Maand: september 2024

6905 Hypermoderne deurbel

In het huis waar ik geboren  ben hadden we een voordeur die bijna NOOIT openging. Als ie open moest ging dat ook nog zeer moeizaam, want de deur klemde ontzettend. Wij hadden toen géén deurbel. Iedereen kwam achterom. Dat kwam niet door de klemmende voordeur of het ontbreken van een deurbel. Nee, in de jaren 40 en 50 van de vorige eeuw was het op een dorp de gewoonste zaak van de wereld dat men achterom kwam.

Anno 2024 zijn het andere tijden. Nu kan een deurbel niet gemist worden. In het huis waar we nu wonen hadden we twee deurbellen. Een die er bij aankoop van het huis al inzat en één die we later gekocht hebben toen mijn gehoor slechter werd. De eerste bel werkte sinds enkele jaren niet meer; de drukknop was defect. De tweede bel begon ook kuren te vertonen. Onlangs hebben we twee keer bezoekers (korte tijd) aan de deur moeten laten staan omdat we het aanbellen niet gehoord hadden.  Vorige week moest mijn zus ons met haar telefoon waarschuwen dat ze aan de deur stond.

Toen mijn zus weer naar huis was, heb ik meteen aan mijn oudste zoon advies gevraagd voor een nieuwe bel. Hij adviseerde (en had daar een uitgebreide motivatie van ChatGPT aan toegevoegd) een videodeurbel op batterij met chime.

Ik heb het ding nog dezelfde dag besteld en twee dagen later werd het bezorgd, meteen gemonteerd en de bijbehorende app geïnstalleerd. Het apparaatje werkt perfect. We zijn zeer tevreden met de hypermoderne deurbel.

 

   

6904 Donald Duck heeft nieuwe buren

Ik ben al een tijdje bezig om – als ik daarvoor de tijd heb – alle figuren die gelieerd zijn aan Donald Duck op een lijst te zetten. Heel, heel lang geleden heb ik veel plezier beleefd aan het lezen van het weekblad Donald Duck. Ik begrijp dar er later nog veel figuren aan de ‘Duck-Family’ zijn toegevoegd. Ik vond het nu interessant om al die rare figuren eens te gaan verzamelen. Het zijn er inmiddels al een flink aantal. Ik heb ze nog niet allemaal gevonden, maar mijn zoektocht gaat nog wel even verder.

Tot mijn verbazing las ik afgelopen week ‘Stoere timmervrouw’ Eva Hamerslag wordt nieuwe buurvrouw van Donald Duck, samen met zoontje Lex

Eva Hamerslag en haar zoontje Lex Hamerslag zijn dus de laatste twee personages die aan de grote ‘Duck Family’ zijn toegevoegd.  Uiteraard komen ze ook op MIJN LIJST te staan als de nieuwe buren van Donald Duck.

 

6903 Unne lozzie uit Uje

Begin van de week hoorden en zagen we bij het NOS Journaal dat er bijna een kwart minder schoenenwinkels zijn in vijf jaar tijd.
Een verontrustend bericht waar wij nog niet zoveel ongemak van ondervonden hebben.

Vond het van de week wel vervelend dat we in onze woonplaats op internet géén fatsoenlijke winkel konden vinden waar ze dameshorloges verkochten.

Toen we in Portugal aankwamen had mijn vrouw haar horloge ‘dolgedraaid’ tijdens het verzetten van haar horloge. Portugal ligt namelijk in een ander tijdzone. De eerlijkheid gebiedt te zeggen dat in het verleden het verzetten van de tijd ook al problematisch was. Nu kon de tijd helemaal niet meer aangepast worden. Dus moesten wij na terugkomst op zoek naar een nieuwe horloge.

Daarom togen we dinsdagmiddag naar onze buurgemeente. Volgens internet zijn daar nog wel zaken waar een horloge aangeschaft kan worden. Daar we ons van tevoren goed georiënteerd hadden was de aanschaf snel geregeld. De aanschaf van unne lozzie uit Uje.

 

 

 

6902 Mijn bucketlist

Op onze laatste vakantiedag in Portugal kwam ik het bericht tegen: Ze zijn egoïstisch, gevoelloos en schadelijk voor het milieu. Dat moet ik onthouden, dacht ik. Want ik kan dan weer een bericht over die verr**** katten tikken voor op MW. Zo gezegd, zo gedaan.

In het bericht is o.a. te lezen:
Het meest verontrustende is dat er overtuigend bewijs is dat een parasiet die vaak wordt gevonden in kattenuitwerpselen de persoonlijkheid van mensen na verloop van tijd subtiel kan veranderen, waardoor het aantal neurotische aanvallen, schizofrenie en misschien zelfs zelfmoordgevallen toeneemt.Met andere woorden, onderzoek vertelt ons dat katten egoïstische, gevoelloze, milieuverwoestende wezens zijn.
Verder legt men in het artikel uit dat katten een ramp voor het milieu zijn.

