Vanaf de kliffen aan de kust van de Atlantische Oceaan feliciteren wij de jarige van vandaag van harte met zijn verjaardag. Omdat onze oudste zoon in 1967 is geboren mag hij vandaag 54 kaarsjes uitblazen.
Wij wensen hem vanuit de Algarve een prettige verjaardag en voor het komende levensjaar alle goeds.
In mijn jeugdjaren gingen we niet op vakantie. Ik denk dat ik pas in 1965 (ik was toen 24 jaar) voor de eerste keer op vakantie ben geweest. Tijdens de zomervakantie maakten wij vroeger met het hele gezin een fietstocht en gingen dan meestal naar kennissen of familie van mijn vader en dat was onze vakantie. Kan me ook nog herinneren dat we ook eens naar een buurgemeente fietsten, want daar was een grote roeivijver. We roeiden dan (zo goed als mogelijk, want roeien is ook een vak) een beetje in het rond.
Jaren later (toen men er ook een midgetgolfbaan had aangelegd) zijn we er eens wezen golven met ‘ons kaartclubje’.
En zondag ongeveer vijftig jaar later zijn we weer naar die plek gegaan. Nu niet om te roeien of mifdgetgolf te spelen maar om te eten. Het is daar om de roeivijver flink veranderd. Er is een paviljoen met groot terras gekomen dat zeer in trek is. Men heeft daar de afgelopen jaren een streekpark ontwikkeld waar men allerlei activiteiten kan beoefenen.
Lees hier meer >>>>>
En . . . roeien kan men er nog steeds
Onze jarige van vandaag wordt alweer 17 jaar !!!
Wij feliciteren onze oudste kleinzoon van harte en wensen hem ook vanaf deze plaats een prettige verjaardag.
De Graafse Raam is een brede waterloop die langs Escharen stroomt. De Graafse Raam , is deels een overblijfsel van de Beerse Maas en werd door mijn vader altijd ‘de Raam’ genoemd. De waterloop stroomde niet ver achter het geboortehuis van mijn vader. Ik kan me nog herinneren dat ik met mijn vader op bezoek was in Escharen bij een tante die in het voormalige ouderlijke huis woonde en door een weiland naar de Raam liep. Mijn vader had zijn vishengel, die daar nog op zolder lag, meegenomen en ik kreeg toen mijn allereerste visles. Kan me niet meer herinneren of we toen ook iets gevangen hebben met de bolletjes brood die we aan het vishaakje bevestigden.
Bovenstaande herinnering kwam bij me boven toen ik laatst een keer de naam van de eerder beschreven waterloop tegenkwam.
Tevens moest ik toen denken aan het dialect dat mijn vader sprak. Mijn vader sprak het dialect van onze woonplaats of het ABN. Alleen bij twee woorden sprak hij Cuijks, dat in Escharen gesproken werd.
Het woord ‘raam’ de naam van die waterloop en ‘knoop’ sprak hij niet op z’n Brabants, dus ‘roam’ en ‘kneup’ maar dan gebruikte hij het Cuijks dialect ‘raam’ en ‘knoop’.
Tja . . . toch bijzonder wat er allemaal in je naar boven komt, als je ergens ziet staan: De Raam
Een jaar of wat geleden ontdekte ik bij toeval dat mijn grootvader, mijn naamgever, eigenaar is geweest van ‘een horecazaak’.
In de tekst, die ik vond bij de Heemkundekring van Escharen, staat te lezen dat mijn opa en oma in 1901 de boerderij met koffiehuis overnemen van de ouders van mijn oma. Mijn opa had tot 1911 een vergunning om sterke drank te verkopen. In 1928 verkoopt mijn grootvader het pand aan de vader van de vriend van mijn vader. Dan wordt in het pand een kruidenierswinkel geopend.
En of de duvel ermee speelde kwamen wij een eeuw later in een hotel in Cordoba terecht waar in het logo boven op het zeven verdiepingen tellende hotel mijn initialen en die van mijn opa staan.
De grap lag uiteraard voor de hand. Mijn kleinzonen eigende het hotel aan mij toe en alle voorwerpen in het hotel waarop ‘mijn logo’ stond mocht ik van hen meenemen.
Toen we weer thuis waren en ik zat na te genieten van onze vakantie zag ik ook weer de foto’s van het hotel in Cordoba. Ook zat er een foto tussen waarop mijn oudste zoon een letter van de naam van het hotel boven de ingang veranderd had en . . . het hotel was ineens van mij.
Tja . . . toen moest ik denken aan mijn grootvader die 100 jaar geleden de boerderij met koffiehuis overnam van zijn schoonouders. L’Histoire se repète – De geschiedenis herhaalt zich
Ik ben afgelopen week bezig geweest om een mooie powerpointpresentatie te maken van onze Familytour. Mijn gedachte was om deze dan op het grote scherm van onze tv via Youtube te presenteren.
Toen de presentatie met bijna 300 afbeeldingen van mijn verzameling van ruim 700 foto’s na een paar dagen werken gereed was, converteerde ik het ptt-bestand naar een mp4-bestand, een video dus. Toen ik dit laatste bestand op mijn eigen kanaal van Youtube wilde zetten werd het niet geaccepteerd omdat het te groot was. Al het werk voor niets, dacht ik. Maar ik ging op onderzoek uit en vond een app Screen Stream Mirroring waarmee ik de presentatie van mijn iPad naar mijn tv kon streamen. Dit werkte niet, het was veel, veel te traag.
