Herinneringen

6875 God ziet alles

Toen ik de krant op mijn iPad opende knalde de afbeelding eruit. ‘Hij is er weer’, stond er naast te lezen. En verder . . . Het gestolen kunstwerk het ‘Alziend Oog’ is weer terug in de Sint Jan in Den Bosch.

Bij het zien van de afbeelding op de vroege morgen kwamen de herinneringen weer naar boven, herinneringen uit mijn kinderjaren.

Ik hoor de onderwijzer tijdens de godsdienstles nog zeer uitgebreid vertellen over ‘God ziet alles’. Ik weet niet meer exact wat en hoe het verteld werd; maar ik weet nog wel dat het een grote en diepe indruk op mij maakte. Ik nam het op zes-/zevenjarige leeftijd, zelfs letterlijk op dat God ALLES zag.

Rond die tijd was ik ook misdienaar geworden. Tijdens een van de vieringen was ik ‘kruipengeltje’ (beginnende misdienaar, die nog geen handelingen hoefde te verrichten) en keek eens naar boven naar het gewelf van het priesterkoor. Daar recht boven mij zag ik toen een afbeelding van het alziend oog in een driehoek.

Je kunt je nu wel voorstellen wat ik op dat moment dacht. Ik zat verder tijdens de hele viering doodstil en keek recht voor mij uit. Het heeft daarna toch nog wat jaren geduurd voor dat ik door had dat ik niet daadwerkelijk in de gaten gehouden werd als ik tijdens de vieringen als misdienaar assisteerde.

De woorden van de onderwijzer tijdens de les hadden op mij een diepe indruk gemaakt en ik had deze op mijn manier geïnterpreteerd. Had ik toen maar geweten wat CHATGPT me liet weten toen ik vroeg naar de betekenis van God ziet alles

De uitspraak "God ziet alles" betekent dat God volgens de christelijke, islamitische en joodse tradities altijd en overal aanwezig is en alles weet en ziet wat mensen doen, denken, of voelen. 
Het idee is dat God niet gebonden is aan tijd of plaats, en daarom niets aan Zijn aandacht ontsnapt. Voor een kind kan dit worden uitgelegd als een manier om goed gedrag aan te moedigen, door het bewustzijn dat God altijd meekijkt en je handelingen kent, zelfs als andere mensen het niet zien. 
Dit concept wordt vaak gebruikt om eerlijkheid en moraal te benadrukken, met het idee dat je altijd moet proberen goed te doen, ook als niemand anders toekijkt.

6874 Een hele grote frustratie

Studie toont aan dat je waarschijnlijk veel beter kunt zingen dan je denkt

Toen ik de kop boven het bericht zag staan, was mijn aandacht gewekt. Want zingen en zanglessen zijn een essentieel onderdeel geweest van mijn werkzame leven. Niet dat ik graag zong, nee verre van dat . . .

Op de lagere school kregen we zangles. Kan me alleen nog de zanglessen herinneren in de zesde klas. Veel geestelijke, kerkelijke liederen moesten we inoefenen alsook liederen voor de jaarlijkse aubade op Koninginnedag voor het gemeentehuis in onze woonplaats.
Of we op de MULO zangles kregen, weet ik niet meer.
De zanglessen op de kweekschool op kostschool stelden helemaal NIETS voor en dat brak me op toen ik overstapte naar de kweekschool in Eindhoven. Ik voelde me daar een analfabeet wat muziek en zingen betreft. Ik lag mijlenver achter wat kennis en kunde betreft. Ik had nog NOOIT hardop solo iets hoeven te zingen en ik kon dat ook niet. Daar is mijn aversie tegen het zingen en zangles alleen maar toegenomen.

