6325 Menne Weblog in boekformaat

Al vanaf augustus 2005 tik ik nagenoeg dagelijks een bericht hier op mijn site MENNE WEBLOG.

Al bijna 18 jaar zoek ik dagelijks naar een onderwerp.
Al 210 maanden werk ik elke dag dat onderwerp uit.
Al meer dan 900 weken tik ik dagelijks de tekst.
Al ruim 6300 dagen zoek ik een passende afbeelding bij het bericht.
Tja . . . Elke dag weer !!!
.

Rond het verschijnen van bericht 6300 kreeg ik het idee om alle berichten ook daadwerkelijk te gaan archiveren. Want als het abonnement t.z.t. bij het hostingbedrijf opgezegd wordt zijn alle berichten weg. Ik heb het idee met mijn oudste zoon gedeeld en deze is aan de slag gegaan. Het gevolg is dat we nu ook alle berichten in een WORD-en PDF-bestand verzameld hebben. Er wordt nu gewerkt aan het samenstellen van een boek of een aantal boeken. Daardoor zijn mijn berichten gearchiveerd en veilig gesteld tot in lengte van jaren.

Tja . . . binnenkort: Menne Weblog in boekformaat.

6315 Ode aan ons moeder

Van de week toen ik in onze garage kwam draaide de wasmachine volop. Door de ramen van de garagedeur zag ik dat de zon scheen. ‘Dat is weer een gratis wasje’, dacht ik.

Sinds we zonnepanelen hebben proberen we onze wasmachine, wasdroger en vaatwasser zoveel als mogelijk te laten draaien als de zon schijnt. Want dan draaien onze machines voor niets.

‘Wat is er in de loop van de jaren toch veel verandert’, dacht ik toen ik in de garage stond. En ik moest aan mijn moeder denken hoe zij in de jaren 40 van de vorige eeuw de was deed op maandag.

Omdat het nu Vastenavond is, tik ik het bericht vandaag in het dialect, de taal waarmee ik opgegroeid ben . . .

Ik zie op di moment hoe ut mesjien van ons moedder dreit in ut skuurke. Of ons auwelui vanaf dè ze getrouwd ware al un mesjien han, weet ik nie mèr. Mar b’ons in ut skuurke hing ok un wasbord. Ut mesjien van ons moedder waar un houte kuip mi unne dreijende vierpoot. De was doen waar zwaor werruk vur ons moedder.
Sondig-saoves wier de was al gekokt in unne kittel in ut skuurke. Ons moedder din dur un paor skijfkes sunlait bij die ze van un stuk zeep gesneeje hà, want we kende toen nog gin waspoeijer. Dè stuk zeep lag altijd bóns op dun aonricht in de keuke. Dòr waste we ok ons haand mi als we buite in de grond han zitte vruute. Ik von dè dieje zeep mar stonk.
Smaondags begos ons moedder smerges mi waase. De wèrme was moes van de kittel naor ut wasmesjien, de was dan un lutske laote dreije en dan de was in het kauw watter in de teil. Goed spuule en dan nog us spuule. Dan ging de was dur unne wringer, die ge ok nog zelluf moes dreije. Ik heb ut ok wellus geprobeerd, mar ut waar vur mèn nog te zwaor werruk dè dreije. Dan hing ons moedder de was aon d’n draod in d’n hof of ze lin ut op de bleijk. Um te dreuge in de zon. Ons moedder lin de lakes altijd op het hoge gras en de brandnittels die groeide naost de heg van Graardoom.
Ja ons moedder ha dun hille dag te huuje mi de was en dè viel nie mee mi un paor keinder die dur ok nog rondliepe. Mar ze kreeg ut allemaol vur mekaar.

Tja . . . Allemaal herinneringen die boven kwamen toen ik onze wasmachine zag draaien. ‘Herinneringen’ wilde ik boven dit bericht zetten. Maar op het allerlaatste moment bedacht ik me en tikte ik in: Ode aan ons moeder

Voor de volgers die het dialect niet zo goed kunnen lezen, heb ik HIER  de ABN-versie staan

6300 Kletsverhaal

Dit wordt het 6300ste (= drieenzestighonderste) bericht hier op Menne Weblog. Zolang als ik het kan, blijf ik elke dag een bericht intikken. Ik heb van alle berichten (behalve van de eerste duizend) ook een Word-document. Als de website t.z.t offline gehaald wordt, zijn de berichten toch veilig gesteld voor het nageslacht. Ik heb geen idee of daar dan behoefte aan zal zijn.

