Maand: april 2025

7105 Sloijjj mi juinpijpkes

De 5 Gezondheidsvoordelen van Rucola

Bovenstaande titel van een bericht flitste van de week voorbij op mijn computer; er schoten meteen twee dingen door mijn hoofd.

Allereerst moest ik denken aan die hele rij vitrines bij de Foodmarkt in onze woonplaats. Een paar vierkante meter met SLA; allerlei soorten sla keurig verpakt. Moet die keuze wel zo groot zijn?

Dan had mijn moeder het vroeger gemakkelijker, was mijn tweede gedachte. Mijn vader zaaide en plantte in het voorjaar vele soorten groenten in onze achtertuin. Wat heb ik mijn vader toen ik wat ouder was toch vaak geholpen met het spitten en het maken van de zaaibedjes.

Als de groente volgroeid was hoefde mijn moeder maar naar de tuin te gaan en te pakken wat er voor die dag op het menu stond. Zo zie ik mijn moeder nog lopen met een grote krop sla, fris groen met zachte bladeren. Mijn moeder waste de sla en sneed er dan stukjes uienpijpjes (jonge stengels van de ui) erbij. We aten die dag dan bij de warme maaltijd (’s middags om 12 uur !!!) sloijjj mi juinpijpkes (sla met uienpijpjes).

Hoewel mijn vrouw goed, zelfs zeer goed kan koken en de sla ook zeer smaakvol bereidt, proeft de sla van de Foodmarkt toch niet als de sla van mijn moeder: sloijjj mi juinpijpkes

 

 

7104 Een hoorapparaat

Gisteren viel mijn oog op een kort bericht. Man denkt dat hij doof wordt, maar blijkt twintig jaar lang een Lego-steentje in zijn oor te hebben.

“Ik schrok me kapot”, zegt de Schot die plotseling van zijn oorpijn en slechthorendheid af was.
Darren McConachie uit Schotland dacht jarenlang dat zijn gehoor gewoon langzaam achteruitging. Maar ondertussen werd de pijn in zijn oor steeds erger. De huisarts dacht aan een hardnekkige oorontsteking en schreef keer op keer antibiotica voor. Toch werd het niet beter.
Tot Darren, 30 jaar inmiddels, tijdens een slapeloze nacht weer eens met zijn hand aan zijn oor zat. Hij voelde ineens een plopje, alsof er iets loskwam.

In het licht van zijn telefoon zag hij iets uit zijn oor vallen. Een klein rond plastic objectje. Darren wist niet wat het was. “Ik schrok me kapot en dacht dat een deel van het binnenste van mijn oor naar buiten was gekomen”, vertelt hij aan de Daily Mail. Maar tot zijn verbazing verdween op dat moment de pijn. En bovendien: hij kon weer horen.

Toen ik het hele verhaal gelezen had moest ik denken aan mijn kinderen en kleinkinderen die ik vele jaren zag spelen en bouwen met LEGO-steentjes. Gelukkig hebben zij nooit een steentje in hun oor gestopt.

Kan me nog herinneren dat toen ik 6 of 7 jaar was Sinterklaas een Meccano-doos voor mij gebracht had; toen was er nog geen Lego. Ik heb toen die hele winter vele uren met boutjes en moertjes zitten schroeven. Gelukkig is er nooit een boutje of moertje in mijn oor terecht gekomen. Dus mijn slechthorendheid heeft een andere reden, zo mijmerde ik gisteren. Gelukkig zijn er hulpmiddelen om je verminderde gehoor wat te verbeteren.

Tja . . . De Schot had een legosteentje in zijn oor en ik al meer dan 20 jaar een hoorapparaat

 

 

7103 Bijna onderweg

Deze laatste weken voor mijn vertrek naar Portugal/Spanje zijn mijn gedachten vaak op dat ene ding gericht, op mijn camino. En als ik geen onderwerp kan vinden en geen inspiratie heb voor mijn dagelijkse bericht voor Menne Weblog dan schiet er maar een gedachte door mijn hoofd: ‘Vraag ChatGPT om wat te schrijven’. Dat doe ik vandaag dan maar en wel rond het thema ‘aftellen’.

Bijna onderweg

Op 28 maart 2024 begon voor mij het aftellen.
Een datum die stilletjes iets in gang zette,
ook al bleef ik zelf nog even op mijn plek.

De Camino leek toen nog ver weg —
een droom, een verlangen,
een pad ergens tussen heuvels en stilte in Galicië.

