Familie

5663 We mogen los . . .

Mijn vrouw en ik zijn vanaf vandaag allebei beschermd tegen het corona-virus. We zouden nu de vlag uit moeten steken (deze hangt trouwens al uit vanwege de 5de mei) en door de straat moeten roepen: WIJ MOGEN LOS.

Maar we roepen niks. Want we mogen en kunnen nog niet zoveel. Hoewel we naar deze dag hebben uitgekeken beperken de maatregelen ons nog flink in ons doen en laten. We kunnen dan wel met z’n tweeën op bezoek en we mogen ook twee man ontvangen, we kunnen weer naar een winkel, maar verder zijn we nog flink beperkt. Oh ja, we mogen ook een terrasje pikken, maar dat doen we nagenoeg alleen tijdens onze vakanties (die we nu nog steeds niet kunnen boeken). Trouwens voor de prijs van een pilsje op een terras heb je thuis bijna een hele krat. Maar dat terzijde.

Maar toch . . . vandaag 5 mei, de nationale Bevrijdingsdag, is het ook ONZE bevrijdingsdag. We mogen los . . .

5657 Nadenken over het einde van ons leven

Een tijdje geleden kregen we van onze bank een brochure over het levenstestament. De bankbediende die ons deze brochure overhandigde benadrukte dat het verstandig was om een dergelijk testament op te laten stellen.

Wij waren niet verbaasd over de geste van de bank temeer omdat wij zelf al vage plannen hadden om een dergelijk document op te laten stellen. Na bestudering van de brochure, het opzoeken van meer informatie op het internet en vele discussies met mijn vrouw zaten we van de week bij de plaatselijke notaris om aan te geven wat wij in een levenstestament opgenomen willen hebben. De notaris dacht goed met ons mee en deed voorstellen over wat er in het document opgenomen kon en diende te worden.

De notaris zal nu een concept opstellen en dit aan ons toesturen. Als we akkoord gaan kunnen we een afspraak maken om de akte te laten passeren en te ondertekenen.

Toen we naar huis reden waren we tevreden over het onderhoud en merkten we op dat het zo confronterend en bijzonder is dat we zoveel moeten overleggen en nadenken over het einde van ons leven.

5640 Hebbes

Gistermorgen kreeg ik al vroeg op de GGD-priklocatie in onze woonplaats mijn tweede coronaprik . Nog een dag of acht wachten en dan ben ik volledig beschermd tegen het virus dat ons al ruim in jaar dwars zit. Over ruim drie weken is ook mijn vrouw volledig beschermd tegen covid-19 en dan, ja dan hebben we heel wat meer bewegingsvrijheid en kunnen we eindelijk met een gerust hart onze kinderen en kleinkinderen van dichtbij ontmoeten. En kunnen we . . . en . . . en . . . en . . . en . . . en ook . . . als de maatregelen versoepeld worden.

Boven dit bericht worden de dagen afgeteld naar dat moment . . . ONZE bevrijdingsdag

Toen ik gisteren vanaf de priklocatie weer naar huis reed, dacht ik HEBBES

5634 Ik heb daar geen herinnering aan

'Ik heb daar geen herinnering aan', zei Mark Rutte over de bonnetjesaffaire (de deal van Fred Teeven met een drugshandelaar), bij de debatten over de aanval op Hawija, bij het afschaffen van de dividendbelasting en bij de Toeslagenaffaire waar uiteindelijk het huidige kabinet over viel. En op Witte Donderdag herhaalde hij het nog een keer inzake een gesprek over Pieter Omzigt.

Zonder me nou echt op de borst te slaan durf ik te stellen dat ik een goed geheugen heb en veel, heel veel herinneringen kan opdissen. Dat leid ik af aan het feit dat ik het boek ‘Wiite gè dè nog?’ geschreven heb. Een boek dat barstensvol staat met gebeurtenissen en herinneringen uit mijn eerste 25 levensjaren. De eerste herinnering die ik daarin opgeschreven heb gaat terug naar de eerste oorlogsjaren van de Tweede Wereldoorlog. Ik denk zo’n 77, 78 jaar geleden. Bijna 150 pagina’s met herinneringen.

Ik denk dat ik desgevraagd tijdens al mijn levensjaren de keren dat ik heb moeten zeggen ‘Dat weet ik niet meer’, ‘Dat kan ik me niet meer herinneren’, ‘Ik heb daar geen herinnering aan’ op één hand van een houthakker met een paar afgehakte vingers te tellen zijn.

