Categorie: Memories

Toen ik het bericht Zijn diepvriesgroenten beter dan verse groenten? met daarbij een foto van een stukje broccoli zag staan, schoot ineens het voorval tijdens onze familytour door mijn hoofd.

In het bericht wordt beweerd dat diepvriesgroenten in bepaalde gevallen zelfs gezonder zijn dan verse groenten. Maar dat terzijde. Terug naar het eerdergenoemde voorval.

Op een van onze avonden in Andalusië streken we neer op het terras van een restaurant in een naburig dorpje. In mijn dagboek van de vakantie typeerde ik het restaurant als ‘een simpel  bedoeningske’.

Toen het hoofdgerecht opgediend was, zei mijn oudste zoon: ‘Ze mogen hier wel eens een echte kok aanstellen’. Ondanks de kritiek die we hadden op het eten, smaakte mijn hoofdgerecht goed. Ik zei dan ook dat ik goed gegeten had.

Maar . . . op mijn bord lag naast het vlees o..a. een roosje bloemkool ook een roosje broccoli. Toen ik dit laatste in mijn mond stak haalde ik het er meteen weer uit. Het leek wel of ik een stuk rubber in mijn mond had. Ik pakte de broccoli in mijn hand en keek eens goed links en rechts en dumpte het over mijn rechterschouder zo in de groententuin die achter het terras lag.

Toen ik even later deze laatste actie aan mijn tafelgenoten vertelde, gierden we het met z’n zessen uit van het lachen. Tja . . . gieren van het lachen om een stukje broccoli.

Zaterdag liet het NOS-Journaal zien dat brandweerlieden bij Escharen in de Maas een koe uit het water haalden. De koe had 100 km in het water afgelegd. De koe was afkomstig uit Echt in Limburg. Via het gele oormerk kwam men de eigenaar op het spoor, die de koe inmiddels opgehaald heeft.

Heel bijzonder dat een koe 100 km kan zwemmen, kan meedrijven met de stroom van het water. Ook opmerkelijk is dat men de moeite heeft genomen om het dier te redden en uit het water te halen.

Voor mij was het bericht bijzonder omdat het hele gebeuren in Escharen plaatsvond. Bij het horen van de naam Escharen is mijn aandacht altijd meteen gewekt. Escharen (Esteren, zei mijn vader altijd) is de plaats die voor mij onlosmakelijk is verbonden met mijn vader, want het is zijn geboorteplaats.

Verleden jaar passeerden wij het plaatsje weer eens tijdens een van onze wandelingen. En dan . . . ja dan komen weer allerlei herinneringen en verhalen naar boven.

Tja . . . ook nu bij het redden van een koe uit de Maas bij Escharen.

Ik kan me de watersnoodramp van 1953 nog goed herinneren. De ramp werd in de nacht van zaterdag 31 januari en zondag 1 februari 1953 veroorzaakt door een stormvloed in combinatie met springtij, waarbij het water in de trechtervormige zuidelijke Noordzee tot extreme hoogte steeg.

Ook in onze regio stormde het die nacht hevig. De wind gierde en loeide onder de oversteek van het dak door van het huis waarin wij destijds woonden. Het geluid van de wind was angstaanjagend en hield ons allen uit de slaap. Op een gegeven moment besloten mijn vader en moeder om de matrassen van onze bedden beneden in de woonkamer te leggen, waar het geluid van de gierende wind niet te horen was. Maar ook daar werd ik uit de slaap gehouden door klappende metalen golfplaten van een schaftkeet die even verderop in de straat stond bij een huis in aanbouw.

De volgende morgen toen we de radio aanzetten werd duidelijk wat er die nacht in het zuidwesten van ONS land gebeurd was. Wij zaten die zondag 1 februari de hele dag aan de radio gekluisterd en hoorden van de radioverslaggevers wat er die nacht gebeurd was en wat de gevolgen waren.

Aan bovenstaande moest ik denken toen ik donderdag en vrijdag de hele dag de extra journaals op de televisie en de liveblogs op mijn iPad bekeek van de ramp die het overvloedige regenwater  in Zuid Limburg en in België en Duitsland aan het aanrichten was.

Nu zaten we door de moderne techniek en communicatiemiddelen bovenop de gebeurtenissen en zagen we met eigen ogen wat het water allemaal had aangericht.

Tijdens de beelden uit al die Zuid Limburgse plaatsen waar wij veel gewandeld hebben moest ik toch ook meermaals denken aan 1953 , aan die andere watersnoodramp

Beginjaren 70 van de vorige eeuw hebben we tijdens onze zomervakanties genoten van de mooie, brede stranden in het Zeeuwse Zoutelande. In 1975 trokken we naar de kust van Frankrijk. Naar Bretignolles-sur-Mer in het Franse departement Vendée aan de kust van de Atlantische Oceaan. De plaats maakt deel uit van het arrondissement Les Sables-d’Olonne.

Op een van de eerste zonnige dagen van ons verblijf in een wit vakantiehuisje zochten we het strand op. Het was even wennen, want we hadden geen strandhuisje met ligstoelen ter beschikking en het strand was klein en niet zo schoon.

Op een gegeven moment zagen we dat schuin achter ons uit een kademuurtje een pijp stak en van tijd tot tijd liep daar een onbekende substantie uit het strand op en zocht een weg naar het water van de oceaan. Het werd ons al gauw duidelijk dat het een rioleringspijpje was van een hotel dat  achter het kademuurtje lag. De andere dagen zijn we wat verderop gaan zitten, verder weg van de pijp . . .

