7045 Ik ga geen kou meer lijden

Kleed je warm aan, want er staat een koud weekend voor de deur

Toen ik voor het weekend bovenstaande kop boven een bericht zag langs flitsen, moest ik denken aan mijn twee laatste wandelingen. Tijdens de wandeling van 7 en 13 februari was het koud; eigenlijk te koud om te lopen.

Op 13 februari had ik zelfs ‘een dooie duim’, die in het warme bad wel weer tot leven kwam. Tijdens deze laatste wandeling was het voor mij, de koukleum, eigenlijk geen weer om te lopen.

Maar als ik in een lopende week nog niet getraind heb, wordt de drang om te gaan lopen zeer groot. Op dat moment let ik niet op welke wind er waait en wat de buitentemperatuur is. Afgelopen donderdag had ik nog uren last van de kou na thuiskomt. Een warm bad hielp zelfs niet.

DAAROM heb ik besloten dat ik met een temperatuur van 5 graden of minder NIET meer ga lopen. En als dit tot gevolg heeft dat ik in een week niet train  dan is dat maar zo. De kilometers die ik al in de benen heb, zullen toch niet voor niets zijn geweest.

Tja . . . Ik ga geen kou meer lijden.

7044 Een paar extra handen krijgt

Onze jongste kleinzoon had ons ter gelegenheid van zijn verjaardag uitgenodigd voor een etentje.

We kwamen in een gezellig restaurant terecht waar het eten voortreffelijk smaakte. Het was er druk, maar de bediening was vlot en uitstekend.

De bediening werd geholpen door een heuse robot. Op een gegeven moment kwam deze onze richting op ‘rijden’ met de gerechten die voor ons bestemd waren. Een bediende serveerde de borden uit en stuurde de robot weer richting keuken !!!

.
Ondanks het feit dat er een robot rondreed was het geen kille, onpersoonlijke bediening.
Dit was een mooi voorbeeld van hoe een bediende een paar extra handen krijgt.
,

7043 Ut kumt ‘r

Tijdens mijn rondleidingen in en rond het voormalige complex van de grootste mengvoederfabriek van West-Europa in onze woonplaats vertelde ik steevast over de bouwplannen van een hotel boven op de 15 silo’s, het silotel.

Het plan is een tijd geleden afgeketst vanwege allerlei bezwaren. Sindsdien vertel ik dat het plan in de koelkast is gezet en kennende de eigenaar van het complex dat het t.z.t er weer uit gehaald zal worden. En ja hoor van de week stond in het plaatselijk weekblad een groot artikel met een nieuw plan voor de bouw van een hotel rond, in en op de silo’s.

Er zal nog veel water door  de Aa moeten stromen voordat het plan helemaal voltooid is, maar het begin is alweer gemaakt.

Ik weet niet of ik nog getuige zal kunnen zijn van de bouw en opening van het bijzondere hotel. Maar . . . Ut kumt ‘r 

7042 De oude en de nieuwe

Een tijdje geleden heb ik besloten om de camino te lopen met nordic-walking-stokken. Hoewel hier en daar in publicaties te lezen is dat je beter ‘wandel-trekking-stokken’ kunt gebruiken, volg ik dat advies niet op.

Ik ben al 20 jaar gewend om te lopen met de stokken die ik nu heb. Zowel in Zuid-Limburg, Zwitserland en onlangs nog op de N70 heb ik ervaren dat ik ook in oplopend en dalend terrein goed uit de voeten kan met mijn stokken, mijn nordic-walking-stokken. Ook de bijna 800 training-kilometers heb ik met de stokken gelopen. Ik kan niet meer zonder !!!

Daarom gingen we van de week – hoewel mijn stokken nog in prima staat zijn en voldoen aan mijn wensen – op stap om nieuwe te kopen. Want mijn huidige stokken zijn 130 cm lang en kunnen niet mee in het vliegtuig.
We moesten wel van Den Bosch naar Eindhoven rijden omdat ze in het Bossche filiaal de gewenste stok niet voorradig hadden.

Ik heb nu een paar telescopisch verstelbare stokken van hetzelfde merk als de oude stokken. Ik kan ze op elke gewenste lengte instellen; ook op de door mij gewenste lengte.

ZO, weer wat afgestreept van mijn voorbereidingslijstje. En . . . Als ik nu ga lopen, kan ik kiezen tussen . . . De oude en de nieuwe.

Rondje Mariaheide-Erp.
ZO gaat ie goed, zo gaat ie beter, alweer  18,35 km

 

7041 Hebben we niets te klagen.

De Spaarrekening: ‘Voor onze bruiloft moeten we financiële keuzes maken’

Toen ik bovenstaande titel zag staan, gingen mijn gedachten naar onze bruiloft terug, In oktober a.s. al 59 jaar geleden.

