Gisteren toch maar weer begonnen met het oppakken van de dagelijkse beslommeringen. De sleur van hangen, liggen, slapen en nietsdoen doorbreken.
Als eerste een (halfjaarlijks) bezoek aan de tandarts dat we vanwege ‘de griep’ een week hadden moeten uitstellen.
En toen . . . Toen ben ik maar weer in mijn stoel gaan zitten, want ik voelde dat ik meer dan genoeg gedaan had. Je denkt, je hoopt dat je weer het mannetje bent, maar het valt uiteindelijk toch vies tegen.
Nu maar weer . . . Langzaam aan, dan breekt het lijntje niet