Mijn oudaste zoon gaf me desgevraagd wat suggesties en zijn laatste suggestie streamen via Airplay was de oplossing. Via een Youtube-filmpje van een Amerikaan zag ik dat een kind de was kan doen en nu blijkt dat ik mijn foto’s met een paar klikken op mijn tv kan bekijken. AirPlay biedt mij ineens veel meer mogelijkheden. Uiteraard liet ik mijn zoon weten dat het gelukt was en ik voegde er aan toe dat het ‘hartstikke skon’ was.
Tja . . . en de conclusie van dit bericht is: Je bent nooit te oud om te leren
Tijdens ons verblijf in Spanje is me nog duidelijker geworden dat mijn gehoor weer slechter is geworden. Ik heb veel van de gesprekken in eerste instantie gemist als we met z’n zessen bij elkaar zaten of onderweg waren. Heel, heel vaak moest ik zeggen: ‘Wat zeg je? Ik heb het niet verstaan’.
Mijn oudste zoon heeft me meerdere malen aangeraden om terug te gaan naar de audicien en eventueel naar een andere om te zoeken naar een nieuwe, betere oplossing. De techniek is ook wat hoortoestellen betreft ontzettend verbeterd.
Daarom togen we vrijdag richting audicien en legde ik mijn (ons) probleem aan hem voor. Nadat hij mijn probleem aangehoord had, stelde hij een apparaat met de allernieuwste techniek voor om uit te testen.
Het apparaat heeft vele mogelijkheden; is met een app op mijn telefoon te bedienen. De audicien garandeert dat ik er heel veel baat bij zal hebben, maar . . . er hangt wel een flink prijskaartje aan. Ik besloot om de testperiode in te gaan en de audicien gaat nu het apparaat bestellen.
Tja . . . hopelijk zal dadelijk blijken dat ik niet steeds hoef te zeggen: ‘Wat zeg je?’
Nu ik dit bericht begin te tikken heb ik nog geen idee hoe dat zal eindigen. Want mijn hoofd zit nog helemaal vol met beelden, belevenissen, ervaringen, e.d van ons verblijf in Andalusië.
Wat we beleefd hebben is heel uitzonderlijk. Dat komt nu we weer thuis zijn in de eigen, rustige, vertrouwde omgeving nog eens temeer naar boven. Je moet nu weer loskomen van de zalige ruimte, de prachtige vergezichten, de Andalusische warmte, de historische schatten in Cordoba en Granada, de levendigheid en gezelligheid van twee puber kleinzonen, het berglandschap met zijn olijfbomen, het verkoelende water van de piscina en de stilte op de bergtop.
Beetje voor beetje pakken we de draad van alledag maar weer op. Boodschappen doen, naar de audicien, telefoon aannemen, en ga zo maar door.
Maar dan zie ik ineens die amandelpitten weer liggen die ik meegenomen heb. Op het perceel naast de villa stond een amandelboom die veel vruchten droeg. Onder de boom was het al bezaaid met pitten die uit de uitgedroogde bast waren gevallen. Het is trouwens een wonder dat er bloemen, planten en bomen kunnen groeien op de zeer, zeer, zeer droge rotsachtige bodem.
Andalusië is voor ons nu een karrevracht aan mooie belevenissen en zeer dierbare herinneringen met als aandenken heel, heel veel foto’s en . . . amandelpitten.
Vandaag ondergaan mijn jongste zoon en zijn twee zonen al vroeg een sneltest, die ze nodig hebben om Spanje in te mogen. Onze familytour hangt nu helemaal af van de uitslag van die drie testen. Als ook maar één van de testen ‘positief’ is gaat de hele 10-daagse-tour niet door. In de loop van de morgen is het testresultaat bekend. Eenieder die dit leest begrijpt dat het vandaag voor ons heel spannend wordt.
= Kunnen we wel of niet doorgaan met de voorbereidingen?
= Kunnen we wel of niet inpakken?
= Kunnen we zondagmorgen wel of niet vertrekken?
De spanning is om te snijden.
P.S.
De laatste zin moet je uiteraard met een korreltje zout nemen. Het is wel ff spannend, want het doorgaan van de vakantie hangt er van af. Maar . . . er zijn ergere dingen.
UPDATE:
Om 10.14 uur kwam het verlossende bericht: Driemaal negatief en dat is voor ons positief, Spain here we come.
Verleden jaar tijdens het 80-plus-proof maken van mijn achtertuin is er in twee vakken kunstgras gelegd. Ik ben daar heel tevreden mee.
Onze tuin lijkt nu ineens stukken groter en je hebt nagenoeg geen zorgen en omkijken naar het gras.
= Je hoeft het NOOIT te maaien.
= Het heeft géén mest nodig.
= Er hoeft NOOIT gesproeid te worden.
= Je hoeft géén kantjes te knippen.
= En . . . het is ALTIJD groen.
Het enige wat ik zo af en toen eens doe, is het ‘schoonvegen’ van de grasmat.
Laatst kwam ik een mooi, positief artikel tegen over kunstgras waarin o.a. werd beschreven dat kuntgras in ONS land steeds populairder wordt. De voordelen die ik hierboven beschreven heb, kwamen ook allemaal aan bod. Boven het artikel stond: Onbezorgd genieten van je tuin met kunstgras
Tja . . en dat is nou ook precies wat ik doe: Onbezorgd genieten van mijn kunstgras.
