Dag 3: Redondela – Pontevedra
Na een redelijke nachtrust (eindelijk !!!) verliet ik tegen achten ‘mijn appartement met eigen voordeur gelegen aan een smal straatje’ om het koffer in te leveren. Daarna gingen we op weg naar een plaatselijke bakker voor het ontbijt. Toch weer een bijzondere ervaring om ‘buitenshuis’ te ontbijten. Terwijl we naar de bakker liepen flitsten de herinneringen van de maaltijd van de vorige avond door mijn hoofd. De maaltijd smaakte voortreffelijk en . . . We vermaakten ons daar aan die tafel wonder goed. Drie dagen geleden nog volkomen vreemden voor elkaar en nu deelden we al persoonlijke zaken met elkaar en . . . . Lachten we samen. Het was gezellig.
Tegen 9 uur vertrokken we richting Pontevedra op papier een route van 18,2 km, maar de teller stond aan het einde op ruim 22 km. Op een gegeven moment zei Mena tegen me: “Het was gezellig aan jullie tafel gisteravond.” Ik antwoordde met wat ik hier boven al beschreef: ‘Drie dagen geleden nog volkomen vreemden voor elkaar en nu . . . .’ En Mena antwoordde: ‘We zijn al familie’. 🌺🌺🌺🌺🌺 Wat later op de dag herhaalde ze haar mooie uitspraak. Wat samen lopen en . . . en . . . Toch teweeg kan brengen ‼️‼️
Wat later werd er nier meer gesproken. Want toen we de bebouwde kom verlieten en tussen het groen belandden, begon het pad te stijgen, flink te stijgen, heel erg flink te stijgen. Ieder ging op zijn of haar wijze naar boven; er werd niet gepraat. Boven werden we verrast door een prachtig uitzicht op een zeearm die landinwaarts ging. Kijken, genieten en op adem komen.
Het was maar goed dat de veters van mijn schoenen stevig vast zaten met een dubbele knoop. Want ik hoorde loftuitingen mijn richting uitkomen en als de veters te los hadden gezeten, was ik misschien wel naast mijn schoenen gaan lopen. Maar alle gekheid op een stokje; het is fijn om te weten en te horen dat men bewondering heeft voor mijn loopprestaties op mijn leeftijd. Maar even verder kwam ik tot de conclusie dat ik gewoon GELUK heb dat ik het nog kan en mag doen.
We hadden vandaag niet zoveel de gelegenheid om te mijmeren, want het was WERKEN, KLIMMEN geblazen. Op een gegeven moment kregen we goed in de gaten dat we op een eeuwenoude Romeinse weg liepen. De zeer, zeer grote keien nodigden ons uit om de meest gangbare route kiezen. Een ware uitdaging die ik aanging met Annemiek vlakbij me, die mij – zo voelde ik – goed in de gaten hield.
Ook vandaag hadden we weer een mooie plek voor de koffiepauze. Na de pauze gingen we verder niet wetende dat na Arcade een flinke beklimming op ons lag te wachten. In Arcade stonden langs de route vele tafeltjes die ons uitnodigden om ‘een schelp’ of iets anders dat betrekking had op de camino te kopen. Het was vandaag vrijdag; maar een oudere dame maakte er wasdag van en hing haar was: pyamabroek, hemd en . . . Gewoon aan de gaas van het pad te drogen.
De laatste beklimming was PITTIG, ZEER PITTIG. Ik moest een paar adempauzes inlassen. Maar Jur bleef bij mij in de buurt en ik kon in zijn slipstream (waar ik hem heel dankbaar voor ben) de top bereiken. Daar wachtte een rustplek en een heerlijk, koud drankje.
De exploitant van de rustplek zette een zeer bijzondere stempel in onze credencial. Stempels die je nodig hebt om in S de C je compestela te verkrijgen
Het laatste stuk van de route slingerde langs de Rio de Tomeza. Daar zorgden de vele natte plekken en de ontelbare blootliggende wortels ervoor dat je ook daar goed moest uitkijken. Samen met Jur liepen we de groep vooruit in onze eigen cadans en tempo.
Aangekomen in Pontevedra streken we naast het treinstation neer op een terrasje voor ons welverdiende etappedrankje. Daarna liepen we tussen de 7 tot 8 verdiepingen tellende flats en kantoren naar ons hotel. Mij werd kamer 806 – hoog en droog – toegewezen.
Op mijn kamer aangekomen was mijn eerste activiteit onder de regendouche gaan staan, minuten lang.
Om 19.00 uur verzamelden we ons weer voor een stadswandeling door het centrum en de welverdiende avondmaaltijd.
Vrijdag 16 mei 2025 tussen Redondela en Pontevreda was een dag van samen lopen in een pittige omgeving, in een heuvelachtig gebied, met de groep en samen met Chinezen, Brazilianen, Portugezen, Engelsen en nog heel veel andere camino-gangers.
En . . . Morgen weer.
