Auteur: hc

7124 Er gebeuren rare dingen

133 Kardinalen gaan vandaag in conclaaf om een nieuwe paus te kiezen. Zij worden dan in de Sixtijnse kapel in het Vaticaan opgesloten, tot men een nieuwe paus gekozen heeft. Dat opsluiten moet men met een korreltje zout nemen, want eten en slapen doet men niet in de wereldberoemde kapel. Maar in de ernaast gelegen gebouwen.
.
Verleden  jaar waren wij ook in de Sixtijnse kapel. We waren er niet op gesloten, maar we mochten van de gids er een kwartier rondkijken, naar boven kijken. Naar de beroemde schilderingen van Leonardo da Vinci. De wereldberoemde schilderingen zijn een lust voor het oog; je komt bijna niet uit gekeken. Maar een kwartier bleek voldoende om geen stijve nek te krijgen van het naar boven kijken.
.
Ik denk dat de kardinalen geen tijd hebben om naar boven te kijken. Zij  moeten overleggen en  . . . stemmen.
.
Maar . . . als we internet moeten geloven hebben we al een paus en kan men vanaf het balkon uitroepen: Habemus Papam – We hebben een paus.
Tja . . . Er gebeuren rare dingen 
.
.

7123 Ook deze herinneringen zullen vervagen en verdwijnen

Afgelopen zondag en maandag 4 en 5 mei herdachten en vierden wij de Tweede Wereldoorlog en de bevrijding.

In dit verband kreeg ik een artikel onder ogen met de titel: Nog maar 5 procent van de Nederlanders maakte de bevrijding mee.

Nederland vierde op maandag 5 mei, tachtig jaar bevrijding, maar het aantal mensen dat die bevrijding zelf meemaakte, neemt snel af. Ruim 900.000 mensen in Nederland waren al geboren toen in mei 1945 een einde kwam aan de Duitse bezetting.

Dat komt neer op ongeveer 5 procent van de huidige bevolking, blijkt uit cijfers van het Centraal Bureau voor de Statistiek (CBS). Van de groep die de bevrijding meemaakte, was een groot deel nog kind. Ongeveer 423.000 mensen die nu nog leven waren 5 jaar en ouder. Zij waren ‘oud’ genoeg om mogelijk bewuste herinneringen aan het einde van de oorlog en de periode die daarop volgde te hebben.

Ik behoor tot die 5 procent. Mijn herinneringen aan de oorlog en de bevrijding zijn in de loop der jaren hier op Menne Weblog al eens beschreven.

Vandaag zet ik mijn herinneringen in telegramstijl hier nog eens op een rij:

    • Het verblijf in de door mijn vader gegraven schuilplaats in onze achtertuin.
    • Het schuilen in de grote kelder bij de overburen.
    • Een pater die staande op de keldertrap ons zegende.
    • De stoep achter ons huis die vol lag met kapot geschoten dakpannen.
    • Onze voettocht naar een evacuatie-adres in Mariaheide.
    • Het verblijven in de schuur van de boerderij.
    • De bevrijding in onze straat met een buurjongen op een rammelende fiets met een bord op zijn rug waarop stond ‘De laatste mof’.

Tja . . . Ook deze herinneringen zullen vervagen en verdwijnen

Nederland Netherlands GIFfrom Nederland GIFs

7122 Mijn Camino 00

Volgende week is mijn lange wachten, voorbereiden, trainen en uitzien naar mijn camino ten einde. Want op 13 mei vlieg ik naar Porto in Portugal, waar mijn avontuur begint. De volgende dag begin ik aan de Camino Portuguese Variante Espiritual van Tui in Spanje naar Santiago de Compostela. Een zeer gevarieerde route waar in zes dagen 127 km gelopen dient te worden en op de laatste dag ook nog een boottocht van 30 km.
Mijn ervaringen en belevenissen zal ik dagelijks publiceren hier op Menne Weblog. De berichten zullen tijdens die dagen pas ’s avonds geplaatst worden.
Onder dit bericht bied ik de mogelijkheid om tijdens ‘mijn camino’ een abonnement te nemen op de berichten van Menne Weblog. Op het moment van het online verschijnen van het bericht ontvang je dit meteen in je e-mailbox. Je hoeft vóór 13 mei alleen je e-mailadres in te vullen. Je kunt je inschrijven voor de berichten van de categorie ‘Mijn Camino’; dan krijg je al het nieuws over mijn voettocht naar Santiago de Compostela.