Mijn kennis van en vaardigheid in het geven van zanglessen op school waren 0,0. De zangles was voor mij een martelgang. Op de eerste school waar ik werd aangesteld gaven de collega’s geen zangles. Het hoofd van de school vroeg mij zéér dringend om in de klassen 3/4 en 5/6 de kinderen één keer per week zangles te geven. Ik heb dat anderhalf jaar gedaan. Ik liet de kinderen wat liedjes zingen uit het liedboek: Nederlands Volkslied van Pollman en Tiggers.

Liedjes van de 100 liedjes die ik met heel veel moeite had (moeten) aanleren voor het eindexamen van de kweekschool. Die 100 liedjes waren eigenlijk mijn enige bagage wat muziekonderwijs betreft. Mijn zanglessen waren m.i. een aanfluiting.

Op mijn volgende werkplek hadden we een muziekmethode waarin liedjes stonden, die ik niet kende. Wat later liet ik kinderen meezingen met de bekende singles van Benny Vreden. Onze school had een abonnement op de singles, voorzien van bladmuziek en een lesbrief. Elk liedje behelsde zowel een versie met zang door een kinderkoor als een versie zonder zang. Ruim 5000 basisscholen ontvingen iedere maand het nieuwe repertoire.
Op onze school en veel andere scholen verwaterde de muziekles. Voordat ik de school verliet heb ik nog een vakleerkracht muziek aangesteld om het muziekonderwijs op school op een hoger plan te brengen.

Tja . . . het muziekonderwijs is tijdens mijn studie en werkzame leven een heel groot blok aan mijn been geweest en . . . een hele grote frustratie.

6871 Herinneringen uit mijn vroege kinderjaren

Ik krijg momenteel als webmaster van www.veghelinbeeld.nl nogal wat uitnodigingen om aanwezig te zijn bij activiteiten die georganiseerd worden in het kader van 80 Jaar Herdenken en Vieren in Meierijstad, activiteiten rond het feit dat Veghel en omstreken 80 jaar geleden bevrijd is.

Helaas moet ik al die uitnodigingen om verslag te doen van de vele activiteiten rond 18 september afslaan. De reden is onze vakantie.

Bij het lezen van de persberichten gingen mijn gedachten naar de jaren 40 van de vorige eeuw. Op een gegeven moment (september 1944 ? – ik was toen 3 1/2 jaar oud) was het niet meer veilig waar wij toen woonden. Mijn ouders hadden besloten om te gaan evacueren.

Ik zie ons nog lopen de straat uit richting Erpseweg. Ik zie dat beeld nog heel duidelijk voor me. Het was avond dus donker. We liepen aan de linkerkant van de weg. Ik liep achter de bolderwagen die volgestopt was met o.a. dekens. Bij de Driewegenschei (tegenwoordig heet dat Houtwal) volgden we het karrenspoor door het Melven richting Mariaheide. Daar hebben we – ik weet niet meer hoe lang – onderdak gevonden op een boerderij (nu is daar een aspergeteler gevestigd). We sliepen op stro dat in de schuur op de bodem gelegd was. Er zaten meerdere Veghelse gezinnen.

De exacte reden van die evacuatie is me nooit verteld. Daarom heb ik dat maar eens uitgezocht.

Waarom evacueerden in de jaren 40 veel gezinnen uit Veghel naar Mariaheide ?

In de jaren 40, tijdens de Tweede Wereldoorlog, vonden er in Nederland verschillende militaire operaties plaats die gevaar opleverden voor de lokale bevolking. Veghel, een stad in Noord-Brabant, was strategisch belangrijk en werd zwaar getroffen tijdens Operatie Market Garden in september 1944. Deze geallieerde operatie had als doel om verschillende bruggen in Nederland te veroveren om zo snel door te kunnen stoten naar Duitsland.

Veghel lag aan een belangrijke verbindingsweg, de “Hell’s Highway,” en werd hierdoor het toneel van intense gevechten tussen de geallieerden en Duitse troepen. Tijdens deze gevechten werd de stad regelmatig beschoten en gebombardeerd, wat het voor de inwoners gevaarlijk maakte om te blijven.

