Categorie: Memories

7167 Ik heb die raad NOOIT opgevolgd

Waarom je kinderen nooit moet slaan, stond er boven het artikel. Ik heb het artikel niet gelezen, want ik moest denken aan een voorval begin jaren 60 van de vorige eeuw.

Het gebeurde op een school waar ik hospiteerde, tegenwoordig zouden we zeggen – waar ik stage liep.
Ik had een rekenles gegeven in de zesde klas van de lagere school. De onderwijzer van de klas was tevens hoofd van de school.
Ik meen dat de rekenles ging over het nog eens behandelen van de staartdeling, maar dat weet ik nu niet meer zo precies.

Wat ik wel weet dat rechts achterin een jongen met zijn gedrag geprobeerd had de les te verzieken. Want hospitanten/stagiaires werden door bepaalde leerlingen altijd uitgedaagd.

Na de les nam de onderwijzer/het hoofd der school me even mee naar de gang en sprak de historische woorden: ‘Als een volgende keer een leerling vervelend is, neem je hem mee naar de gang en geef je hem daar een flinke draai om zijn oren!’

Tja . . . Ik heb die raad NOOIT opgevolgd

6997 Vergeet ik NOOIT

Het einde van een nieuwjaarstraditie: uitzending Garmisch-Partenkirchen wegbezuinigd door NOS

Het schansspringen in Garmisch Partenkirchen op Nieuwjaarsdag verdwijnt  na 70 jaar van de buis. De omroep kiest ervoor om in plaats daarvan het NK marathonschaatsen uit te zenden.

Toen ik het bovenstaand bericht had gelezen, kwamen de herinneringen uit mijn jeugdjaren weer naar boven. Ik moest denken aan de kerstvakanties in de jaren 50 van de vorige eeuw. Twee weken was ik dan thuis i.p.v. op kostschool. Mijn ouders huurden dan voor twee weken een tv-toestel voor 10 gulden.

Op Nieuwjaarsdag keken we dan naar het schansspringen. Maar . . . Op Eerste Kerstdag was er elk jaar een flinke discussie waarbij ik steevast aan het kortste eind trok. Op die dag was er vanaf 4 uur een uitzending op de televisie van het circusprogramma in Monte Carlo wat ik heel graag wou zien. Maar op hetzelfde moment was er in de parochiekerk een plechtig Lof met processie.
Mijn ouders stonden er op dat we daar met het hele gezin aanwezig waren;  ook al hadden we al een Nachtmis en een Hoogmis bijgewoond. In de ogen van mijn ouders was het niet mogelijk dat wij het Lof NIET zouden bezoeken. Veel, veel later heb ik gedacht dat sociale controle en het feit dat mijn vader in zijn trouwpak met een selecte groep mee mocht lopen in de processie achter het baldakijn een zeer grote rol speelden.

Die discussies en het feit dat we toch altijd bij het lof en de processie aanwezig waren vergeet ik NOOIT.

FOTO  genomen op 17-09-1948

6972 Oude kranten in de bolderwagen

Ik kan me nog herinneren dat in het huis waar ik geboren ben we de oude kranten bewaarden. Niet alleen om er stukjes papier van te knippen die aan een touwtje geregen werden voor onze poepdoos in de tuin; nee wij spaarden ze ook om ze tegen een kleine vergoeding in te leveren bij ‘de oud-papier-man’.
Als we een bolderwagen vol hadden trokken we deze richting de eerder genoemde man. Deze hing de stapels bij elkaar geboden oude kranten aan een punder en riep dan hoeveel kilo het was.

We kregen dan meestal een paar dubbeltjes of kwartjes. Ik weet niet meer of we het geld mochten houden of dat we het gewoon thuis afgaven.

Aan bovenstaande moest ik denken toen ik vanmorgen besefte, dat er vandaag bij heel veel gezinnen oud-papier opgeruimd zal worden dat dienst heeft gedaan op de surprise- c.q. pakjesavond. Zij dienen dat dan te bewaren totdat het opgehaald wordt. Momenteel gebeurt dat in onze gemeente eenmaal per maand.

Tja . . . de tijden veranderen . Nu dozen aan de straat en vroeger de oude kranten in de bolderwagen.

 

 

 

 

6822 Mooie herinneringen

Van de week las ik dat als het water in de Seine in Parijs nog vervuild is de Olympische zwemwedstrijden ergens anders worden gehouden. Ook las ik – het stond zelfs op NOS Teletekst – dat de Moulin Rouge in Parijs nieuwe wieken had gekregen.