 

7121 Als het regent in mei, is april voorbij

In mei leggen alle vogels een ei. Behalve de koekoek en de spriet die leggen in de meimaand niet.

Ik heb dat gezegde dat ik vanaf mijn kinderjaren al ken eens onderzocht. Met de spriet wordt de kwartelkoning bedoeld en die leggen pas laat hun eerste ei in begin juni. De koekoek blijkt  wel in de meimaand een ei te leggen. Maar die legt z’n ei in andermans nest.
Tja dat leerden we deels vroeger allemaal op school.  Ben bang dat ‘spreekwoorden en gezegden’ tegenwoordig niet in het leerprogramma zijn opgenomen. Het leerprogramma is volgestopt met wat ouders en instanties vragen in plaats van kennis, veel kennis vergaren. Later zal blijken of die ouders en instanties gelijk hadden.
.
Ik verwacht dat de jeugd van nu het volgende gezegde ook nooit gehoord heeft op school.
Als het regent in mei, is april voorbij 
.

 

 

7120 Twee ondeugende kabouters

Van de winter kwam ik twee kabouters tegen op internet. Ik sloeg de beide afbeeldingen op op mijn computer. Vorige week heb ik ze op een regenachtige middag op een stuk mdf – dat ik nog had liggen – nageschilderd. Het zijn wel twee ondeugende kabouters. Wat moet ik daar nou verder mee ? Toen schoot ineens het idee te binnen om ‘mijn assistent’ er een verhaal bij te laten maken, zodat de twee kabouters tot leven werden geroepen.

ChatGPT doopte de twee deugnieten tot Kobus en Fons, de Ondeugende Kabouters.

Er waren eens twee kabouters, Kobus en Fons, die aan de rand van het bos woonden in een paddestoel die al lang niet meer aan de brandveiligheid voldeed. Ze waren goede vrienden, slechte invloed op elkaar, en altijd in voor kattenkwaad.
Op een mooie lenteochtend besloten ze dat het tijd was voor een grap. Niet zomaar een grap, maar eentje die de hele kaboutergemeenschap zou laten gillen van het lachen — of van het ongemak. Beiden waren oké met beide uitkomsten.
“Laten we iets doen met de mensen in het park,” fluisterde Fons, terwijl hij zijn rode muts een tik gaf.
Kobus grijnsde. “Of beter… met hun picknick.”
Ze wachtten tot een gezin zich op een kleed had genesteld, broodjes uitsmeerde, en net de eerste slok limonade nam.
Toen sprong Fons vanachter een boom, klom razendsnel op de picknickmand en riep: “Dames en Heren, aandacht alstublieft!”
Het gezin verstijfde.
Op dat moment draaide Kobus zich om, trok zijn kabouterbroek omlaag en riep:
“De maan komt vroeg vandaag!”
Zijn blote, spierwitte kabouterbillen blonken in het zonlicht als twee glanzende marsepeinbolletjes.
De vader verslikte zich in zijn krentenbol. De kinderen krijsten het uit van het lachen. De moeder gooide een servet over haar hoofd “voor het geval het aanstekelijk was.”
Kobus trok zijn broek weer omhoog en maakte een sierlijke buiging.
“Jij bent gestoord,” gierde Fons terwijl hij van de mand afsprong.
Ze holden samen terug het bos in, waar ze zich achter een omgevallen boom verstopten om hun eigen succes te vieren met een slok paddenstoelenlimonade.
“Volgende keer,” hijgde Kobus, “laat jíj je billen zien.”
Fons grijnsde. “Alleen als we het doen op het gemeentehuisplein.”
En ergens in het bos zuchtte een oude kabouter:
“Vroeger plantten we nog bloemen… nu planten ze trauma’s.”

Tja . . . Kobus en Fons, twee ondeugende kabouters

7119 Het aftellen kan beginnen

Afgelopen dinsdag ontvingen we – zoals afgesproken – van het reisbureau onze reisdocumenten en een mooie app van het reisbureau. In de app staat ALLE, maar dan ook ALLE INFORMATIE over onze voettocht naar S de C.

