Gisteren op de Tweede Kerstdag, die net zo grauw, grijs en donker was als de Eerste Kerstdag liepen we ‘s morgens een PRACHTIGE route. De route, Wolfheze Laag, liep over de Wolfhezer Heide, langs de eeuwenoude Wodanseiken en langs beekjes, watervalletjes en grafheuvels. Mijn vrouw zei op een gegeven moment: ‘Ik had deze route voor geen goud willen missen’. En gelijk had ze; we genoten met volle teugen van alles wat we tegen kwamen en te zien kregen. De Wodanseiken schijnen vier- tot vijfhonderd jaar oud te zijn. Dat was trouwens ook wel te zien. Ik vraag me wel af wanneer ze definitief het loodje leggen.
Na een pauze met een drankje en een kop soep trok ik mijn wandelschoenen weer aan en bleef mijn vrouw achter om te rusten van de ochtend-inspanning. Ik liep tweemaal achter elkaar de Buunderkamp-route en zette er flink de pas in.
Tijdens dat lopen vroeg ik me wel af wat alle andere gasten op zulke dagen doen. Het is een bont gezelschap. Gezinnen met kinderen van all leeftijden, maar ook met baby’s in de kinderwagen. Verder nogal wat rollater-rijders. Deze laatste en ook de gezinnen met de kinderwagen komen niet op de Wolfhezer Heide en ook niet in de bossen rondom het hotel. In het restaurant zitten wel de hele dag mensen te kaarten. Tijdens het alleen-wandelen vroeg ik me af of dat laatste nu ook ons lot wordt.
’s Avonds genoten we van een heerlijk vier-gangen-kerst-menu en kwam het einde in zicht van Kerst op de Veluwe.