Veel gezinnen in Veghel besloten daarom te evacueren naar omliggende dorpen die minder zwaar onder vuur lagen, zoals Mariaheide, een nabijgelegen dorp op een paar kilometer afstand. Mariaheide bood een relatief veiliger toevluchtsoord, verder weg van de directe gevechtszones. Hierdoor konden de gezinnen die vanuit Veghel evacueerden, enigszins aan het geweld ontsnappen en in veiliger omstandigheden wachten tot de gevechten voorbij waren.

Tja . . . Herinneringen uit mijn vroege kinderjaren

6861 Hoe laat het is

Van de week kwam ik het bericht tegen dat Engelse scholen overwegen om analoge klokken uit de klaslokalen te verwijderen, omdat de leerlingen alleen nog een digitale klok zouden kunnen lezen.

Het oorspronkelijke bericht dateerde al van 2018, zo bleek. De site waar ik het bericht aantrof had het in deze komkommertijd overgenomen en had weer vulling.

Bij nader onderzoek bleek dat men ergens op een Engelse school overwogen had om in de examenlokalen de analoge klok te vervangen voor een digitale. En dat was alles.

Het bericht zorgde ervoor dat ik weer moest denken aan de rekenlessen in de jaren 70 van de vorige eeuw.
Met een grote instructieklok vertelde ik over de kleine en de grote wijzer en welke functie die hadden. Ook vertelde ik over de hele en halve uren, de kwartieren, enz. enz.
Het inoefenen vergde menige rekenles. Op een afdruk van een stempel van een klok zonder wijzers mochten de leerlingen de stand van de wijzers tekenen van het tijdstip dat ik dan opgaf.
Ik verzon toentertijd allerlei oefeningen om de kinderen te leren, dat ze voortaan wisten hoe laat het is.

6830 Munitieopslag

 Defensie is op zoek naar ruimte voor 
 een nieuw groot munitiedepot.Daarvoor  
 heeft het acht locaties op het oog,    
 onder meer in Dronten,Dalfsen,Weerselo 
 en Zevenaar.Maar de gemeenten zien het 
 niet zitten en omwonenden zijn bang dat
 ze gedwongen moeten verhuizen.

Bovenstaande tekst stond maandagmorgen op NOS-Teletekst.

Toen ik deze tekst gelezen had moest ik denken aan de munitiebunkers op het terrein van de voormalige Ernst Casimirkazerne in Roermond. Op het terrein is nu een Outletcentrum gevestigd. In het jaar 1964 was ik daar als militair gelegerd.

Kan me nog herinneren dat ik een keer wachtcommandant was en dat de officier van piket me een lijstje had gegeven met tijden dat ik ’s nachts op de groene, militaire dienstfiets een rondje over het kazerneterrein moest rijden en daarbij de deuren van de munitiebunkers moest controleren.

Elke nacht diende de wachtcommandant te controleren of die deuren nog op slot zaten. De klinken waren helemaal glad en glanzend geworden van het veelvuldig controleren.
Mij was niet verteld wat ik moest doen als ik een deur aantrof die niet op slot zat.

Tja . . . waar je toch allemaal aan moet denken, als je op een maandagmorgen leest: Defensie zoekt plek munitieopslag

6822 Mooie herinneringen

Van de week las ik dat als het water in de Seine in Parijs nog vervuild is de Olympische zwemwedstrijden ergens anders worden gehouden. Ook las ik – het stond zelfs op NOS Teletekst – dat de Moulin Rouge in Parijs nieuwe wieken had gekregen.

De molen van het beroemde Parijse cabarettheater Moulin Rouge heeft nieuwe wieken. Vrijdagavond werd met een feestelijke ceremonie de plaatsing van de wieken gevierd, bijna een week voordat de olympische vlam langs het theater trekt.

