Het is alweer bijna twee jaar geleden dat we in de Algarve waren in Portugal. We missen de streek met de prachtige rotskusten, de mooie stranden, het resort met de prachtig aangelegde tuinen, het heerlijke gerecht Cataplane Algarve, de sardientjes, de prachtige vergezichten en . . . het zalige dolce far niente in de warme Portugese zon.
Daarom hebben we de Algarve maar naar ons toegehaald. We hebben een afbeelding van de plek waar we al drie jaar op een rij zo genoten hebben van alles wat we hier boven genoemd hebben af laten drukken op canvas (200 x 120 cm). Het doek hebben we in onze tuin opgehangen en als we op ons terras in de Hollandse zon zitten, genieten we van dat fantastisch plaatje van de Algarve.
In de jaren 90 volgde ik nog een cursus. Elke module diende met een werkstuk afgesloten te worden. Alvorens het werkstuk ingeleverd werd, diende een mede-cursist dit te lezen en feedback te geven. Op een gegeven moment kreeg ik een werkstuk onder ogen dat wemelde van de spellingsfouten. De mede-cursist was aanzienlijk jonger dan ik. Ik heb zitten wikken en wegen of ik naast de feedback die ik had genoteerd ook iets zou zeggen over de vele spellingsfouten die in het werkstuk zaten. Ik kon het niet laten en heb een opmerking gemaakt over de vele fouten, die ik opgemerkt had.
Nou, die opmerking werd mij niet in dank afgenomen. Ik weet niet meer hoe het precies verder ging, maar de verhouding met die mede-cursist was door mijn opmerking danig verstoord en is ook nooit meer goed gekomen.
De University of the Arts in Londen geeft academici de opdracht “spelling-, grammatica- of andere taalfouten te accepteren” zolang ze “de communicatie niet significant belemmeren”. Docenten worden ook gewaarschuwd om hun eigen ideeën over het ‘juiste Engels’ niet op te leggen aan studenten.
Studenten zouden het verbeteren van spelfouten als 'elitair' kunnen opvatten. Daarom hebben professoren van de Britse universiteit van Hull de opdracht gekregen om dergelijke fouten bewust te laten staan.
Tja . . . had ik het eerdergenoemde artikel maar vele jaren eerder onder ogen gekregen. Want nu blijkt dat ik destijds die opmerking over de spellingsfouten niet had moeten maken, die was te elitair
Toen ik een jaar of 9 was (ik zat in de derde klas van de lagere school) heb ik een tijdje in het ziekenhuis gelegen. Er was iets met mijn longen. Van die tijd kan ik me nog herinneren dat ik dagelijks van de nonnen mijn beker met melk (soms met een vel erop) moest leeg drinken. Dat was voor mij elke keer een ware verschrikking. Waar ik dagelijks ook heel veel moeite mee had was het plassen in de urinaal, de plasfles. Dat was me een gedoe. Als het dan eindelijk gelukt was, moest je dat ding ook nog, zonder te knoeien, op je nachtkastje zetten. Het bleef daar dan staan totdat de verpleegster de fles met inhoud kwam ophalen.
Aan bovenstaande moest ik denken toen ik van de week het bericht las:
De bezorgers van Amazon moeten soms in een fles plassen, omdat ze geen tijd hebben om een toilet op te zoeken. Dat geeft de Amerikaanse webwinkelgigant nu eindelijk toe na eerdere beschuldigingen.
“We weten dat chauffeurs soms moeilijk een toilet kunnen vinden vanwege het verkeer of omdat ze op kleine wegen rijden, en zeker nu in coronatijden veel openbare wc’s gesloten zijn. We willen dit oplossen. We weten nog niet hoe, maar we zullen oplossingen zoeken.”
Onze Zuiderburen dragen oplossingen aan voor het probleem:
= Een campintoilet in de camionette en t’is opgelost
= Wie heeft ze nog niet zien liggen, naast de weg, de flessen vol urine?
= In een fles plassen valt nog mee. Maar er is een reden waarom ik plastic zakjes bij heb in mijn camionet. Als je een grote boodschap moet doen is zo een zakje je beste vriend
= Voor een man zijn er speciale plasflessen, dat werkt goed.
Tja . . . als de nood hoog is, is de redding nabij bij bol.com. Want daar vond ik voor een aantrekkelijke prijs: Plasfles, Mannen en Vrouwen Urinoir, Meeneem Toilet, WC voor in de Auto, Urine Emmer, Plastuitje en het Herbruikbare Draagbare Nood Toilet
Wat is de reden dat muziek uit onze jeugd een speciaal plekje in ons hart, of beter gezegd onze hersenen, heeft weten te veroveren? Is het omdat de liedjes toen inderdaad beter waren of is er iets anders aan de hand?
