Ik kan me nog herinneren dat ik op kostschool een klein zakmesje had. Ik weet niet meer waar ik het voor gebruikte. Als ik er op dit moment een in mijn broekzak zou hebben zitten, zou ik ook niet weten wat ik met dat mesje moest doen.
Mijn vader had een groot zakmes, dat bij hem vaak van pas kwam. Wij noemden dat zakmes: un knieieiep.
Kan me ook nog herinneren dat wij vroeger ‘landje-pik’ speelden. Daarbij hadden we een mes nodig. Ik weet niet meer wat voor mes we daarvoor gebruikten.
Aan bovenstaande moest ik denken toen ik op mijn computer las dat een aangehouden tiener een mes, een machete van 70 centimeter in zijn broekspijp had zitten.
Ik heb geen idee hoeveel mensen er tegenwoordig met EEN MES rondlopen. Zelfs zeer jeugdigen schijnen dat te doen.
Momenteel lees je zeer regelmatig dat er weer iemand is neer gestoken. Het lijkt wel een epidemie. Wat bezielt die mensen (en jeugd) toch om een conflict of een ruzie te beslechten met een mes.
Volgens het Centrum voor Criminaliteitspreventie en Veiligheid (CCV) zijn er uiteenlopende redenen voor jongeren om een wapen bij zich te dragen: uit een onveiligheidsgevoel, het idee dat iedereen een mes draagt, een verhoging van status en het horen bij een bepaalde groep. Als je aan jongeren vraagt waarom ze een mes dragen, is dat om zichzelf te kunnen verdedigen. Er is in sommige wijken en buurten een angstcultuur. Veel jongeren gaan een mes dragen als er iets gebeurd is in de wijk of als er bewapende groepen in de buurt zijn.
Tja . . . ik ben blij dat ik in een veilige omgeving woon. In onze kringen is het niet de gewoonte om een mes bij zich te dragen. Gelukkig heerst er in onze omgeving géén angstcultuur. Maar al zou die er wel zijn dan nog kan ik me niet voorstellen dat ik rond ga lopen met een mes van 70 centimeter.
Gisteren op en neer naar Nistelrode. Gem snelheid 6 km/u. De snelste route van de laatste 10 maanden. Zo gaat ie goed , zo gaat ie beter, alweer 20 km.