‘Geen woorden maar daden’, dacht ik afgelopen week diverse malen toen ik weer eens keek naar de zoveelste heisa in Den Haag rond het kabinet en de partij NSC. Het is momenteel alleen maar gekrakeel, geschreeuw, gedoe en met modder naar elkaar gooien in Den Haag. Van regeren, beslissingen nemen komt tot op heden NIETS terecht.
Ik heb ook het idee dat de ministers en staatssecretarissen die ingehuurd zijn niet allemaal even capabel zijn. Er kunnen er misschien een paar tussen zitten die daar wel toe in staat zijn, maar hun aandacht wordt steeds afgeleid door de heisa die steeds ontstaat.
Het was al een probleem om een geschikte minister-president te vinden en ik denk dat het achter de schermen ook flink geknald heeft met de personen waar Wilders mee op de proppen kwam.
Neem nou Minister Faber van Asielbeleid. Haar benoeming had heel wat voeten in de aarde. Bij haar aantreden liet ze met veel bravour weten dat ze het strengste asielbeleid ooit zou gaan uitvoeren.
We zitten al bijna in de laatste week van november en het enige wat ze tot nu gedaan heeft kunnen we vatten onder de noemer ‘veel geschreeuw en weinig wol’. Ze doet me enigszins denken aan Tante Pollewop, de vrouw van Pa Pinkelman., een stevige ouderwetse geklede burgervrouw. Maar dan niet de lieve versie die de vrouw van Pinkelman was, maar de stuurse, norse tegenpool.
Van de week kwam ik in een bericht de volgende typering tegen van de minister van asielbeleid:
Ze heeft een hekel aan medewerkers die tegenspreken en zit dus vrijwel zonder voorlichters en assistenten, maar toch werkt Marjolein Faber ('Ik ben Beleid') hard aan haar imago. Eerder leerden we al dat collega-bewindspersonen haar adviseerden over haar kleding. De grijze pakken werden fleurige jurken.
In het bericht kunnen we ook lezen dat ze vlak voor de presentatie van het regeerprogramma een kapper uit Den Haag liet komen. De kapper van salon IJdeltuitjes diende een rekening in van € 571,74.
Tja . . . Je hoeft je niet af te vragen wie die rekening zal betalen.