Muziek is nauw verbonden met geheugen en emotie, vooral als het gaat om positieve herinneringen. Uit eerder psychologisch onderzoek blijkt dat autobiografische herinneringen, onze levenservaringen, uit een bepaalde tijdsperiode beter blijven plakken. Zo is er het opmerkelijke fenomeen dat mensen vaker en gemakkelijker herinneringen oproepen van toen ze 10 tot 30 jaar oud waren
De liedjes lijken gelinkt te zijn aan herinneringen uit die periode van ons leven. Zo zou deze periode uit ons leven bijvoorbeeld veel nieuwe ervaringen bevatten die ons gevormd hebben tot wie we nu zijn. De herinneringen hieraan worden mogelijk anders in onze hersenen opgeslagen mede dankzij biologische en hormonale veranderingen die tegelijkertijd plaatsvinden.
Als ik het bovenstaande betrek op mezelf dan klopt dat wel. Begin zestiger jaren toen ik weer thuis was van kostschool kon ik vele andere, nieuwe ervaringen opdoen en genieten van de liedjes die toen in de belangstelling stonden.
Naar de liedjes uit die tijd kan ik nog heel goed luisteren (maar doe dat te weinig). Tijdens dat luisteren komen talrijke mooie herinneringen naar boven. Zoals het leren van de foxtrot tijdens de dansles op Hawaii Tattoo van de Waikiki’s. Lees hier meer >>>>>
+ Marina van Rocoo Granata
+ Morgen van Billy Vaughn
+ Till I kissed you van de Blue Diamonds
+ Oh Carol van Neil Sedaka
+ Kom van dat dak af van Peter Koelewijn
+ Milord van Edith Piaff
+ Hawaii Tattoo van de Waikiki’s
+ Hello Mary-Lou van Ricky Nelson
+ Tanze mit mir in den Morgen van Gerhard Wendland
+ Brandend zand van Anneke Grönloh
en nog vele, vele andere songs uit die tijd.
Tja . . . ik luister nog graag naar liedjes van toen
Vandaag wordt mijn enige zus 74 jaar. Vanaf deze plaats feliciteren wij haar van harte en wensen haar voor het nieuwe levensjaar alle goeds.
Ik heb nog wel wat herinneringen aan de geboorte van mijn zus en de dagen erna. Drie dagen later werd prinses Marijke (Christina) geboren en weer een paar dagen later werden wij in een ijskoude kleuterschool getracteerd op een oranje-gebakje.
Op de dag van de geboorte van mijn zus 15 februari 1947 (ik was toen bijna 6 jaar) werden we naar oma en opa gebracht. Een van mijn broers had toen zelfs nog een probleem met ‘zijn flosje’ dat hij altijd gebruikte bij het duimen. Tijdens de fietstocht is hij dat verloren. Bij oma en opa wachtten wij tot ons zusje geboren was.Mijn tante (tante S.) hield het huishouden gaande terwijl mijn moeder in het kraambed lag. Uiteraard moest mijn moeder af en toe ook naar het toilet, maar vanwege de kou (de winter van 1947 was streng en koud). kon ze niet buiten naar de poepdoos en deed ze haar behoeften op een (stenen) po. Tante S. vond het toen ook te koud om de inhoud van de po naar de poepdoos te brengen en opende de achterdeur en gooide de inhoud van de po zo de tuin in. De drol bleef hangen op een tak van de prachtige zilverden. Omdat het dagen achtereen flink vroor is die drol nog vele dagen zichtbaar geweest.
Bovenstaande is een passage uit mijn boek: Witte gè dè nog? d.d. januari 2019.
Tja . . . de winter van 1947 is voor mij voor altijd verbonden met het verhaal over dedrol in de zilverden
De winter van 1962-63 was de koudste winter van de vorige eeuw. We moeten zelfs terug naar de winter van 1829-30 om een nog koudere winter tegen te komen. De winter van ‘63 kenmerkte zich door een extreme lange koude periode van 10 weken en begon op 22 december en duurde tot en met 3 maart.
De winter kenmerkte zich ook door een flink pak sneeuw en zorgde voor metershoge sneeuwduinen.
In de jaren 1962 en 1963 ging ik elke zondagavond dansen in een bekende dansschool in onze buurgemeente. Een fietstocht van ruim 7 km. Kan me nog herinneren dat we op een zondag begin januari 1963 halverwege de tocht niet verder konden vanwege de sneeuwduinen die er op de weg en het fietspad lagen. We hebben die avond de dansschool niet bereikt. Kan me ook nog herinneren dat er in mei nog bergen sneeuw lagen op het strand van Scheveningen. De gemeente Den Haag had de hele winter lang sneeuw vanuit de stad naar het strand getransporteerd.
Daarnaast gaat het ook nog flink sneeuwen. Dat is vooral op de weg gevaarlijk. Mogelijk zie je geen hand voor ogen. “Het kan ook zijn dat de sneeuw zich ophoopt, dan krijg je sneeuwduinen. Dat verwacht ik niet op de snelwegen, maar op kleine Groningse weggetjes kan dat gebeuren. Heb je ineens een meter sneeuw voor je neus.” Verder kunnen de wegen spekglad worden door ijzel.
Tja . . . Voor het zuiden van ons land wordt er minder vorst en minder sneeuw voorspeld. Hopelijk valt het mee in onze regio en krijgen we geen sneeuwduinen te zien zoals op die dansavond in 1963
Vorige week kreeg ik een Youtube-filmpje onder ogen van een Brabantse volkszanger.
