Categorie: Familie

Als . . .
Als er geen coronavirus was geweest.
Als er geen coronavirus was geweest, waren we vandaag teruggekomen uit Spanje.
Als er geen corionavirus was geweest,  waren we vandaag teruggekomen uit Spanje en zouden we 9 dagen in Andalusië hebben gezeten.
Als er geen corionavirus was geweest,  waren we vandaag teruggekomen uit Spanje en zouden we 9 dagen in Andalusië hebben gezeten samen met onze kinderen en kleinkinderen.
Als . . .

Tja . . .  we hadden er zo naar uitgekeken. Maar het virus heeft voor de tweede keer binnen een paar maanden een vakantie door onze neus geboord.  Deze vakantie was om twee redenen bijzonder nl. het gezelschap en de plek. We zouden met kinderen en kleinkinderen gaan genieten in Andalusië. We hadden gepland dat we zowel de wereldberoemde bezienswaardigheden in Cordoba als in Granada zouden gaan bezichtingen. Of we nog andere plaatsen zouden gaan bekijken lieten we afhangen van de omstandigheden. Naast overnachtingen in Cordoba zouden we de rest van de tijd verblijven in een superluxe villa boven op een heuveltop.  Daar hadden we ons vooral zeer op verheugd. Gezien de temperaturen in juli hadden we kunnen genieten in het privé-zwembad met een prachtig uitzicht op de bergen, dalen en meren.

Maar helaas hebben we moeten besluiten om de reis te annuleren. Daar we vouchers hebben zullen we de voorgenomen vakantie in 2021 nogmaals plannen.

Tja . . . Als . . . Als de as breekt . . . valt de kar. En . . . als het coronavirus ons volgend jaar niet meer dwars zit, gaan we hopenlijk alsnog genieten in onderstaande casa . . .

P.S.
Gelukkig hebben we geheel onverwacht toch nog mogen genieten van een  zesdaagse vakantie in de Zwitserse Alpen. Dat was een aangename verrassing en onvergetelijke gebeurtenis . . .

De kapel Maria zum Schnee is het symbool van Bettmeralp en werd voltooid in 1697. Het is bekend dat een kapel gewijd aan Sint-Jacob op dezelfde plaats stond als de huidige kapel. Pas bij de nieuwbouw in 1697 werd de naam “Maria zum Schnee” toegevoegd. De oorspronkelijke naam was “Maria Schnee” en deed denken aan de legende van een heerlijke sneeuwval in augustus. De eerste grote renovatie vond plaats in 1930. Op 17 oktober 1979 werd de kapel onder monumentenzorg geplaatst. De kapel werd in 1979/80 uitvoerig gerestaureerd onder toezicht van de kantonale monumentenzorg.

Men kan de kapel niet missen, want deze staat duidelijk zichtbaar op een bergtop. Wij zijn ook naar deze kapel gegaan voor een fotosessie met ons vijven op de bankjes die rond de kapel staan, maar ook vanwege het goede uitzicht op de omgeving en de Alpentoppen in de verte.

Uiteraard ben ik ook de kapel ingegaan om het interieur te bekijken. Dan blijkt dat het een zeer eenvoudige kapel te zijn, met een kleurrijk altaartje waar een Mariabeeld een centrale plaats inneemt.

Achter in de kapel naast het wijwatervat (!!!) trof ik een mandje aan met plastic hoesjes, die daar lagen voor geïnteresseerden. Uiteraard heb ik zo’n hoesje meegenomen en trof daarin aan: 10 prentjes en 10 medailles.

Op het prentje stond o.a.

Die Medaille würde von einem Priester gesegnet, das heiszt Gottes Segen würde auf sie herabgerufen.
Bitte behandeln und tragen Sie deshalb diese Medaille mit Ehrfurcht!
Beten Sie oft das Gebet, das auf der Medaille steht.

