Vrijdag tijdens mijn trainingssessie naderde ik het Blankes kerkhof. In de verte kwam een dame me tegemoet. Toen we elkaar passeerden stopte ze en vertelde me dat even verderop op een tak boven een sloot twee ijsvogeltjes zaten. Ze vond dat zo prachtig. Ik liep verder en tilde mijn stokken op om geen geluid te maken. Toen ik bij de sloot kwam zat er nog een klein ijsvogeltje op de tak. Een prachtig gezicht.
Toen ik verder liep sloegen mijn gedachten op hol en moest ik denken aan dat bijzondere kerkhof, dat ondanks een flinke ruilverkaveling in het gebied intact was gelaten. Onder de oude beuken liggen een aantal mensen begraven.
De eerste informatie over Blankes Kerkhof kreeg ik van mijn moeder. Zij vertelde dat daar mensen begraven lagen, die niet op een katholiek kerkhof begraven mochten worden.
Ze vertelde me van een moeder en dochter die tijdens de oorlogsjaren op een avond een café aan de haven verlieten en regelrecht de haven inliepen. De verdronken moeder en dochter liggen ook begraven op dat bijzondere kerkhof.
Terwijl ik verder liep dacht ik aan onze pastoor z.g. die op een gegeven moment ook geconfronteerd werd met de geschiedenis van die bijzondere plek en toen hoorde dat daar mensen begraven lagen in ongewijde grond.
De pastoor is er op een dag naar toe gefietst en heeft de plek tussen de oude beuken alsnog gewijd. Hij vond dat de mensen die er begraven liggen op een plek ver verwijderd van de bewoonde wereld een ander lot verdiend hadden.
Tja . . . Waar je al niet aan denkt op een dag dat je een ijsvogeltje ziet zitten op een tak boven een sloot naast Blankes kerkhof.
