Categorie: Geen categorie

Een ingenieur, ene Xavier X. , die in een andere stad was voor zijn werk, stierf tijdens (of vlak na) seks met een andere vrouw dan zijn echtgenote.

De vraag die de rechter nu moest beantwoorden: Heeft de weduwe recht op doorbetaling van het salaris van de man tot aan zijn pensioendatum?

‘Nee’ zei het bedrijf, want hij stierf niet tijdens zijn werk.

‘Ja’, zegt de rechter. Als een werknemer op dienstreis is, dan is ook zijn vrije tijd werktijd, ook als hij overspelige seks heeft. Het is een ‘accident du travail’.

En dus krijgt de weduwe niet alleen 80 procent van het loon van de gestorven, overspelige man, maar ook een aanvulling op het pensioen alsof hij nog leefde.

Tja . . . nu kan de weduwe achteraf dankzij de rechter toch nog tevreden zijn met het arbeidsongeval van haar man, met het ‘accident du travail’.

Gisteren vertrokken we al vroeg naar Reek voor onze wekelijkse wandeling. Klokslag half 11 liepen we vanuit het centrum van Reek naar de Oude Maasdijk. Via de Oude Maasdijk liepen we naar het natuurgebied Keent van het Brabants Landschap. Grote grazers, paarden en runderen bevolken het uitgebreide gebied gelegen aan een oude arm van de Maas. We passeerden de strip van het voormalige vliegveld Keent dat een belangrijke functie heeft gehad in de Operatie Market Garden tijdens de Tweede Wereldoorlog. Daarna liepen we naar het keerpunt bij Overlangel. Tijdens onze route passeerden we een oude boomgaard met oude fruitbomen. Een van  die bomen droeg kleine oogstappels. Ik kon het niet laten om er eentje te plukken. En bij de eerste beet proefde ik al meteen de smaak van de appel die ik in mijn jeugdjaren zo vaak gegeten had, omdat er in de tuin van mijn geboortehuis een oogstappelboom stond. Ondanks het wat druilige en bewolkte weer hadden we gisteren toch weer een mooie route gelopen in het Maaslandschap.

P.S.
Het ‘nieuwe jasje’ bleek niet goed te passen. We hebben het daarom hier en daar wat ingenomen en nu zit het volgens mij perfect.

Het zal een kleine 25 jaar geleden zijn dat ik ze voor de allereerste keer zag. Ik was met een vriend aan het fietsen ergens in de Kempen. Tijdens onze lunchpauze zaten we op een bank aan de rand van een bos. We zagen een breed, harig, grijs lint van een boom zo het weiland in gaan. We vroegen ons af wat dat ‘natuurverschijnsel’ wel niet was. Veel later wisten we pas dat we tussen de eikenprocessierupsen ons brood hadden zitten opeten. Gelukkig hadden we er niets aan overgehouden.

Momenteel is de eikenprocessierups in ONS land een grote plaag geworden, waar we volgens sommige kenners nooit meer van afkomen. Gemeenten roepen zelfs het kabinet al op om er landelijk beleid van te maken om deze processierups te bestrijden. De plaag is vandien omvang dat gemeenten het niet meer aan zouden kunnen.

Het Kennisplatform Processierups is gestart met een website: processierups.nu
Het platform probeert alle vragen die er in de samenleving zijn m.b.t. de vervelende rups op deze site te beantwoorden. Maar het einde van de plaag is voorlopig nog lange niet in zicht.

In het weekend kwam ik echter het bericht tegen: Nederlander ontwikkelt mogelijk wondermiddel tegen eikenprocessierups

Tja . . . het is te hopen dat men inderdaad het wondermiddel ontdekt heeft in de strijd tegen de eikenprocessierups, tegen de Thaumetopoea processionea

Met de confetti nog in ons haar en de smaak van champagne in onze mond hebben we na het feestgedruis van gisteren vanwege het 5000ste bericht Menne Weblog in een nieuw jasje gestoken.

Met een nieuwe header (met dank aan een tuinman in Portugal), een frisse achtergrond en een spiksplinternieuwe extra pagina (Onze Wandelingen) – waar onze andere hobby het wandelen in beeld zal worden gebracht – beginnen we vandaag aan een nieuwe serie dagelijkse berichten hier op Menne Weblog in . . . een nieuw jasje.

Sinds 16 augustus 2005, bijna 14 jaar, schrijf ik dagelijks een bericht voor Menne Weblog. De onderwerpen van die berichten zijn velerlei. De actualiteit, mijn ergernissen, opmerkelijke zaken waar ik tegen aanloop, maar ook een verslagje van mijn bezigheden en soms ook een familie-aangelegenheid kunnen het onderwerp van het bericht zijn. Het is voor mij een dagelijkse routine geworden om er voor te zorgen dat de volgende dag zo rond de klok van 7 uur een bericht verschijnt op Menne Weblog.

Het is voor mijn geen sleur, geen straf en ook geen opgave om elke dag wat op mijn computer in te tikken. Er zijn wel eens dagen dat het helemaal onder uit mijn tenen moet komen, maar toch is het me al 5000 keer gelukt om hier op Menne Weblog een bericht te plaatsen . . . elke dag weer . . . voor jou (maar ook voor mij) . . . vandaag dus