oktober 2024 – Menne Weblog

6936 Ietwat spanning rond de bandenspanning

Vorige week op weg naar Maastricht hadden we amper een paar kilometer gereden toen op mijn dashbord van de wagen de mededeling kwam dat de bandenspanning niet in orde was.

Weer thuis zocht ik op wat de gewenste spanning was en reed ik naar een benzinepomp waar een compressor stond. Daar bleek dat ik een euromunt in de gleuf moest gooien, maar . . . er zat in mijn portemonnee geen euro.

Daarom ging ik de volgende dag opnieuw naar de compressor (nu met een euro bij de hand) en bracht alle vier de banden op de gewenste spanning. Maar . . . het waarschuwingsteken stond nog steeds op mijn dashbord. ‘Wat zou er aan de hand zijn ?, zo vroeg ik me af.

De zondagmiddag heb ik nogal wat uren zitten zoeken in de handleiding alsook op de boordcomputer van de auto wat het probleem was. Maar . . . nada, ik kwam er niet achter. Op maandagmorgen reed ik daarom naar Profile bij ons in de woonplaats en deze hadden het probleem snel gevonden. Er diende een reset uitgevoerd te worden, een fluitje van een cent, zo bleek. Dat kon met een knopje op het stuur, vertelde de vriendelijke monteur me.

Er zit heel wat techniek in mijn wagen (die ik overigens niet meer wil en kan missen) waarvan ik nog geen weet en kennis heb.

Tja . . . Toch ietwat spanning rond de bandenspanning.

6935 Gaan met die banaan

KIEZEN MAAR: Luisteren of Lezen Controversieel kunstwerk ’banaan met ducttape’ te koop voor meer dan een miljoen euro: wereldtentoonstelling in aantocht, stond er met vette letters boven het artikel.

De wereldberoemde banaan met ducttape werd in 2019 voor zo’n 100.000 euro verkocht, maar blijkt inmiddels veel meer waard te zijn. Vrijdag kondigde een veilinghuis namelijk aan dat een van de drie versies van het ’kunstwerk’ opnieuw te koop wordt aangeboden, voor ongeveer een miljoen euro.

Het veilinghuis Sotheby’s hoopt een versie van het kunstwerk te verkopen voor zo’n 1 tot 1.5 miljoen euro. Voor dat geld krijgt de winnende bieder een rol ducttape en een banaan alsook een certificaat van echtheid en officiële instructies om het werk te installeren. „Comedian is een conceptueel kunstwerk en het fysieke materiaal wordt bij elke installatie vervangen”, liet een woordvoerder van de veiling via e-mail weten aan CNN.

In 2019 heb ik hier al mijn verbazing uitgesproken over het feit dat er iemand is die € 100.000 wil uitgeven voor een banaan en een stuk ducttape.

En nu . . . nu vraag ik me af welke gek er een miljoen euro (= € 1.000.000) wil uitgeven voor hetzelfde.

Ik heb in mijn garage nog een rol ducttape liggen en in onze voorraadskast ligt ook nog een tros bananen. Als . . . als . . . als ik nou eens een stuk of zes gekken kan vinden, mijmerde ik, dan ben ik multimiljonair !!!

En dan is het . . . Gaan met die banaan.

6934 Naar de KOFA

Nog een foto uit de oude doos en dan stop ik echt met de serie herinneringen. Ik was er eigenlijk al mee gestopt, maar omdat ik nu pas de betekenis van een benaming van een winkel uit mijn kinderjaren heb ontdekt, besteed ik er nog een bericht aan.

Bovenstaande foto is van de Hoofdstraat in Veghel. Links de kledingwinkel van Cunen; dan de meubelhandel van Rooijakkers en het kruideniers-winkeltje van Cornelissen.

Op de plaats van Cunen stond voorheen Hotel van der Leeden en nu is er de HEMA gevestigd. Op de plaats van de meubelhandel en de kruidenier is nu het Meierijplein.

Kan me nog herinneren dat ik verschillende keren met mijn moeder in de winkel van Cunen ben geweest. Je kon als kind buiten ook mooi ‘dwalen’ door de brede gang. Aan die gang lagen verschillende grote uitstalkasten, etalages.
Wij noemden de kledingwinkel altijd de KOFA. Ik heb nu pas begreepen dat het een afkorting was van: Koopt Onze Fijne Arrtikelen.