Eind april vielen de wieken om onduidelijke reden naar beneden, net als de letters M, O, en U die op de gevel pronkten. De directie wilde de wieken hebben teruggeplaatst voordat de olympische vlam op 15 juli langs het iconische gebouw komt, in aanloop naar de Olympische Spelen in Parijs.
Lees hier meer >>>>>

Bij dergelijke berichten komen de beelden van de stedentrip van verleden jaar weer naar boven. Parijs, de drukke stad met veel straatlawaai, de terrasjes en de vele prachtige bezienswaardigheden.

De Seine, de Eiffeltoren, het Louvre met de Mona Lisa,

de Notre Dame, Montmartre met de Sacré Cour, de Champs Elysée, de Arc de Triomph, enz. enz. en . . . de Moulin Rouge met de spetterende avondshow.

Tja . . . Mooie herinneringen

.rinneringen

6805 Op het Friedhof

Ik kan me nog goed herinneren dat ik tijdens mijn kinderjaren twee keer met een bedevaart naar Kevelaer ben geweest.

Het Duitse plaatsje Kevelaer (vlak over de grens bij Venlo) is al eeuwenlang een bekend Mariabedevaartsoord. Al sinds 1642 wordt er in deze plaats een wonderbaarlijk genadebeeld (een ets) van de Maagd Maria vereerd. Dit genadebeeld staat bekend als de 'Consolatrix Afflictorum': de 'Troosteres der bedroefden
Lees hier meer >>>>>

De allereerste keer was met mijn moeder. Ik denk dat ik een jaar of zes/zeven was. We gingen met de trein; die vertrok vanaf het NS-station in onze woonplaats. Het station is inmiddels al lang ter ziele. Kan me alleen nog herinneren dat het een trein was met houten banken. Vele jaren later maakte ik opnieuw kennis met zo’n wagon in een militaire trein.

Een paar jaar later ging ik met de bedevaart van de parochie mee als misdienaar; we gingen toen met een bus. Er reed een colonne bussen richting de Duitse grens. Bij de grens aangekomen werd het doodstil in de bus. Dat had toch iets te maken met de Tweede Wereldoorlog die bij alle bedevaartgangers nog vers in het geheugen lag. Op een gegeven moment kwam er een Duitse douanier met een grote pet op (de herinnering aan Duitse soldaten – de moffen noemden wij ze destijds – kwam toen in me op) de bus in. Hij keek een tijdje naar ons en verdween weer; we mochten verder rijden. Van die dag in Kevelaer kan ik me nog veel herinneren: de rozenkrans bidden in de bus, de processie naar de basiliek, de plechtige viering en de kruisweg in een park.

In een restaurant aten we ’s middags- want zo ging dat nog in die tijd – ons lunchpakket op. De kapelaan bestelde voor ons een flesje limonade.

En nu komt het mooie . . . . Heel, heel, heel veel jaren later (60-70 jaar later) organiseerde mijn zwager en schoonzus de familiedag en de plaats van samenkomst was . . . . Kevelaer . . . . Inderdaad in het restaurant waar ik met de andere misdienaars en de kapelaan met een flesje limonade mijn lunchpakket opat.

Deze herinneringen kwamen allemaal naar boven toen ik van de week een foto tegenkwam gemaakt in Duitsland, waarop is te zien hoeveel plaatsen er nog beschikbaar zijn op het kerkhof, op het Friedhof

6793 Een broedse kip

Vroeger hielden mijn ouders kippen in het schuurtje dat achter ons huis stond. De kippen hadden ook een grote buitenren. Toen ik op een bepaalde leeftijd was gekomen mocht ik van mijn moeder de eieren gaan rapen. Maar toen ik op een gegeven moment gezien had dat er op het zoldertje van het schuurtje ratten huisden, kwam ik liever niet meer bij de kippen en in het schuurtje.