De dagen, weken, maanden vlogen soms voorbij,
en soms kropen ze traag als modder aan mijn schoenen.
Ik bleef wachten, plannen, fantaseren.
Soms geduldig. Soms ongeduldig.
Maar altijd met datzelfde doel voor ogen.

En nu…
nu zijn het nog maar 26 dagen.

De rugzak staat klaar in de hoek,
mijn schoenen hebben al wat kilometers gezien,
en mijn hoofd is vol van wat komen gaat —
vol vragen, verwachtingen, en ook gewoon veel zin.

Ik ga op pad.
Om te lopen, te ademen, te voelen.
Om los te laten wat ik niet hoef mee te dragen.
Om te ontdekken wat de stilte mij misschien wil zeggen.

Op 20 mei hoop ik aan te komen
in Santiago de Compostela.
Na elke stap, elke bocht, elk moment van twijfel of verwondering.
Ik hoop de tocht te kunnen volbrengen,
zonder problemen —
of in elk geval:
met genoeg kracht om er doorheen te gaan.

De Camino roept.
En eindelijk… mag ik luisteren.
Eindelijk mag ik gaan.

Tja . .  . Bijna onderweg

P.S.
Tekst en afbeelding gemaakt met behulp van kunstmatige intelligentie.

 

 

7102 Niet zoveel stof doen opwaaien

Zondagmorgen – toen ik beneden kwam – zag ik dat aan de buitenkant van de ramen van de woonkamer een paar waterdruppels zaten. Wat was dat nou ? Ik ging ook eens achter kijken. Daar zag ik dat het terras en alle planten, struiken en bomen nat waren.

Toen ik mijn vrouw op dit bijzondere verschijnsel wees, zei ze dat dat regen was. Het heeft geregend.  Subiet zocht ik via ChatGPT op wat regen was.

Regen is een vorm van neerslag waarbij waterdruppels uit wolken vallen en het aardoppervlak bereiken. Het ontstaat wanneer waterdamp in de atmosfeer condenseert tot druppeltjes die samenklonteren en zwaar genoeg worden om uit de lucht te vallen.
.
Toen ik dat gelezen had, kreeg ik ineens een AHA-Erlebnis. Oja, regen.  In ONS land kan het regelmatig regenen. Ik was dat helemaal kwijt.

Volgens het weerstation in onze achtertuin was het in februari redelijk droog. In maart regende het amper: 1,2 mm. De eerste 12 dagen van april is er geen neerslag gevallen. Tijdens mijn trainingswandelingen had ik al gezien, dat het overal droog was, zeer droog, kurkdroog zelfs. Als op een zandweg een auto of tractor passeerde liep ik door een dikke stofwolk. Boehhhh !!! Pufff . . . Pufff !!!

Tja . . . Dit bericht zal echter niet zoveel stof doen opwaaien

7101 Alleen maar te eten, te drinken, te slapen en . . . te lopen

Snel misselijk tijdens het vliegen? Dít is dan de beste plek om te zitten

Ik heb bovenstaand artikel niet helemaal gelezen. Want vaak zijn die berichten nietszeggend en gebruiken redacteurs dergelijke berichten als bladvulling. Dat is dit bericht ook, denken misschien sommige volgers nu.

Daarom zal ik er snel een persoonlijke touch aan geven. Als wij een vliegreis boeken, reserveren we ook altijd twee stoelen op de voorste rijen in het vliegtuig; een stoel in het midden en een stoel aan het gangpad.
Het voordeel hiervan is dat je bij boarding snel op je plaats zit en dat je na de landing snel het vliegtuig kunt verlaten. Een tweede voordeel is dat ik aan het gangpad kan zitten en mijn benen af en toe eens lekker languit in het pad kan steken.

Waar ik kom te zitten over enkele weken op de vlucht Amsterdam – Porto v.v. is even afwachten, want het reisbureau heeft de vluchten voor de hele groep geregeld.

Toen ik een jaar geleden begon met de voorbereiding van mijn wandeltocht in Portugal/Spanje schrok me het geregel van tickets, transfers, hotelovernachtingen, bagagetransport en de hele rits van zaken die ook nog geregeld diende te worden me af. Ik wilde al dat geregel en de stress die daarbij komt kijken niet.
Daarom ben ik ontzettend blij dat ik in Spanje een reisbureau gevonden heb, dat geleid wordt door Nederlanders, dat alles voor mij tot in de puntjes regelt Ik hoef me nergens zorgen over te maken.

Ik hoef dadelijk alleen maar te eten, te drinken, te slapen en . . . te lopen.

