Op de laatste dag van mijn camino werd ik ’s morgens vroeg al door mijn vrouw, kinderen en familieleden de hemel in geprezen vanwege de voettocht die ik die dag zou voltooien. Ik werd er een beetje emotioneel van. Ik voelde dat de tranen hoog kwamen te zitten. Dat verbaasde me niet want twee dagen eerder waren er tranen gevloeid bij de as-uitstrooiing van mijn zwager Jos. Ik kan me niet herinneren wanneer ik voor het laatst gehuild had, maar ik weet wel dat het heeeeeel heeeeeeeeeel lang geleden was.
Met frisse moed en nog vol energie begonnen we aan die laatste tocht. Eerst vijf kwartier met de boot en toen nog een voettocht van ruim 30 km. Ik heb die dag vaak voorop gelopen. Ik voel me prettig als ik in mijn eigen cadans kan lopen, dan kan ik ook eventueel nog wat versnellen of gas terug nemen.
Bij de eerste pauze zag ik dat er weer allerlei appjes waren binnen gekomen met lieve woorden. En het appje van mijn oudste zoon – die inmiddels samen met mijn vrouw in S de C was gearriveerd om mij op te wachten – werd me teveel. Ik zat snikkend bij mijn double espresso en de tranen rolden over mijn wangen.
Het appje bestond uit onderstaande foto genomen in de kathedraal van Santiago de Compostela – het eindpunt van mijn camino met daaronder de woorden die mij raakten:
Sint Jacobus wacht op je . . .
Uiteraard vloeiden er bij menigeen ook tranen bij aankomst op het grote plein voor de kathedraal in S de C.
Tja . . . De camino is niet alleen lopen en genieten, maar ook tranen van geluk