Het zal wel ijdele hoop van mij zijn dat kattenliefhebbers dit artikel lezen en hun kat rustig zullen laten inslapen. Want dat laten inslapen zou zowel voor mens en het milieu een grote zegen zijn.

Los van dit bericht heb ik tijdens mijn vakantie het internet afgestruind op zoek naar een fluitje dat een supersonisch geluid maakt van minimaal 21000 kHz. Mijn assistent zegt dat ze te koop zijn, maar ik heb ze helaas nergens kunnen ontdekken. Als iemand ze wel ergens te koop ziet staan, ontvang ik graag een seintje.

Want ik zou heel graag zo’n fluitje op zak hebben en als een kat in mijn buurt komt van harte op het fluitje blazen. De aankoop van zo’n anti-katten-fluitje staat nog hoog op mijn bucketlist.


Na 34 ‘rustdagen’ de training weer hervat.
Zo gaat ie goed, zo gaat ie beter, alweer 11,44 km

6901 Total loss

Afgelopen maandag – de dag dat we van Portugal weer naar huis reisden – is zo’n dag die – als je 83 bent – niet in de kouwe kleren gaat zitten.

Even wat feiten op een rij:
= Je staat om 5:00 uur op, omdat de wekker afloopt.
= Om 6:00 uur sta je klaar voor het busje dat jou en de bagage naar de receptie brengt.
= Om 6:10 uur arriveert de medewerker van het resort.
= Bij de receptie lever je de armband met chip in.
= Om 6:20 uur stap je in de transferbus naar Faro.
= De bus haalt nog kriskras door de Algarve over hobbelige wegen op vijf andere plaatsen vakantiegangers op.
= De rit van de bus duurt ongeveer anderhalf uur.
= Om 7:45 uur arriveren we bij Airport Faro.
= We sjouwen met 3 koffers en 1 rugzak naar de vertrekhal.
= Wachten en hangen tot we in kunnen checken .
= Om 8:15 uur kunnen  we aansluiten in een rij bij de incheckbalie.
= Het inchecken duurt een half uur.
= Dan richting securitycheck waar de afhandeling redelijk vlot verloopt.
= Wachten tot 9:20 uur tot bekend wordt naar welke gate we dienen te gaan.
= We drinken een kop koffie die heel anders smaakt dan thuis en . . . wachten . . . en wachten.
= Om 9:20 uur op weg naar gate 218.
= Aangekomen bij de gate wachten tot we kunnen boarden.
= Om 9.55 uur zitten we op onze stoelen 2B en 2C met een hele krappe beenruimte.
= Om 10:15 uur stijgen we op.
= Na  een kleine drie uur landen we om 13:53 uur op Eindhoven Airport.
= In de bagagehal is het een half uur wachten op de bagage.
= Dan lopen we naar de uitgang waar onze oudste zoon ons al op staat te wachten en brengt ons naar huis.
= Om 15:05 uur staan we met de bagage weer in onze vertrouwde omgeving.
= Tussen vertrek en aankomst hebben we op de twee luchthavens ook nog gebruik gemaakt van ontzettend stinkende toiletten waar je bijna moet kokhalzen van de stank.

Als je bovenstaande op een rij ziet staan denk je iets in de trant van of we dat allemaal nog een keer willen meemaken. Maar na een paar dagen als je goed uitgerust bent, denk je er weer heel anders over.
Maandag waren we echter bij thuiskomst beiden wel TOTAL LOSS.

 

6900 Negenzestighonderd

Tja . . . Vandaag mijn 6900ste (= negenzestighonderste of zesduizendnegenhonderste) bericht alweer. Een flink aantal. Dat krijg je als je vanaf half augustus 2005 elke dag een bericht online zet. Met  alle ict-ontwikkelingen is het echter een fluitje van een cent.

Van de week zat ik wat te mijmeren over dat het tegenwoordig allemaal zo snel gaat en de ontwikkelingen elkaar ook zo snel opvolgen. Mijn ouders (en zij niet alleen) zouden raar staan te kijken als ze op dit moment zouden kunnen zien en beleven wat er sinds hun overlijden allemaal ontwikkeld en tot stand gekomen is. Ik denk dat mijn kleinkinderen over tientallen jaren weer hetzelfde kunnen vaststellen.

Zo was het tijdens mijn verblijf in Portugal een heel koud kunstje om te zien of het regende in mijn achtertuin. Trouwens als het begon te regenen kreeg ik een seintje van mijn weerstation op mijn horloge  op mijn Apple Watch. Wie had dat 50 jaar geleden  kunnen en durven denken.

