Categorie: Geen categorie

De Veluwe is in godsdienstig opzicht een protestante streek. Hoewel de protestanten wel kerst vieren – zij noemen het kerstfeest in plaats van kerstmis – is er hier niet zo heel veel van te merken. Bij de receptie van het hotel staat In een hoek een kerstboompje en in het restaurant hangen in de kunstbloemen hier en daar een gekleurde kerstbal. Aan het plafond bungelt een enkele ster. That’s all.

Toen we gistermorgen een korte (want het regende) route in de buurt van het hotel door de bossen liepen, zei ik tegen mijn vrouw dat je hier niet het idee hebt dat het kerstmis is. Dat was in Zuid Limburg toch heel anders.

Het werd gisteren dus een korte en natte wandeling van een kleine vier kilometer. Bij terugkomst hingen we onze jas in de badkamer te drogen en wat later genoten we bij de openhaard van een lekkere kop koffie en ook nog een glaasje . . . . De middag brachten we – terwijl de regen bleef kletteren – verder lezend en luierend door in afwachting van het kerstdiner dat voor alle gasten om half zes begon. Er werd ons een 5-gangen-menu voorgeschoteld.

Alle gasten werden dus op dezelfde tijd aan tafel verwacht. Men had dit zeer goed georganiseerd. Het menu dat geserveerd werd smaakte voortreffelijk. We hadden er een wijnarrangement (halve glazen)  bij besteld. De combinatie van het eten en de wijn beviel ons goed. Na ruim drie uur tafelen zochten we onze kamer op om uit te buiken. Zeer voldaan gingen we de nacht tussen de eerste en de tweede kerstdag tegemoet.

De rit naar de Veluwe verliep gisteren zeer rustig er was nagenoeg geen kip op de weg. Om 13.00 uur begonnen we in Garderen aan onze eerste wandeling: de Duintjes route. Een route door verschillende bossoorten. Op het eind van de route stond er ruim 6 km op de teller. Voor de rug van mijn vrouw meer dan genoeg. In café de Bosrand in Putten, waar we geen tweede keer naar toe zullen gaan, dronken we een kop koffie. Daarna ging het richting het hotel. Er waren meer landgenoten die in dit hotel met de kerst domicilie hadden gekozen, want het was druk bij de receptie. Toen alle formaliteiten vervuld waren gingen we naar onze kamer die er netjes uitzag. We rusten wat uit, fristen ons op en kleedden ons om voor het diner op deze kerstavond.

In het sfeervolle restaurant genoten we van een drie-gangen-menu, dat voortreffelijk smaakte. Terug op de kamer keken en luisterden we naar een concert van Andre Rieu en zijn orkest. En zo eindigde onze eerste dag op de Veluwe . . . . . . . .

Vandaag rijden we naar het natuurgebied op de Veluwe: het Speulder- en Sprielderbos. In een van de vele hotels die daar gevestigd zijn zullen we tijdens de kerstdagen verblijven.

Afgelopen dinsdag stapte ik ’s morgens al vroeg in de lijnbus voor de jaarlijkse controle bij de oogarts in het ziekenhuis in onze buurgemeente.

Ik had deze keer geen online-ticket gekocht voor de rit in  de bus van Arriva. Ik had gelezen dat ik op een nieuwe en snelle manier kon in- en uitchecken: met OVpay. Na het instappen checkte ik in met mijn betaalpas op mijn iPhone; het uitchecken ging op dezelfde manier. Later toen ik weer thuis was zag ik op mijn iPhone wat de bank voor de heen- en terugrit had afgeschreven.
Ik hou wel van die nieuwe technische ontwikkelingen. Wat een gemak !!!

Bij de oogarts verliep alles vlot. Tijdens de functieonderzoeken bleek – wat ik ook al had aangegeven – dat het zicht wat minder was geworden. Even later vertelde de oogarts dat de nastaar de boosdoener was van het slechter wordende zicht. ‘Dat zullen we even weg laseren. Hebt u nog even tijd?’ vroeg de oogarts. ‘Ik heb tijd in overvloed,  anrwoordde ik.
De oogarts liet de zoveelste druppel in mijn linkeroog vallen en na 10 minuten riep ze me in de laserkamer. Het laseren van de nastaar was een fluitje van een cent.
De oogarts vertelde me wat ik zou kunnen ervaren en wenste me prettige feestdagen.

Tegen twaalven was ik weer thuis met twee ervaringen rijker: Ik had OVpay voor het eerst gebruikt en mijn linkeroog was verlost van de nastaar door een laserbehandeling

Geweldige beelden: de barre winter van 1963 zorgt voor veel overlast en ijsplezier, stond er boven het bericht, dat een clip van vijf minuten uit het Polygoonjournaal van de barre winter van 1963 aankondigde.

Uiteraard heb ik de clip – die je onder de tekst aantreft – met heel veel belangstelling bekeken. Ik kan me die barre winter nog wel voor de geest halen. Ook het weekend waarover in de clip gesproken wordt, staat in mijn geheugen gegrift.
Op nieuwjaarsdag lagen er BERGEN sneeuw. Maar mijn maat en ik zouden koste wat kost in de buurgemeente naar de dansavond gaan. We gingen zoals gewoonlijk met de fiets. Maar halverwege konden we niet verder. We hebben de fiets laten staan en zijn al ploeterend door de sneeuw verder gegaan. Het was eigenlijk gewoon GEKKENWERK.

1963 was voor mij een zeer, zeer bijzonder jaar. In september slaagde ik voor het examen en kreeg het diploma: Volledig Bevoegd Onderwijzer (de hoofdakte). Meteen daarna – begin oktober – vertrok ik naar de Tapijnkazerne in Maastricht voor mijn militaire dienstplicht.