De molen van het beroemde Parijse cabarettheater Moulin Rouge heeft nieuwe wieken. Vrijdagavond werd met een feestelijke ceremonie de plaatsing van de wieken gevierd, bijna een week voordat de olympische vlam langs het theater trekt.

Eind april vielen de wieken om onduidelijke reden naar beneden, net als de letters M, O, en U die op de gevel pronkten. De directie wilde de wieken hebben teruggeplaatst voordat de olympische vlam op 15 juli langs het iconische gebouw komt, in aanloop naar de Olympische Spelen in Parijs.
Lees hier meer >>>>>
.
Bij dergelijke berichten komen de beelden van de stedentrip van verleden jaar weer naar boven. Parijs, de drukke stad met veel straatlawaai, de terrasjes en de vele prachtige bezienswaardigheden.
.
De Seine, de Eiffeltoren, het Louvre met de Mona Lisa,
de Notre Dame, Montmartre met de Sacré Cour, de Champs Elysée, de Arc de Triomph, enz. enz. en . . . de Moulin Rouge met de spetterende avondshow.
.
Tja . . . Mooie herinneringen
.rinneringen
.

6805 Op het Friedhof

Ik kan me nog goed herinneren dat ik tijdens mijn kinderjaren twee keer met een bedevaart naar Kevelaer ben geweest.

Het Duitse plaatsje Kevelaer (vlak over de grens bij Venlo) is al eeuwenlang een bekend Mariabedevaartsoord. Al sinds 1642 wordt er in deze plaats een wonderbaarlijk genadebeeld (een ets) van de Maagd Maria vereerd. Dit genadebeeld staat bekend als de 'Consolatrix Afflictorum': de 'Troosteres der bedroefden
Lees hier meer >>>>>
De allereerste keer was met mijn moeder. Ik denk dat ik een jaar of zes/zeven was. We gingen met de trein; die vertrok vanaf het NS-station in onze woonplaats. Het station is inmiddels al lang ter ziele. Kan me alleen nog herinneren dat het een trein was met houten banken. Vele jaren later maakte ik opnieuw kennis met zo’n wagon in een militaire trein.
Een paar jaar later ging ik met de bedevaart van de parochie mee als misdienaar; we gingen toen met een bus. Er reed een colonne bussen richting de Duitse grens. Bij de grens aangekomen werd het doodstil in de bus. Dat had toch iets te maken met de Tweede Wereldoorlog die bij alle bedevaartgangers nog vers in het geheugen lag. Op een gegeven moment kwam er een Duitse douanier met een grote pet op (de herinnering aan Duitse soldaten – de moffen noemden wij ze destijds – kwam toen in me op) de bus in. Hij keek een tijdje naar ons en verdween weer; we mochten verder rijden. Van die dag in Kevelaer kan ik me nog veel herinneren: de rozenkrans bidden in de bus, de processie naar de basiliek, de plechtige viering en de kruisweg in een park.
In een restaurant aten we ’s middags- want zo ging dat nog in die tijd – ons lunchpakket op. De kapelaan bestelde voor ons een flesje limonade.
En nu komt het mooie . . . . Heel, heel, heel veel jaren later (60-70 jaar later) organiseerde mijn zwager en schoonzus de familiedag en de plaats van samenkomst was . . . . Kevelaer . . . . Inderdaad in het restaurant waar ik met de andere misdienaars en de kapelaan met een flesje limonade mijn lunchpakket opat.
Deze herinneringen kwamen allemaal naar boven toen ik van de week een foto tegenkwam gemaakt in Duitsland, waarop is te zien hoeveel plaatsen er nog beschikbaar zijn op het kerkhof, op het Friedhof   😃

6729 Een roosje, Mijn roosje . . .

Als je op Google of Facebook iets zoekt, ben je daarna de pineut. Want dan krijg je ONGEVRAAGD een hele tijd lang allerlei berichten, reclame en afbeeldingen die met het gezochte onderwerp te maken hebben. Heel irritant.

Zo heb ik een tijd geleden een afbeelding van een hele mooie roos die op FB langskwam opgeslagen en bewaard. Met het gevolg dat er nu dagelijks pagina’s langskomen met PRACHTIGE afbeeldingen van rozen. In dit geval vind ik het niet hinderlijk, want de rozen die ik te zien krijg zien er FANTASTISCH uit.

Toen ik van de week aan het lopen was en via Spotify het lied van Conny Vandenbos voorbij kwam ‘Een roosje, Mijn roosje’ dacht ik, dat is een bericht waard.

 Daarom vandaag voor jullie de rozen die ik opgeslagen heb en . . . ‘Een roosje, Mijn roosje . . .’

