Afgelopen week – op de dag dat de astronomische herfst begon – zag ik in mijn kruiwagen een zwarte ‘vlek’ zitten. Ik keek nog eens een keer heel goed en zag dat het een vlinder was. Even later opende deze zijn/haar vleugels en zagen we de prachtige kleuren.
We konden niet zo heel lang genieten van deze kleurenpracht, want de vlinder fladderde weg als een laatste groet van de zomer . . . adieu zomer
Elk jaar op 1 september heb ik er wat moeite mee. Het is dan weer 7 (= zeven) maanden wachten voordat we een maand zonder R hebben. En dat is een lange tijd. We moeten er maar weer het beste van zien te maken.
De herfst is in aantocht en het weer zal aanzienlijk anders zijn dan de afgelopen maanden. Misschien krijgen we nog wel een mooie nazomer.
De maandverwachting voor deze september laat periodes met koeler weer zien, maar ook dagen dat het flink kan nazomeren. Daarbij kan het 25 graden worden en is zelfs een tropische dag met 30 graden mogelijk. Hoe warm het precies wordt en hoe lang die nazomerperiodes duren is nu nog erg onzeker.
Lees hier meer >>>>>
Tja . . . die lichte aversie tegen de maanden met een R is misschien wel ontstaan tijdens mijn kostschooltijd. Vanaf 1 september moesten destijds een aantal medeleerlingen dagelijks een lepel levertraan tot zich nemen. Dat gebeurde ’s morgens vroeg in de refter. In een kast in de hoek, vlakbij het servettenrek, stond een fles en daar werden ook de lepels levertraan weggeslikt. Het stonk in die hoek ontzettend naar dat vettige goedje. Ik kan de reuk momenteel nog in mijn neusgaten terughalen. Wat een afgrijselijke stank.
Hier moet ik vandaag op 1 september vooral aan denken. De R zit weer in de maand, de R van levertraan
Ik heb in het verleden honderden Afrikaantjes gekweekt en geplant in mijn tuin. Het is een zeer dankbaar en kleurrijk plantje. Elk jaar verzamelde ik het zaad in de uitgebloeide bloemen. In de winter liet ik dat goed drogen en in het voorjaar zaaide ik het weer uit. Nadat ik de kleine plantjes verspeend had, was het een genot om te zien hoe de plantjes planten werden. We genoten daarna tot ver in de herfst van de mooie tinten oranje en bruin.
In Winterwijk heeft men de naam ‘Afrikaantjes’ in de ban gedaan. Een keus op basis van een vakinhoudelijk argument, maar óók vanwege de huidige racismediscussie, zo schijnt.
Op het ene bordje, aan de Schaepmanstraat, staat dat ‘deze strook is ingezaaid met afrikaantjes i.v.m. bestrijding van engerlingen’. Maar even verderop, aan de Willem Dreeslaan, daar staat ook een bordje te lezen: ‘Voor de bestrijding van engerlingen is deze strook ingezaaid met tagetes’. Tagetes is het daar voortaan. ,,Afrikaantje is de benaming in de volksmond, dat klopt. Zo stond het op bordjes die al eerder zijn gemaakt. Maar voor de nieuwe bordjes is nu gekozen voor tagetes.” Een woordvoerder kan niet ontkennen dat de huidige racismediscussie ook een rol speelt in de naamkeuze. ,,Die overweging heeft zeker meegespeeld in het besluit. Wij willen niemand voor het hoofd stoten en al helemaal niet discrimineren”, zegt de woordvoerder.
Tja . . . Jammer dat dat mooie plantje ook al in de racismediscussie betrokken wordt. Mierenneukerij van de bovenste plank. (Vermeend) racisme bestrijdt men niet met het veranderen van de naam van een plantje, van het Afrikaantje.
