Afgelopen weekend is de samenstelling in het appartement naast ons gewijzigd. Man, vrouw en kleinkind zijn hetzelfde gebleven. Er is een man vertrokken en daarvoor in de plaats zijn een man en vrouw teruggekomen. We zijn er niet achtergekomen hoe de verwantschappen zijn. Maar dat allemaal terzijde.
De oudste man kwam van de week ‘s avonds voor het avondeten naar buiten met zo’n uitklapbaar strandtentje in een hoes. Hij haalde het tentje uit de hoes en pats daar stond het tentje vlak voor zijn voeten.
Hij ging op een ligbed zitten las de handleiding die aan de binnenzijde van de hoes zat. Hij begon met het opvouwen van het tentje en probeerde het tentje in de hoes te stoppen. Maar dat lukte niet. Nadat hij het een keer of vier geprobeerd had, raadpleegde hij de handleiding nog eens. Ook bij de volgende poging lukte het niet. Hij pakte het tentje dat halverwege in de hoes zat en smeet het weg en subiet opende het tentje zich weer.
De man ging weer op het ligbed zitten en raadpleegde zijn mobieltje. Ondertussen was de jongste man die in het appartement verblijft bij het tentje aangekomen. Nu probeerden ze beiden het tentje op te vouwen, maar ook nu lukte het niet. En . . . pats . . . Daar stond het tentje weer.
Wij zaten het mooi af te kijken en konden onze lach niet inhouden. Na nog een aantal pogingen lukte het eindelijk om het tentje in de hoes te krijgen.
Tja . . . Wij huren gewoon een ligbed onder een parasol als we naar het strand gaan. Wij hebben zo’n eigenzinnig tentje niet nodig.