6412 Ik moet er niet aan denken

Op 29 mei 1953 waren Edmund Percival Hillary en Tensing Norgay de eerste mensen die de Mount Everest succesvol beklommen. Lange tijd dacht men dat het onmogelijk was om de Mount Everest te beklimmen. Bovenaan de bergtop, op 8850 meter hoogte bevat de lucht nog maar een derde zoveel zuurstof als op zeeniveau.

Van die historische onderneming heb ik destijds op kostschool een film, een documentaire gezien die op mij grote indruk maakte. Wat een prestatie werd daar geleverd.

Aan die eerste gelukte beklimming en die film van 70 jaar geleden moest ik denken toen ik van de week het bericht zag staan: Nepalese sherpa breekt record en beklimt Mount Everest voor 28ste keer

Een Nepalese sherpa heeft voor de 28ste keer de top van de Mount Everest bereikt. Daarmee heeft de 53-jarige Kami Rita het record weer alleen in handen. De afgelopen week was er een andere Nepalese sherpa die Rita's vorige record van 27 beklimmingen evenaarde.
De klimmer beklom de 8849 meter hoge Himalaya-reus via de traditionele zuidoostelijke route, zegt een woordvoerder van het Nepalese toerismebureau. Volgens zijn werkgever ontwikkelde Rita op jonge leeftijd een passie voor klimmen. In 1994 bedwong hij 's werelds hoogste bergtop voor het eerst. Daarna deed hij dat bijna ieder jaar.

Tja . . . 28 keer die berg op en ook weer af. Sinds in 1953 Hillary en Norgay de top bereikten heeft de hoogste berg van de wereld veel aantrekkingskracht op klimmers van over de hele wereld.
Klimmen naar bijna 9 km hoogte. Ik moet er niet aan denken.

Edmund Percival Hillary en Tensing Norgay

6314 Herinneringen

In het artikel ‘Supermarkten in de grensstreek in grote problemen: prijzen in Duitsland veel lager’ dat ik van de week zat te lezen, kwam ik de plaatsnaam Babberich tegen. Daarmee werd er weer een laatje in mijn bovenkamer open getrokken. Er kwamen allerlei herinneringen naar boven over mijn verblijf op de kostschool in Zevenaar toen ik daar de MULO volgde.

Babberich waar we op een vrije middag naar toe wandelden in een rij en met een surveillant voor en achter. In diezelfde rij liepen we op de zondagmorgen ook wel eens naar Oud-Zevenaar waar een of ander kapelleke stond.
Ook moest ik denken aan de woensdagmiddagen dat we via de Didamseweg richting Didam liepen waar een eind buiten Zevenaar achter een boerderij een paar voetbalvelden lagen en we een potje voetbal speelden. Tijdens de zomermaanden kreeg ik mijn eerste zwemlessen in het natuurbad de Breuly.

Uiteraard heb ik op Google Maps het een ander nog eens opgezocht en kwam tot de ontdekking dat het natuurbad de Breuly – waar ik op 13-jarige leeftijd mijn eerste zwemlessen kreeg – momenteel een recreatieplas is.

Tja . . . ’t zijn allemaal herinneringen

5769 Een stukje broccoli

Toen ik het bericht Zijn diepvriesgroenten beter dan verse groenten? met daarbij een foto van een stukje broccoli zag staan, schoot ineens het voorval tijdens onze familytour door mijn hoofd.

In het bericht wordt beweerd dat diepvriesgroenten in bepaalde gevallen zelfs gezonder zijn dan verse groenten. Maar dat terzijde. Terug naar het eerdergenoemde voorval.

Op een van onze avonden in Andalusië streken we neer op het terras van een restaurant in een naburig dorpje. In mijn dagboek van de vakantie typeerde ik het restaurant als ‘een simpel  bedoeningske’.

Toen het hoofdgerecht opgediend was, zei mijn oudste zoon: ‘Ze mogen hier wel eens een echte kok aanstellen’. Ondanks de kritiek die we hadden op het eten, smaakte mijn hoofdgerecht goed. Ik zei dan ook dat ik goed gegeten had.

Maar . . . op mijn bord lag naast het vlees o..a. een roosje bloemkool ook een roosje broccoli. Toen ik dit laatste in mijn mond stak haalde ik het er meteen weer uit. Het leek wel of ik een stuk rubber in mijn mond had. Ik pakte de broccoli in mijn hand en keek eens goed links en rechts en dumpte het over mijn rechterschouder zo in de groententuin die achter het terras lag.

Toen ik even later deze laatste actie aan mijn tafelgenoten vertelde, gierden we het met z’n zessen uit van het lachen. Tja . . . gieren van het lachen om een stukje broccoli.