Auteur: Henk Centen

‘Leedvermaak is ook vermaak’, dacht ik toen ik woensdag een groot aantal berichten in De Telegraaf zag staan over mogelijke malversaties die de technisch directeur van A*** heeft gepleegd op de laatste dag van de transferperiode.

Maandagmorgen was het ietwat bewolkt en mijn vrouw stelde voor om naar het centrum van (oud) Albufeira te lopen. De plaats waar we 7 jaar geleden met het hele gezin waren geweest. Vanaf het resort – dat in Olhos d’Agua ligt – is dat een afstand van bijna 5 km. Ik wilde wel aan de wens van mijn vrouw voldoen en ik vond het ook wel iets hebben om terug te gaan naar de plekjes van toen, die ik me nog helder voor de geest kan halen.

Hier in de buurt zijn enkele hotels met de naam Santa Eulalia, er is een resort met die naam en het strand onder aan de kliffen draagt als naam Praia Santa Eulalia. Als klap op de vuurpijl heet de straat waaraan ‘ons’ resort gelegen is: Estrada de Sante Eulalia.

Daarom ben ik afgelopen zaterdag, een donkere en regenachtige dag, maar eens op onderzoek uitgegaan. De naam Santa Eulalia is afkomstig van de Heilige Eulalia.

Eulalia van Mérida (292 – 10 december 304)

Ze werd geboren in Mérida, in het huidige Spanje, toen behorend tot het Romeinse Rijk. Haar ouders – van kennelijk goede komaf – waren christenen en zijzelf werd dan ook christelijk opgevoed. In haar jeugdjaren beleefde – onder invloed van keizer Diocletianus – de christenvervolging een hoogtepunt. Hij verordonneerde dat iedereen die zich niet hield aan het offeren aan de Romeinse goden, gevangen genomen moest worden en de doodstraf moest krijgen. Volgens de overlevering riep dit alles bij de nog zeer jonge Eulalia het verlangen op één te worden met haar lijdende geloofsgenoten.

Toen zij 13 jaar oud was, zou ze naar het gerechtshof van Mérida gegaan zijn, waar juist op dat moment onder leiding van stadhouder Dacius een proces gaande was tegen enkele christenen. Bij het gerechtsgebouw aangekomen, zou ze een beeld van een van de Romeinse goden van zijn sokkel getrokken en op de grond gesmeten hebben. Daarop werd Eulalia gearresteerd en gemarteld. Uiteindelijk werd ze in opdracht van Dacius verbrand.

Van de vele beschermvrouwen die Barcelona heeft, is Sint Eulàlia degene met de meest gewortelde legende in de stad. Maar Barcelona is niet de enige plaats waar Sint Eulàlia wordt vereerd, zoals je hierboven al hebt kunnen lezen.

Echter alles wijst erop dat Sint Eulàlia van Merida wel heeft bestaan, terwijl die van Barcelona niet bestond. Het lijkt gewoon een lokale versie van de legende te zijn.

Tja . . . Ik heb niet kunnen achterhalen waarom men hier zoveel naar Santa Eulalia heeft vernoemd.

Vejo você amanhã, Tot morgen

Als de zon aan een strakke blauwe Portugese hemel staat en diezelfde zon zo warm is dat je regelmatig verkoeling zoekt in het water of dat je nog verder onder de gele parasol kruipt, ja dan, dan laat ik mijn assistent de Chat-GPT maar een bericht schrijven. Ik vroeg hem deze keer om een gedicht te schrijven met de titel: September in de Algarve

En het volgende gedicht stond binnen enkele seconden op mijn scherm.

In de gloed van september,  Algarve zo fijn,
De zon straalt nog steeds met gouden schijn.
Het weer is warm, de lucht zo helder,
Een perfecte tijd om te genieten, keer op keer.

De hitte van de zomer neemt wat afstand,
Een zachte bries brengt verkoeling aan het land.
De stranden lonken, uitnodigend en zacht,
Een oase van rust waar zorgen worden ontkracht.

De oceaan danst in tinten blauw en groen,
terwijl de zonsondergangen een spektakel doen.
Terrassen komen tot leven in de avondgloed,
Met heerlijk eten en wijn, een culinair gemoed.

September in Algarve, een tijd zo sereen,
Een perfecte mix van warmte en een mild toneel.
Een moment om te koesteren, te omarmen met vreugd,
Waar de Algarve in haar pracht je weer verheugt.

Vejo você amanhã, Tot morgen