Categorie: Geen categorie

Voor deze Tweede Kerstdag hadden we twee routes gepland: route 163 Mheer en route 708 Terlinden. Tegen elven begonnen we bij Taverne In de Smidse in Mheer aan onze eerste wandeltocht. We kregen al meteen de steile klim van ‘d’r Hoesberg’ voor onze kiezen. Boven aangekomen liepen we meteen naar de binnenplaats van kasteel Mheer. Op deze binnenplaats stond een lege stal; Maria en Jozef waren hier nog niet aangekomen. De route voerde verder over veld- en holle wegen. Nadat we het gasimportstation ‘s Gravenvoeren waren gepasseerd voerde de route ons over smalle, zeer, zeer modderige paadjes in het Hoogbos. We sopten door de Limburgse klei. Onze schoenen waren een kleiklomp en we hadden vaak moeite om het evenwicht te bewaren op de gladde en papperige loss. De route was prachtig. Tegen enen waren we weer terug bij de Taverne en rustten binnen wat uit onder het genot van een kop koffie met appelgebak.

Daarna  begonnen we in Terlinden aan onze twee wandeltocht. Deze tocht  ging langs akkers en door weilanden naar Banholt en via Terhorst kwamen we weer in Terlinden. We waren beiden blij dat we onze auto weer zagen, want vier en een half uur banjeren door de Limburgse klei had zijn tol geeist. In het hotel wachtte ons een heerlijk warm bad waardoor de vermoeidheid snel voor een deel afnam.

Ook deze laatste avond in het zuiden staat ons een viergangen diner te wachten nu is vis het hoofdbestanddeel. Het diner van gisteren was voor-tref-fe-lijk!

Morgen nog een wandelroute en dan is ook Kerst in Limburg anno 2019 helaas weer ten einde.

Een powernap is een korte slaap in de middag en is als kleine pauze bedoeld om snel meer energie te krijgen. Het wordt ook wel sleutelslaapje of wonderslaapje genoemd.

Ik kwam het woord ‘powernap’ tegen in het artikel: Spoedartsen powernappen tijdens nachtdiensten in cocon

Het artikel bericht over het feit dat Belgische artsen en verpleegkundigen gebruik kunnen maken van een futuristische cocon,  als het werk dit toelaat. Daarbij maakt het ziekenhuis de nuance tussen powernap en slapen. «Met powernappen bedoelen we letterlijk ’resetten’, niet ’slapen’. Wie ervan gebruikmaakt, houdt ook zijn pieper bij zodat hij meteen inzetbaar is in urgente situaties».

Trouwens enkele grote ziekenhuizen in ONS land schijnen er ook al mee bezig te zijn.

Tja . . . ik heb geen cocon nodig. Ik kan op een ligbed in de Portugese zon of in mijn leunstoel thuis ook powernappen . . .

Uit een Amerikaans onderzoek van de universiteit van Chicago blijkt dat mensen in onderstaande beroepen het ongelukkigst zijn met hun werk.

1. Dakdekker
2. Ober
3. Fabrieksmedewerker
4. Barman
5. Inpakker
6. Vrachtafhandelaar
7. Winkelmedewerker
8. Kassière
9. Cateringmedewerker
10. Expediteur
11. Slager en slachter
12. Meubelverkoper

Volgens hetzelfde onderzoek zou je van de volgende banen het gelukkigst worden:

1. Pastoor
2. Fysiotherapeut
3. Brandweerman
4. Onderwijsmedewerker
5. Kunstenaar
6. Leraar
7. Schrijver
8. Psycholoog
9. Leraar voor kinderen met leerproblemen
10. Operationeel ingenieur
11. Supervisor op kantoor
12. Verkoper van financiële diensten

Onderzoeker Tom W. Smith legt uit: “De banen die de meeste voldoening geven zijn vaak een roeping. Het gaat om creatieve beroepen of vakgebieden waarin je mensen helpt, lesgeeft of beschermt.”
Lees hier meer >>>>>

Tja . . . maar . . . Wie wil er nog pastoor worden?

Vandaag zijn we 53 jaar getrouwd. We vieren dat vanavond met een gezellig en heerlijk etentje met kinderen en kleinkinderen. Misschien zullen dan verhalen de revue passeren van drie jaar geleden toen we met z’n allen in Portugal (en Sevilla) vierden dat we 50 jaar getrouwd waren. Mochten die verhalen achterwege blijven dat is er nog geen man overboord. Want . . . . .  we hebben de foto’s nog . . .

Een ingenieur, ene Xavier X. , die in een andere stad was voor zijn werk, stierf tijdens (of vlak na) seks met een andere vrouw dan zijn echtgenote.

De vraag die de rechter nu moest beantwoorden: Heeft de weduwe recht op doorbetaling van het salaris van de man tot aan zijn pensioendatum?

‘Nee’ zei het bedrijf, want hij stierf niet tijdens zijn werk.