Tja . . . dat is heel lang geleden dat we naar die winkel gingen, naar de KOFA

6933 Mestreech

Vrijdag – op de dag dat we 58 jaar getrouwd waren – reden we tegen tienen richting Maastricht. We hadden afgesproken dat we in Maastricht een stadswandeling zouden lopen.

Tja . . . Maastricht blijft trekken. Niet alleen omdat het een fantastische stad is maar ook omdat daar toch heel wat herinneringen van mij liggen.

In 1953 maakte ik voor het eerst kennis met de stad, met de kostschool aan de Tongerseweg. In 1960 vertrok ik uit Maastricht niet wetende dat ik er in 1963 weer terug zou keren. Deze keer stond mijn bed (met strozak) in de Tapijnkazerne. Twee maanden lang kreeg ik daar aan de Prins Bisschopsingel de basisopleiding tijdens het vervullen van mijn militaire dienstplicht.

Daarom trokken we vrijdag op die hele mooie herfstdag naar de hoofdstad van Limburg en begonnen we beneden aan de Tongerseweg onze stadswandeling.

De herinneringen vlogen door mijn hoofd toen we door het stadspark liepen met de berenkuil. De laatste beer is in 1993 vertrokken naar een dierenpark. Achtereenvolgens zagen we de Jeker, de oude stadswallen, de Tapijnkazerne en het Jezuïetenklooster (beiden zijn nu gebouwen die behoren tot de Universiteit van Maastricht), de Bisschopsmolen, de Maasboulevard met de Sint Servaasbrug, de Onze Lieve Vrouwe Kerk met het beeld van de Sterre der Zee, de Kleine en de Grote Staat (bij deze laatste kochten we bij de Mr Marviswinkel en-passant een pantalon), het Vrijthof, de Sint Servaaskerk, het Hendrik van Veldekeplein en ga zo maar door. Via de Tongersestraat liepen we weer naar de Tongerseweg waar onze auto geparkeerd stond.

Voordat we weer naar huis reden moesten we toch nog even de Tongerseweg oprijden richting Oud-Vroenhoven naar nummer 135; ik wilde het gebouw waar ik zoveel jaren door had gebracht toch nog even zien. Aan de buitenkant is er aan de voorzijde niets veranderd. Maar we weten dat het hele complex is omgebouwd voor studenten die er nu hun intrek in hebben genomen.

Tja . . . Toch mooi om er weer even terug te zijn in Maastricht,
in Mestreech

P.S.
Ik ben bezig om een podcast op te zetten van Menne Weblog, zodat jullie straks via Spotify o.i.d. Mijn dagelijks bericht kunnen beluisteren. Of het allemaal zal lukken, moet nog bewezen worden. Maar vandaag alvast een voorproefje hoe het bericht eventueel zal klinken. Druk maar op het pijltje en luister

Menne Potkaast van vandaag: Mestreech

6932 Het remniscentie-effect

Het zal eenieder wel opgevallen zijn dat ik de laatste dagen in mijn berichten steeds melding maak van herinneringen die bij me opkomen. Daar het uiteraard mij ook is opgevallen, ging ik eens op onderzoek uit.

Mijn assistent kwam met een zeer aannemelijke verklaring.

Mijn vraag luidde:
‘Halen mensen van boven de 80 jaar vaker herinneringen op?’
ChatGPT antwoordde met:
Ja, mensen boven de 80 jaar halen vaak veel herinneringen op, vooral langetermijnherinneringen. Dit fenomeen wordt soms het “remniscentie-effect” genoemd, waarbij ouderen vaker terugdenken aan gebeurtenissen uit hun jeugd of vroege volwassenheid.