Kérsmis zoas dé vruuger bij ons thuis waar, vol gezelligheid want we hân toen nog ginnen tillevizie, zingt ene Peer Welten uit Asten.
Als ik luister en mijn ogen sluit, zie ik het nog voor me tijdens mijn kinderjaren in de huiskamer in het huis waar ik geboren ben.
De kerstkransjes die met sajet in de boom gehangen waren, de kaarsjes op de knijpertjes die maar eventjes aan mochten vanwege het brandgevaar, de stal van berkenstammetjes met een dak van stro en de hele kamer die naar het mos rook dat mijn vader in de buurt in de bossen had gehaald.
Onlangs kwam ik een foto tegen van het ouderlijk huis van mijn moeder. In de jaren 40 en 50 van de vorige eeuw ben ik daar vaak op bezoek geweest bij oma en opa.
Vorige week vatte ik het idee op om van de foto een zwart-wit-tekening te maken. Tevens wilde ik een foto van de huidige situatie op dezelfde manier bewerken.
Al werkende aan mijn zwart-wit-tekeningen kwamen vele mooie herinneringen aan het huis en haar bewoners naar boven.
= Oma die 's winters altijd met haar voeten op een stoof (met briket uit de kachel) zat om haar voeten warm te houden.
= Opa - die een fervent kanariekweker was - had een halve zolder ter beschikking voor zijn kanaries.
= Samen met opa de kanaries voeren.
= Met opa in de BBA-bus naar een vogeltentoonstelling in Den Bosch.
= Sinterklaasviering bij oma en opa. De overbuurman reed dan met zijn paard galopperend langs het huiskamerraam als teken dat Sinterklaas pakjes had bezorgd in de andere kamer.
= 's Zondags na het voetballen met z'n allen op bezoek bij opa en oma.
= Toen we wat ouder waren rikten met we met oma en opa op middagen in de kerstvakantie. Er werd dan zeer serieus gekaart en er moest afgerekend worden met centen.
= Opa die gezeten naast de kachel met 'een zingende moor' erop de krant voorlas voor oma.
= Het water in de keuken werd opgepompt met een handpomp. Het had een smaak, waarvan ik niet hield.
= Ook de bruiloften van drie tantes kan ik me nog herinneren, deze werden gevierd in het huis van mijn opa en oma. Het huis dat er niet meer staat.
= En dan die keer dat de kachel in de grootste van de drie woonkamers niet wilde trekken. Toen mijn vader de pijp van de kachel haalde zagen we de reden. Het rookkanaal had nog maar de omvang van de dikte van een pink als gevolg van het vele jaren stoken met briketten en eierkolen.
Toen ik van de week het bericht tikte 5508 Kapsalon moest ik denken aan alle kappers die ik al versleten heb.
Mijn eerste kapper herinner ik me nog op twee manieren. Op woensdagmiddag uuuuuren zitten wachten en aan de coupe bloempot.
Mijn tweede kapper herinner ik me ook op twee manieren: weer de bloempotcoupe en een walm van sigarenrook. Dat was op kostschool. Eens in de zoveel tijd kwam een kapper naar de kostschool en in een week tijd knipte hij tijdens de lesuren alle leraren en leerlingen. Hij had altijd een knoepert van een sigaar in zijn mond.
Toen ik wat ouder werd beviel me die bloempotcoupe niet meer en ging ik eens in de zes weken naar een kapper ergens aan de andere kant van de Maas in Wijck-Maastricht. Ook dan moest je een hele woensdagmiddag opofferen en een deel van je schaarse zakgeld.
Terug van kostschool heb ik gezworven langs diverse kappers, een stuk of vier, vijf. Omdat ze er mee ophielden moest ik steeds naar een andere.
Bij mijn huidige kapper zit ik inmiddels alweer tientallen jaren en dat bevalt me goed. Hij knipt vlot en goed en als je de kapsalon verlaat, heb je geen coupe bloempot.
De politie heeft in de nacht van vrijdag op zaterdag in Maastricht een einde gemaakt aan een illegaal studentenfeest. Dat vond plaats in een voormalig klooster aan de Tongerseweg in Maastricht, laat de politie zaterdag weten.
Bovenstaand bericht trof ik afgelopen zaterdag aan in De Telegraaf. Niets bijzonders zullen de meeste lezers zeggen. In de dagen dat we in een gedeeltelijke lockdown zitten proberen mensen de grenzen op te zoeken en . . . er over heen te gaan. Zo ook in Maastricht.
Bij het bericht stond echter een foto van het gebouw aan de Tongerseweg. Het gebouw waar ik in de jaren 50 verbleef. Zeer veel herinneringen aan die tijd kwamen weer naar boven toen ik de foto zag. Ik stond me toe om even in gedachten weer door het gebouw te dwalen: de lange gangen, de refter, de slaapzalen, de klaslokalen, de kapel, het souterrain, de recreatiezalen, de grote speelplaatsen, de verouderde toiletten, de tuin met appelbomen, de sportvelden . . .
Tja . . . ik zie het weer allemaal voor me daar aan deTongerseweg
