Dag 1: Tui – O Porrino
Na een nacht waar ik nogal wat uurtjes de slaap niet kon vatten, liep om 07:15 uur de wekker af. De eerste dag van ‘mijn camino’ / ‘onze camino’ begon met het koffer naar de receptie brengen. Daarna ontbeten we aan een tafeltje waar zelfs al een tafelindeling gemaakt was. Uiteraard ging ik op mijn plaats zitten: 106.
Tegen negenen stonden we startklaar en begonnen we aan onze eerste etappe in een enigszins mistig Tui. De route was zeer goed aangegeven. Gele pijlen trof je overal aan: op huizen, palen, bomen, brugleuningen, stenen, banken. Je kon ze niet missen. De mist trok al snel op en de zon kwam te voorschijn. De route slingerde langs bossages en bossen, langs rijen druivenranken / wijnranken, langs snel stomende riviertjes. De bruggen waren meestal een bezienswaardigheid op zich op deze eeuwenoude route.
Nog voor onze koffiepauze stond midden in het bos een man op een doedelzak te blazen, een Keltische doedelzak, de gaita. Het geluid riep een bepaalde sfeer op daar in dat bos, waar ook vele metershoge (40 / 50 meter ?) eucalyptus bomen stonden. De muzikant had bij een boomstronk een doos staan voor een donatio en . . . Er lag een selo, een stempel, die we uiteraard gebruikten voor een afdruk in onze credential.
Al snel bleek dat wij niet de enigen waren, die op weg gingen naar S de C. Zo ontmoetten we en knoopten korte gesprekjes aan met: Amerikanen, Argentijnen, Duitsers, Engelsen en met iemand uit Oostenrijk en Australië. Het was een bijzondere ervaring. Tijdens onze eerste koffiepauze genoten we in de Spaanse zon van een double espresso.
Het was een dag lang genieten van het samen lopen, luisteren naar elkaars verhalen, genieten van de stilte, genieten van . . .
Daar ik thuis al veel uitgeplozen, gelezen en zelfs YouTube-filmpjes bekeken had, herkende ik bepaalde punten. Het smalle pad met rechts een riviertje en links wijnranken stond nog op mijn netvlies en nu ook op mijn iPhone; want daar moest ik uiteraard een foto van maken.
Daar ik bij de start de locatie via Whatsapp gedeeld had met mijn vrouw en twee zonen kreeg ik af en toe een reactie. Mijn oudste zoon liet me zelfs weten dat we op een gegeven moment de snelweg over moesten. De route liep echter onder de snelweg door 😃.
Voor O Porrino namen we een rustpauze gezeten op een muurtje en zagen vele camino-wandelaars passeren. Allemaal met hetzelfde doel als wij; hoogstwaarschijnlijk genoten ze net als ik, net als wij. En vaak klonk de groet: Buen Camino.
Toen we aan de rand van O Porrino kwamen namen we de route langs het riviertje de Louro. Je kon zien dat men de afkalving van de oevers van het snel stromende riviertje wilde beteugelen door de oevers te bedekken met een laag dik zwart plastic.
Vlakbij het overnachtingshotel in O Porrino dronken we ons eerste etappedrankje en genoten na van die mooie wandeldag door het groene Galicie.
In Hotel Parque kreeg ik een tweepersoonskamer toebedeeld en de badkamer had . . . een bad. Lekker languit ff nagenieten, flitste het door mijn hoofd. Maar ik kwam van een kouwe kermis thuis; er was geen stop te bekennen aan het kettinkje. Het douchen was ook verfrissend hoor.
‘s Avonds kwamen we terecht in een Italiaans restaurant. We genoten van een heerlijke maaltijd. De maaltijd kreeg nog een extra feestelijk tintje omdat A*** gelijk speelde tegen 9 (= negen) Groningers en PSV won. Mijn zoon en kleinzoon stuurden vanuit het Philips-Stadion een berichtje dat het FEEST was in Eindhoven. Kampioenen ‼️‼️‼️
Wat een dag! Wat een mooie, prachtige dag ‼️‼️‼️