Maar, maar . . . Enkele maanden daarvoor had ik op een dansavond – georganiseerd door de personeelsvereniging van het toenmalige ziekenhuis in onze woonplaats – mijn vrouw voor het eerst ontmoet.

Het jaar dat begon met ijs en veel, heel veel sneeuw twee maanden lang kende voor mij enkele zeer bijzondere gebeurtenissen. Met als het meest bijzondere en gedenkwaardige hoogtepunt van het jaar die dansavond van de personeelsvereniging van het Sint Joseph Ziekenhuis in onze woonplaats.

Tja . . . het gedenkwaardige jaar 1963

Afgelopen weekend zag ik in het BD staan: Udense Kerststallenroute: ‘Het draait voor mij om de geboorte van Jezus Christus’.

Een mede-organisator van de kerststallenroute liet optekenen: ,,Als je tegenwoordig kerstversiering wil kopen in winkels, zie je vooral kerstmannen en rendieren. Dat is iets van Amerika en heeft voor mijn gevoel weinig met het echte kerstfeest te maken: de geboorte van Jezus Christus. Daar draait het voor mij om, en daar past een kerststal goed bij’’

Een waar woord van de 61-jarige Hannie. Kerstmis heeft voor heel veel mensen de ware betekenis verloren. Het verbaast mij ten zeerste dat er in onze buurgemeente nog een kerststallenroute georganiseerd kan worden. Als we nu om eens heen kijken in winkels en buiten zien we alleen maar invloeden  waar Hannie in het artikel over spreekt. Bij onze buren hangt ook een grote, rode Santa Claus aan de tuinpoort (!!!)

Ik weet niet waar het bij de bewoners van Zuid-Limburg met kerstmis echt omdraait. Maar onze ervaring tijdens ons verblijf tijdens de vele kerstdagen in Zuid-Limburg is dat je bijna struikelt over de kerststallen. Elk dorp en gehucht heeft in het centrum een grote kerststal staan.
Tijdens de kersttijd organiseert men talrijke kribkes-routes. Kerststallen in alle formaten staan buiten en/of binnen uitgestald. Wij hebben destijds met veel plezier en aandacht dergelijke routes gevolgd.

Tja . . . wij zullen ze missen dit jaar,  de kribkeswandelingen

Een journalist eindigde maandag in een artikel in het BD over zijn verblijf in Qatar tijdens de WK-Voetbal met de volgende woorden:

Ik kan me die laatste uitspraak heel goed voorstellen. Ik heb ook mijn buik vol van Qatar.

Het vele niets oplossende gepraat vooraf over de miserabele arbeidsomstandigheden in Qatar en de grote, dikke, islamitische vinger in de pap die de organisatoren in Qatar voor zich opeisten, stuitten me gruwelijk tegen de borst. De speeches en kruiperigheid van de voorzitter van de FIFA, ene Infanti(n)lo vond ik weerzinwekkend.

Bij de afsluiting zondagavond, de huldiging van de wereldkampioen Argentinië werd het bovenstaande nog eens dunnetjes over gedaan. Aanvoerder Messie moest voor het in ontvangst nemen van de wereldbeker eerst door de emir van Qatar in een Qatarees gewaad , een bisht, gehesen worden.
Bij het overhandigen van de worldcup kon Infantilo het niet over zijn hart krijgen om de cup los te laten en deze door de emir te laten overhandigen; hij hield tot het allerlaatste moment de gouden beker met twee handen (!!!) vast. Die Infantilo is nog erger dan die corrupte Sepp Blatter.

Ik heb niet alle wedstrijden gezien, ik heb maar een enkele keer genoten van MOOI voetbal. Ben blij dat we weer kunnen overgaan tot de orde van de dag.

Ik ben het volkomen eens met de eerdergenoemde journalist: Nooit meer Qatar

Voordat mijn zoon van de week voor een vakantie naar warme(re) oorden vertrok, gaf hij ons nog een advies betreffende het ijsvrij maken van de ruiten van de auto.
Doe gewoon wat warm water in een plastic zakje en ga daarmee over de bevroren ruit van je wagen. Wij hebben zijn advies direct opgevolgd en . . . het werkte PERFECT. In een mum van tijd waren de ruiten van onze auto ijsvrij.  Niks meer krabben en veel kou lijden.

En of de duvel ermee speelde kwam ik enkele dagen later een filmpje tegen van een Engels-sprekende persoon die het trucje van mijn zoon uitlegde en voordeed.

Tja . . . Doe er je voordeel mee en dan hoeven jullie alleen nog maar te krabben als het ergens jeukt . . .

Donderdag reed ik al voor 10 uur richting mijn kapper. Goed ingepakt en met een dikke muts op reed ik op mijn fiets (want de ruiten van mijn auto waren allemaal dicht gevroren) door de vrieskou. N**d*j* wat was het koud en wat had ik last van de kou.

Thuisgekomen pakte ik eerst een lekkere warme kop koffie en ging kijken hoe  hard het wel  niet vroor. Toen ik buienradar.nl geopend had viel ik haast van mijn stoel. -50 graden gaf de weerkaart aan. ON-BE-GRIJ-PE-LIJK

Siberische kou in onze omgeving. Was blij dat ik geen bevroren oren en vingers had opgelopen tijdens mijn fietstocht naar de kapper.

Uit nader onderzoek bleek dat de weerhut op vliegbasis Volkel een storing had. In werkelijheid vroor het ongeveer 8 graden. Maar dat vond ik ook al heel koud