De eerste dagen thuis na mijn camino heb ik geprobeerd onder woorden te brengen wat de camino met me gedaan heeft, wat het me heeft opgebracht.
Ik kan dat (nu nog) niet onder woorden brengen. Het is een bepaald gevoel. Ik heb het gevoel dat het samen lopen, het samen genieten, het luisteren naar en praten met anderen, genieten van Galicië, het uiten van je emoties, genieten van de stilte en de natuur, ervaren dat er geen stress is, het samen een doel nastreven iets met me gedaan heeft.
Op een gegeven moment vertelde ik mijn vrouw dat ik het gevoel had dat ‘de camino’ in me gekropen was. Ik kon echter niet uitleggen, wat dat betekende.
Dit laatste sluit wel aan, met wat mijn zus direct na afronding van de camino mij appte: ‘ . . . Van deze camino- ervaring zul je nog lang ‘nagenieten’!
Jouw camino eindigt niet……Jouw camino loopt door…. . . . ‘
Op de laatste dag van de camino verscheen onderstaande afbeelding in de groepsapp: 
Tja . . . ’the camino will never leave you’
Een punt wat er aan mij veranderd is kan ik wel onder woorden brengen. Twintig (= 20) jaar lang heb ik nooit een afbeelding van mezelf hier op Menne Weblog gezet, NOOIT.
Sinds 13 mei 2025 is daar ineens verandering ingekomen. Ineens stond ik in een groepsapp op foto’s, verschenen er foto’s op Facebook waar ik op stond en plaatste ik bij mijn dag-verslagen hier op Menne Weblog foto’s waarop ik te zien was.
Alle schroom om worldwide in beeld te komen waren op slag verdwenen.
Tja . . . De Camino doet toch iets met je