6531 In de Algarve 19.

‘Leedvermaak is ook vermaak’, dacht ik toen ik woensdag een groot aantal berichten in De Telegraaf zag staan over mogelijke malversaties die de technisch directeur van A*** heeft gepleegd op de laatste dag van de transferperiode.

Oud-spelers en de supportersclub van die club uit Amsterdam vragen om het ontslag van Mislintat, het opstappen van de RVC en als de trainer de laan uit gestuurd zou worden, vinden ze dat ook goed.
Nu PSV mooi voetbal laat zien en tot heden nog alles gewonnen heeft juicht mijn PSV-hart en afgelopen zondagmiddag in een Portugees zwembad juichte het nog meer toen ik op NOS-Teletekst zag staan dat A*** met 3 – 1 (‼️‼️) van Fc Twente had verloren en daardoor was gezakt naar de 12de plaats.
Ik voelde me hier onder de Portugese zon al zeer goed op mijn gemak en geniet van alles hier met volle teugen.  Maar door wat er nu bij de grote aartsrivaal A*** gebeurt, geniet ik met overvolle teugen en komt steeds de gedachte naar boven: ‘Leedvermaak is ook vermaak’.
Vejo você amanhã, Tot morgen.

 

6530 In de Algarve 18.

Maandagmorgen was het ietwat bewolkt en mijn vrouw stelde voor om naar het centrum van (oud) Albufeira te lopen. De plaats waar we 7 jaar geleden met het hele gezin waren geweest. Vanaf het resort – dat in Olhos d’Agua ligt – is dat een afstand van bijna 5 km. Ik wilde wel aan de wens van mijn vrouw voldoen en ik vond het ook wel iets hebben om terug te gaan naar de plekjes van toen, die ik me nog helder voor de geest kan halen.

De tocht er naar toe was niet uitzonderlijk interessant met dat langs razende verkeer. Toen we langs de beroemde Strip (het uitgaansgebied !!!!!!) alsook toen we in het centrum aangeland waren, spraken we naar elkaar uit dat we blij waren dat wij op een resort zaten buiten Albufeira.
Wat een drukte en de ‘proppers’ probeerden ons elk restaurant in te praten.
We zochten enkele fotomomenten van 7 jaar geleden op en we lunchten op een van de zeer vele terrassen, waar we in het Nederlands begroet werden.
Na de lunch begonnen we weer aan de terugweg; maar omdat de 🌞 inmiddels was doorgebroken, bestelden we een taxi. Ene Filipa bracht ons voor een paar euro weer naar het resort.
Tja . . . Het was toch een zeer aparte belevenis terug te keren naar de plek waar we t.g.v. ons 50-jarig huwelijksjubileum met ons hele gezin waren.
Vejo você amanhã, Tot morgen

2529 In de Algarve 17.

Hier in de buurt zijn enkele hotels met de naam Santa Eulalia, er is een resort met die naam en het strand onder aan de kliffen draagt als naam Praia Santa Eulalia. Als klap op de vuurpijl heet de straat waaraan ‘ons’ resort gelegen is: Estrada de Sante Eulalia.

Daarom ben ik afgelopen zaterdag, een donkere en regenachtige dag, maar eens op onderzoek uitgegaan. De naam Santa Eulalia is afkomstig van de Heilige Eulalia.

Eulalia van Mérida (292 – 10 december 304)

Ze werd geboren in Mérida, in het huidige Spanje, toen behorend tot het Romeinse Rijk. Haar ouders – van kennelijk goede komaf – waren christenen en zijzelf werd dan ook christelijk opgevoed. In haar jeugdjaren beleefde – onder invloed van keizer Diocletianus – de christenvervolging een hoogtepunt. Hij verordonneerde dat iedereen die zich niet hield aan het offeren aan de Romeinse goden, gevangen genomen moest worden en de doodstraf moest krijgen. Volgens de overlevering riep dit alles bij de nog zeer jonge Eulalia het verlangen op één te worden met haar lijdende geloofsgenoten.

Toen zij 13 jaar oud was, zou ze naar het gerechtshof van Mérida gegaan zijn, waar juist op dat moment onder leiding van stadhouder Dacius een proces gaande was tegen enkele christenen. Bij het gerechtsgebouw aangekomen, zou ze een beeld van een van de Romeinse goden van zijn sokkel getrokken en op de grond gesmeten hebben. Daarop werd Eulalia gearresteerd en gemarteld. Uiteindelijk werd ze in opdracht van Dacius verbrand.

Van de vele beschermvrouwen die Barcelona heeft, is Sint Eulàlia degene met de meest gewortelde legende in de stad. Maar Barcelona is niet de enige plaats waar Sint Eulàlia wordt vereerd, zoals je hierboven al hebt kunnen lezen.

Echter alles wijst erop dat Sint Eulàlia van Merida wel heeft bestaan, terwijl die van Barcelona niet bestond. Het lijkt gewoon een lokale versie van de legende te zijn.