Kan me nog herinneren dat ik midden jaren 50 van de vorige eeuw geveld was door de griep. Ik zat toen op kostschool. Nagenoeg alle leerlingen werden toen ziek van de Aziatische griep. Degene die ziek was werd naar een slaapzaal gestuurd die als ziekenzaal was ingericht. Daar lagen we in lange rijen op een bed. Op een gegeven moment werd de honderste zieke leerling in (een met slingers versierd) bed gelegd. De niet-zieke-leraren verzorgden ons. Kan me nog herinneren dat toen de epidemie achter de rug was de verantwoordelijke ziekenverzorger in het zonnetje werd gezet.
Er stierven in 1957-1958 wereldwijd 1,1 miljoen mensen als gevolg van de Aziatische griep.
Aan bovenstaande moest ik denken toen ik maandag las Honderden leerlingen in Brabant thuis, te weinig leraren door coronavirus. Ook op de twee middelbare scholen in onze woonplaats zitten leraren en leerlingen thuis vanwege het coronavirus.
Mijn oudste kleinzoon kuchte maandagmorgen een keer tijdens de les en werd uit voorzorg meteen naar huis gestuurd !!!!
Er is daar (nog) geen paniek vanwege het virus dat in Azië uitbrak. Azië was destijds ook de bakermat van de A-griep.
Ik kan het me nog goed herinneren. Mijn oudste zoon zat in het tweede jaar van de kleuterschool. Vlak voor Pasen kwam hij thuis met . . . een kuikentje. Ik was verbaasd en tegelijkertijd verbolgen. Maar liet dat niet aan mijn zoon merken. ‘Wat heeft een kuikentje anno 1973 met het Paasfeest te maken?’, zei ik tegen mijn vrouw. De tijd van het Rijke Roomse leven was bij mij in dat jaar nog niet helemaal voorbij.
We hebben het kuikentje in een doos in de keuken gezet en gezorgd dat het dagelijks voer kreeg. Toen het de doos ontgroeid was hebben we het beestje naar mijn vader gebracht, die – zonder dat mijn zoon het wist – er vakkundig kippenbilletjes van maakte.
Bovenstaande kwam in me op toen ik van de week het bericht zag staan: ‘Kuikentjes moeten afleiden van smartphone’.
De autoriteiten van de Indonesische stad Bandung hebben in totaal 2.000 kuikens aan scholieren gegeven. Daarmee hopen ze de scholieren weg te houden van hun mobiele telefoon. Volgens lokale media gaf de lokale burgemeester vrijdag het startsein voor de campagne.
De kinderen kregen vrijdag de dieren in kleine kooitjes overhandigd. Op de kooi stond een bordje met de tekst ‘Pas goed op mij’. ’s Morgens en ’s avonds moeten de kinderen de kuikens voeden. „Ze moeten discipline zien te krijgen”, aldus de burgemeester.
Tja . . . Ik ben bang dat de actie weinig zoden aan de dijk zal zetten. De gedachte achter de actie vind ik wel goed gevonden: Kuikentje in plaats van iPhone
Afgelopen weekend las ik het interview met de bisschop van Den Bosch, Gerard de Korte, in De Gelderlander. Drie zaken kwamen daarin uitgebreid aan bod: zijn twijfel over het eventueel afschaffen van het celibaat, zijn visie m.b.t. het aantrekken van kerkgangers en het feit dat we van de gebedsvroomheid van moslims nog wat kunnen leren.
De moslims bidden vijfmaal per dag, dat deden wij vroeger ook aldus de bisschop. Wij zouden ook weer momenten van bezinning kunnen invoeren. De moslims houden ons een spiegel voor, zo besluit de bisschop het interview.
Tja . . . wij baden vroeger inderdaad vaak. Dat werd ons van alle kanten ingeprent en wij volgden in wat er thuis, op school en in de kerk gezegd werd. We leerden vele gebeden met behulp van onze ouders en de school van buiten.
Ik heb deze gebeden nog eens opgezocht. De oefening van geloof, de oefening van hoop, de oefening van liefde, en niet te vergeten de oefening van berouw. Als twaalfjarige al kende ik deze gebeden van buiten en baden we die toch met enige regelmaat. Ik weet zeker dat ik destijds nooit veel nagedacht heb over de inhoud, maar dat ik blij was dat ik alle zinnen nog van buiten kon opzeggen.