Er zijn verschillende redenen waarom dit gebeurt:
1. Sterker langetermijngeheugen: Dit betekent dat oudere mensen zich vaak beter dingen van jaren geleden kunnen herinneren dan recente gebeurtenissen.
2. Emotionele betekenis: Herinneringen uit de jeugd en vroege volwassenheid (ongeveer tussen 10 en 30 jaar) hebben vaak een sterke emotionele lading.
3. Cognitieve focus op het verleden: Naarmate mensen ouder worden, denken ze vaker terug aan hun leven en hun ervaringen. Levensreflectie.
4. Nostalgie en verbinding: Ouderen kunnen ook herinneringen ophalen om verbinding te maken met anderen of om verhalen te delen met jongere generaties.
5. Neurologische veranderingen: Naarmate de hersenen ouder worden, kan de balans tussen verschillende soorten geheugensystemen veranderen Kortom, voor mensen boven de 80 is het heel normaal om veel herinneringen op te halen, vooral uit de vroegere jaren van hun leven, omdat die vaak de sterkste en meest betekenisvolle zijn.

Het gaat vaak om levendige en gedetailleerde herinneringen uit deze periode. Het remniscentie-effect is niet per se een teken van geheugenverlies of veroudering, maar eerder een natuurlijke manier waarop het brein omgaat met herinneringen en levensreflectie.

Tja . . . Herinneringen ophalen; het hoort gewoon bij mijn levensfase,
het remniscentie-effect

MIJN draagbare radio.
Zelf verdient met vakantiewerk op de CHV 1961/1962

6931 Gaat niet altijd over rozen

‘Vooruit nog eentje dan’, dacht ik, toen ik gisteren herinneringen opriep uit mijn jaren in Eerde.
Het gebeurde op een middag van een doodnormale schooldag. X stak zijn vinger op en vroeg of ie naar de WC mocht. Ik gaf toestemming en X slofte op zijn sloffen *) naar het toilet.

*) De leerlingen deden bij de kapstok als ze hun jas weg hingen sloffen over hun schoenen aan, zodat er minder zand e.d. in gangen en lokalen kwam.

De les ging verder en ik dacht niet meer aan X, die naar het toilet was. Op een gegeven moment kwam ie de klas weer binnen en ging op zijn plaats zitten.
Toen ik klaar was met waar ik mee bezig was, zag ik vanaf de klasdeur tot aan de plaats waar X zat allemaal bruine plekken. Ik keek nog eens en zag dat het POEP was. Ik deed de klasdeur open en zag dat op de gang ‘het spoor’ naar de toiletruimte liep naar . . . een urinoir. Het was me meteen duidelijk. X had zitten p***** op een urinoir en had geprobeerd met zijn voet de drol door de kleine gaatjes van het urinoir te duwen. Wat niet helemaal gelukt was. X wist niet dat achter de deuren in de toiletruimte een closetpot stond waar hij op had kunnen gaan zitten.

Ik heb X toch het teen en tander uitgelegd en . . . De shit in klas, gang en toiletruimte opgepoetst.

Tja . . . Het leven van een onderwijzer op een dorpsschooltje gaat niet altijd over rozen.

6930 Het Rijke Roomse Leven

Vorige week zag ik in een nieuwsbrief die me toegezonden was een foto van de verbouwing van de kerk in Eerde. Na jaren procederen kunnen eindelijk de bouwwerkzaamheden beginnen. De kerk wordt omgebouwd tot school en enkele appartementen.

In 1965 is mijn onderwijsloopbaan begonnen op de school die nu dan ein-de-lijk een noodzakelijke, nieuwe behuizing krijgt. Het begin van mijn loopbaan was daar een mooie tijd. Op het einde van het schooljaar was het een genot om te zien dat de kinderen in een jaar tijd hadden leren lezen, schrijven en rekenen.

Maar het was ook nog de tijd van het Rijke Roomse Leven, want . . . van mij werd verwacht dat ik de kinderen voorbereidde op de de Eerste H. Communie. Ik weet niet meer exact wat ik inhoudelijk over het sacrament heb verteld. De voorbereiding op de eigenlijke viering in de kerk staat me nog wel helder voor de geest. Uren heb ik besteed om bepaalde gebeden en liederen in te oefenen. Dat laatste was een hele crime, omdat zingen/zanglessen niet tot mijn favorieten behoorden. Ook herschreef ik gebeden en lezingen op verzoek van de pastoor in een taal die de kinderen konden begrijpen. Op de eigenlijke feestdag las ik deze in de viering dan ook voor.

