Afgelopen week had mijn vrouw een heerlijk schoteltje met bruine bonen klaargemaakt. Echte winterkost die we ons goed lieten smaken.
Toen ik nog zat na te genieten van de heerlijke maaltijd schoot me ineens iets te binnen uit mijn kinderjaren.
Het gebeurde in het huis waar ik geboren ben. Wij huurden het huis van familie van de buurman. Die familie woonde in het buitengebied van onze woonplaats.
De vrouw van onze buurman Graard kwam de huur ophalen. Ik kan me niet meer herinneren of dat wekelijks of maandelijks was. Graard en zijn vrouw hadden geen kinderen. Zij woonden en leefden een beetje terug getrokken en op zichzelf. Ik hield wel in de gaten wat Graard (bij ons werd er altijd gesproken over Graardoom, maar waar dat vandaan kwam weet ik niet) en zijn vrouw deden en ik ging ook weleens kijken bij het voeren van het varken en als Graard in zijn zeer grote tuin aan het werken was. Beiden waren echter niet zo spraakzaam.
.
Op een middag rond 12 uur toen we in onze keuken aan de warme maaltijd zaten kwam Berta, de vrouw van Graard een beetje overstuur binnen rennen en riep en gebaarde dat mijn vader moest mee komen.
Ik wist niet wat er aan de hand was, want ik had de noodkreet niet begrepen.
.
Wat later toen mijn vader terug kwam, kreeg ik mee wat er aan de hand was. Graardoom had zich vast gegeten aan witte bonen. Het schijnt dat mijn vader hem languit achterover op een schuin staande ladder (of iets dergelijks) heeft gelegd om de benauwdheid op te heffen. Dat is het verhaal wat ik al vanaf mijn jeugdjaren in mijn hoofd heb zitten.
.
Wat mijn vader exact gedaan heeft om het probleem met de teveel gegeten witte bonen op te heffen zal nooit meer duidelijk worden.
.
Tja . . . Aan dat alles moest ik denken toen ik zat na te genieten van mijn maaltijd met het bruine-bonen-schoteltje. Het zit vast in mijn geheugen: Graardoom en de witte bonen