Categorie: Mijn Camino

Verslag van MIJN CAMINO
 

Bij het nagenieten/verwerken van ‘mijn camino’ hoort uiteraard ook het samenstellen van een dag- en fotoboek. De afgelopen weken heb ik mijn belevenissen op papier gezet. Van elke dag heb ik een uitvoerig verslag geschreven. Mijn ervaringen en gevoelens heb ik zo goed als mogelijk beschreven.

Daar mijn oudste zoon al meerdere keren gelijksoortige verslagen verwerkt heeft tot een fotoboek, heb ik de tekst naar hem opgestuurd ter verwerking. Van de week hebben we een morgen bij elkaar gezeten om foto’s te kiezen die in het boek opgenomen zullen worden.

Als mijn zoon weer een foto had ge-upload waren de oeh’s en ah’s mijnerzijds niet van de lucht. ‘Wat wordt het toch mooi!’, riep ik telkens weer.

Het zal nog wel wat tijd in beslag nemen voordat alle foto’s op de juiste plaats staan, maar als dat afgewerkt is dan hebben we ook een fantastisch verslag van ‘mijn camino’.

Na een laatste controle kan het dan naar de drukker en dan wordt het wachten. . . wachten . . . wachten op het juweeltje.

De eerste dagen thuis na mijn camino heb ik geprobeerd onder woorden te brengen wat de camino met me gedaan heeft, wat het me heeft opgebracht.

Ik kan dat (nu nog) niet onder woorden brengen. Het is een bepaald gevoel. Ik heb het gevoel dat het samen lopen, het samen genieten, het luisteren naar en praten met anderen, genieten van Galicië, het uiten van je emoties, genieten van de stilte en de natuur, ervaren dat er geen stress is, het samen een doel nastreven iets met me gedaan heeft.

Op een gegeven moment vertelde ik mijn vrouw dat ik het gevoel had dat ‘de camino’ in me gekropen was. Ik kon echter niet uitleggen, wat dat betekende.

Dit laatste sluit wel aan, met wat mijn zus direct na afronding van de camino mij appte: ‘ . . . Van deze camino- ervaring zul je nog lang ‘nagenieten’!
Jouw camino eindigt niet……Jouw camino loopt door…. . . . ‘

Op de laatste dag van de camino verscheen onderstaande afbeelding in de groepsapp:

Tja . . . ’the camino will never leave you’

Een punt wat er aan mij veranderd is kan ik wel onder woorden brengen. Twintig (= 20) jaar lang heb ik nooit een afbeelding van mezelf hier op Menne Weblog gezet, NOOIT.
Sinds 13 mei 2025 is daar ineens verandering ingekomen. Ineens stond ik in een groepsapp op foto’s, verschenen er foto’s op Facebook waar ik op stond en plaatste ik bij mijn dag-verslagen hier op Menne Weblog foto’s waarop ik te zien was.

Alle schroom om worldwide in beeld te komen waren op slag verdwenen.

Tja . . . De Camino doet toch iets met je

Een van de laatste dagen tijdens onze camino liepen we het gehucht San Roque do Monte binnen. Midden in het zeer kleine dorpje was een plein waar een grote forse granieten ezel stond.

‘Henk zal ik een foto van je maken?’, hoorde ik een stem achter mij. ‘Dat is goed. Twee ezels bij elkaar’, antwoordde ik.

Toen ik een paar dagen thuis was ging ik eens onderzoeken wat die grote forse ezel te betekenen had daar op dat plein in dat piepklein dorpje in Galicië.

Mijn assistent liet me het volgende weten:
De tekst op het monument is in het Galicisch en luidt:
“Homenaxe á tradicional carreira de burras de San Roque do Monte. Imaxe doada pola Excelentísima Deputación de Pontevedra.”

De Nederlandse vertaling is:
“Eerbetoon aan de traditionele ezelraces van San Roque do Monte. Beeld geschonken door het Zeer Edele Provinciebestuur van Pontevedra.”

De “traditionele ezelraces” (in het Galicisch: carreira de burras) waarnaar op het monument wordt verwezen, zijn folkloristische evenementen die typisch zijn voor sommige dorpen in Galicië, Spanje — in dit geval San Roque do Monte.

De traditionele ezelraces (Carreira de Burras) in San Roque do Monte zijn een levendig en geliefd onderdeel van de jaarlijkse festiviteiten ter ere van de heilige San Roque.

San Roque (in het Nederlands: Sint Rochus) was een christelijke heilige die vooral bekendstaat als beschermer tegen besmettelijke ziekten, met name de pest. Zijn levensverhaal, deels legendarisch, maakte hem een populaire volksheilige in veel katholieke landen, waaronder Spanje, Frankrijk, Italië en Portugal.

