Afgelopen week verstuurde ik onderstaande tekst naar familie en vrienden:

Beste Allemaal,
Het is weer bijna 28 maart.
Verleden jaar schreef ik daar over: ‘Ik laat deze dag in stilte voorbijgaan’.

Nu we in de ban en in de greep van het coronavirus zijn volg ik de richtlijnen van het RIVM op. Dat doen we trouwens al wat langer.

Wat 28 maart betreft volg ik dit jaar het advies van hoogleraar virologie en corona-expert Marion Koopmans op.
Ik sla mijn 79ste verjaardag helemaal over. Eens kijken hoe dat voelt. Mensen die op 29 februari jarig zijn hebben daar al heel veel ervaring mee.

En tot slot tikte ik onder mijn bericht . . . Hou je taai

Onze vakantie samen met onze kinderen en kleinkinderen ter gelegenheid van ons 50 jarig huwelijksfeest in 2016 in Portugal was onvergetelijk. Het smaakte naar meer. Daarom hebben we besloten om nog een keer met z’n allen in het vliegtuig te stappen. Nu gaan we naar een vakantiehuis met privézwembad in Andalusië in Spanje.

Cordoba en Granada stonden nog steeds op mijn verlanglijstje. Samen met Sevilla – dat we in 2016 bezocht hebben – zijn dat de drie koningssteden van Andalusië. Omdat deze steden nogal wat kilometers uit elkaar liggen en omdat we in Malaga aankomen is het moeilijk om een stek te vinden. Vele uren heb ik al op mijn computer zitten speuren naar een geschikte en mooie uitvalsbasis. Maar zelfs met medewerking van het plaatselijk reisbureau lukte het niet om iets vast te leggen.

Onlangs tijdens een familieberaad kwam er zomaar ineens een reisplan uit de bus en een mogelijkheid van een ‘super amazing villa’. Inmiddels is het reisplan ingevuld en de vluchten (heen en terug) zijn geboekt. In het plan zijn zowel een sightseeing  in Cordoba en Granada opgenomen als het verblijf in een fantastische villa met zwembad.

Tja . . . en een ding is zeker, we genieten nu al volop van de voorpret van:
De Family on Tour

Vandaag wordt ons jongste kleinkind alweer 13 jaar.
Wij feliciteren hem ook vanaf deze plaats van harte met zijn verjaardag.

Ik loop/rij al vanaf begin januari wekelijks naar de fysiotherapeut. In mijn nek zit een spier die aan het opspelen is en deze heeft ook een triggerpoint in mijn bovenarm. Ondanks de aangeraden oefeningen en de behandelingen van de fysiotherapeut blijft er ‘een knoop’ in mijn nekspier zitten.

Van de week stelde de therapeut voor om ‘dry needling’ toe te passen. ‘Wat wilt u toepassen’, vroeg ik. ‘Dry needling’, antwoordde ze. En legde me uit wat het inhield.

Bij dry needling wordt een dunne naald in de huid gestoken. Dit beïnvloedt de spanning in de spier en moet de pijn verlichten. Dry needling is geen fijne behandeling. Met de vingers voelt de fysiotherapeut waar de verkrampte spier zit. Dat voelt hij aan ribbels of strengen in het spierweefsel. Die plek heet triggerpoint. Het voelen kan soms ook pijn doen. De fysiotherapeut steekt dan een naald op die plek in de spier. Die spier reageert met een schokje.

We spraken af dat er een sessie gedaan zou worden. Toen de naald het triggerpoint bereikte, reageerde ik flink. Hopelijk  helpt deze behandeling om de hardnekkige onwillige spier weer in het gelid te krijgen.

Tja . . . wie had dat gedacht: een knoop in mijn nekspier en een naaldje in mijn nek

Laatst hoorde ik van iemand dat deze vermoedde dat ze een blaasontsteking had. ‘Oh dan heb je un kaaw op ut watter’, antwoordde ik. De desbetreffende persoon legde me uit dat kou niets met een blaasontsteking te maken heeft. Een blaasontsteking is het gevolg van bacteriën.

