Partir c’est mourir un peu. Weggaan is een beetje sterven.
Toen ik vanmorgen opstond was de eerste gedachte aan die fantastische slotavond. Een overheerlijke maaltijd en mooie woorden over en weer.
Om half 9 zat iedereen weer in de ontbijt aal en om kwart voor 10 reed de taxi voor, die iedereen (behalve mij) naar het busstation bracht voor de busreis naar Porto. Ik groette iedereen, want ik reed met onze oudste zoon en mij vrouw in de huurauto naar de airport.
‘s Morgens hadden we nog even de sarcofaag waarin een relikwie van Jacobus ligt, bekeken; alsook het priesterkoor van de kathedraal.
Op een terrasje genoten we van onze laatste kop Spaanse koffie en daarna in de auto om richting de luchthaven van Porto. Onderweg lunchten we in Barcelot, ja het Barcelot van de bekende haan.
Zo’n reisdag is een dag van hangenen wachten en wachten.
In de taxi in de bus in de auto in het vliegtuig En dan is er na drie uur eindelijk Schiphol
Dan nog met trein en of bus en auto op weg naar HUIS,
Met een hoofd vol aan prachtige beelden, verhalen, gesprekken, ontmoetingen en herinneringen en aan een fantastische onvergetelijke Camino die we samen beleefd en gelopen hebben
T was WAW ‼️‼️‼️‼️‼️‼️
Volgend jaar weer ❓❓❓❓
