Categorie: Familie

De eerste maanden van dit jaar (2021) waren lang, zeer lang. De corona-pandemie had ons flink in de greep. Beperkende maatregelen bepaalden gedeeltelijk ons leven. Er werd zelfs een avondklok ingesteld. Mijn 80-jarige verjaardag ging in stilte voorbij. We keken uit naar onze vaccinaties. Op 6 maart ontving ik mijn eerste prik. Eind april waren zowel mijn vrouw als ik tweemaal gevaccineerd. We voelden ons toen allebei wat vrijer. Er braken een paar mooi zomermaanden aan. De laatste maanden van dit jaar ging het toch weer mis. De besmettingen namen schrikbarend toe en de ziekenhuizen stroomden weer vol met covid-patiënten. En weer kwam er een lockdown. Voor het tweede jaar op rij moesten wij ons kerstarrangement in Zuid-Limburg annuleren. Een nieuwe variant (omicron) stak zijn kop op. We waren gedeeltelijk weer terug bij af. In de tweede helft van december ontvingen we onze (noodzakelijke) derde prik, de boosterprik in de hoop dat we in 2022 beter beschermd zijn. Ondertussen wordt er al gesproken over een vierde vaccinatie om de omicron-variant te kunnen weerstaan. Het was me het jaar wel, dat coronajaar.

Maar . . . maar . . . de zomermaanden van 2021 waren voor ons onvergetelijk.
= Het begon in juni met een heerlijk ontspannen en zonnig hotelarrangement in Burgh-Haamstede. We genoten daar 4 dagen van het wandelen en fietsen langs de duinen en in de mooie natuur. Het strand lieten we op een zeer warme dag niet links liggen. Het natje en het droogje smaakten goed in het spiksplinternieuwe hotel.

=  Eind juli/begin augustus maakten we met de kinderen en kleinkinderen onze langverwachte familytour naar Andalusië in Spanje. Deze dagen waren ON-VER-GE-TE-LIJK. Tijdens deze twaalf dagen schakelden de hoogtepunten zich aan een. Er waren enkele uitschieters zoals ons bezoek aan Cordoba met de Mesquita, het bezoek aan het Alhambra in Granada, het verblijf in de fantastische, luxueuze villa boven op een berg, maar bovenal het SAMEN genieten van deze fantastische familytour.

=  Ons verblijf van ruim drie weken in september/oktober in Portugal was zeer ontspannend, zonnig en warm. We genoten volop van de rust, de kliffen, de Portugese zon die drie weken lang voor warme zomerse dagen zorgde. Uiteraard mogen we de geneugten van het resort en de plaatselijke restauranthouders niet vergeten, want ook daar hebben we dankbaar gebruik van gemaakt.
Tja . . . op deze laatste dag van 2021 kunnen we terecht met gemengde gevoelens roepen: WAT EEN JAAR !!!

Neem de tijd om onderstaande diashow te beijken.

Woensdag las ik de informatie van het RIVM dat personen geboren in 1941 een afspraak mochten maken voor de boosterprik. Gistermorgen kreeg ik na lang ‘in de wacht’ te hebben gestaan telefonisch contact met het afsprakenbureau. Op 17 december kunnen we op de priklocatie Wijchen terecht voor onze derde vaccinatie. De boosterprik is zeer gewild gezien het feit dat in december op de priklocaties Veghel, Boxtel, Eindhoven en Helmond geen ruimte meer was.

Voor ons is de afstand van 35 km over de A50 naar Wijchen geen probleem. Een halfuurtje rijden hebben we er graag voor over, voor onze boosterprik.

Alles wijst er op dat we ook dit jaar ons kerstarrangement in Zuid-Limburg zullen moeten annuleren.

De maatregelen die afgekondigd zijn met betrekking tot de openingstijden van de horeca zijn van dien aard dat een verblijf in een hotel met de kerstdagen niet aantrekkelijk is voor ons. Ontbijten en dineren op de kamer is voor ons geen optie.

Trouwens afgelopen week kreeg ik onderstaand ‘bericht’ toegezonden en daaruit zou blijken dat door het grote aantal besmettingen en de volle ziekenhuizen kerstmis dit jaar zo wie zo van de baan is.

‘Tja’, . . . dacht ik toen ik het bericht gelezen had ‘daar gaat ons traditionele verblijf met kerstmis in Zuid-Limburg, voor het tweede jaar op rij’.

Tijdens onze dagelijkse wandelingen komen we nogal wat hondenbezitters tegen tijdens hun uitlaat-(poep) sessie. We moeten regelmatig laveren op onze route om te voorkomen dat we in een verse hondenbolus trappen.
En als ik dan die versgedraaide drollen zie liggen, zeg ik tegen mijn vrouw: Blij da’k ginne hond heb.

