7147 Ode aan de rolkofferpelgrim

Vlak voor mijn vertrek naar Portugal/Spanje verscheen er een artikel op NOS.nl met de kop:Β Camino steeds populairder, maar zorgen over drukte en ‘rolkofferpelgrims’

Het artikel gaat over het feit dat er steeds meer toeristen i.p.v. pelgrims gebruik maken van de routes naar S de C. Er groeit ergernis over de drukte en ‘rolkofferpelgrims’, die hun bagage tussen de overnachtingsplekken laten vervoeren in plaats van met een rugzak te lopen.
In het artikel wordt Annemiek Nefkens van het reisbureau waar ik mijn camino geboekt heb ook geΓ―nterviewd. Zij breekt een lans voor ‘de rolkofferpelgrim’
Maandagavond begon de maandelijkse nieuwsbrief van het reisbureau met onderstaande ODE.

Ook ondergetekende wordt in de ode vernoemd.

Ode aan de rolkofferpelgrim!

“𝐻𝑖 π΄π‘›π‘›π‘’π‘šπ‘–π‘’π‘˜, π‘–π‘˜ π‘ π‘β„Žπ‘Ÿπ‘–π‘—π‘“ π‘£π‘œπ‘œπ‘Ÿ 𝑑𝑒 𝑁𝑂𝑆 π‘’π‘’π‘›Β π‘Žπ‘Ÿπ‘‘π‘–π‘˜π‘’π‘™ π‘œπ‘£π‘’π‘Ÿ 𝑑𝑒 π‘π‘œπ‘π‘’π‘™π‘Žπ‘Ÿπ‘–π‘‘π‘’π‘–π‘‘ π‘£π‘Žπ‘› 𝑒𝑒𝑛 π‘π‘’π‘™π‘”π‘Ÿπ‘–π‘šπ‘ π‘‘π‘œπ‘β„Žπ‘‘ π‘›π‘Žπ‘Žπ‘Ÿ π‘†π‘Žπ‘›π‘‘π‘–π‘Žπ‘”π‘œ 𝑑𝑒 πΆπ‘œπ‘šπ‘π‘œπ‘ π‘‘π‘’π‘™π‘Ž.Β π‘π‘œπ‘’ π‘–π‘˜ π‘—π‘œπ‘’ π‘‘π‘Žπ‘Žπ‘Ÿπ‘œπ‘£π‘’π‘Ÿ π‘˜π‘’π‘›π‘›π‘’π‘› π‘ π‘π‘Ÿπ‘’π‘˜π‘’π‘›?” Natuurlijk! Ik vertelde in het interview uitgebreid en met trots over onze rolkofferpelgrims.
Bijvoorbeeld:
– Steffie, 89 jaar, die nu voor de 2e keer op de camino wandelt met een rollator.
– Marije, die samen met haar verslaafde zoon tijdens de kerstdagen koos voor een time-out op de camino.
– Henk, 84 jaar, die over 2 weken zijn droom gaat waarmaken en met mij en een groep de Camino Espiritual gaat lopen.
– Boudewijn, die artrose heeft en daardoor geen rugzak kan dragen en al duizenden kilometers op verschillende camino’s heeft gewandeld.
– Frank, die maar 30% zicht heeft en in zijn eentje 250 km van Porto naar Santiago wandelde.
– Marianne, die me belde de dag nadat ze haar man had begraven en een paar dagen later in haar eentje vertrok voor haar pelgrimstocht.
– mijn eigen moeder, die na haar borstkanker, verschillende wandelingen op de camino samen met mij maakte.

En zo zijn er nog vele vele voorbeelden van rolkofferpelgrims die, ieder met zijn of haar eigen verhaal, een pelgrimstocht wandelden. Een tocht die ze misschien zonder hulp niet hadden kunnen maken. Een droom die ze niet hadden kunnen verwezenlijken. Een tocht die, al is het soms ‘maar’ 100 km, het uiterste van ze vraagt. En daarom deze ode aan alle rolkofferpelgrims Jullie verdienen respect. Jullie ‘last’ weegt in veel gevallen zwaarder dan een pelgrim die zijn eigen rugzak draagt. En ik weet uit eigen ervaring hoe helend een pelgrimstocht kan zijn. Dat gun ik iedereen.
Al is het met een rolkoffer. Keep on walking!

Tja . . . Ik zeg het hier nog maar eens ik heb gewoon het GELUK dat ik de camino op mijn leeftijd kon en mocht lopen. Het is voor mij bijzaak dat ik genoemd word in de ‘Ode aan de rolkofferpelgrim’