Gisteren berichtte ik dat ik weer eventjes voor schoolmeester gespeeld had bij mijn kleinkinderen. Ik denk wel dat ze het opgeslagen hebben wat ik ze toen uitgelegd heb, temeer omdat ik ook nog een heel luchtig verhaal verteld heb. Bij dat verhaal gierden ze het uit na mijn laatste zin.
Ik vertelde over Toon, die in zijn slaap stierf en regelrecht naar de hemel ging. Bij de hemelpoort aangekomen vertelde Petrus dat hij hem nog niet verwacht had. Petrus had het trouwens te druk om hem toe te laten. Hij kon Toon eventueel wel terugsturen, maar dat ging momenteel dan alleen als kip. Toon dacht even over dat voorstel na en dacht daarbij aan de kippen die zijn vrouw had en dat ze de kippen zo vertroetelde.
Na wat wikken en wegen liet Toon aan Petrus weten dat hij wel als kip terug wilde gaan. En jawel hoor ineens stond ie als kip in de kippenren van zijn vrouw. Hij scharrelde wat rond en kreeg een raar opgedrongen gevoel in zijn buik. De haan zag wat er aan de hand was en vertelde hem dat hij waarschijnlijk zijn eerste ei moest leggen. En . . . Pats daar lag ineens een ei in de ren. Een paar uur later hetzelfde tafereel. En . . . Pats daar lag het tweede ei. Zijn vrouw kwam aanlopen met voer en aaide over zijn veren en trok en trok aan zijn vleugel en riep: ‘Toon, Toon wordt eens wakker, je schijt het hele bed vol !!!”
Tja . . . Mijn kleinkinderen gierden van het lachen en ik . . . ik gierde mee.