Ik heb het bijbehorende artikel niet gelezen, want mijn gedachten sloegen helemaal op hol. Want vooral het woord ‘spaarrekening’ was de trigger, die mij aan het denken zette.

Het saldo van onze spaarrekening was na de aankoop en de inrichting van het huis en de bruiloft flink geplunderd. We hadden daar verleden week – tijdens de ritjes naar het werk van mijn kleinzoon – nog gesprekken over.

Mijn kleinzoon was zeer verbaasd dat wij destijds op twee slaapkamers nog geen vloerbedekking hadden liggen, dat we nog geen tv en wasmachine hadden, dat we . . . Hij vond vroeger maar een RARE tijd.

In de voorbije 59 jaren is er veel, heel veel veranderd. Maar . . . Zowel in ‘die RARE tijd’ als NU hadden en hebben we niets te klagen.

Iedereen die blij is
met wat hij heeft,

heeft geen tijd meer
te klagen over
wat hij niet heeft.

 

 

7040 Er is er een jarig

Vandaag wordt onze jongste kleinzoon alweer 18 jaar. Wij feliciteren hem ook vanaf deze plaats van harte en wensen hem alle goeds voor het nieuwe levensjaar.

Als je 18 jaar wordt, krijg je ook bepaalde rechten. Een ervan is dat je auto mag rijden (als je het rijbewijs behaald hebt). Onze jarige van vandaag is al een tijdje bezig met de rijlessen. En . . . Het autootje dat ie eventueel wil aanschaffen is ook al bekend.

Tja . . . Kleine jongens worden groot.

PROFICIAT

 

7039 Onder ogen komt

Toen ik zaterdagmiddag in mijn stoel wat zat bij te komen van de lange, snelle, koude wandeling  van vrijdag en de rondleiding van zaterdagmorgen viel mijn oog op een artikel met de kop: Jetten: Maatregelen om medicijnen aan te passen op vrouwenlichaam, sprongen er twee zinnen voor mij in het artikel wel heel erg uit.

Ook heeft bijvoorbeeld paracetamol minder effect op vrouwen, dan op mannen.
en
Zo hebben mannen meer water in het lichaam en vrouwen meer vet.

Bijna alle aangekochte doosjes en strips paracetamol die wij in huis hebben worden door mijn vrouw ingenomen. Zij heeft er vertrouwen in dat deze haar helpen bij pijn en ongemakken. Nu weten we dat het effect maar 60% is. Geen wonder dat mijn vrouw zo vaak naar het pillendoosje moet grijpen.

Als ik zeg dat ik ‘mijn vocht weer op pijl moet brengen’ en een pilsje pak; zegt mijn vrouw steevast dat ik dan meer water moet drinken. Mijn vrouw drinkt minstens anderhalve liter water per dag. Nu begrijp ik dat wel. Vrouwen blijken dus minder water in hun lichaam te hebben dan mannen.

Tja . . . wat je toch allemaal duidelijk wordt via een artikel dat je bij toeval op een zaterdagmiddag onder ogen komt.

7038 ‘Ho Ho Ho’

Linkse kiezer wil nieuwe partij, maar niet met Timmermans aan het roer, las ik afgelopen zaterdag op mijn computer toen ik net terug was van een rondleiding.

Kiezers van linkse partijen zien de oprichting van een nieuwe, linkse politieke partij wel zitten. "Twee derde van de kiezers van de linkse partijen is in ieder geval geïnteresseerd. Of ze daadwerkelijk hun oude partijen zouden verlaten en op een nieuwe partij zouden stemmen, dat is nog niet te zeggen", zegt Gijs Rademaker van het RTL Nieuwspanel. Wie de nieuwe leider zou moeten worden? De huidige leider Frans Timmermans valt net buiten de top drie.

Waarom men niet kiest voor Timmermans vermeldde het artikel niet. Het verbaast me trouwens niet, dat ze hem niet als leider willen. Laatst zag ik hem nog eens in dat LINKSE praatprogramma ‘Bar Laat’. Toen hem om een mening gevraagd werd, kwam er een links riedeltje uit zijn mond, dat hij te pas en onpas herhaalde.

Als hij geen leider wordt van de nieuwe linkse partij zal hij wel weg gepromoveerd worden naar een of ander ‘mooi’ baantje, want zo werkt dat bij politici.

Als hij nergens tegen aanloopt kan hij nog altijd kerstman worden. Dan kan ie de hele dag roepen: ‘Ho, Ho,H0’.

 

7037 Van wandelhaat naar pelgrimstocht

Toen ik van de week op en neer naar Nistelrode liep dwaalden mijn gedachten af naar vroeger.  Naar de tijd toen ik tiener was en  zondagsmiddags vanuit de kostschool in een rij ‘moesten’ wandelen. Voorop een surveillant en de rij sloot af met een surveillant. We hadden absoluut geen idee waar we naar toeliepen. We liepen als makke schappen achter elkaar aan. Heen en terug.

