Op 28 maart van dit jaar sprak ik uit dat ik een deel van de Camino, een voettocht naar Santiago de Compostela wilde gaan lopen. Ik denk dat er sindsdien nagenoeg geen dag voorbij gegaan is dat ik er niet (soms heel even) aan gedacht heb.
Vanaf dat moment is er wat de voorbereiding betreft al veel gebeurd. Ik heb ontzettend veel informatie opgezocht, verzameld en gelezen op internet. De route heb ik grondig bestudeerd en bekeken via filmpjes op YouTube. Ook heb ik me al opgegeven voor een groepstocht. Ik heb nog nooit in een groep gelopen. Maar de stress die op mijn leeftijd vrijkomt bij het organiseren van een dergelijke tocht wil ik niet meer voelen, vandaar de aansluiting bij een groep. De organisatie regelt nu alles. Ik hoef alleen maar te lopen en . . . te genieten.
Ik heb begrepen dat de organisatie – waarvan de eigenares met ons meeloopt – alles tot in de puntjes regelt. Daar hou ik wel van. De looptrainingen verlopen perfect. Die zal ik nog wel gaan intensiveren maar ik heb nog de tijd. De eerste loopdag is pas op 14 mei 2025, dan lopen we van Tui naar O Porrino. De zes afstanden die we lopen, krijg ik dagelijks onder ogen. Want op mijn bureau ligt een lijstje, waarop staat: 18, 17, 18, 23, 22 en 25.
Tja . . . er gaat geen dag voorbij dat ik er niet mee bezig ben. Daarom vond ik het ook zo mooi toen ik van de week onderstaande afbeelding tegenkwam.
De Camino begint op het moment
dat je besluit om het te doen.
Het is nooit te laat om de Camino te beginnen.
De Camino wordt niet gelopen, maar geleefd.
Elke stap op de Camino is een stap dichterbij de ziel.