Afgelopen maandag – de dag dat we van Portugal weer naar huis reisden – is zo’n dag die – als je 83 bent – niet in de kouwe kleren gaat zitten.

Even wat feiten op een rij:
= Je staat om 5:00 uur op, omdat de wekker afloopt.
= Om 6:00 uur sta je klaar voor het busje dat jou en de bagage naar de receptie brengt.
= Om 6:10 uur arriveert de medewerker van het resort.
= Bij de receptie lever je de armband met chip in.
= Om 6:20 uur stap je in de transferbus naar Faro.
= De bus haalt nog kriskras door de Algarve over hobbelige wegen op vijf andere plaatsen vakantiegangers op.
= De rit van de bus duurt ongeveer anderhalf uur.
= Om 7:45 uur arriveren we bij Airport Faro.
= We sjouwen met 3 koffers en 1 rugzak naar de vertrekhal.
= Wachten en hangen tot we in kunnen checken .
= Om 8:15 uur kunnen  we aansluiten in een rij bij de incheckbalie.
= Het inchecken duurt een half uur.
= Dan richting securitycheck waar de afhandeling redelijk vlot verloopt.
= Wachten tot 9:20 uur tot bekend wordt naar welke gate we dienen te gaan.
= We drinken een kop koffie die heel anders smaakt dan thuis en . . . wachten . . . en wachten.
= Om 9:20 uur op weg naar gate 218.
= Aangekomen bij de gate wachten tot we kunnen boarden.
= Om 9.55 uur zitten we op onze stoelen 2B en 2C met een hele krappe beenruimte.
= Om 10:15 uur stijgen we op.
= Na  een kleine drie uur landen we om 13:53 uur op Eindhoven Airport.
= In de bagagehal is het een half uur wachten op de bagage.
= Dan lopen we naar de uitgang waar onze oudste zoon ons al op staat te wachten en brengt ons naar huis.
= Om 15:05 uur staan we met de bagage weer in onze vertrouwde omgeving.
= Tussen vertrek en aankomst hebben we op de twee luchthavens ook nog gebruik gemaakt van ontzettend stinkende toiletten waar je bijna moet kokhalzen van de stank.

Als je bovenstaande op een rij ziet staan denk je iets in de trant van of we dat allemaal nog een keer willen meemaken. Maar na een paar dagen als je goed uitgerust bent, denk je er weer heel anders over.
Maandag waren we echter bij thuiskomst beiden wel TOTAL LOSS.

De heerlijke, ontspannen, zonnige en warme vakantie is ten einde. We gaan weer over tot de orde van de dag. De dagelijkse beslommeringen vragen weer onze aandacht. Mijn vrouw vat haar taken weer op en ik de mijne.

Dat gaat bijna automatisch als je vanuit de taxi – deze keer de wagen van onze oudste zoon die ons van de luchthaven naar huis bracht – weer je huis binnenstapt. En na een nacht slapen in je eigen bed is de vakantie echt voorbij en pakken we onze routine weer op.

Maar wat blijft zijn de mooie herinneringen, belevenissen en ervaringen. Die blijven ons bij ook al zijn we weer thuis.

Vandaag viert onze oudste kleinzoon alweer zijn twintigste (= 20ste) verjaardag. Zijn geboortedag herinner ik me nog als de dag van gisteren. Toen ik het telefoontje kreeg van mijn zoon dat ons kleinkind geboren was, stond ik op onze slaapkamer op een steiger het plafond te schilderen.
Toen we wat later bij zijn wiegje stonden in het ziekenhuis, zag ik dat de verf nog op mijn armen zat.

Wij feliciteren onze kleinzoon ook vanaf deze plaasts van harte en wensen hem een fijne verjaardag.

P R O F I C I A T

Zo gaat ie goed, zo gaat ie beter, alweer 11,67 km

Kloppen de herinneringen die we hebben of verzinnen we er zelf veel bij?

Toen ik bovenstaande kop boven een artikel zag staan, moest ik denken aan die avond dat we met de familie bij elkaar zaten en allemaal jeugdherinneringen ophaalden. Op een gegeven moment, heb ik gezegd dat ik er wel een boek over zou kunnen schrijven. Wat later heb ik toen de daad bij het woord gevoegd en heb ik alle herinneringen uit mijn eerste 25 levensjaren opgeschreven in het boek: Witte gè dè nog? 

Het artikel dat onder bovenstaande kop stond gaat over het feit dat we zelf goed weten of een herinnering juist is of niet.