Voor elke dag is aangegeven: de route (ook in GPS) en het profiel van de route, het hotel waar we overnachten (met link en relevante gegevens, doorlink naar Google Maps) alsook het restaurant waar we ‘s avonds gezamenlijk dineren (uiteraard ook de relevante gegevens van het restaurant). Tevens is bij elke overnachtingsplaats aangegeven wat de bezienswaardigheden zijn. Ook het ticket voor de bus van S de C naar Porto is toegevoegd. Een printbare label voor het bagagevervoer was zelfs bijgesloten.

Dinsdag heb ik de hele middag zitten neuzen in de gegevens. Een waar genot voor iemand die van tevoren graag alles op een rijtje heeft staan. Mijn camino begint nu echt helemaal te leven en is nu echt heel dichtbij.
Of zoals de begeleiding van ons avontuur meldde: Het aftellen kan beginnen.

 

7118 CBR-Perikelen

Maandag ontving ik van het CBR bericht met een verwijsbrief dat ik naar een oogarts diende te gaan. De keuringsarts had namelijk gemeld dat ‘mijn ogen minder goed zijn dan gemiddeld’.

Ik weet absoluut niet wat de keuringsarts ‘gezien’ heeft, hij heeft mij daarover NIETS meegedeeld. Ben zeer benieuwd wat de oogarts nu aan mijn ogen ZIET.

Na het lezen van alle paperassen maakte ik een afspraak bij mijn oogarts; er was woensdag nog een plaatsje vrij. Er werd nog meegedeeld dat ik de kosten van het onderzoek met pin diende af te rekenen; zijnde € 107,60 – KASSA !!!
Omdat er tijdens het onderzoek pupil-verwijdende druppels toegediend worden en ik daarmee niet mag autorijden, diende ik ook nog een chauffeur te regelen. Ook dat is me gelukt; mijn oudste zoon reed me woensdag op en neer naar de oogkliniek in Oss.

Op het afgesproken tijdstip stapte ik de spreekkamer binnen en deelde de oogarts mee dat ik niet begreep wat er aan de hand is. De vriendelijke arts legde uit dat volgens de gegevens van de keuringsarts ik mocht autorijden. Maar omdat er met mijn linkeroog in het verleden van alles gebeurd is, wil het CBR meer informatie. Al snel bleek dat ik zelfs zonder bril een auto mag besturen. Er was dus niets mis met mijn zicht.

Na het onderzoek zei de oogarts tegen mij: “Zo, nu krijg je voor vijf jaar weer een rijbewijs”. Ik antwoordde met: “Ik denk dat ik het niet krijg, maar dat ik het moet betalen”. Lachend groetten we elkaar en verliet ik de spreekkamer.

Tja . . . CBR-Perikelen

7117 Tante Pollewop

Tante Pollewop droeg vaak een hoed met een veer – dat was een van haar meest herkenbare kenmerken.
Ze was klein en gezet, met stevige benen en een kordate houding. Had een rond gezicht, met een expressieve mimiek – vooral verontwaardiging, nieuwsgierigheid en verbazing komen vaak terug. Ze had kort en krullerig haar.
Ze droeg degelijke  jurken, soms met bloemenmotief of in ouderwetse snit, vaak met een handtas. Ze straalt iets burgerlijks, maar ook iets eigenzinnigs uit.
Tante Pollewop was een kordate tante, met een mengeling van moederlijke bezorgdheid en brutale nieuwsgierigheid. Ze bemoeide zich overal mee en was totaal niet onder de indruk van wereldleiders, ruimtewezens of andere absurde figuren.

Na het succes van de strip de Avonturen van Pa Pinkelman en Tante Pollewop schreef Bomans nog het boek De Avonturen van Tante Pollewop. In het boek beleeft Tante Pollewop allerlei avonturen.
Zo is er een verhaal waarin Tante Pollewop besluit dat ze naar de maan wil, en regelt daar op haar eigen chaotische manier vervoer voor. In een ander verhaal is ze verwikkeld in een conflict met de burgemeester omdat ze zich niet aan de regels van de stad houdt.

ChatGPT schreef voor mij een verhaaltje dat zo uit het boek overgenomen had kunnen zijn . . .

Tante Pollewop en de Postduif met Keuzestress
Op een ochtend besloot Tante Pollewop dat ze voortaan haar brieven per postduif zou versturen. “Postzegels zijn veel te duur,” zei ze, terwijl ze een duif een theelepel jam voerde. “En bovendien zijn postbodes altijd zo vermoeid. Dat straalt af op de brief.”

