Categorie: Memories

Wat is de reden dat muziek uit onze jeugd een speciaal plekje in ons hart, of beter gezegd onze hersenen, heeft weten te veroveren? Is het omdat de liedjes toen inderdaad beter waren of is er iets anders aan de hand?

Muziek is nauw verbonden met geheugen en emotie, vooral als het gaat om positieve herinneringen. Uit eerder psychologisch onderzoek blijkt dat autobiografische herinneringen, onze levenservaringen, uit een bepaalde tijdsperiode beter blijven plakken. Zo is er het opmerkelijke fenomeen dat mensen vaker en gemakkelijker herinneringen oproepen van toen ze 10 tot 30 jaar oud waren

De liedjes lijken gelinkt te zijn aan herinneringen uit die periode van ons leven. Zo zou deze periode uit ons leven bijvoorbeeld veel nieuwe ervaringen bevatten die ons gevormd hebben tot wie we nu zijn. De herinneringen hieraan worden mogelijk anders in onze hersenen opgeslagen mede dankzij biologische en hormonale veranderingen die tegelijkertijd plaatsvinden.

Als ik het bovenstaande betrek op mezelf dan klopt dat wel. Begin zestiger jaren toen ik weer thuis was van kostschool kon ik vele andere, nieuwe ervaringen opdoen en genieten van de liedjes die toen in de belangstelling stonden.

Naar de liedjes uit die tijd kan ik nog heel goed luisteren (maar doe dat te weinig). Tijdens dat luisteren komen talrijke mooie herinneringen naar boven. Zoals het leren van de foxtrot tijdens de dansles op Hawaii Tattoo van de Waikiki’s.
Lees hier meer >>>>>

+ Marina van Rocoo Granata
+ Morgen van Billy Vaughn
+ Till I kissed you van de Blue Diamonds
+ Oh Carol van Neil Sedaka
+ Kom van dat dak af van Peter Koelewijn
+ Milord van Edith Piaff
+ Hawaii Tattoo van de Waikiki’s
+ Hello Mary-Lou van Ricky Nelson
+ Tanze mit mir in den Morgen van Gerhard Wendland
+ Brandend zand van Anneke Grönloh
en nog vele, vele andere songs uit die tijd.

Tja . . . ik luister nog graag naar liedjes van toen

De winter van 1962-63 was de koudste winter van de vorige eeuw. We moeten zelfs terug naar de winter van 1829-30 om een nog koudere winter tegen te komen. De winter van ‘63 kenmerkte zich door een extreme lange koude periode van 10 weken en begon op 22 december en duurde tot en met 3 maart.

De winter kenmerkte zich ook door een flink pak sneeuw en zorgde voor metershoge sneeuwduinen.

In de jaren 1962 en 1963 ging ik elke zondagavond dansen in een bekende dansschool in onze buurgemeente. Een fietstocht van ruim 7 km. Kan me nog herinneren dat we op een zondag begin januari 1963 halverwege de tocht niet verder konden vanwege de sneeuwduinen die er op de weg en het fietspad lagen. We hebben die avond de dansschool niet bereikt. Kan me ook nog herinneren dat er in mei nog bergen sneeuw lagen op het strand van Scheveningen. De gemeente Den Haag had de hele winter lang sneeuw vanuit de stad naar het strand getransporteerd.

Weerdeskundigen voorspellen vanaf dit weekend barre tijden: Gevoelstemperatuur zondag tot -20: ‘Het wordt bar, guur en gevaarlijk‘

Daarnaast gaat het ook nog flink sneeuwen. Dat is vooral op de weg gevaarlijk. Mogelijk zie je geen hand voor ogen. “Het kan ook zijn dat de sneeuw zich ophoopt, dan krijg je sneeuwduinen. Dat verwacht ik niet op de snelwegen, maar op kleine Groningse weggetjes kan dat gebeuren. Heb je ineens een meter sneeuw voor je neus.” Verder kunnen de wegen spekglad worden door ijzel.

Tja . . . Voor het zuiden van ons land wordt er minder vorst en minder sneeuw voorspeld. Hopelijk valt het mee in onze regio en krijgen we geen sneeuwduinen te zien zoals op die dansavond in 1963

Onlangs kwam ik een foto tegen van het ouderlijk huis van mijn moeder. In de jaren 40 en 50 van de vorige eeuw ben ik daar vaak op bezoek geweest bij oma en opa.

Vorige week  vatte ik het idee op om van de foto een zwart-wit-tekening te maken. Tevens wilde ik een foto van de huidige situatie op dezelfde manier bewerken.

Al werkende aan mijn zwart-wit-tekeningen kwamen vele mooie herinneringen aan het huis en haar bewoners naar boven.

