Vrijdag is het er dan eindelijk van gekomen. Mijn schoonzus had al maanden geleden aan gegeven dat ze graag een keer met mij een wandelroute zou willen lopen.

Vrijdag was het dan zover. Mooi op tijd stapte ze in haar wandelkleding bij ons binnen. Maar we konden nog niet vertrekken omdat ik allerlei pakketjes moest uitpakken. In een van die pakketjes zat een (wieler-)shirt dat mijn overleden zwager in Santiago de Compostela aangeschaft had, toen hij deze bijzondere stad bereikt had op zijn fiets. Ik paste het shirt aan . . . het zat mij als gegoten. Ik weet zeker dat ik dit shirt in mei tijdens mijn camino een of meerdere keren zal dragen.

Na deze passessie vertrokken we voor onze wandeling. Het werd een zeer bijzondere en aangename wandeling van ruim 17 km. We genoten beiden met volle teugen van de wandeltocht. Voor mij was het wel heel bijzonder, want ik loop meestal alleen. Nu had ik aangenaam gezelschap en hoefde ik Spotify niet aan te zetten. Mijn schoonzus vertelde honderduit en we genoten beiden van de tocht en het zeer aangename weer. Samen rusten, samen lunchen op een bankje, samen een terrasje pikken; het was een zeer bijzondere ervaring.

Toen we Erp passeerden werden we tweemaal aangesproken vanwege de schelp die is vastgemaakt aan mijn rugzak. De schelp van mijn zwager waarover ik eerder al eens berichtte. De eerste keer kwamen we te spreken met een echtpaar dat van Erp naar S de C was gelopen. De tweede keer sprak een dame ons aan die in mei de Camino Portuguese zal gaan lopen. Bijzonder, heel bijzonder.

Bij thuiskomst bekeek ik het shirt nog eens en ontdekte dat mijn zwager het bij een fietsverhuurbedrijf in Santiago de Compostela had aangeschaft. Op de rugzijde staat de spreuk ‘ultreia et suseia’.
Ik ging meteen op onderzoek uit en vond:

Het is een krachtige pelgrimsgroet, diep geworteld in de spirituele traditie van de Camino de Santiago.
Letterlijk betekent het: 
Utreia: “Vooruit!” of “Verder!”
Suseia: “Omhoog!” of “Naar boven!”
Samen is het een soort pelgrimsmantra:
“Vooruit en omhoog!”

Een aanmoediging om niet alleen fysiek verder te gaan, maar ook geestelijk te groeien op je pad. Het roept een gevoel op van verbondenheid, kracht en doel, alsof elke stap richting Santiago ook een stap naar jezelf is.

Vooruit en Omhoog !
Een mooie spreuk om het bericht over een prachtige dag mee af te sluiten.

Tja . . . Wat een dag, wat een mooie dag, wat een bijzonder mooie dag !!

 

Mijn besluit van gisteren om niet meer te gaan lopen als de temperatuur rond het vriespunt ligt, komt te laat. Ik heb donderdag een flinke verkoudheid opgelopen.

Een zwaar hoofd, hoesten en proesten, snotteren zijn de ongemakken waar ik nu mee zit. Daarom vandaag geen lang bericht; mijn hoofd staat er niet naar.

Mijn oudste zoon was vorige week al met griepverschijnselen terug gekomen van vakantie, nu is mijn jongste zoon ook geveld door het griepvirus.
Daar mij oudste kleinzoon werkt in de zaak van mijn jongste zoon en met hem mee rijdt naar het werk, heeft mijn kleinzoon een probleem.

Daarom ging mijn telefoon zondagmiddag.
‘Hoi Opa, papa is ziekjes en nu kan ik niet naar mijn werk . . .’

Om een lang verhaal kort te maken, stonden wij maandagmorgen al om 6.00 uur naast ons bed en even na zevenen stond onze kleinzoon al bij ons binnen en reden we in het donker richting het werk van mijn kleinzoon. Een route van 51 km. Op de heenweg hadden we even last van een file op de A2 en op de terugweg konden we op de A59 ook niet vlot doorrijden.

Rond 9.00 uur waren we weer thuis en genoten van een lekker bakje koffie. De verwachting is dat we deze week op dinsdag en donderdag ook nog even voor taxibedrijf mogen spelen, taxibedrijf OPA.

Mijn vrouw heeft sinds april van dit jaar – dus ongeveer 8 maanden lang – allerlei kleurige geboorteborden onder mijn handen vandaan zien komen.

Op een gegeven moment ontstond het probleem van de opslag van al die borden; het aantal is al ruim de 30 gepasseerd. Tja, waar laat je al die borden. Somtijds staan ze alleen maar in de weg. Uiteindelijk hebben we toch een plaats en ruimte gevonden waar we de unieke en handgemaakte borden opbergen.