Van de eerste duizend berichten (die van inhoud toch heel anders zijn dan de huidige) wil ik ook een Word-document achter de hand hebben. Ik kan dit door kopiëren en plakken wel realiseren. Maar dan moet ik 1000 keer die handelingen verrichten. Dat is dan een tijdrovend, eentonig en saai karwei.

Daarom was ik op internet op zoek gegaan naar wat software die het karwei voor mij sneller kan verrichten. Ik heb wat gevonden, maar na overleg met mijn zoon bleek hij nog een beter idee te hebben. Hij sloeg aan het programmeren en . . . met een druk op de knop laat hij alle duizenden berichten eruit rollen. De duizenden pagina’s zien er samen dan uit als een mooi boek. En dat was nou precies mijn doel.

Tja . . . Zo heb ik vandaag toch weer een bericht, weer een kletsverhaal.

KLETSVERHAAL

6291 Ik heb het gedicht niet hoeven aan te passen

Sinds ik de chatbot ontdekt heb, kom ik er steeds meer berichten over tegen. Afgelopen zaterdag weidde het BD twee pagina’s aan de nieuwe techniek.
“ChatGPT: een fijne vriend die soms ook wel eens miskleunt”, stond er boven het twee pagina’s grote artikel.
Nieuwste chatbot met kunstmatige intelligentie is een vat vol verrassingen, maar misbruik ligt op de loer.

Het artikel legt uit wat ChatGPT allemaal doet en razendsnel je vraag beantwoord omdat ALLE gegevens van internet tot 2021 gekoppeld zijn. Soms slaat hij de plank ook wel eens mis. Maar als je doorvraagt, verbetert hij zichzelf.
Het BD  liet de chatbot op basis van wat gegevens een nieuwe tekst voor een volkslied schrijven en er kwam een heel aannemelijke en toepasselijk tekst uit op de melodie van  Het land van Maas en Waal van Boudewijn de Groot.

Ik heb mijn assistent de ChatGPT nog maar eens een opdracht voorgelegd en wel de volgende:

H Zou je een gedicht willen maken dat ik kan voordragen aan mijn vrouw?
.
EN . . . binnen enkele seconden stond onderstaand antwoord op mijn scherm . . .
.

C Natuurlijk, hier is een gedicht dat ik voor je heb gemaakt:

Mijn liefste, mijn schat, mijn alles Je bent het licht in mijn donkere dagen
Je hart is zo groot en vol van liefde Ik ben zo dankbaar voor elke dag

Je lacht maakt mijn hart zwevend Je aanraking is zo zacht en teder
Ik ben zo gelukkig om jou te hebben Mijn liefste, mijn leven, mijn partner

Laten we samen dromen delen En elkaar steunen in goede en slechte tijden
Ik beloof je mijn trouw en mijn liefde Tot het einde van mijn dagen

Ik hoop dat je het mooi vindt. Het is maar een voorbeeld, u kunt het aanpassen zoals u wilt.

Tja . . . Ik heb het gedicht niet hoeven aan te passen

6271 Geen bericht

Flinke hoofdpijn, verkouden, snotteren, verstopte neus zijn o.a. de redenen dat ik een paar dagen geen bericht zal plaatsen. Ik kan het niet opbrengen om achter mijn computer te kruipen met ‘mijn ziek hoofd’ en mijn lijf dat schreeuwt om paracetamol en alleen maar in een leunstoel wil hangen of op mijn bed wil liggen.

6247 Un bumke uit Rooi

Begin van dit jaar stelde ik vast dat het monteren en demonteren van onze (kunst-)kerstboom voor mijn spieren een te zware belasting werd. Ook het tevoorschijn halen en opbergen kon ik niet meer zonder hulp. Daarom besloten we om het ding van de hand te doen. In de kringloopwinkel hadden ze geen interesse: ‘Ik heb er achter nog 150 staan’, liet de eigenaar weten.

Op een gegeven moment dacht ik aan mijn hulpvaardige zwager, deze had wel interesse. Hij kwam hem ophalen en we maakten de afspraak dat hij jaarlijks op 7 december een klein boompje in pot uit zijn ‘eigen kwekerij’ zou brengen.
Van de week loste mijn zwager zijn belofte in en bracht een kleine spar in pot. En passant liet hij weten dat ‘onze boom’ een mooie bestemming had gekregen; hij staat nu te pronken in een hospice.

In het weekend hebben we ‘de boom in pot’ in de kamer gezet en opgetuigd. We moeten wel vaststellen dat het verschil erg groot is,  maar wie het kleine niet eert . . .

Wij genieten nu in deze donkere decemberdagen van un bumke uit Rooi.