= Oma die 's winters altijd met haar voeten op een stoof (met briket uit de kachel) zat om haar voeten warm te houden.
= Opa - die een fervent kanariekweker was - had een halve zolder ter beschikking voor zijn kanaries.
= Samen met opa de kanaries voeren.
= Met opa in de BBA-bus naar een vogeltentoonstelling in Den Bosch.
= Sinterklaasviering bij oma en opa. De overbuurman reed dan met zijn paard galopperend langs het huiskamerraam als teken dat Sinterklaas pakjes had bezorgd in de andere kamer.
= 's Zondags na het voetballen met z'n allen op bezoek bij opa en oma. 
= Toen we wat ouder waren  rikten met we met oma en opa op middagen in de kerstvakantie. Er werd dan zeer serieus gekaart en er moest afgerekend worden met centen.
= Opa die gezeten naast de kachel met 'een zingende moor' erop de krant voorlas voor oma.
= Het water in de keuken werd opgepompt met een handpomp. Het had een smaak, waarvan ik niet hield.
= Ook de bruiloften van drie tantes kan ik me nog herinneren, deze werden gevierd in het huis van mijn opa en oma. Het huis dat er niet meer staat.
= En dan die keer dat de kachel in de grootste van de drie woonkamers niet wilde trekken. Toen mijn vader de pijp van de kachel haalde zagen we de reden. Het rookkanaal had nog maar de omvang van de dikte van een pink als gevolg van het vele jaren stoken met briketten en eierkolen.

Tja . . . Mooie, hele mooie herinneringen

Toen ik van de week het bericht tikte 5508 Kapsalon moest ik denken aan alle kappers die ik al versleten heb.

Mijn eerste kapper herinner ik me nog op twee manieren. Op woensdagmiddag uuuuuren zitten wachten en aan de coupe bloempot.

Mijn tweede kapper herinner ik me ook op twee manieren: weer de bloempotcoupe en een walm van sigarenrook. Dat was op kostschool. Eens in de zoveel tijd kwam een kapper naar de kostschool en in een week tijd knipte hij tijdens de lesuren alle leraren en leerlingen. Hij had altijd een knoepert van een sigaar in zijn mond.

Toen ik wat ouder werd beviel me die bloempotcoupe niet meer en ging ik eens in de zes weken naar een kapper ergens aan de andere kant van de Maas in Wijck-Maastricht. Ook dan moest je een hele woensdagmiddag opofferen en een deel van je schaarse zakgeld.

Terug van kostschool heb ik gezworven langs diverse kappers, een stuk of vier, vijf. Omdat ze er mee ophielden moest ik steeds naar een andere.

Bij mijn huidige kapper zit ik inmiddels alweer tientallen jaren en dat bevalt me goed. Hij knipt vlot en goed en als je de kapsalon verlaat, heb je geen coupe bloempot.

De politie heeft in de nacht van vrijdag op zaterdag in Maastricht een einde gemaakt aan een illegaal studentenfeest. Dat vond plaats in een voormalig klooster aan de Tongerseweg in Maastricht, laat de politie zaterdag weten.

Bovenstaand bericht trof ik afgelopen zaterdag aan in De Telegraaf. Niets bijzonders zullen de meeste lezers zeggen. In de dagen dat we in een gedeeltelijke lockdown zitten proberen mensen de grenzen op te zoeken en . . . er over heen te gaan. Zo ook in Maastricht.

Bij het bericht stond echter een foto van het gebouw aan de Tongerseweg. Het gebouw waar ik in de jaren 50 verbleef. Zeer veel  herinneringen aan die tijd kwamen weer naar boven toen ik de foto zag. Ik stond me toe om even in gedachten weer door het gebouw te dwalen: de lange gangen, de refter, de slaapzalen, de klaslokalen, de kapel, het souterrain, de recreatiezalen, de grote speelplaatsen, de verouderde toiletten, de tuin met appelbomen, de sportvelden . . .

Tja . . . ik zie het weer allemaal voor me daar aan de Tongerseweg

Elk jaar op 1 september heb ik er wat moeite mee. Het is dan weer 7 (= zeven) maanden wachten voordat we een maand zonder R hebben. En dat is een lange tijd. We moeten er maar weer het beste van zien te maken.

De herfst is in aantocht en het weer zal aanzienlijk anders zijn dan de afgelopen maanden. Misschien krijgen we nog wel een mooie nazomer.

De maandverwachting voor deze september laat periodes met koeler weer zien, maar ook dagen dat het flink kan nazomeren. Daarbij kan het 25 graden worden en is zelfs een tropische dag met 30 graden mogelijk. Hoe warm het precies wordt en hoe lang die nazomerperiodes duren is nu nog erg onzeker.
Lees hier meer >>>>>

Tja . . . die lichte aversie tegen de maanden met een R is misschien wel ontstaan tijdens mijn kostschooltijd. Vanaf 1 september moesten destijds een aantal medeleerlingen dagelijks een lepel levertraan tot zich nemen. Dat gebeurde ’s morgens vroeg in de refter. In een kast in de hoek, vlakbij het servettenrek, stond een fles en daar werden ook de lepels levertraan weggeslikt. Het stonk in die hoek ontzettend naar dat vettige goedje. Ik kan de reuk momenteel nog in mijn neusgaten terughalen. Wat een afgrijselijke stank.

Hier moet ik vandaag op 1 september vooral aan denken. De R zit weer in de maand, de R van levertraan