‘Ja’, zegt de rechter. Als een werknemer op dienstreis is, dan is ook zijn vrije tijd werktijd, ook als hij overspelige seks heeft. Het is een ‘accident du travail’.

En dus krijgt de weduwe niet alleen 80 procent van het loon van de gestorven, overspelige man, maar ook een aanvulling op het pensioen alsof hij nog leefde.

Tja . . . nu kan de weduwe achteraf dankzij de rechter toch nog tevreden zijn met het arbeidsongeval van haar man, met het ‘accident du travail’.

Gisteren vertrokken we al vroeg naar Reek voor onze wekelijkse wandeling. Klokslag half 11 liepen we vanuit het centrum van Reek naar de Oude Maasdijk. Via de Oude Maasdijk liepen we naar het natuurgebied Keent van het Brabants Landschap. Grote grazers, paarden en runderen bevolken het uitgebreide gebied gelegen aan een oude arm van de Maas. We passeerden de strip van het voormalige vliegveld Keent dat een belangrijke functie heeft gehad in de Operatie Market Garden tijdens de Tweede Wereldoorlog. Daarna liepen we naar het keerpunt bij Overlangel. Tijdens onze route passeerden we een oude boomgaard met oude fruitbomen. Een van  die bomen droeg kleine oogstappels. Ik kon het niet laten om er eentje te plukken. En bij de eerste beet proefde ik al meteen de smaak van de appel die ik in mijn jeugdjaren zo vaak gegeten had, omdat er in de tuin van mijn geboortehuis een oogstappelboom stond. Ondanks het wat druilige en bewolkte weer hadden we gisteren toch weer een mooie route gelopen in het Maaslandschap.

P.S.
Het ‘nieuwe jasje’ bleek niet goed te passen. We hebben het daarom hier en daar wat ingenomen en nu zit het volgens mij perfect.

Het zal een kleine 25 jaar geleden zijn dat ik ze voor de allereerste keer zag. Ik was met een vriend aan het fietsen ergens in de Kempen. Tijdens onze lunchpauze zaten we op een bank aan de rand van een bos. We zagen een breed, harig, grijs lint van een boom zo het weiland in gaan. We vroegen ons af wat dat ‘natuurverschijnsel’ wel niet was. Veel later wisten we pas dat we tussen de eikenprocessierupsen ons brood hadden zitten opeten. Gelukkig hadden we er niets aan overgehouden.

Momenteel is de eikenprocessierups in ONS land een grote plaag geworden, waar we volgens sommige kenners nooit meer van afkomen. Gemeenten roepen zelfs het kabinet al op om er landelijk beleid van te maken om deze processierups te bestrijden. De plaag is vandien omvang dat gemeenten het niet meer aan zouden kunnen.

Het Kennisplatform Processierups is gestart met een website: processierups.nu
Het platform probeert alle vragen die er in de samenleving zijn m.b.t. de vervelende rups op deze site te beantwoorden. Maar het einde van de plaag is voorlopig nog lange niet in zicht.

In het weekend kwam ik echter het bericht tegen: Nederlander ontwikkelt mogelijk wondermiddel tegen eikenprocessierups

Tja . . . het is te hopen dat men inderdaad het wondermiddel ontdekt heeft in de strijd tegen de eikenprocessierups, tegen de Thaumetopoea processionea

Met de confetti nog in ons haar en de smaak van champagne in onze mond hebben we na het feestgedruis van gisteren vanwege het 5000ste bericht Menne Weblog in een nieuw jasje gestoken.

Met een nieuwe header (met dank aan een tuinman in Portugal), een frisse achtergrond en een spiksplinternieuwe extra pagina (Onze Wandelingen) – waar onze andere hobby het wandelen in beeld zal worden gebracht – beginnen we vandaag aan een nieuwe serie dagelijkse berichten hier op Menne Weblog in . . . een nieuw jasje.

Sinds 16 augustus 2005, bijna 14 jaar, schrijf ik dagelijks een bericht voor Menne Weblog. De onderwerpen van die berichten zijn velerlei. De actualiteit, mijn ergernissen, opmerkelijke zaken waar ik tegen aanloop, maar ook een verslagje van mijn bezigheden en soms ook een familie-aangelegenheid kunnen het onderwerp van het bericht zijn. Het is voor mij een dagelijkse routine geworden om er voor te zorgen dat de volgende dag zo rond de klok van 7 uur een bericht verschijnt op Menne Weblog.

Het is voor mijn geen sleur, geen straf en ook geen opgave om elke dag wat op mijn computer in te tikken. Er zijn wel eens dagen dat het helemaal onder uit mijn tenen moet komen, maar toch is het me al 5000 keer gelukt om hier op Menne Weblog een bericht te plaatsen . . . elke dag weer . . . voor jou (maar ook voor mij) . . . vandaag dus