O Maria, ohne Sünde empfangen,
bitte für uns,
die wir zu Dir unsere Zuflucht nehmen

Tja . . . ik heb voor de liefhebber een prentje en medaille beschikbaar. Ik was enigszins verbaasd dat men iets dergelijks heden ten dage nog tegen kan komen in een toeristisch centrum, in een skiparadijs.
Toch bijzonder . . . Mariadevotie op de alp

Gisteren (en dat zal de komende dagen nog wel vaker gebeuren) heb ik verschillende keren in mijn foto’s zitten bladeren van de afgelopen week. Wat was het toch mooi, wat was het toch prachtig en dat we dat toch nog hebben kunnen zien en . . . beleven.

Ik wil jullie laten delen in al dat moois wat ik gezien heb. Maar ik weet dat de foto’s hieronder niet kunnen tippen aan het werkelijk aanschouwen en beleven van de vele wonderschone plekjes en vergezichten in de Zwitserse Alpen.

De foto’s hieronder zijn maar een fractie van de foto’s die ik geschoten heb, temeer ook omdat ik nooit familiekiekjes op Menne Weblog zet.

Tja . . . kijk naar de mooie plaatjes, wij doen dat ook onder het motto: Nog FF nagenieten

1

2

3

4

IK HEB ‘T

Wat er aan vooraf ging . . .

• Op  6 augustus 2019 heb ik een aanvraag (de Gezondheidsverklaring) voor de verlenging van mijn rijbewijs ingediend bij het CBR.
• In september en oktober heb ik diverse malen gebeld en gevraagd naar de stand van zaken.
• Begin oktober werd me geadviseerd me alvast te laten keuren. De keuring vond plaats op 15 oktober 2019.
• Op 22 oktober 2019 heb ik mijn geneeskundige verklaring aangetekend verstuurd naar het CBR
• Op 23 november 2019 ontving ik een brief dat ik voorlopig één jaar mocht blijven rijden met mijn verlopen rijbewijs, maar . . . alléén in Nederland.
• Begin januari 2020 dien ik een klacht in over het lange uitblijven van de beslissing. Ik ontvang bericht dat mijn klacht gegrond is. En dat is ‘t.
• Op 13 juni 2020 zitten we met ons gezin (op anderhalve meter) bij elkaar en komt het lange wachten op bericht van het CBR voor de zoveelste keer ter sprake. Mijn oudste zoon stelt voor dat hij eens contact zal opnemen met het CBR.
• Op 15 juni 2020 deelt mijn zoon mee dat ik hem dien te machtigen en stuurt mij daartoe een formulier toe.
• Op 22 juni 2020 neemt mijn zoon andermaal telefonisch contact op. Hoe en wat er allemaal exact gezegd is in het telefoongesprek weet ik niet, maar ’s middags zat de (zeer lang verwachte) beschikking in mijn e-mailbox.  Medisch gezien ben ik  nu weer rijgeschikt  en kan ik bij de gemeente een nieuw rijbewijs aanvragen.

Dus na 10 maanden en 16 dagen = 321 dagen was mijn aanvraag voor de verlenging van mijn rijbewijs eindelijk afgehandeld.

• Gisteren heb ik pasfoto’s laten maken.
• Donderdag heb ik een afspraak bij de gemeente.
• Volgens de planning kan ik volgende week mijn nieuwe rijbewijs EIN-DE-LIJK ophalen

En dan . . . dan kan ik na bijna 11 maanden wachten met recht zeggen:
‘Ik heb ‘t’

Voor mijn oudste zoon

Mijn visspullen lagen al een tijdje op zolder. Had aanvankelijk het idee dat ze daar niet meer vanaf zouden komen. Maar . . . afgelopen week begon het toch weer te kriebelen. Mijn broer stuurde een appje van zijn vangst op zijn visstek en toen . . . toen was ik toch weer ‘verkocht’.