 Wat deed hij?
= Tijdens zijn pelgrimstocht naar Rome kwam hij in gebieden waar de pest woedde.
= In plaats van te vluchten, begon hij pestlijders te verzorgen en zou velen op wonderbaarlijke wijze hebben genezen door gebed en het maken van het kruisteken.
= Uiteindelijk werd hij zelf ziek (volgens de legende kreeg hij de pest).
= Hij trok zich terug in een bos om anderen niet te besmetten. Een hond bracht hem dagelijks brood en likte zijn wonden, wat bijdroeg aan zijn herstel.

In Galicië, zoals in San Roque do Monte, is hij een van de meest vereerde heiligen. Zijn feest is niet alleen religieus, maar ook een belangrijk cultureel en sociaal evenement — met o.a. de beroemde ezelraces als onderdeel van de traditie.
De festiviteiten omvatten niet alleen de ezelraces, maar ook religieuze processies, live muziek, traditionele Galicische doedelzakken (gaiteiros) en avondlijke dansfeesten (verbenas). Deelnemers aan de race zijn vaak verkleed en nemen deel op ezels, met veiligheidsmaatregelen zoals helmverplichting en identificatiecontrole om het evenement veilig te laten verlopen.

Tja . . . Er zit toch heel wat meer achter die foto van Twee ezels bij elkaar

Op de laatste dag van mijn camino werd ik ’s morgens vroeg al door mijn vrouw, kinderen en familieleden de hemel in geprezen vanwege de voettocht die ik die dag zou voltooien. Ik werd er een beetje emotioneel van. Ik voelde dat de tranen hoog kwamen te zitten. Dat verbaasde me niet want twee dagen eerder waren er tranen gevloeid bij de as-uitstrooiing van mijn zwager Jos. Ik kan me niet herinneren wanneer ik voor het laatst gehuild had, maar ik weet wel dat het heeeeeel heeeeeeeeeel lang geleden was.

Met frisse moed en nog vol energie begonnen we aan die laatste tocht. Eerst vijf kwartier met de boot en toen nog een voettocht van ruim 30 km. Ik heb die dag vaak voorop gelopen. Ik voel me prettig als ik in mijn eigen  cadans kan lopen, dan kan  ik ook eventueel nog wat versnellen of gas terug nemen.

Bij de eerste pauze zag ik dat er weer allerlei appjes waren binnen gekomen met lieve woorden. En het appje van mijn oudste zoon  – die inmiddels samen met mijn vrouw in S de C was gearriveerd om mij op te wachten – werd me teveel. Ik zat snikkend bij mijn double espresso en de tranen rolden over mijn wangen.

Het appje bestond uit onderstaande foto genomen in de kathedraal van Santiago de Compostela – het eindpunt van mijn camino met daaronder de woorden die mij raakten:

Sint Jacobus wacht op je . . .

Uiteraard vloeiden er bij menigeen ook tranen bij aankomst op het grote plein voor de kathedraal in S de C.

Tja . . . De camino is niet alleen lopen en genieten, maar ook tranen van geluk 

Voor ik aan ‘mijn camino’ begon realiseerde ik me dat er pelgrims uit alle windstreken naar Santiago de Compostela lopen. Er leiden vele camino’s naar het graf van Jacobus. De pelgrims gaan vanuit the whole world op pad richting S de C.

Bij het elkaar begroeten tijdens het passeren hoor of zeg je steevast ‘Buen Camino’. Ik stelde na de begroeting heel vaak de vraag: ‘Where are you from ?’ Zo hoorde ik dat er pelgrims kwamen uit: China, Duitsland, United Kingdom, Brazilië, New-Sealand, Argentinië, België, Zuid-Afrika, etc.
Meestal probeerde ik een gesprekje aan te knopen. Met een echtpaar uit België lukt dat dan toch iets beter dan met een paar Argentijnse mannen.

Tijdens het beklimmen van een niet al te steile helling zag ik dat een dame die voor mij liep een foto nam van mij (???). Boven aangekomen wachtten we op elkaar en dronken wat en bekeken een oud kapelletje dat gewijd was aan San Pedro. Na de pauze zag ik de dame die een paar minuten geleden mij gefotografeerd had op een muurtje zitten. Ik liep naar haar toe en zei dat ik gezien had dat ze me fotografeerde. Ze beaamde dat lachend en zei dat ik er mooi op stond. Terwijl ze haar iPhone pakte, zei ze dat ze de foto genomen had vanwege haar zus die achter me liep. ‘Als je hem wil hebben tik je hier maar even je telefoonnummer in’, zei ze. Ik tikte echter mijn emailadres in en bedankte haar. Voordat ik verder liep vroeg ik nog waar ze vandaan kwam. ‘South Carolina’, antwoordde ze.
Ik liep verder om de groep weer in te halen en na 20 meter hoorde ik al een piepje dat het bericht met de foto binnenkwam.
Bij een volgende rustpauze bekeek ik de toegezonden foto en zag toen ook dat de vriendelijke dame Lily A. heette.