In september is tot op heden ruim 40 mm regen in mijn achtertuin gevallen en op de plek waar wij waren in Portugal is in diezelfde tijd 0,0 mm regen naar beneden gekomen. Veertig en nul komma nul, twee aantallen die in de verste verte niet kunnen wedijveren met 6900

6899 Weer thuis

De heerlijke, ontspannen, zonnige en warme vakantie is ten einde. We gaan weer over tot de orde van de dag. De dagelijkse beslommeringen vragen weer onze aandacht. Mijn vrouw vat haar taken weer op en ik de mijne.

Dat gaat bijna automatisch als je vanuit de taxi – deze keer de wagen van onze oudste zoon die ons van de luchthaven naar huis bracht – weer je huis binnenstapt. En na een nacht slapen in je eigen bed is de vakantie echt voorbij en pakken we onze routine weer op.

Maar wat blijft zijn de mooie herinneringen, belevenissen en ervaringen. Die blijven ons bij ook al zijn we weer thuis.


6898 Portugal 22

Vandaag vliegen we weer terug naar ons land en is de vakantie in Portugal weer ten einde. De toekomst zal uitwijzen of deze achtste keer de laatste keer was dat wij verbleven op het resort boven op de kliffen aan de Atlantische kust.

We hebben weer genoten van het resort met zijn prachtige tuinen met palmbomen en de vele bloeiende struiken en planten, de heerlijke maaltijden in de drie restaurants en de restaurants buiten het resort, de kip piri piri en de beef portuguesa,  het ijs met de limoncello, het dolce far niente, de warme Portugese zon en de verkoeling in de drie zwembaden, de rust, de strakblauwe hemel en . . . de hartelijke en vriendelijke mensen.

Tja . . . De plek die voor ons een reden was / is om er steeds weer terug te keren.

Het einde van de vakantie, de koffers weer gepakt,
Weer naar huis, naar eigen grond en dak.
Waar rust en warmte altijd op ons wacht,
Oost west, thuis best, zo is het altijd gedacht.
De herinneringen koester ik, dichtbij en klein,
Maar het is thuis waar ik het liefst wil zijn.

6897 Portugal 21

Vandaag moeten onze koffers weer ingepakt worden, want onze vakantie loopt ten einde. We doen dat met enige weemoed. We moeten afscheid nemen van de Algarve, van Portugal niet wetende of we er nog ooit zullen terugkeren.

Adieu, Portugese zon, je warme gloed,
De kliffen, de oceaan, je machtig spel.
Het resort dat rust bracht, zo aangenaam,
Nu wacht het einde, de dagen zijn geteld.
Hopenlijk tot een ander jaar, mijn vriend,
Waar we weer samenkomen, waar het avontuur begint.

6896 Portugal 20

Afgelopen zondag op de verjaardag van onze oudste zoon gingen we weer eens eten bij het Italiaanse restaurant vlakbij het resort. Het was er dit jaar nog niet van gekomen om daar te gaan eten.
Bij binnenkomst herkende de vrouw van de eigenaar ons meteen en kwam lachend naar ons toe en omhelsde ons allebei. Ze informeerde naar onze gezondheid en naar die van onze familie. De ontvangst was zeer hartelijk en deed ons zeer goed.

Ze zocht meteen een plekje voor ons uit. Toen we naar de tafel begeleid werden kwam de eigenaar ons ook tegemoet en begroette ons eveneens zeer hartelijk.
Even later kwam een ober -die er al vele jaren werkt – naar ons toe en probeerde in gebrekkig Nederlands met ons te communiceren. Wat een ontvangst. Alleen daarvoor zou je volgend jaar weer afreizen naar het ons welbekende resort.

Een paar dagen later toen we er weer van een heerlijke maaltijd genoten, liet de eigenaresse ons weten dat we er nog steeds goed uitzagen. Op een gegeven moment kwam het gesprek op mijn camino en toen vertelde ze dat haar vader ook de camino had gelopen en refereerde zij aan de film My Way van Michael Douglas. Ze werd zo enthousiast dat ze ons als afsluiting van de maaltijd een glaasje dessertwijn aanbood. We voelden ons als een vis in het water daar in dat Italiaanse restaurant in de Algarve in Portugal.  Wat wil je nog meer ?

Bij Portobello straalt de avond zo zacht,
De eigenaresse verwelkomt je warm met een lach.
Het eten vol liefde, met passie bereid,
Elke hap brengt je naar Italië’s tijd.
Het dessert, ijs met limoncello zo fris,
Een avond van genieten met een puur culinaire dis.