Ik weet niet meer of er bij de kippen een haan liep. Ik kan me ook niet meer herinneren of we ooit een broedse kip hebben gehad die bevruchte eieren heeft uitgebroed.

Met de kennis van nu ga ik ervan uit dat dat niet het geval is geweest. Want eventuele kuikens waren niet veilig bij die ratten die ook in dat schuurtje huisden.

Aan bovenstaande moest ik denken toen ik afgelopen week ‘een kip’ aantrof in mijn tuin. Zo te zien ‘een broedse kip’.

6771 Blankes kerkhof

Vrijdag tijdens mijn trainingssessie naderde ik het Blankes kerkhof. In de verte kwam een dame me tegemoet. Toen we elkaar passeerden stopte ze en vertelde me dat even verderop op een tak boven een sloot twee ijsvogeltjes zaten. Ze vond dat zo prachtig. Ik liep verder en tilde mijn stokken op om geen geluid te maken. Toen ik bij de sloot kwam zat er nog een klein ijsvogeltje op de tak. Een prachtig gezicht.

Toen ik verder liep sloegen mijn gedachten op hol en moest ik denken aan dat bijzondere kerkhof, dat ondanks een flinke ruilverkaveling in het gebied intact was gelaten. Onder de oude beuken liggen een aantal mensen begraven.

De eerste informatie over Blankes Kerkhof kreeg ik van mijn moeder. Zij vertelde dat daar mensen begraven lagen, die niet op een katholiek kerkhof begraven mochten worden.

Ze vertelde me van een moeder en dochter die tijdens de oorlogsjaren op een avond een café aan de haven verlieten en regelrecht de haven inliepen. De verdronken moeder en dochter liggen ook begraven op dat bijzondere kerkhof.

Terwijl ik verder liep dacht ik aan onze pastoor z.g. die op een gegeven moment ook geconfronteerd werd met de geschiedenis van die bijzondere plek en toen hoorde dat daar mensen begraven lagen in ongewijde grond.

De pastoor is er op een dag naar toe gefietst en heeft de plek tussen de oude beuken alsnog gewijd. Hij vond dat de mensen die er begraven liggen op een plek ver verwijderd van de bewoonde wereld een ander lot verdiend hadden.

Tja . . . Waar je al niet aan denkt op een dag dat je een ijsvogeltje ziet zitten op een tak boven een sloot naast Blankes kerkhof.

6736 Jantje Koopmans en Rode rozen

Tijdens een van onze zomervakanties in de vorige eeuw stonden wij met onze vouwwagen op een camping in Markelo. Onze beide zonen hadden toen een wielrenfiets en zij maakten de rit per fiets naar Markelo. Kan me nog herinneren dat het weer niet altijd meewerkte. Er was een nacht dat het zo hevig onweerde dat de eigenaar van de camping alle tenten en vouwwagens afging om te vragen of het nog goed ging. We zagen toen ook dat de bliksem insloeg op een schoorsteen van een huis dat tegenover de camping lag.

Op een andere nacht werden we wakker gehouden met het lied van Jantje Koopmans: ‘Rode Rozen’

Rode rozen door mij gekozenVoor de schat waar ik zoveel van houRode rozen door mij gekozenVoor jouw liefde en je trouwHeel je leven aan mij gegevenEn aan heel de kinderschaarDaarom krijg je rode rozen‘N Rode roos voor ellek jaarDe roos van mijn leven was jij steeds m’n schat

De hele, maar dan ook de hele nacht klonk het lied uit een speaker die ergens was geïnstalleerd bij een pas getrouwd stelletje of een echtpaar dat een huwelijksjubileum vierde. Het bleef maar doorgaan uren, uren lang.

Aan bovenstaande moest ik de afgelopen dagen denken toen de afbeeldingen van rozen – waarover ik hier al eerder berichtte – op Facebook voorbij bleven komen.

Daarom vandaag nog één keer voor al mijn volgers Jantje Koopmans en Rode Rozen