’s Avonds schafte ik een vispas aan. De volgende dag haalde ik mijn visspullen van zolder en keek wat er nog aangevuld moest worden. Vrijdagmorgen maakte ik wat nieuwe lijntjes en daar ik daags van tevoren al voer en maden gekocht had, stond me niets meer in de weg om een visstek op te zoeken.

Tja . . . het kan dus zomaar gebeuren dat ik met mijn visspullen in de auto spring en al rijdend naar de visstek uit volle borst zing: Als ze me missen . . .

Verleden week viel de definitieve aanslag 2019 van de Belastingdienst bij ons in de bus. De aanslag klopte exact met de verwachting die we hadden toen we het belastingformulier invulden.

Maar . . . omdat we bij het invullen van het formulier om een of andere reden geen rekening hadden gehouden met de voorlopige aanslag, die ons al was opgelegd heeft de Belastingdienst de opgelegde aanslag van 2019 aangepast en kregen we het reeds door ons betaalde bedrag terug.

Daarom was het afgelopen donderdag feest bij ons  toen we zagen dat er een aanzienlijk bedrag op onze rekening bijgeschreven was.

Tja . . . dat was . . . een meevaller.

Het is vandaag precies 50 jaar geleden dat onze jongste zoon geboren werd. Vanaf heden kan hij dus zeggen dat hij Abraham heeft gezien.

Ook vanaf deze plaats feliciteren we hem van harte. We vieren vandaag dit heuglijke feit en we zijn blij dat ook wij (mijn vrouw en ik) op deze bijzondere verjaardag aanwezig zijn (op anderhalvemeter wel te verstaan). Onze aanwezigheid is een unicum omdat we de laatse 20 jaren steeds op 13 juni (in het voorseizoen) naar Frankrijk of Portugal op vakantie waren. Vanwege de c*****-crisis is dit jaar onze vakantie gecanceld.

We zijn blij dat we nu samen met ons gezin kunnen proosten op deze bijzondere mijlpaal van onze 50-jarige zoon.

Proficiat en . . . Proost!!!

Nu de coronamaatregelen op advies van het RIVM enigszins versoepeld zijn, valt het voor mij nog niet mee. Ik zie de anderhalvemetermaatschappij nog niet helder voor mijn geest. Borden met ‘houd afstand a.u.b.’, spatschermen, richtingspijlen, roodwitte en zwartgele linten, handgel en papieren handdoekjes geven mij nog niet de zekerheid dat ik me buitenshuis ‘VEILIG’ kan voelen. Ik blijf het liefst zoveel mogelijk in mijn veilige cocon.

Daarnaast heb ik heel veel last van het feit dat onze jaarlijkse vakantie (dit jaar 23 dagen) naar Portugal door onze neus is geboord. Daar komt nog bovenop dat een vakantie die we in juli met het hele gezin naar Andalusië willen ondernemen zeer, zeer, zeer twijfelachtig wordt.

Hoewel de minister-president heeft gezegd dat vanaf 15 juni code geel geldt en reizen weer toegestaan is, ook naar Spanje, worden mijn gedachten daarover flink heen en weer geslingerd. Vooral de drie-uur-durende-vliegreis heen en terug is voor mij de grote bottlneck. Ook onderstaande uitleg tijdens de uitzending van EenVandaag van afgelopen vrijdag stellen me nog niet voor 100% gerust.

https://www.npostart.nl/AT_2135683

De uitspraak van Mark Rutte ‘Wijs op reis’ en diverse berichten over de veiligheid van het vliegen brengen mij heel, heel erg aan het twijfelen of we de gezinsvakantie naar het mooie en warme Andalusië wel kunnen, willen, moeten doorzetten.

Lees hier en hier en ook hier en ook nog hier en zeer zeker HIER  >>>>>

Tja . . . met het schrijven van dit bericht ben ik niet zo heel veel opgeschoten.  Ik word nog steeds heen en weer geslingerd.