Ze nam plaats op haar dak, gewapend met een schrijfmachine, een stapel briefpapier en een zak rozijnen voor de duif. Maar het beest weigerde te vertrekken. Hij bleef koppig op haar schouder zitten en keek haar verwijtend aan.

“Wat is er nu weer?” vroeg Tante Pollewop ongeduldig.

De duif zuchtte. “Ik weet niet naar wie ik het eerst moet. Je hebt twaalf brieven geschreven. De één wil ik liever niet zien, de ander woont boven een kattenwinkel, en de derde woont in België.”

“Ach,” zei Tante Pollewop, “maak dan maar een eigen route. Kies het avontuur!”

De duif fladderde op, draaide drie rondjes in de lucht, en kwam weer terug. “Ik heb besloten nergens heen te gaan. Ik begin aan een sabbatical.”

Tante Pollewop knikte bewonderend. “Eindelijk een postduif met ruggengraat.”

Tja . . . ZO herinner ik me Tante Pollewop

7116 Een hele mooie bijzondere dag en een bijzonder steentje

Nu ik meer dan 1000 wandelkilometers in de benen heb, wilde ik nog een keer ter voorbereiding de natuurwandeling N70 lopen.

De N70 natuurwandelroute is een van de mooiste en meest uitdagende wandelroutes in Nederland. Deze rondwandeling van ongeveer 14 tot 16 kilometer voert je door het heuvelachtige landschap van het Rijk van Nijmegen, met als hoogtepunt de beklimming van acht ‘bergen’, waaronder de bekende Duivelsberg. Je beklimt acht heuvels met namen als de Boterberg, Sterrenberg en Duivelsberg. De route bevat ongeveer 500 traptreden, wat het een stevige wandeling maakt .

In december heb ik deze route in mijn eentje al eens gelopen. Gisteren – op die mooie zonnige lentedag – liep ik deze route met mijn zus. Zij is een zeer, zeer ervaren loopster. Heeft diverse malen de Vierdaagse van Apeldoorn en Nijmegen gelopen. Na de camino van Veghel naar Santiago de Compostela heeft ze nog talloze trajecten van de diverse camino’s gelopen. Het aantal wandeltochten waaraan ze heeft deelgenomen is gigantisch.

Vooraf vroeg ik me af, hoe het zou zijn om met zo’n ervaren loopster op pad te gaan.

Om half 10 reden we samen richting Beek-Ubbergen waar ons startpunt lag. Om kwart over 10 begon onze gezamenlijk wandeling. Het was prachtig weer en de omgeving was in een mooie lentetooi. Alle planten, struiken en bomen waren frisgoen gekleurd. Meerdere malen hebben ik gezegd: ‘Wat is het hier toch mooi’.
Ik had al snel in de gaten dat het voor mijn zus niets uitmaakt of ze heuvel-op moet of op vlakke paden loopt; ze kan steeds dezelfde soepele tred aanhouden. Waar ik op gedeelten van de 500 traptreden op adem moet komen, loopt mijn zus zonder enige verslapping naar boven.
Het was een bijzondere ervaring om samen de route te lopen. Spotify had ik ook gisteren niet nodig, want ik hoorde weer vele verhalen.

Op het einde van de tocht – toen we samen concludeerden dat we genoten hadden van de tocht en van elkaar – kwam mijn zus nog met een verrassing. Ze bood mij een klein steentje aan dat men pelgrims aanbiedt als deze in de Pelgrimsherberg Kafarnaüm in Vessem op weg gezonden worden tijdens de OpWegZending voor hun camino. Aan het einde van zo’n bijeenkomst krijgen ze een klein glazen steentje. Het steentje moet je zien als symbool van iets waarmee men worstelt, als een wens of om een bijzonder persoon in je leven te herdenken. Het steentje kan men dan tijdens de route ergens achter laten.

Natuurlijk neem ik ‘mijn steentje’ mee. De komende dagen neem ik de tijd om te bepalen waar ‘mijn steentje’ symbool voor staat

Tja . . . een hele mooie dag, een hele mooie bijzondere dag en een bijzonder steentje


Samen met mijn zus de N70 gelopen
Zo gaat ie goed, zo gaat ie beter, alweer 14,27 km