De volgende dag liepen we over een slingerend pad met aan de ene kant een rivier en aan de andere kant vele rijen met wijnranken. Het pad maakte een bocht naar een tunneltje. Aan de oever van de rivier stond een picknicktafel waar enkele pelgrims wat zaten te eten. Ineens hoorde ik roepen: ‘Hello, hello’. Het was Lily; ze maakte het gebaar van een foto maken. Ik bleef stilstaan en ik werd weer op de fote gezet.  Wat tellen later zat de foto in mijn e-mailbox.

Toch heel bijzonder !!!

Maar . . . . Nog dezelfde dag of de volgende dag genoten we ‘s avonds in een restaurant van een overheerlijke paella-schotel. Opeens voelde ik een paar handen op mijn schouders en een lachende stem zei iets van Hello en Again. En . . . .Het was weer . . . Lily . . . Lily uit South Carolina.

Tja . . . Tijdens een camino heb je zeer bijzondere ontmoetingen

WEER THUIS !!!

Gisteren, weer thuis, viel ik  al tamelijk snel als een blok in slaap in mijn eigen bed. ’s Morgens kwam ik in de huurauto op weg naar de airport in Porto niet uitgepraat tegen mijn vrouw en oudste zoon. Het ene verhaal na het andere rolde eruit. Ik vond gewillige oren  voor mijn verhalen.

Nu fris gewassen en geschoren zit ik hier met een hoofd vol met . . . . Een lichaam wat nog vermoeid is en een rug en voeten die om rust vragen en de komende dagen ook zullen krijgen. Want zij hebben flink moeten werken 6 dagen lang. Dat werken bleek vanmorgen trouwens ook nog toen ik op de weegschaal ging staan: 1,8 kg minder dan op 12 mei jl.

Mijn hoofd zit nu vol met hele mooie herinneringen en ervaringen die ik nu al koester en nog vele, vele malen zal delen met anderen.

Het is bijna niet te beschrijven wat er met me gebeurde tijdens die ruim 6 dagen in gezelschap van  9 andere camino-gangers en een zeer zorgzame begeleiding.

Ik blijf dat koesteren. Nu nagenieten en verwerken. De komende tijd – zo vermoed  ik – zal ik jullie waarschijnlijk nog  menigmaal hier op Menne Weblog  laten meegenieten van die hele bijzondere wandeltocht van Valenca do Minho naar Santiago de Compostela.

Van . . . MIJN  C A M I N O

Partir c’est mourir un peu. Weggaan is een beetje sterven.

Toen ik vanmorgen opstond was de eerste gedachte aan die fantastische slotavond. Een overheerlijke maaltijd en mooie woorden over en weer.

Dag 6: Boottocht Vilanova Arousa – Pontescures
Pontescures – Santiago de Compostela

Het duurde vanmorgen even voordat ik me realiseerde dat het de wekker was die zo’n herrie maakte. Twas nog vroeg. Om half 7 dienden we aan het ontbijt te zitten op deze slotdag, op deze dag dat we Santiago de Compostela zullen binnen lopen.

De route begon vandaag al om half 8 met een boottocht, de translatio. Dezelfde route die destijds het lichaam van Jacobus heeft afgelegd volgens de legende. Daarom liep de wekker al heel vroeg af. We dienden al om half 7 aan het ontbijt te zitten; te vroeg voor mij om te genieten van een boterham met kaas. Maar het lukte me toch om wat energie te tanken voor de laatste kilometers van mijn/onze camino.

We waren mooi op tijd bij de boot en nadat de kapitein ons welkom had geheten, voeren we richting Padron. Onderweg vertelde de kapitein regelmatig wat we op de oevers te zien kregen. Uiteraard vertelde hij ook over de ontelbare vlonders van de mosselteelt die we passeerden. Volgens Annemiek was de productie van die teelt gigantisch (tweede op de wereldranglijst). De bemanning zorgde voor koffie, thee, de sello en muziek die paste bij deze translatio.

Rond 9 uur begonnen we aan onze laatste kilometers in een bewolkt Padron. De route van vandaag slingerde door smalle straatjes in dorpen en gehuchten, over wegen met prachtige uitzichten en bospaden.
Tijdens onze eerste koffiepauze las ik even alle appjes die ik binnen had gekregen. Ze prezen mij de hemel in; het was ontroerend. Mijn oudste zoon stuurde een foto met de afbeelding van Jacobus uit de kathedraal van S de C met de woorden: ‘Jacobus wacht op je’. Toen moest ik de tranen even de vrije loop laten.  Mijn mede-camino-gangers wisten niet dat hij samen met mijn vrouw al in S de C waren op mijn aankomst life mee te beleven. We liepen deze dag uiteindelijk 30 km. Het welverdiende etappedrankje op 1,8 km van de kathedraal ons einddoel dronken we op een terras, waar we maar een half uur mochten zitten !!!!