Ook gezeten achter mijn computer slaak ik de kreet regelmatig. Zo ook van de week toen ik het bericht gelezen had: Dankzij dit nieuwe speeltje kunnen baasjes videobellen met hun hond

Wetenschappers van de Universiteit van Glasgow hebben  een apparaatje ontwikkeld, de DogPhone.
In feite is het een zachte bal waar een hond mee kan spelen. Wanneer het speeltje beweegt, krijgt het baasje op z’n laptop een melding te zien dat zijn of haar huisdier wilt bellen. De eigenaar kan dan kiezen om de videocall te accepteren of te weigeren, en kan op eender welk moment ophangen. Mensen kunnen zelf ook initiatief nemen om te bellen, maar dan moet de hond thuis de bal oppakken.

Tja . . . Blij da’k ginne hond heb

Vrijdag las ik het bericht: Monique Westenberg laat speciale traplift plaatsen in villa voor hond Gioia

Haar viervoeter loopt heel slecht, liet ze eerder deze week weten. ‘Iedere dag de trap op en af tillen is voor mijn rug ook niet bevorderlijk', meldde ze. Een flinke hond weegt al snel tientallen kilo's. ‘Iemand die een trapliftje kan maken of andere tips? Dit is geen grap, want ze slaapt naast me en wil ik ook zo houden.’
Al jaren geleden vertelde Monique dat haar honden altijd bij haar in bed slapen. Ook tijdens haar relatie met André Hazes. ,,Als we gaan seksen, schuiven we ze gewoon opzij”.

Tjonge, tjonge, tjonge . . . Ik ben echt blij da’k ginne hond heb

In het weekend appte mijn broer:

Begin oktober toen ik weer thuis was van onze vakantie in Portugal en op de weegschaal ging staan, zag ik dat we flink genoten hadden van het goede leven. Mijn reactie was dat er wel een kilootje  vanaf mocht. ‘We doen nu weer normaal en dan komt het wel goed‘, dacht ik toen

Wanneer een echtpaar 55 jaar getrouwd is noemen we dit een smaragden huwelijk. Smaragd wordt al duizenden jaren gezien als symbool van blijvende liefde. De naam komt van het Griekse 'smaragdos', wat 'groene steen' betekent. De bloem die bij dit huwelijk hoort is de orchidee.

Bovenstaande informatie had ik een paar weken geleden maar eens opgezocht, omdat het maandag 25 oktober onze 55ste trouwdag was. Voor ons geen feit om een groots opgezet feest te organiseren; maar wel een feit om even bij stil te staan. En dat doen we met ons gezin dan ook. We hebben vanwege mijn ziekte de festiviteiten echter moeten annuleren en uitgesteld naar een latere datum.

Ter gelegenheid van deze heuglijke dag heb ik onze bruidsfoto’s nog maar eens opgezocht en zitten bladeren in de album die samengesteld is met foto’s ter gelegenheid van ons huwelijk in 1966.

Bij de eerste de beste foto (het bruidsboeket met orchideeen) constateerde ik dat we 55 jaar geleden al een vooruitziende blik hadden. Want de orchidee hoorde bij het boeket in 1966 maar ook bij het smaragden huwelijk

Vanaf deze plaats wil ik B. & T. alsnog van harte feliciteren met hun smaragden huwelijksjubileum; want zijn trouwden in 1966 drie dagen later dan wij.

Woensdag 20 okober bleef ik ten gevolge van een verkoudsheidvirus voor het eerst de hele dag op bed liggen. De hoofdpijn, keelpijn, verstopte neus en het hoesten namen t0e. Op de zondag had ik aan de randen van de  oogleden een krans van bruine korstjes.Het verkoudsheidsvirus was ook op mijn ogen geslagen. De koorts bleef ook maar oplopen. Op de maandag de 25ste toen de huisarts desgevraagd kwam had ik 39,2.
De dokter constateerde dat ik tegen een longontsteking aanzat of dat ik er eentje had. Hij schreef een antibioticakuur voor en verwachtte dat het binnen een paar dagen beter zou gaan. En zo geschiedde: de koorts werd minder, het hoesten nam ook langzaam af.

Vrijdag was ik koortsvrij en het hoesten was tot een minimum beperkt. Maar . . . daar ik de afgelopen week bijna niets gegeten had – ik had totaal geen eetlust en niets smaakte- kan ik momenteel nog geen veer van mijn lip blazen.

Tjonge, tjonge. . . ik heb me de afgelopen anderhalve week nog nooit zo ziek gevoeld. Ik had het flink te pakken; het virus sloeg zelfs op mijn ogen