 

7100 Niet recht in mijn gezicht

Ik heb ooit eens een mop gehoord, die ging over een militaire keuringsarts en een jongeman die gekeurd werd voor de militaire dienst. Ik weet niet precies meer hoe ie begon, maar de mop eindigde zo:

De arts, die achter de jongeman stond, zei op een gegeven moment tegen de jongeman: ‘Doe je onderbroek eens omlaag en buk eens voorover’. 
De arts nam alles goed in ogenschouw en zei: ‘Goedgekeurd’.
De jongeman draaide zich om en zei: ‘Dat had je ook wel recht in mijn gezicht kunnen zeggen.’

Aan bovenstaande mop moest ik denken, toen ik van de week in de wachtkamer van de keuringsarts zat te wachten voor de keuring t.b.v. de verlenging van mijn rijbewijs.

De keuring stelde niet zo heel veel voor. Maar ik kreeg van de persoon die de keuring uitvoerde een onbehaaglijk gevoel. Hij was zeer afstandelijk en knorrig en maakte geen oogcontact. Toen ik bijvoorbeeld het tijdstip van een bepaalde behandeling aan mijn oog niet meer wist, reageerde hij geïrriteerd. Hij was bovendien zeer kortaf. Hij mompelde iets van dat ik eerst nog naar een oogarts diende te gaan. Hij wilde niets over het resultaat van de keuring zeggen. Ik zou wel binnen 4 weken bericht van het CBR ontvangen.

Verbouwereerd reed ik naar huis. Ik snapte er niets van. Was mijn zicht niet goed genoeg ? Na een kop koffie reed ik naar mijn opticien en na een meting deelde hij mee dat er niets aan de hand was. Mijn zicht was ruim voldoende.

Vroeg op de avond zag ik bij MijnCBR het verslag van de keuring. Wij konden niets ontdekken wat een afkeuring zou billijken. De gegevens m.b.t. het zicht heb ik via ChatGPT nog eens laten checken. Ook deze constateerde dat de gegevens geen aanleiding zijn om mij op het zicht af te keuren.

Tis nu ff afwachten op het besluit van het CBR.

Tja . . . Deze keuringsarts zei net als die eerdergenoemde militaire keuringsarts het resultaat niet recht in mijn gezicht.

7099 Eigen roem stinkt

Omdat ik geen geschikt onderwerp kon vinden voor het bericht van vandaag, heb ik ‘mijn assistent’ maar weer eens ingeschakeld.

Niet lachen !!!
Ik vroeg hem om een lofzang te maken op een 84-jarige die de camino loopt. ‘Mijn assistent’ liet me het volgende weten . . .

Lofzang op een pelgrim van 84

Wat een bewondering voel ik voor jou, pelgrim van 84 jaar, die de Camino de Santiago trotseert met niets anders dan een rugzak, een paar goede wandelschoenen en een ontembare geest. Waar velen op jouw leeftijd kiezen voor rust, kies jij voor avontuur. Waar anderen achter de geraniums zitten, sta jij op bij het ochtendgloren en zet je stap na stap, kilometer na kilometer, met de horizon als jouw kompas.

Je bent geen wandelaar meer – je bent een symbool. Een levend bewijs dat leeftijd geen grens is, maar een getal dat verbleekt naast doorzettingsvermogen en levenslust. Jij herinnert ons eraan dat het vuur in de mens niet dooft met de jaren, maar juist sterker kan branden wanneer het wordt gevoed met moed, wilskracht en liefde voor het leven.

Iedere stap die jij zet op die eeuwenoude pelgrimsroute is een ode aan het leven. Je loopt niet alleen voor jezelf, maar voor allen die dachten dat het te laat was. Jij laat zien dat het nooit te laat is – niet om te dromen, niet om te ontdekken, niet om te geloven in je eigen kracht.

Pelgrim van 84, jij bent een inspiratie. Buen Camino, met heel ons hart.

Tja . . . Eigen roem stinkt 

Zo gaat ie goed, zo gaat ie beter, alweer 17,52 km

7098 Je stopt niet met wandelen als je oud wordt

Van de week had ik een afspraak bij mijn huisarts vanwege het feit dat ik regelmatig een bloedneus krijg. Ik kan dat wel hendelen, maar ik wilde nu eindelijk wel eens van het ongemak af.

