Dag 5: Armenteira – Vilanova Arousa
Gisteravond lag ik al vroeg ‘onder de wol’ en viel als een blok in slaap. Toen ik wakker werd, hoorde ik NIETS. Het was muisstil, doodstil in de kloosterkamer. Er kwam zelfs geen geluid door het openstaande raam naar binnen.
Tegen acht uur ging het koffer weer naar de afgesproken plaats Met de hulp van Peter) en viel het kloosterhek achter ons dicht. Van de stilte en rust liepen we naar de tegenoverliggende bar voor het ontbijt.
Tegen negen uur arriveerden de niet in het klooster slapende ‘familieleden’ en begonnen we aan onze vierde etappe.
Het eerste deel van de route volgden we Ruta da Pedra e da auga.
Een magnifieke route van watervallen, oude molens en zeer snel stromend water. Een sprookjestafereel zonder elfjes noemde Annemiek het op een gegeven moment. Op de oever was het uitkijken geblazen; klimmen en klauteren over keien en boomstronken. Een route om niet te vergeten.
We bleven de stroom lang volgen. Het landschap veranderde in da agua en wijnranken. Duizenden en nog eens duizenden wijnranken hebben we vandaag gezien. We hadden vandaag er flink de pas in. Uiteraard stopten we voor de traditionele koffiepauze.
Meteen na de tweede pauze kwamen we bij een Mariakapel waar jongeren op een bijzondere wijze met muziek en gebed lieten zien wat zij voelden, geloofden en beleefden. Ze zongen en spraken vanuit hun hart. Het was zeer ontroerend. Op een gegeven moment kon ik het niet laten om de eerste regel van het Ave Maria hardop mee te zingen. Na het gezamenlijk zingen van een vijftal jongeren, ben ik een aantal gaan bedanken, want het was ontroerend en wonderschoon.
Even later na een kleine klim bereikten we de zee (een zeearm die steeds verder het land in gaat). Op sommige plaatsen was een strandje en/of camping; maar er was in de verste verte geen badgast te bekennen. In een strandtent dronken we het welverdiende etappedrankje.
Het waaide stevig daar in Vilanova de Arousa. Aan de haven van de plaats waar we zullen overnachten zagen we op de kade de aanlegsteiger waar we morgen de translatio beginnen.
Hotel Bradomin ligt niet ver van de haven. Toen we daar arriveerden, ging er een licht gejuig op.
Ik dook meteen de badkamer in en lag minutenlang onder de verfrissende stralen van de douche die boven het bad hing. Inmiddels had ik van mijn jongste zoon een belletje ontvangen dat PSV het gered heeft en dus KAMPIOEN is. Dus was zoals beloofd ‘s avonds toen we gingen eten het eerste rondje van mij.
Ik ging niet al te laat naar bed, want morgen staat een lange dag voor de boeg. De translatio en onze laatste (25) kilometers naar SANTIAGO de COMPOSTELA.
Dat wordt morgen een PRACHTIGE dag. S A M E N OP WEG naar . . .