Het is m.i. niet meer van deze tijd om – net zoals de moslims – dergelijke formuliergebeden te bidden of anders gezegd op te dreunen.
Oja . . tijdens mijn zoektocht kwam ik ook nog het gebed de Engel des Heren tegen; waarbij wij ‘Zie de Dienstmaagd des Heren’ altijd veranderden in ‘Zie de Dienstmaagd marcheren’
Kan het me nog goed herinneren. Het was begin jaren 60 van de vorige eeuw op een lagere school waar ik stage liep. Tijdens een rekenles van mij had de grootste raddraaier van de zesde klas zich in de ogen van de onderwijzer niet goed gedragen. Ik had me er echter niet zo aan gestoord; ik was geconcentreerd op datgene wat ik over moest dragen aan de kinderen.
Na de les nam de onderwijzer me mee naar de gang en sprak daar de historische woorden: ‘Je kunt er af en toe gerust eentje slaan, maar doe dat dan op de gang!’
Ik heb zijn advies in mijn arbeidzame leven NOOIT opgevolgd.
Aan bovenstaande moest ik denken toen ik van de week onderstaande berichten tegenkwam:
= In België worden kinderen opgesloten in de kast
= Zaanse juf slaat kinderen met stokken en laat ze van de vloer eten
Tja . . . het lijkt dat er hier en daar in 60 jaar nog niet zo heel veel veranderd is. En het spookt nu maar door mijn hoofd . . . doe dat dan op de gang.
Toen ik het bericht zag staan moest ik meteen denken aan dat liedje van Connie Francis ‘Lipstick on your collar’
Lipstick on you collar told a tale on you
Lipstick on you collar said you were untrue
Bet your bottom dollar you and I are through
‘Cause lipstick on you collar told a tale on you, boy
Zing hier meer >>>>>
Het bericht ging over het feit dat rode lippenstift dit najaar weer overal gezien zal worden. Niet dat hij echt weg was: al duizenden jaren maken mannen en vrouwen hun lippen rood.
De aantrekkingskracht is biologisch. Rode lippen wijzen op gezondheid en iemand met rode lippen is dus een goede keus om kinderen mee te krijgen. Daar komt bij dat de lippen roder worden bij seksuele opwinding, door betere doorbloeding. Dat signaal geven rode lippen dus ook. Ons brein trekt ons daarom naar mensen met rode lippen toe.
Lees hier meer >>>>>
Tja . . . het maakt mij helemaal niets uit welke kleur de lippenstift dit najaar heeft. Het bericht was voor mij alleen maar aanleiding om nog eens te luisteren naar Connie Francis, naar Lipstick on your collar
In mijn jeugdjaren zag ik het lieveheersbeestje elk voorjaar op de bloesem van de tuinbonen zitten in de moestuin van mijn vader. Zij zorgden ervoor dat de bladluizen geen vat kregen op de tuinbonen.
Daar moest ik aan denken toen ik van de week het bericht zag staan: ‘Lieveheersbeestje is het moeilijkste woord voor kinderen die hier net wonen’
Lieveheersbeestje is door kinderen van nieuwkomers uitgeroepen tot het moeilijkste Nederlandstalige woord om uit te spreken. Dat werd vandaag bekend gemaakt op de Taalschool Voila in Leusden. De verkiezing werd georganiseerd door de stichting Kinderpostzegels.
“We hebben in het Nederlands hele rare klanken zoals de g, de sch en u,” zegt Annelies Mulder van Kinderpostzegels. Woorden als vogelverschrikker, misschien en schaduw stonden dan ook in de top 10. Ook een kort woord als juf haalde de lijst. “De u-klank daarin wordt als heel vreemd gezien, veel kinderen spreken dat uit als ‘joef’,” zegt Mulder.
Tja . . . het is te hopen dat de nieuwkomers ONZE taal goed leren, anders hebben we over een aantal jaren er weer een probleemgroep bij. Een groep die de naam van dat mooie en nuttige beestje met stippeltjes niet kunnen uitspreken: Lie-ve-heers-beest-je