Tja . . . Ik heb niet kunnen achterhalen waarom men hier zoveel naar Santa Eulalia heeft vernoemd.

Vejo você amanhã, Tot morgen

6527 In de Algarve 15.

Als de zon aan een strakke blauwe Portugese hemel staat en diezelfde zon zo warm is dat je regelmatig verkoeling zoekt in het water of dat je nog verder onder de gele parasol kruipt, ja dan, dan laat ik mijn assistent de Chat-GPT maar een bericht schrijven. Ik vroeg hem deze keer om een gedicht te schrijven met de titel: September in de Algarve

En het volgende gedicht stond binnen enkele seconden op mijn scherm.

In de gloed van september,  Algarve zo fijn,
De zon straalt nog steeds met gouden schijn.
Het weer is warm, de lucht zo helder,
Een perfecte tijd om te genieten, keer op keer.

De hitte van de zomer neemt wat afstand,
Een zachte bries brengt verkoeling aan het land.
De stranden lonken, uitnodigend en zacht,
Een oase van rust waar zorgen worden ontkracht.

De oceaan danst in tinten blauw en groen,
terwijl de zonsondergangen een spektakel doen.
Terrassen komen tot leven in de avondgloed,
Met heerlijk eten en wijn, een culinair gemoed.

September in Algarve, een tijd zo sereen,
Een perfecte mix van warmte en een mild toneel.
Een moment om te koesteren, te omarmen met vreugd,
Waar de Algarve in haar pracht je weer verheugt.

Vejo você amanhã, Tot morgen

6520 In de Algarve 8.

Donderdagavond aten we buiten op het terras van een van de restaurants hier op het resort. Onder grote, oude bomen genoten we van de maaltijd. De ober die ons de menukaart overhandigde maakte ons ook attent op de ‘suggesties van de chef’ die op een aparte kaart werden aangeboden. Tot onze verbazing zagen we daar ook ‘een cataplana’ op staan van vis en zeevruchten. Na wat overleg was de keus snel gemaakt. We kozen de cataplana. Maar . . . Toen merkte de ober op dat het bereiden van de cataplana nogal wat tijd vergde en hij stelde voor om ‘een starter’ te nemen. Ik bekeek snel de kaart en ik bestelde voor ons tweeën een carpacio xxxxx (moeilijk Portugees woord).

Na enige tijd kwam de ober met een grote schaal carpacio van . . . rode bietjes. En laat dat nou het enige gerecht zijn dat ik sinds mijn jeugdjaren op de verboden lijst heb gezet. Als ergens in een restaurant bij een verrassingsmenu gevraagd wordt wat er zeker niet in mag zitten, is mijn antwoord steevast: RODE BIETJES !!!

De schaal was netjes opgemaakt met walnoten, sla, tomaatjes en een saus. Om een lang verhaal kort te maken; ik heb de helft van de bietjes opgegeten en zij hadden niet de smaak van destijds waardoor ze door mij op de verboden lijst waren geplaatst.

Tja . . . Smaken veranderen

Vejo você amanhã, Tot morgen

6519 In de Algarve 7.

Kan me nog herinneren dat ik hier op Menne Weblog mijn verbazing heb uitgesproken dat een Franse professeur aan de universiteit van Montpellier geen woord Engels sprak. Hij communiceerde alleen in het Frans toen wij hem eens moesten raadplegen vanwege een ontstoken vinger. Ook de vrouwelijke tandarts die ik in hetzelfde Franse medisch centrum bezocht had sprak alleen maar Frans.

Hier in Portugal is dat heeeeel anders; hier kun je overal in het Engels communiceren; zelfs met de taxichauffeur die ons van de week naar een privékliniek reed.
Mijn linkeroor was weer eens ontstoken en daarom wilde ik er een dokter naar laten kijken. Vooral ook omdat ik mijn hoorapparaat niet meer kon dragen.
Zowel de medewerker achter de balie van de kliniek, als de dokter en zijn assistente spraken Engels. Wat een genot dat je ook in het buitenland kunt communiceren.
De arts schreef medicatie voor: vier keer per dag druppelen en een keer per dag een pil en dat zes dagen lang.
Tijdens het uitschrijven van het recept zei hij ook nog terloops dat ik geen bier mocht drinken. Toen ik hem aankeek zei hij lachend: ‘Nou vooruit dan eentje per dag’.


Vejo você amanhã, Tot morgen

 

6518 In de Algarve 6

Ik krijg regelmatig een persbericht van een plaatsgenote, die de strijd heeft aan gebonden tegen de achteloos weggeworpen sigarettenpeuken. Een paar keer per jaar gaat ze op bepaalde plaatsen in onze woonplaats ‘peuken rapen’. Na de raapactie laat ze ook weten hoeveel ze er verzameld heeft. Het is bewonderenswaardig hoe zij omgaat met dat specifieke zwerfafval. Hulde !!!

