Dag 2: O Porrino – Redondela
Na een nacht waar ik om onbegrijpelijke redenen weer minder uren geslapen heb dan thuis, begonnen we de dag met een gezamenlijk ontbijt. De hotelbaas vroeg op een gegeven moment of we un huevo cocido wilden. Er kwam niet meteen antwoord omdat we niet wisten wat ie bedoelde. Annemiek hielp ons uit de droom en toen we wisten dat het een gekookt ei was staken we de hand op. Wat later kwam de zorgzame baas met twee bordjes vol met gepelde, gekookte eieren. Er bleef een ei over. Wat daar uiteindelijk mee gebeurd is, blijft voor mij de vraag.
Tegen 9 uur begonnen we aan onze tweede etappe, naar Redondela. De zon scheen en het duurde niet lang voor de eerste jackjes uit gingen. Al snel werd er met de hulp van een andere, onbekende caminoganger een groepsfoto gemaakt bij een van de ontelbare, typische palen met gele pijl en de afstand tot S de C in km’s.
Het gebied dat we passeerden was bloemrijker dan gisteren en ook de huizen waren van iets recentere datum dan de huizen en huisjes die we gisteren tegen kwamen.
In Mos aangekomen hadden we onze koffiepauze. Daar gezeten op het terras heb ik desgevraagd uitgelegd waarom er op de schelp op mijn rugzak op de achterzijde ‘JOS’ staat. Ik vertelde wat ik hier op Menne Weblog al maanden geleden heb ingetikt.
De schelp behoorde toe aan mijn overleden zwager, de broer van mijn vrouw. Jos ging elk jaar als vrijwilliger mee met een groep naar Lourdes. Daar hielp hij dan als brancardier bedevaartgangers die daar behoefte aan hadden. De vrijwilligers kwamen uit verschillende landen en ruilden onderling ‘hebbedingetjes’. Zo kreeg Jos op enig moment een schelp van een Spanjaard. Jos wilde dat de schelp doorgegeven werd aan iemand die de camino naar S de C zou gaan ondernemen. Zo is de schelp bij mij aan mijn rugzak terechtgekomen.
Na de koffiepauze begon al snel de beklimming van de heuvel die we vandaag tegenkwamen. Het was even werken geblazen. In mijn eigen tempo, met kleine stapjes en adem sparend door niet te praten ging ik naar boven. Even verder kwamen we bij een punt waar we een prachtig uitzicht hadden op het gebied rond Redondela. Meteen daarna volgde een ZEER STIJLE afdaling naar beneden. We zagen caminogangers al zigzaggend naar beneden gaan. Met de hulp van mijn stokken kwam ik net als mijn mede caminogangers veilig beneden.
Wat verder pakten we onze tweede pauze in het Spaanse zonnetje. Daarna begonnen we aan de laatste meters naar Redondela. Even voor het stadje stond ‘een propper’ die ons naar zijn locatie probeerde te lokken. Niemand van de groep besteedde aandacht aan de man, want wij hebben Annemiek die alles tot in de puntjes verzorgd voor ons regelt. Ook vandaag zagen we weer vele pelgrims die op weg waren. Tijdens de koffiepauze zat een tafeltje verderop een echtpaar uit Zuid-Afrika, ze woonden in Kaapstad en waren afkomstig uit Friesland.
Het was ook vandaag genieten de hele route lang. En het ‘Buen Camino’ klonk weer veelvuldig. Toen we Redondela binnen liepen, stopten we bij het eerste restaurantje dat we tegenkwamen. Ik trakteerde me zelf op een cerveza en een heerlijke Cesar-salade. Na de lunchpauze was het nog maar enkele honderden meters naar ons verblijf Rua do Medio. Het hotel bestaat uit drie kleine huizen, onlangs gerestaureerd en omgebouwd tot één. Ik kreeg ‘kamer 101’ met een eigen ingang aan het smalle straatje.
’s Avonds dwaalden we wat door Redondela, deden een drankje op een terras en genoten van een heerlijke, uitgebreide en zeer geanimeerde maaltijd in Restaurant – 78 Gastrobar.
Ook deze tweede dag wordt ingelijst. Het was genieten van de Spaanse zon, de route, het SAMEN lopen, de natuur, de gesprekken, de stiltes, van het en-route-zijn met mensen from the hole world en van . . . de CAMINO.