Enerzijds is dat een genot zo’n goed geheugen, maar anderzijds is dat ook een nadeel, want je hebt ook herinneringen aan gebeurtenissen waaraan je niet meer herinnerd zou willen worden of waarvan je denkt dat had ik toen anders moeten doen.

In die gevallen zou ik bij tijd en wijle wel eens net zoals Mark Rutte dat kan tegen mezelf willlen zeggen: ‘Ik heb daar geen herinnering aan’

5625 TACHTIG

Vandaag word IK (1941 – heden)

Zoon van vader Wilhelmus (1905- 1978)
Kleinzoon van grootvader Hendricus (1867 – 1954)
Achterkleinzoon van overgrootvader Johannes (1834 – 1877)
Achterachterkleinzoon van betovergrootvader Pouel (1802 – 1882)
Achterachterachterkleinzoon van oudvader Jacobus Willem (1759 – 1818)
Achterachterachterachterkleinzoon van oudgrootvader Willem Willemsz
(omstreeks 1725 – ? )
Achterachterachterachterachterkleinzoon van Oudovergrootvader Vincentius (? – ?)

TACHTIG (= 80) jaar.

Gezien de leeftijd die enkele van mijn voorouders maar bereikt hebben een respectabele leeftijd. Mijn betovergrootvader heeft de leeftijd van 80 jaar bereikt en mijn grootvader is 85 jaar oud geworden. Ik heb steeds gezegd dat ook ik de leeftijd van mijn grootvader, die mijn naamgever is, bereik. Die bewering is nergens op gestoeld, maar ik beweer dit (ook tot mijn eigen verbazing) al bijna mijn hele leven.

Tja . . . je kunt wat de te bereiken leeftijd betreft wel iets beweren en wensen, maar niemand heeft dat voor het zeggen. Het is gewoon afwachten. Maar één ding is zeker: Ik ben nu TACHTIG

5614 Over de brug moeten komen

Gisteren heeft mijn tandarts heel vakkundig een brug geplaatst in mijn bovenkaak. Voordat de brug uiteindelijk geplaatst kon worden, heb ik de afgelopen weken een keer of vier in de tandartsstoel moeten plaatsnemen voor de voorbereidende werkzaamheden en voor het passen. Daar tussen door speelde ook nog een afgebroken tand in mijn onderkaak, die gerepareerd moest worden.

Daarom vroeg ik bij mijn laatste bezoek aan een assistente of ik niet in aanmerking kwam voor kwantumkorting of een voordelige strippenkaart. De assistente zag het op dat moment in Keulen donderen en stond met haar mond vol tanden. Ik heb geen antwoord gekregen op mijn vraag.

Maar om kort te gaan, ik ben heel tevreden met mijn spiksplinternieuwe brug en mijn nieuwe look. Mijn vrouw en anderen zullen wel ff moeten wennen.

En ik . . . ik zal binnenkort als de rekening in de brievenbus valt . . . over de brug moeten komen.

5610 ONZE bevrijdingsdag

Dit jaar kijken we met heel veel genoegen, zelfs meer dan normale belangstelling en heel veel verlangen uit naar 5 mei, Bevrijdingsdag.

Want op deze dag zijn wij (mijn vrouw en ik) volgens de nu geldende en bekende normen beschermd tegen het coronavirus.

Op 11 april krijg ik mijn tweede prik en op 27 april krijgt mijn vrouw haar tweede vaccinatie. Volgens de geldende regels zijn we een week later allebei beschermd tegen het virus dat ons al ruim een jaar in de houdgreep heeft.

Dus voor ons beiden wordt 5 mei 2021 een zeer gedenkwaardige dag. Op die dag mogen we allebei weer . . . LOS.

Hopelijk zijn de maatregelen van overheidswege dan zodanig versoepeld dat we

- onze kinderen en kleinkinderen weer samen kunnen ontmoeten
- weer met z’n allen samen kunnen eten
- met een gerust hart boodschappen kunnen gaan doen
- weer bezoek kunnen ontvangen
- weer op bezoek kunnen gaan
- een avondje kunnen kaarten en kletsen
- een vakantie kunnen gaan boeken
- op vakantie kunnen gaan
- en . . .
- en . . .
- weer kunnen . . . LEVEN

Tja . . . We zien heel erg uit naar 5 mei, ONZE bevrijdingsdag

5604 ‘Da’s snel !!!’