Aan haar moest ik denken toen ik van de week de column van Tony van der Meulen las in het BD: Waarom ben je geen aso als je al je vieze peuken achteloos op straat gooit? 7 miljard peuken en de vervuilende filters komen jaarlijks in de Nederlandse natuur terecht !!!

Tja . . . Er wordt nog te weinig aandacht besteed aan die achteloos weggeworpen peuken die ONS land vervuilen.

Ook de directie van het resort waar wij verblijven is de strijd aan gegaan tegen weggeworpen peuken. Op diverse plaatsen zijn er standaards komen te staan. Op die standaard staat een schaal gevuld met zand, waar rokers hun peuk kwijt kunnen.

Een mooie actie van het resort !!!

Vejo você amanhã, Tot morgen.

6514 In de Algarve 2

De reis verliep gisteren voorspoedig. Om half 10 (Portugese tijd) landden we in Faro. Om half 12 waren we op het resort waar de zon uitbundig scheen na een hevige plensbui. We checkten in en kregen te horen dat we om 13.30 uur de sleutel van ons appartement kregen. Daar we toe waren aan de lunch zochten we een restaurant op op het resort. Als eerste bestelden we een cerveza om onze dorst te lessen. Want gezien het vroege opstaan van ‘s morgens leek het voor ons al 17.00 uur te zijn.

‘s Middags bleek dat we een appartement toegewezen kregen met een zeer grote woonkamer, maar een paar appartementen verwijderd van de stek waar we verleden jaar zaten. Toen we alles uitgepakt hadden en wat proviand hadden ingekocht gingen we richting het zwembad met de ocean-view. Wat was het allemaal weer vertrouwd voor ons. Het badwater bracht verkoeling voor de verhitte lijven na al dat gesjouw. Na een heerlijke maaltijd in een van de restaurants op het resort zat onze allereerste ‘vakantiedag’ er al bijna op. Want we zochten vroeg onze slaapplek op, omdat onze dag al heel vroeg (om 04.00 uur) was begonnen.

Vejo você amanhã, Tot morgen.

6491 Dat zit wel goed

Laatst vroeg iemand aan mij waarom we in september nog naar Portugal gingen. Ik vertelde hem dat in de eerste maand met een ‘r’ erin het in Portugal nog hoogseizoen is en volop zomer. Daarbij komt dat het dan ook wat rustiger is omdat zowel in Nederland als in Portugal de scholen weer begonnen zijn. Er is dan veel en veel minder jeugd die meer drukte en herrie veroorzaken dan stelletjes zonder kinderen en grijze duiven.

Wat de temperatuur betreft zitten we nog hartstikke goed in de maand september. Het is er overdag gemiddeld 25 graden en het zeewater is dan nog 23 graden. Regen valt er nagenoeg niet in september.

Van de week ontving ik een bericht over het weer van dit weekend in Portugal.

Weersverwachting weekend Portugal
In sommige delen van het land worden maxima van 41 graden verwacht.
Het zuiden: De maxima van 41 graden op vrijdag worden iets lager op zaterdag wanneer er een heldere hemel en maxima van 39 graden zullen zijn, met tropische nachttemperaturen die dalen tot slechts 26 graden. Op zondag zal het iets koeler aanvoelen met maxima van 33 graden en minima van 21 graden met noordelijke winden.

Tja . . . Zo warm als dit weekend hoeft het voor ons in september niet te zijn. Over het weer tijdens onze komende vakantie maak ik me totaal geen zorgen. Dat zit wel goed.

 

6356 Lissabon 5

Gisteren stond het uitstapje naar Sintra op ons programma. Het plaatsje ten westen van Lissabon dat op de Werelderfgoedlijst staat van Unesco. Om 8.40 uur zaten we al in de trein die ons rechtstreeks naar het bijzondere plaatsje bracht. Met een speciale bus werden we via een steile, kronkelende weg met ontelbare haarspeldbochten naar boven gebracht. Met een kleinere bus gingen we door een park naar boven naar het Palacio da Peña.

We mochten pas om half 12 naar binnen volgens ons ticket. Dus dat werd wachten in de frisse wind. Maar uiteindelijk werd ons wachten beloond.
We keken onze ogen uit in dat veelkleurige kasteel van o.a. koning Ferdinand II.
Ruim anderhalf uur dwaalden we door de verschillende ruimten en omgangen. We hadden dit voor geen goud willen missen.
Toen we naar de bus liepen die ons weer naar beneden bracht besloten we dat het weer mooi was geweest; mijn knieën en kuiten schreeuwden om rust.
Ook deze dag buiten Lissabon was zeer geslaagd. Dat hebben waarschijnlijk meer mensen gedacht want het was ontzettend druk in trein, bus en Sintra.
Tja …. Op naar de laatste dag van ons verblijf in Lissabon.