Ik heb later wel begrepen dat de pastoor zeer te spreken was over mijn inbreng.

Toen mij door het hoofd der school verteld werd wat er van mij verwacht werd van de voorbereiding, voegde hij er ook aan toe dat het de gewoonte was dat hij en ik na de viering in de kerk alle gezinnen zouden afgaan om de communicant en hun familie te feliciteren. Hij vertelde er ook bij dat ik er rekening mee moest houden dat er wat later op de dag geen koffie meer geschonken werd, maar meestal een drankje met alcohol. Ook vertelde hij dat in het verleden het wel eens uit de hand gelopen was.

In mijn antwoord was ik kort en heel duidelijk. Ik vertelde hem dat ik dat NIET zou doen. Hij drong nog wel wat aan, maar uiteindelijk ben ik na de viering op de feestelijke dag gewoon op mijn fiets gestapt en naar huis gereden.

Tja . . . Herinneringen uit het Rijke Roomse Leven.

OP en NEER naar Volkel
Zo gaat ie goed, zo gaat ie beter, alweer 16,74 km

6929 Herinneringen naar boven halen

Tussen de foto’s die vroeger in onze woonplaats genomen zijn, zag ik van de week ook onderstaande foto’s. De drie foto’s horen bij elkaar; want ze zijn alle drie genomen op het kruispunt Hoofdstraat / Meierijstraat / Stadhuisplein. Het Stadhuisplein heette toen nog Blauwe Kei en de Meierijstraat was een pad dat liep naar De Bolken.

2
3

Toen ik de foto’s onder ogen kreeg sloegen mijn gedachten op hol en ontelbare herinneringen kwamen naar boven. Ik zet er even een paar op een rij; maar ik hoop dat ik op tijd kan ophouden, zodat dit bericht niet te lang wordt.

Op foto 1 zie je de winkel van Winkels Electro; daar is nu Blokker gevestigd.

Foto 2 roept veel herinneringen op. Ten tijde dat de foto werd genomen was in het huis op de hoek Hobbyshop Van Leiden gevestigd. Daarvoor was dat het woonhuis van Hendriks, de man die een dependance runde van Van Gend&Loos achter de grote staldeuren naast het woonhuis. Met paard en wagen bezorgde hij de pakketten. Het paard werd ‘s avonds gestald op de Blauwe Kei, waar een loods stond naast de boerderij van de familie Donkers.
Ik kan me ook nog herinneren dat ik samen met mijn vader de kist die naar de kostschool in Maastricht verzonden moest worden afgaf bij Van Gend&Loos. In de kist zaten mijn overhemden, broeken, sokken, ondergoed, e.d.; in alle kledingstukken zat een nummertje (195) dat mijn moeder er in genaaid had. Naast Van Gend&Loos zat slager Pennings. Twee huizen verder zat bakker van Meltvoort, waar mijn grootvader voerman/bezorger is geweest. De broodwagen werd getrokken door een paard dat gestald werd in een stal naast de bakkerij. En dan . . . En dan . . .

Foto 3 : Links het huis van Van Uden. Een aannemer waar wij vroeger in een emmer kalk haalden om bepaalde muren van het huis ‘te witten’. Daar woonde ook zuster van Uden, de bekende wijkzuster.
Aan de andere kant van de straat bakker Coppens. Nu zijn daar Lizzy’s Hairsalon & Berry gevestigd.
De bakkerij lag aan het begin van de Blauwe Kei die waar nu de Rembrandtlaan ligt verder liep als zandpad dat uitkwam bij de brug over de Aa, de mestbrug. Wijk het Zuid was nog boerenland en beemd. Bij de mestbrug stond in mijn kinderjaren nog lang een tank, als overblijfsel van de Tweede Wereldoorlog. Het gebied de Boekt was vaak ook speelterrein in mijn kinderjaren.
Achter bakkerij Coppens (waar nu een apotheek en Gall&Gall gevestigd zijn) stonden een stuk of drie oude, kleine arbeidershuisjes. Voor elke voordeur lag een verhoogd stoepje van 9 tegels. Toen wij in de jaren 70 nog op ‘t Zuid woonden, zagen we op een avond toen we op weg naar huis waren het volgende tafereel:

Een moeder met wandelwagen waarin een kind zat/lag wilde net naar binnen gaan in een van de huisjes. Maar de wandelwagen die ze duwde wilde niet de (te) hoge stoeprand op. Ze duwde en duwde en met een geweldige uithaal en zeer luide ‘Nondeju’ ging de wagen de stoep op en . . . het kind veerde wat omhoog en plofte weer terug in de wagen.
En wij ? Wij gierden van het lachen.