Aan de hier boven beschreven situatie moest ik denken toen ik het bericht tegenkwam: Teveel poepbacteriën in zwemwater gemeten bij tientallen stranden

Katwijk is een van de stranden waar de poepbacterie regelmatig voorkomt. Hier wordt soms rioolwater in zee geloosd. Precies op de plek waar gezwommen en gesurft wordt.
Dat merkt ook strandjutter Louis van Schie van de Coast Busters: "We vinden met name wattenstaafjes, tamponhulsjes, haren van afwasborstels, tandenborstels, noem maar op. Allerlei spullen waarbij je duidelijk ziet dat het uit het riool komt."

Tja . . . Bah, bah en nog eens bah. Ik moet er niet aan denken, zwemmen tussen de poepbacteriën en de tampons.

Het is alweer bijna twee jaar geleden dat we in de Algarve waren in Portugal. We missen de streek met de prachtige rotskusten, de mooie stranden, het  resort met de prachtig aangelegde tuinen, het heerlijke gerecht Cataplane Algarve, de sardientjes, de prachtige vergezichten en . . . het zalige dolce far niente in de warme Portugese zon.

Daarom hebben we de Algarve maar naar ons toegehaald. We hebben een afbeelding van de plek waar we al drie jaar op een rij zo genoten hebben van alles wat we hier boven genoemd hebben af laten drukken op canvas (200 x 120 cm). Het doek  hebben we in onze tuin opgehangen en als we op ons terras in de Hollandse zon zitten, genieten we van dat fantastisch plaatje van de Algarve.

In de jaren 90 volgde ik nog een cursus. Elke module diende met een werkstuk afgesloten te worden. Alvorens het werkstuk ingeleverd werd, diende een mede-cursist dit te lezen en feedback te geven. Op een gegeven moment kreeg ik een werkstuk onder ogen dat wemelde van de spellingsfouten. De mede-cursist was aanzienlijk jonger dan ik. Ik heb zitten wikken en wegen of ik naast de feedback die ik had genoteerd ook iets zou zeggen over de vele spellingsfouten die in het werkstuk zaten. Ik kon het niet laten en heb een opmerking gemaakt over de vele fouten, die ik opgemerkt had.

Nou, die opmerking werd mij niet in dank afgenomen. Ik weet niet meer hoe het precies verder ging, maar de verhouding met die mede-cursist was door mijn opmerking danig verstoord en is ook nooit meer goed gekomen.

Bovenstaande schoot door mijn hoofd toen ik het artikel las: Doorgeschoten correctheid? Britse professoren mogen spelfouten niet meer verbeteren, want ‘elitair’

De University of the Arts in Londen geeft academici de opdracht “spelling-, grammatica- of andere taalfouten te accepteren” zolang ze “de communicatie niet significant belemmeren”. Docenten worden ook gewaarschuwd om hun eigen ideeën over het ‘juiste Engels’ niet op te leggen aan studenten.

Studenten zouden het verbeteren van spelfouten als 'elitair' kunnen opvatten. Daarom hebben professoren van de Britse universiteit van Hull de opdracht gekregen om dergelijke fouten bewust te laten staan.

Tja . . . had ik het eerdergenoemde artikel maar vele jaren eerder onder ogen gekregen. Want nu blijkt dat ik destijds die opmerking over de spellingsfouten niet had moeten maken, die was te elitair

Toen ik een jaar of 9 was (ik zat in de derde klas van de lagere school) heb ik een tijdje in het ziekenhuis gelegen. Er was iets met mijn longen. Van die tijd kan ik me nog herinneren dat ik dagelijks van de nonnen mijn beker met melk (soms met een vel erop) moest leeg drinken. Dat was voor mij elke keer een ware verschrikking. Waar ik dagelijks ook heel veel moeite mee had was het plassen in de urinaal, de plasfles. Dat was me een gedoe. Als het dan eindelijk gelukt was, moest je dat ding ook nog, zonder te knoeien, op je nachtkastje zetten. Het bleef daar dan staan totdat de verpleegster de fles met inhoud kwam ophalen.

Aan bovenstaande moest ik denken toen ik van de week het bericht las:

Amazon erkent dat werknemers soms moeten plassen in flessen

De bezorgers van Amazon moeten soms in een fles plassen, omdat ze geen tijd hebben om een toilet op te zoeken. Dat geeft de Amerikaanse webwinkelgigant nu eindelijk toe na eerdere beschuldigingen.

 “We weten dat chauffeurs soms moeilijk een toilet kunnen vinden vanwege het verkeer of omdat ze op kleine wegen rijden, en zeker nu in coronatijden veel openbare wc’s gesloten zijn. We willen dit oplossen. We weten nog niet hoe, maar we zullen oplossingen zoeken.”

Onze Zuiderburen dragen oplossingen aan voor het probleem:
= Een campintoilet in de camionette en t’is opgelost
= Wie heeft ze nog niet zien liggen, naast de weg, de flessen vol urine?
= In een fles plassen valt nog mee. Maar er is een reden waarom ik plastic zakjes bij heb in mijn camionet. Als je een grote boodschap moet doen is zo een zakje je beste vriend
= Voor een man zijn er speciale plasflessen, dat werkt goed.

Tja . . . als de nood hoog is, is de redding nabij bij bol.com. Want daar vond ik voor een aantrekkelijke prijs: Plasfles, Mannen en Vrouwen Urinoir, Meeneem Toilet, WC voor in de Auto, Urine Emmer, Plastuitje en het Herbruikbare Draagbare Nood Toilet