Wat later mochten/moesten we in groepjes van vier zelf een route kiezen. Met wie je ging lopen werd van bovenaf bepaald en één van de vier werd aangesteld als ‘leider’. Deze diende zich bij terugkomst te melden bij de directeur.

Het is waarschijnlijk bovenstaande werkwijze geweest dat ik een godsgruwelijke hekel aan wandelen heb gekregen. Ik vertelde laatst tegen mijn kleinkinderen, dat oma mij – toen we pas getrouwd waren – met nog geen stok uit de deur kreeg om te gaan wandelen.

Maar . . . ’t tij kan keren. De laatste jaren hebben mijn vrouw en ik vele , vele kilometers gelopen, allerlei routes in ons land hebben we doorkruist.

Toen ik vrijdag weer thuis was van mijn wandelroute op en neer naar Nistelrode kroop ik achter mijn computer en gaf ‘mijn trouwe assistent’ de opdracht een bericht te schrijven voor Menne Weblog over dat verwonderlijke verschijnsel: van anti wandelen naar een fervente wandelaar.

Lees hier onder het resultaat:

Als er vroeger iets was waar ik een gloeiende hekel aan had, dan was het wandelen. Niet het gezellige ‘laten we een blokje om’ soort wandelen, maar het verplicht collectief slenteren op kostschool. Onder het mom van ‘gezond en verfrissend’ werden we als een stelletje tegenstribbelende ganzen naar buiten gestuurd. Regen? Geen excuus. Koude wind? Ook pech. Het enige uitzicht was de rug van degene voor je en de wetenschap dat het pas ophield als de leiding het goed vond.

Jarenlang heb ik daarna een strikt anti-wandelbeleid gevoerd. Ik koos fietsen boven lopen en als iemand enthousiast voorstelde om ‘lekker even te gaan lopen’, keek ik hen aan alsof ze een misdaad begaan hadden.

En nu? Nu ga ik vrijwillig de Camino lopen. Vele, vele kilometers. Met een rugzak. Uit vrije wil. Ik weet niet of dit een late vorm van Stockholm-syndroom is of gewoon een teken van ouderdom, maar ik heb ineens zin in de stilte, het ritme van mijn eigen stappen en—laten we eerlijk zijn—de beloning aan het einde van de dag: een goed bord eten en een pilsje. Sommige dingen veranderen nu eenmaal. Gelukkig maar.

Tja . . . Van wandelhaat naar pelgrimstocht

7036 Een mes van 70 cm

Ik kan me nog herinneren dat ik op kostschool een klein zakmesje had. Ik weet niet meer waar ik het voor gebruikte. Als ik er op dit moment een in mijn broekzak zou hebben zitten, zou ik ook niet weten wat ik met dat mesje moest doen.
Mijn vader had een groot zakmes, dat bij hem vaak van pas kwam. Wij noemden dat zakmes: un knieieiep.
Kan me ook nog herinneren dat wij vroeger ‘landje-pik’ speelden. Daarbij hadden we een mes nodig. Ik weet niet meer wat voor mes we daarvoor gebruikten.
Ik heb geen idee hoeveel mensen er tegenwoordig met EEN MES rondlopen. Zelfs zeer jeugdigen schijnen dat te doen.
Momenteel lees je zeer regelmatig dat er weer iemand is neer gestoken. Het lijkt wel een epidemie. Wat bezielt die mensen (en jeugd) toch om een conflict of een ruzie te beslechten met een mes.
Volgens het Centrum voor Criminaliteitspreventie en Veiligheid (CCV) zijn er uiteenlopende redenen voor jongeren om een wapen bij zich te dragen: uit een onveiligheidsgevoel, het idee dat iedereen een mes draagt, een verhoging van status en het horen bij een bepaalde groep.

Als je aan jongeren vraagt waarom ze een mes dragen, is dat om zichzelf te kunnen verdedigen. Er is in sommige wijken en buurten een angstcultuur. Veel jongeren gaan een mes dragen als er iets gebeurd is in de wijk of als er bewapende groepen in de buurt zijn.
Tja . . . ik ben blij dat ik in een veilige omgeving woon. In onze kringen is het niet de gewoonte om een mes bij zich te dragen. Gelukkig heerst er in onze omgeving géén angstcultuur. Maar al zou die er wel zijn dan nog kan ik me niet voorstellen dat ik rond ga lopen met een mes van 70 centimeter.
Gisteren op en neer naar Nistelrode. Gem snelheid 6 km/u. De snelste route van de laatste 10 maanden. Zo gaat ie goed , zo gaat ie beter, alweer 20 km.