Mijn opmerking was gestoeld op wat ik in mijn jeugdjaren vaak gehoord heb als mijn tantes bij elkaar zaten. Maar dat terzijde.

Toch ben ik eens gaan uitzoeken of kou invloed heeft op de blaas en eventueel op het plassen. Ik stuitte op een onderzoek dat de KU in Leuven heeft gedaan. In 2015 hebben ze daarover een artikel gepresenteerd in het toonaangevende ‘European Urology’ magazine.

Er werd altijd gedacht dat deze aandrang, ontstaan door plotselinge koude, een soort Pavlovreactie was. Dat je lichaam geconditioneerd is om aandrang te geven als er kou of stromend water is. De Belgische wetenschappers hebben namelijk een zogenaamde moleculaire koude-sensor ontdekt die voor de plasreflex verantwoordelijk is. Deze ontdekking biedt perspectieven voor mensen met blaasproblemen en incontinentie. Want door deze koude-sensor stil te leggen, kan de plasreflex worden voorkomen.

Het onderzoek, dat werd gedaan met proefdieren onder algehele narcose, liet zien dat er van een Pavlov-reactie geen sprake was. Maar eerder van een evolutionair bewaarde reflex.
Lees hier meer 

Tja . . . nu, zovele jaren later is me duidelijk geworden dat er bij mijn tantes helemaal geen sprake was van un kaaw op ut watter.

Wie sjoen us Limburg is
Begrip toch nemes
Allein de zuderling
Dee Limburg leef is
Want door de jaore heen
Blijf Limburg onbetwis
Dat sjtökske Nederland
Dat ’t sjoenste is
Want door de jaore heen
Blijf Limburg onbetwis
Dat sjtökske Nederland
Dat ’t sjoenste is

Vandaag stond er -voordat we weer naar huis reden – nog een wandeling in Margraten en omgeving gepland. Om 10.30 uur vertrokken we vanuit het centrum van Margraten voor onze wandeling. De route voerde ons door de dorpjes Honthem en Bruisterbosch en over het plateau van Margraten. Van de wandeling door het mistige heuvelland zullen we vooral ook de vele veldkruisen herinneren die we tegen kwamen. Op elk kruispunt stond vandaag een kruis.Bij elk kruis hing een schietgebedje of gedachte, vaak in het mooie Limburgse dialect. Er waren nogal wat gedachten die ons aan het denken zetten op deze laatste dag in het Limburgse heuvelland.

Toen we ’s middags weer thuis waren, waren we zeer voldaan over ons verblijf in Zuid-Limburg, maar ook moe . . . heel moe . . .

Zalig Kerstfeest

We begonnen de dag met een viering in de Brigidakerk in Noorbeek. Het was een sfeervolle viering dat mede het gevolg was van de prachtige gezangen van het koor. De pastoor droeg zijn steentje bij met een zeer menselijke en inhoudelijke preek; zorgzaamheid was zijn motto dat hij met voorbeelden van alledag duidelijk maakte. Na de viering applaudisseerden de aanwezigen voor de prachtige zang en de dirigente kreeg van de pastoor drie zoenen.

Toen we het oude kerkje verlieten regende het dat het goot. Maar nadat we genoten hadden van een heerlijk kopje koffie in het hotel waren de regenbuien verdwenen.

Vandaag stond een kribkeswandeling op de agenda. We reden daarvoor naar Mechelen. Vanwege een zeer, zeer gebrekkige routebeschrijving en het ontbreken van een flink aantal kribkes werd het een deceptie, daarom reden we ook nog even naar Simpelveld waar we nog een paar mooie kribkes op de gevoelige plaat vastlegden.

Nadat we ons opgefrist en omgekleed hadden waren we in afwachting van het kerstdiner. We wisten al welke viergangen opgediend zouden worden omdat we onze keuze al per email hadden mogen doorgeven. Het was nu nog even afwachten hoe het zou smaken, maar daar maakten we ons niet druk over. Op kerstavond hadden we al een copieus diner voorgeschoteld gekregen. De porties waren zeer groot. Dus . . . we hoeven geen honger te lijden in het Limburgse land.