Tja . . . Oude foto’s, die bij mij veel herinneringen naar boven halen

6928 Ut mellukfebriek

Naast het huis waar ik geboren ben stond in de richting van Erp nog een huis dan kwam een groot perceel dat niet bebouwd was en dan kwam het terrein waarop een woning en de Zuivelfabriek St.Lambertus stonden. In de woning woonde de directeur van de zuivelfabriek.

Wij zeiden altijd melkfabriek i.p.v. zuivelfabriek. In het dialect werd er gesproken van ‘romfebriek’. In mijn kinderjaren speelde de fabriek ook een rol. Wij speelden en ravotten vaak rond de fabriek. Wij zagen dan hoe ’s morgens de melk op karren getrokken door een paard in bussen werd aangeleverd. Hoe de melk gemonsterd werd en hoe de kannen leeg werden gegoten, konden we ook goed bekijken, ’s Middags zagen we hoe de boter in tonnetjes verpakt werd. De tonnetjes werden in een kuiperij schuin tegenover de fabriek gemaakt. Ook zagen we hoe de melk in flessen werd gedaan en gesloten werd met een dop.

Op gezette tijden moest ik van mijn moeder in de zomer karnemelkpap (mölleke pap) gaan halen bij de fabriek, want dat kon in die tijd nog.

In 1952 verhuisden we naar een andere straat en raakte ik het zicht op de ‘melkfabriek’ kwijt. Toen ik in 1953 naar kostschool ging, dacht ik niet meer aan die fabriek uit mijn kinderjaren.

In de jaren die volgden veranderde de straat drastisch. Op ‘het perceel dat niet bebouwd was’ werd een weg aangelegd die de straat waar mijn geboortehuis stond in tweeën sneed. Het gedeelte waar de zuivelfabriek stond kreeg zelfs een andere naam.

De directeurswoning staat er nog steeds en de zuivelfabriek is omgebouwd tot een bedrijfsverzamelgebouw, waar nu verschillende kleine bedrijven in gevestigd zijn.

Het bovenstaande schoot ineens allemaal door mijn gedachten toen ik een paar dagen geleden een foto langs zag komen van de zuivelfabriek, van ‘ut mellukfebriek’

Vroeger
Nu

6927 VOL

Mijn zus vertelde onlangs dat het lopen in een groep op weg naar Santiago de Compostela haar laatst zeer goed was bevallen. Het was een zeer aardige groep. Het was voor haar de eerste keer dat ze in een groep liep op weg naar het graf van Jacobus. Mooi dat ze zo’n hartelijke en bijzondere ervaringen heeft opgedaan.

Voor mij is het nog maar afwachten hoe dat zal gaan over ruim een half jaar. Nu loop ik nog alleen en soms kom ik kilometers lang niemand tegen. Nu kan ik vertrektijd, loopsnelheid en pauzeplaatsen (neem nagenoeg geen pauze) allemaal zelf bepalen. Ben zeer, zeer benieuwd hoe dat straks allemaal zal gaan. Het rekening houden met elkaar en met het tijdschema.

Ik volg momenteel verschillende groepen die de camino lopen en de verslagen motiveren me om te blijven trainen, zodat ik straks de routes met gemak kan volbrengen. Op de bijgevoegde foto’s zie ik mensen die genieten van alles om zich heen, van de pauzeplaatsen, van samen een drankje pakken, van het samen eten en . . . het samen lopen.

Ben zeer benieuwd hoe ONZE groep er uit zal zien. Ik weet inmiddels dat we met z’n tienen de route lopen. Want op de website van het reisbureau stond van de week:

VOL