De laatste km’s door de stad gingen vanzelf, hoewel de rug en voeten verlangden naar RUST.  De aankomst op het plein van de kathedraal was voor mij en velen van ons een emotioneel moment.

Ik scande het plein en jawel hoor daar kwamen mijn vrouw en mijn oudste zoon aangelopen. Wat een moment. Na de gebruikelijke groepsfoto gingen we richting hotel en probeerde in het bad de vermoeidheid van mijn rug en voeten te spoelen.
om half 7 gingen we richting de kathedraal voor de mis van half 8. Bij aankomst zat deze nagenoeg al stampvol; helemaal achterin vonden we nog een paar stoelen. Na de viering – waarin ik geen woord verstaan had – ging het richting het restaurant waar we een fantastisch beloningsdiner voorgeschoteld kregen.

Annemiek had voor iedereen een mooi persoonlijk woordje bij de overhandiging van de Compostela. Mooi dat ze ieder van ons zo treffend beschreef. Ik mocht haar namens de hele groep bedanken voor de geweldige organisatie, persoonlijke aandacht en zorg voor ieder van ons. Voor ons was het genieten door alles wat tot in de puntjes door waw.travel en Annemiek in het bijzonder georganiseerd en geregeld was. Door de vermoeidheid was het soms moeilijk om de juiste woorden te vinden.

Deze zes dagen waren WAW !!! Het was een bijzondere ervaring !!!
Het was een ONVERGETELIJKE CAMINO ‼️‼️‼️‼️‼️

Dag 5: Armenteira – Vilanova Arousa

Gisteravond lag ik al vroeg ‘onder de wol’ en viel als een blok in slaap. Toen ik wakker werd, hoorde ik NIETS. Het was muisstil, doodstil in de kloosterkamer. Er kwam zelfs geen geluid door het openstaande raam naar binnen.

Tegen acht uur ging het koffer weer naar de afgesproken plaats Met de hulp van Peter) en viel het kloosterhek achter ons dicht. Van de stilte en rust liepen we naar de tegenoverliggende bar voor het ontbijt.

Tegen negen uur arriveerden de niet in het klooster slapende ‘familieleden’ en begonnen we aan onze vierde etappe.

Het eerste deel van de route volgden we Ruta da Pedra e da auga. 
Een magnifieke route van watervallen, oude molens en zeer snel stromend water. Een sprookjestafereel zonder elfjes noemde Annemiek het op een gegeven moment. Op de oever was het uitkijken geblazen; klimmen en klauteren over keien en boomstronken. Een route om niet te vergeten.

We bleven de stroom lang volgen. Het landschap veranderde in da agua en wijnranken. Duizenden en nog eens duizenden wijnranken hebben we vandaag gezien. We hadden vandaag er flink de pas in. Uiteraard stopten we voor de traditionele koffiepauze.

Meteen na de tweede pauze kwamen we bij een Mariakapel waar jongeren op een bijzondere wijze met muziek en gebed lieten zien wat zij voelden, geloofden en beleefden. Ze zongen en spraken vanuit hun hart. Het was zeer ontroerend. Op een gegeven moment kon ik het niet laten om de eerste regel van het Ave Maria hardop mee te zingen. Na het gezamenlijk zingen van een vijftal jongeren, ben ik een aantal gaan bedanken, want het was ontroerend en wonderschoon.

Even later na een kleine klim bereikten we de zee (een zeearm die steeds verder het land in gaat). Op sommige plaatsen was een strandje en/of camping; maar er was in de verste verte geen badgast te bekennen. In een strandtent dronken we het welverdiende etappedrankje.

Het waaide stevig daar in Vilanova de Arousa. Aan de haven van de plaats waar we zullen overnachten zagen we op de kade de aanlegsteiger waar we morgen de translatio beginnen.
Hotel Bradomin ligt  niet ver van de haven. Toen we daar arriveerden, ging er een licht gejuig op.

Ik dook meteen de badkamer in en lag minutenlang onder de verfrissende stralen van de douche die boven het bad hing. Inmiddels had ik van mijn jongste zoon een belletje ontvangen dat PSV het gered heeft en dus KAMPIOEN is. Dus was zoals beloofd ‘s avonds toen we gingen eten het eerste rondje van mij.

Ik ging niet al te laat naar bed, want morgen staat een lange dag voor de boeg. De translatio en onze laatste (25) kilometers naar SANTIAGO de COMPOSTELA.

Dat wordt morgen een PRACHTIGE dag. S A M E N   OP   WEG  naar  . . .