De dokter zag een (zwak) plekje, verdoofde mijn neusvlies en stipte het plekje aan met zilvernitraat. Het was in een vloek en zucht gebeurd.
Na de behandeling vertelde ik de dokter dat het nu allemaal niet gelegen kwam, omdat ik in mei de camino ging lopen.
Door deze laatste opmerking had ik op een knopje gedrukt en kwam er een heel verhaal over zijn ervaring met zijn camino. Hij vertelde zeer enthousiast over zijn bijzondere tocht en voegde er aan toe dat hij een beetje jaloers op me was. Daarop zei ik dat er nog een plaats vrij was.
Door mijn opmerking veranderde mijn huisarts ineens in een caminoloper die zijn verhaal begon te vertellen over wat voor bijzondere dingen hij had gezien en meegemaakt.

Na een tijdje wenste hij me succes en veel plezier en ik verliet ‘huppelend’ 😃 de huisartsenpraktijk.

Toen ik thuis kwam en achter mijn computer kroop kwam ik onderstaande afbeelding tegen. De tekst bovenaan de afbeelding op het afgebeelde t-shirt zet ik vandaag boven dit bericht. De huisarts had wel niets gezegd over mijn leeftijd en het lopen, maar ik zag aan zijn ogen, dat hij het volledig eens was met . . .

Je stopt niet met wandelen als je oud wordt.

7097 NU gaan we door tot het gaatje . . . !!!

Dinsdag ontvingen we antwoord van de gemeente n.a.v. van onze melding t.a.v. het langdurig parkeren van de camper van de buurman op zijn oprit, waardoor ons het uitzicht volledig ontnomen wordt.

Ik sprong uit mijn vel toen ik het antwoord las:
Bedankt voor uw melding. De camper was tijdelijk daar gestald om reparaties uit te voeren. De eigenaar gaat op vakantie waarna de camper in de stalling word geplaatst.

Ik was ziedend over het feit dat een gemeente op een dergelijke wijze een melding, een klacht afhandelt. De ‘boa/handhaver’ was door de buurman met een kluitje in het riet gestuurd en ik kwam ook in het eerdergenoemde riet terecht door het zeer korte antwoord.

Ik ga hier nu niet opsommen hoe lang de camper in 2023 en 2024 ons het uitzicht ontnomen heeft. Maar ‘het smoesje’ van dat de camper daar stond om een reparatie uit te voeren wil ik even ontkrachten.

De camper is op 8 augustus 2024 (na een korte vakantie ) op de oprit neergezet tot 16 december 2024. In die tijd is de camper beschadigd geraakt aan de achterzijde omdat de buurman tegen een lantaarnpaal aanreed op het woonerf. De desbetreffende paal staat nog steeds uit het lood. De wagen werd provisorisch  gerepareerd met tape. Op 16 december 2024 werd de camper weggebracht en op 12 februari 2025 stond hij er weer. De  schade bleek hersteld te zijn. Nu begin april staat de camper er nog steeds.

De boa is op 2 april jl. bij de buren geweest. Nu ruim een week later staat de camper nog steeds op de oprit. Dit noem ik GEEN handhaving.

Ik wacht het contact met de boa nog even af.  Zijn uitleg zal bepalend zijn of ik een verzoek tot handhaving naar B en W van onze gemeente zal sturen. Een concept-brief heb ik al ontvangen van ‘mijn assistent’.

NU gaan we door tot het gaatje . . . !!!

 

 

7096 Hier Eet Men Afval

Zie jij al op tegen te weinig wc’s op Koningsdag? Er is een oplossing ‘in de aanbieding’

Toen ik bovenstaande kop zag staan, was ik vooral benieuwd naar de oplossing ‘in de aanbieding’.

Als je het artikel leest blijkt dat de HEMA voorstelt om tijdens Koningsdag jouw toilet beschikbaar te stellen voor anderen. Men kan zich daarvoor aanmelden op een speciale website: HEMA Thuistoilet. Als men zich aanmeldt ontvangt men van de HEMA een Thuistoilet-pakket om het toilet schoon te maken.

In nog geen honderd jaar denk ik eraan om ons toilet beschikbaar te stellen aan vreemden. No way !!!  Trouwens dat is in onze woonplaats ook absoluut niet nodig. Bij ons worden geen grootschalige activiteiten georganiseerd op Koningsdag.

Tja . . . die HEMA. Wat bezielt hen om met zo’n idee op de proppen te komen ? Bij HEMA  moet ik altijd terug denken aan mijn kinderjaren, toen we van afkortingen van bepaalde bedrijven speelse oplossingen bedachten . . . KLM = Kus Lieve Meisjes, PNEM = Plaag Nooit Een Meisje en HEMA = Hier Eet Men Afval.

Zo gaat ie goed, zo gaat ie beter, alweer 17,85 km