En dat is een waar woord. Bij de vele herinneringen die ik aan het boek heb toevertrouwd zou ik ook nog een beschrijving kunnen geven van het fotografische beeld dat ik er nog bij heb.

Ik ben er inmiddels wel achtergekomen dat ik in de paperback van 148 pagina’s niet ALLE herinneringen heb beschreven. Zo af en toe komen er weer beelden en herinneringen naar boven die ik helaas niet beschreven heb, omdat die op het moment van schrijven – nu zo’n 6 jaar geleden – niet in me opkwamen.

Tja . . . Ik ben heel blij, dat ik op mijn leeftijd nog elke dag kan en mag zeggen: ‘Ja, dat weet ik nog’.

Zo gaat ie goed, zo gaat ie beter, alweer 15,56 km

Daar de bloemenwinkel in onze woonplaats gestopt is, moest ik improviseren.

Want in dit lange weekend van Hemelvaart wilden we twee schoonzussen (althans voor mij) verrassen met een bloemetje t.g.v. hun verjaardag. De ene werd onlangs 70 en de andere wordt maandag 75. Daar ik graag wat knutsel was er snel een idee.

Met wat ijzerdraad, een aantal papieren zakdoekjes en een spuitbus rode verf, die ik nog in een kast in de garage had staan, ging ik aan de slag. Na een uurtje stonden zes bloemen te drogen in de zon.

Tja . . . ondanks de sluiting van de bloemenwinkel is het toch nog allemaal goed gekomen. Per slot van rekening hebben we niet voor niets het gezegde: Zeg het met bloemen

Afgelopen maandag heeft mijn vrouw in haar rechteroog ook een nieuwe lens gekregen (staaroperatie). Het is frappant wat de gevolgen zijn. Er kan nu gelezen worden zonder bril. Maar een bril zal ook in de toekomst nog wel gedragen moeten worden is de conclusie van de oogarts. De glazen in de huidige bril en zonnebril zijn uiteraard niet meer de juiste sterkte na de twee staaroperaties.

Momenteel kan er nog geen nieuwe bril aangemeten worden; dat zou eventueel pas mogelijk zijn acht weken na de laatste staaroperatie. Dus dat wordt nog even improviseren

Van de week met die mooie zomerse dagen ging mijn vrouw boodschappen doen op haar fiets en ze had haar zonnebril (met glazen op sterkte)  opgezet.

Toen ze thuiskwam vertelde ze dat er een andere, eenvoudige zonnebril (zonder glazen op sterkte) aangeschaft diende te worden; want het zicht wat verder weg is zeer slecht.

Ze zei dat het met de zonnebril op in het verkeer onverantwoord is; het is LEVENSGEVAARLIJK.

Gisteren berichtte ik dat ik weer eventjes voor schoolmeester gespeeld had bij mijn kleinkinderen. Ik denk wel dat ze het opgeslagen hebben wat ik ze toen uitgelegd heb, temeer omdat ik ook nog een heel luchtig verhaal verteld heb. Bij dat verhaal gierden ze het uit na mijn laatste zin.

Ik vertelde over Toon, die in zijn slaap stierf en regelrecht naar de hemel ging. Bij de hemelpoort aangekomen vertelde Petrus dat hij hem nog niet verwacht had. Petrus had het trouwens te druk om hem toe te laten. Hij kon Toon eventueel wel terugsturen, maar dat ging momenteel dan alleen als kip. Toon dacht even over dat voorstel na en dacht daarbij aan de kippen die zijn vrouw had en dat ze de kippen zo vertroetelde.

Na wat wikken en wegen liet Toon aan Petrus weten dat hij wel als kip terug wilde gaan. En jawel hoor ineens stond ie als kip in de kippenren van zijn vrouw. Hij scharrelde wat rond en kreeg een raar opgedrongen gevoel in zijn buik. De haan zag wat er aan de hand was en vertelde hem dat hij waarschijnlijk zijn eerste ei moest leggen. En . . . Pats daar lag ineens een ei in de ren. Een paar uur later hetzelfde tafereel. En . . . Pats daar lag het tweede ei. Zijn vrouw kwam aanlopen met voer en aaide over zijn veren en trok en trok aan zijn vleugel en riep: ‘Toon, Toon wordt eens wakker, je schijt het hele bed vol !!!”

Tja . . . Mijn kleinkinderen gierden van het lachen en ik . . . ik gierde mee.