Volgende week opent de eerste kerk in Duitsland voor begrafenissen van huisdieren. Steeds meer verdrietige eigenaren willen op een respectvolle plek afscheid nemen van hun geliefde harige vrienden. De kerk, genaamd St Paul’s, is een voormalige Methodistenkerk en bevindt zich in de stad Albstadt. Vanaf 2 december kunnen mensen hier speciale herdenkingsdiensten bijwonen, compleet met een professional die het afscheid begeleidt
Lees hier meer >>>>>
Trouwe volgers van Menne Werblog weten inmiddels wel dat ik niets van honden en al helemaal niets van katten moet hebben. Zij begrijpen dus ook wel dat ik HELEMAAL NIETS begrijp van semi-kerkelijke herdenkingsdiensten voor een dode hond of een dode kat.
‘Ieder zijn meug’, dacht ik toen ik het bericht gelezen had en ging over tot de orde van de dag.
Maar . . . dat viel nog niet mee. Want het bericht had een herinnering naar boven gebracht. Een herinnering uit mijn schooljaren. Van de leraar Nederlands dienden wij op een gegeven moment een gedicht van buiten te leren en bij toerbeurt te declameren voor de klas.
Ik had als opdracht gekregen een gedicht van Albert Verwey op te zeggen: De grote hond en de kleine kat
Het gedicht ging over een hond en een kat die samen op de kamermat zaten. Een regel uit dat gedicht is al die jaren in mijn hoofd blijven zitten: Scheer je weg: waf, waf! Scheer je weg: sis, sis
