Even iets anders . . .
Dezer dagen wordt gevierd dat Brabant en onze woonplaats bevrijd is. De bevrijding was in onze woonplaats op 17 september 1944 een feit. Er zijn talloze herdenkingen, bijeenkomsten en festiviteiten georganiseerd om dat feit nu na 80 jaar te herdenken.
Op 17 september 1944 was ik drie en een half jaar oud. Een gebeurtenis van toen staat me nog helder voor de geest en zou ik uit kunnen tekenen. Ik weet niet of het op de 17de of 18de september gebeurde.
Ik speelde achter het huis en op straat was er ineens een flink kabaal. Mijn moeder nam me mee naar de straat en ik zag . . . Dat er een jonge man, iemand die woonde in onze straat, door de straat fietste op een fiets zonder banden. Hij was verkleed als soldaat, had ook een helm op en had zijn gezicht pikzwart gemaakt. Achter zijn fiets trok hij een ton of jerrycan mee (die het lawaai veroorzaakte). Op zijn rug had hij een wit vel papier zitten met de tekst, die mijn moeder aan me voorlas: ‘De laatste mof’.
Tja . . . Een herinnering die ik nooit zal vergeten.
Op een oude fiets door de bevrijde straat.
Achter hem een ton, als stille getuige,
Terwijl de mensen hun vreugde konden betuigen.
Op zijn rug geschreven, in heldere lof,
De woorden die klonken: “De laatste mof.”