Voordat we die plaats gevonden hadden, stelde mijn vrouw voor om er een paar op de schutting van onze tuin te plaatsen. Maar dat vond ik niks; daarvoor had ik ze niet gemaakt. Naar mijn idee waren het ook geen afbeeldingen die in een tuin thuis horen.

Het idee van mijn vrouw zette  mij wel aan het denken; vooral toen de datum van onze Sinterklaasavond steeds dichter bij kwam. Een tijdje geleden had ik een koddige afbeelding opgeslagen op mijn iPhone, waarvan ik dacht dat ik die ook wel zou kunnen schilderen. Zo gezegd, zo gedaan. Op onze Sinterklaasavond met onze zonen en kleinzonen stond tussen alle pakjes die nog op een eigenaar wachtten ook een heel groot pak met de naam van mijn vrouw erop.

Binnenkort staat de inhoud van dat pak als . . . Een bord in de tuin.

 Mijn vrouw viert vandaag haar 82ste verjaardag.
We wensen haar ook vanaf deze plaats een prettige dag.
Voor het komende jaar veel gezondheid en alle goeds.

Proficiat

Afgelopen maandag – de dag dat we van Portugal weer naar huis reisden – is zo’n dag die – als je 83 bent – niet in de kouwe kleren gaat zitten.

Even wat feiten op een rij:
= Je staat om 5:00 uur op, omdat de wekker afloopt.
= Om 6:00 uur sta je klaar voor het busje dat jou en de bagage naar de receptie brengt.
= Om 6:10 uur arriveert de medewerker van het resort.
= Bij de receptie lever je de armband met chip in.
= Om 6:20 uur stap je in de transferbus naar Faro.
= De bus haalt nog kriskras door de Algarve over hobbelige wegen op vijf andere plaatsen vakantiegangers op.
= De rit van de bus duurt ongeveer anderhalf uur.
= Om 7:45 uur arriveren we bij Airport Faro.
= We sjouwen met 3 koffers en 1 rugzak naar de vertrekhal.
= Wachten en hangen tot we in kunnen checken .
= Om 8:15 uur kunnen  we aansluiten in een rij bij de incheckbalie.
= Het inchecken duurt een half uur.
= Dan richting securitycheck waar de afhandeling redelijk vlot verloopt.
= Wachten tot 9:20 uur tot bekend wordt naar welke gate we dienen te gaan.
= We drinken een kop koffie die heel anders smaakt dan thuis en . . . wachten . . . en wachten.
= Om 9:20 uur op weg naar gate 218.
= Aangekomen bij de gate wachten tot we kunnen boarden.
= Om 9.55 uur zitten we op onze stoelen 2B en 2C met een hele krappe beenruimte.
= Om 10:15 uur stijgen we op.
= Na  een kleine drie uur landen we om 13:53 uur op Eindhoven Airport.
= In de bagagehal is het een half uur wachten op de bagage.
= Dan lopen we naar de uitgang waar onze oudste zoon ons al op staat te wachten en brengt ons naar huis.
= Om 15:05 uur staan we met de bagage weer in onze vertrouwde omgeving.
= Tussen vertrek en aankomst hebben we op de twee luchthavens ook nog gebruik gemaakt van ontzettend stinkende toiletten waar je bijna moet kokhalzen van de stank.

Als je bovenstaande op een rij ziet staan denk je iets in de trant van of we dat allemaal nog een keer willen meemaken. Maar na een paar dagen als je goed uitgerust bent, denk je er weer heel anders over.
Maandag waren we echter bij thuiskomst beiden wel TOTAL LOSS.

De heerlijke, ontspannen, zonnige en warme vakantie is ten einde. We gaan weer over tot de orde van de dag. De dagelijkse beslommeringen vragen weer onze aandacht. Mijn vrouw vat haar taken weer op en ik de mijne.

Dat gaat bijna automatisch als je vanuit de taxi – deze keer de wagen van onze oudste zoon die ons van de luchthaven naar huis bracht – weer je huis binnenstapt. En na een nacht slapen in je eigen bed is de vakantie echt voorbij en pakken we onze routine weer op.

Maar wat blijft zijn de mooie herinneringen, belevenissen en ervaringen. Die blijven ons bij ook al zijn we weer thuis.

Vandaag viert onze oudste kleinzoon alweer zijn twintigste (= 20ste) verjaardag. Zijn geboortedag herinner ik me nog als de dag van gisteren. Toen ik het telefoontje kreeg van mijn zoon dat ons kleinkind geboren was, stond ik op onze slaapkamer op een steiger het plafond te schilderen.
Toen we wat later bij zijn wiegje stonden in het ziekenhuis, zag ik dat de verf nog op mijn armen zat.

Wij feliciteren onze kleinzoon ook vanaf deze plaasts van harte en wensen hem een fijne verjaardag.

P R O F I C I A T

Zo gaat ie goed, zo gaat ie beter, alweer 11,67 km