom hebben we besloten dat we nu dagelijks een (kortere) wandelroute lopen i.p.v. eenmaal per week op maandag een langere.
Tja . . . Elke dag een draadje . . .
Omdat gisteren de zon eindelijk weer eens scheen trokken we onze wandelschoenen aan en reden naar het punt waar we verleden week omgekeerd waren om onze route te vervolgen.
Het werd een mooie wandeling op die ‘eerste zonnige lentedag’ in en rond de Heeswijkse bossen. Ons lunchpakket aten we op gezeten op een bankje in de zon en met zicht op het kasteel van Heeswijk. Daar lag gisteren ook ons keerpunt.
Vorige week vrijdag, daags voor de vierjaarlijkse schrikkeldag, trokken we onze wandelschoenen weer aan. Ons startpunt lag deze keer aan de Kampweg in Vorstenbosch. We hadden een stuk van de route overgeslagen omdat we dat traject al heel vaak hadden gelopen.
Het was kil en er waaide een koud windje toen we aan de route begonnen. Je kon zien dat het de afgelopen week heel, heel veel geregend had. Sloten stonden vol, op bospaden stonden grote plassen water en nogal wat delen van akkers stonden eveneens onder water. Wij hadden echter geen last van al dat water. Tegen twaalven waren we bij ons keerpunt de Heibloemsedijk. Gezeten op eeen omgewaaide boom aten we ons lunchpakket op en begonnen aan de terugtocht.
Gisteren, toen Dennis uitgeraasd was, trokken we de wandelschoenen weer aan en reden naar het Natuurcentrum De Maasthorst. Daar lag het startpunt van onze route. Ons keerpunt lag dit keer bij de Bedafse bergen. In het begin van de route kwamen we hier en daar kabouters tegen; ze keken wel naar ons maar gaven verder geen teken van leven. De paadjes en weggetjes waren voor ons allemaal bekend terrein. We hadden deze al menigmaal gefietst of gelopen. Er woei een flinke bries, die we op de heenweg pal van voren hadden. Gelukkig regende het niet, maar toen we thuis zaten te genieten van een welverdiend kopje koffie kletterde de hagel tegen de ruiten.
Gisteren – eindelijk een dag zonder regen – vervolgden we na een (gedwongen) pauze van enkele weken het Hertogenpad. Ons startpunt lag in de Pnemstraat in onze buurgemeente. Het was een mooie route langs en door de randen van de Maashorst. We begonnen onze route bij het overbekende slingerpad en het keerpunt lag gisteren bij het Bezoekerscentrum Slabroek waar we ons lunchpakket opaten. We zijn geen grote grazers, wisenten tegen gekomen. Wel kruisten mezen ons pad en op het laatste zagen we een dartel hert voor ons passeren. Weer terug bij de auto bleek dat we 9,8 km hadden afgelegd in het natte bosgebied.
Gisteren, op die kille en mistige winterdag, parkeerden wij onze auto aan het begin van de Houtvennen in Volkel. Verleden week was dat ons keerpunt. Nu was het ons startpunt en lag ons keerpunt bij Ravensdel in Uden.
De route was beduidend interessanter dan verleden week. Op een gegeven moment liepen we over de oude spoordijk – tussen wachtpost 30 en wachpost 29, van het Duits Lijntje. Opeens kwamen de jeugdherinneringen weer naar boven. Zie me nog met mijn moeder op 6-jarige leeftijd in Veghel op het station in de trein stappen voor de bedevaart naar Kevelaer in Duitsland. Tegen mijn vrouw, die voor me liep, riep ik: ‘Hier ben ik dus heel lang geleden ook met de trein geweest’. Tja . . . ’t kan verkeren dat tijdens een wandelroute op een winterdag beelden in je opkomen van meer dan 70 jaar geleden. Mooi toch.
Gisteren trokken we onze wandelschoenen – waar we de Limburgse löss inmiddels van afgespoeld hadden – weer aan. Nu stond het traject Odiliapeel – Houtvennen in onze agenda. We begonnen bij de visvijver Peelsche Heide. Op het voormalige defensieterrein ligt nu een visvijver en de restanten van een boerderij-hangar uit WO II.
Waarschijnlijk is de route van gisteren de saaiste route van alle routes die we al hebben gelopen en nog zullen lopen. De route liep namelijk langs de randen van vliegbasis Volkel. Op de grote kale vlaktes is weinig te zien. Klaarblijkelijk hadden de F16-piloten een vrije vliegdag, want we hebben helemaal geen vliegverkeer gehoord en gezien. Ons keerpunt lag bij Wachtpost 30 van het voormalig Duits Lijntje. Op een bank bij de Houtvennen aten we ons lunchpakket op en liepen de ‘saaie’ route weer terug. De volgende keer wordt het weer interessanter op ons Hertogpad vanaf de Houtvennen richting Uden
Gisteren parkeerden we onze auto aan de Vossenbaan een van de toegangen tot het Nationaal Park de Groote Peel. We liepen op deze donkere dag een zeer, zeer mooie route dwars door de Groote Peel. De route begon met een kronkelend pad over een aarden wal. We liepen tussen veengebieden langs het Steltlopersveen, het 8e Vaartje en het 6e Vaartje. We zagen dat Staatsbosbeheer van alles onderneemt om het veengebied in stand te houden. Het omzagen van berken en het afplaggen van bepaalde gebieden was duidelijk zichtbaar. Ondanks de dreigende luchten genoten we volop daar in de Groote Peel. Terug bij onze auto hadden we toch weer 10,9 km op de teller staan.
Gisteren reden we richting Helenaveen voor het vervolgen van onze wandelroute. Nu liepen we vanuit Helenaveen naar Mariapeel. Het was weer een hele mooie route door bossen, langs oude vaartjes en over de hei. Het was af en toe wel even zoeken naar de ‘wit-rode-markeringen’ omdat de beschrijving niet helemaal meer klopte. Daar het een zeer oude route is, zijn sommige markeringen nagenoeg helemaal verweerd. Maar we zijn toch bij het keerpunt van onze dagroute gekomen daar midden op de hei van Mariapeel.
Gisteren parkeerden we onze auto bij de kerk in Griendtsveen. Daar lag het startpunt van onze wekelijkse wandelroute.
We liepen vanuit Griendtsveen vele kilometers langs een kanaal dat gebruikt werd voor het vervoer van de turf bij de ontginning van het uitgestrekte hoogveengebied. De Mariapeel is een zeer zeldzaam landschap met zijn laatste restjes hoogveen. Staatsbosbeheer doet er alles aan om het hoogveen weer te laten groeien, maar dat zal nog wel eeuwen duren voor dat er veel meer hoogveen terug is.
Aanvankelijk dacht ik dat het een saaie route zou worden. We moesten namelijk over een pad langs een nagenoeg droog kanaaltje lopen, dat 2,5 km recht toe recht aan is. Het werd echter een zeer aangename wandeling op deze zeer zonnige herfstdag daar in de Peel.
We begonnen bij de kerk van Griendtsveen, het Peeldorp bij uitstek met zijn vaarten en gebouwen die nog herinneren aan het afgraven van het veen. We genoten volop van de natuur en het mooie weer op deze lange rechte wegen en paden naar het midden van Mariapeel. De volgende keer passeren we weer andere peeldorpen op onze route.
