Terwijl ik gisteren op 18 februari – de geboortedag van mijn vader- het bericht ‘Ode aan ons moeder’ nog eens door zat te lezen, vond ik dat ik ook een ode aan ons vader moest tikken.
Moest ons moeder hard werken op o.a. maandag, de wasdag, ons vader werkte alle dagen van ’s morgens heel vroeg tot ’s avonds laat heel, heel hard. Ik heb wel eens tegen mijn vrouw gezegd, dat ik op dat gebied mijn vader niet na zou doen.
Tja . . . het is nog steeds Vastelaovond, daarom tik ik ook dit bericht in ons eigen dialect.
Ons vadder waar unne harde werreker, dè kan ik gerust zegge. Hij hi virtig jaor gewerrikt op d’n boerenbond. Hij waar daor riffelder. Hij zorgd’r vur dè de walsen die ze noddig hàn vur te maole wir mooi van groeven ware veurzien. Een sekuur werkske dè niemend anders daor kon. Hij waar dor van halluf aacht smerges tot halluf zes saovus mi bizzig.
Omdètie ok unne echte vakbondsmens waar, waar ie nao ut werrik ok nog veul uure op sjouw veur d’n bond. Nei leeje inskrijve, de kontribuutie ophaole, ok op de vrije zaotterdagmiddig en zelfs op d’n zondag. Hij waar dur alt op uit.
Ik heur ’t hum op unne aovond nog zegge nao ’t eete: ‘Ik gao nog efkes naor Soffelt, dor zit d’r nog inne die nog nie bij d’n bond is.’ Ons moedder von dè nie errug, want elke keer as ons vadder d’r inne inskreef, kreeg ie van d’n bond waardebonnen vur linnegoed. Ons moeder ha un hil kaast vol mi nei lakes en handdoeke, allemaol van d’n bond gekrigge, omdè ons vadder zoveul mense inskreef.
Toen ze un eige wonning gingen bouwe moesten d’r extra cente binnen komme en ons vadder brocht toen smerges vruug de Volkskrant rond. Om kwart over vier moes ie dan z’n bed uit; ok es ut saoves laot waar geworre dur un vergadering van d’n bond, ok es ut stond te regenen en ès ut vroor dè ut krakte; zes dage in de week ging ons vadder mi de krante rond. Hij moes dan ok zörrege dettie wir op tijd thuis waar, want um halluf aacht moes ie wir op z’n werrik zijn. Tjonge, tjonge wan gesjouw waar dè vur ons vadder. Ik doe ut ‘m nie nao.
Toen ie wa auwer werd skee ie eruit mi de krant en ging ie ut klökske (de Sint Jansklokken – ut bloike van ut bisdom) rond brengen. Dor hoefde ie smerges nie zo vruug vur z’n bed uit. Dé waar maar inne keer per week op de vrijdag.
Ondertusse waar ie ok nog collectant geworre in de kerrik. Sondigs in de mis mi un zekske aon unne stok geld van het kerkvolluk ophaole. Ons vadder vond dat een erebaontje.
Thuis moes ie ok nog d’n hof bijhauwe en soms zette ie ok nog unne neie zool of hak onder munne skoen. Ons vadder kon en din ut glijk; hij waar altijd bizzig.
Tjonge, tjonge wat heeft mijn vader toch hard gewerkt. Daarom is een ode zeer op z’n plaats. De ode aan ons vader
Voor de volgers die het dialect niet zo goed kunnen lezen, heb ik HIER de ABN-versie staan