Zoals ik gisteren aankondigde kon ik vanaf zaterdag de uitnodiging voor de coronavaccinatie in de brievenbus krijgen.

Omdat ik op PostNL kan zien wanneer er post onderweg is naar ons, had ik ’s morgens vroeg al een afdruk gezien van de envelop van de Rijksoverheid die naar ons onderweg was. Rond het middaguur stopte de postbode de envelop in de brievenbus. Na de lunch kroop ik achter mijn computer om een afspraak te maken.

Tot mijn zeer, zeer grote verbazing kon ik al dezelfde middag terecht voor de eerste prik en er werd een afspraak voor vijf weken later vastgelegd voor de tweede prik.

Ruim op tijd reed ik naar het industrieterrein waar in een bedrijfshal een grote priklocatie is ingericht. Ik weet niet of ik op dezelfde stoel als Sanna – die in januari de allereerste prik ontving – heb gezeten, maar de hal kwam me van de televisiebeelden bekend voor.
Het aanmelden en prikken verliep vlekkeloos. Toen de 15 minuten verplichte rust voorbij waren liep ik naar mijn auto en reed naar huis met een registratiekaart op zak.

Tja . . . ik was nog steeds verbaasd. Van de uitnodiging in de bus tot het wegrijden bij de priklocatie zaten maar een paar uur. Terwijl ik naar huis reed, dacht ik: ‘Da’s snel !!!’

5597 Moet nu weer . . .

Met een big smile zit ik te genieten van mijn nieuwe aankoop. Ik kan weer voluit lachen, want ik ben eindelijk verlost van mijn lange voortanden die de laatste jaren steeds verder uitgroeiden. Er zit nu weliswaar een noodbrug in mijn bovenkaak, maar het definitieve exemplaar over enkele weken zal nog veel mooier zijn.

Ik zit dus met een big-smile te kijken naar onze nieuwe televisie. De oude begon kuren te krijgen en was al gekoppeld aan een stel oude geluidsboxen zodat ik het geluid beter kon opvangen met mijn hoortoestellen.

Op advies van mijn beide zonen hebben we nu maar doorgepakt en een toestel aangeschaft met een groot plat scherm. Het heeft wel wat hoofdbrekens gekost. Uiteindelijk gaven onze vakanties – die in 2020 allemaal gecanceld werden – de doorslag. We hadden een mooi spaarpotje, dat we nu konden aanspreken. Met dat vakantiespaarpotje achter de hand was het ook niet zo moeilijk om de juiste bijbehorende soundbar te kiezen. Het verschil in geluidskwaliteit tussen de verschillende soundbars was zelfs voor een slechthorende zeer groot en duidelijk hoorbaar. Toen we op een gegeven moment in de winkel (wij waren de enige klant) Andre Rieu via de soundbar en de woofer hoorden waren we verkocht en nadat we nog wat korting losgepeuterd hadden, zeiden we: “Verkocht!” Nog diezelfde middag werd de tv en de soundbar opgehangen en geïnstalleerd.

En nu, nu zit (zat) ik te kijken met een big smile. Maar die veranderde al gauw in een lach van ‘een boer met kiespijn’, want op een gegeven moment brak er een voortand in mijn onderkaak af. ‘Non****’, riep ik door de kamer en de smile verdween van mijn gezicht.

Het plezier van onze prachtige aankoop en de renovatie van mijn voortanden waren meteen weg. Moet nu wéér naar de tandarts, moet nu weer in mijn buidel tasten, moet nu weer . . .

5596 Matje te koop

27 november 2020 ben ik voor het laatst naar de kapper geweest. Nu na meer dan drie maanden heb ik weer een afspraak mogen maken. Volgende week vrijdag mag ik weer naar mijn kapper.

In die ruim drie maanden heb ik een geheel ander kapsel gekregen, een corona-kapsel. Een krans van krullen vallen op de boord van mijn overhemd. Anderen zouden misschien zeggen: het is een stevig hoogpolig matje.

Ik heb absoluut géén idee wat kappers met het haar doen dat bij hen op de vloer valt en opgeruimd wordt als de klant de deur verlaat. Ik vermoed dat het gewoon de kliko ingaat en naar de vuilverbranding getransporteerd wordt.

Volgende week zal ik mijn kapper vragen of hij mijn krullen nog te gelde kan maken of anders gezegd: Matje te koop.