Maand: oktober 2023

6550 De kogel is door de kerk

Ik vermoed dat enkele van mijn volgers niet versteld zullen staan met wat ik vandaag hier allemaal intik. Die volgers wisten echter niet dat ik afgelopen zaterdag een proefrit had gemaakt in de elektrische auto van mijn dromen.

In een iets duurder type met nog meer hypermoderne snufjes dan het type dat ik op het oog heb, reden mijn oudste zoon en ik zaterdagmorgen door het centrum van de buurgemeente en over de A50. Voordat ik weg wilde rijden duwde mijn zoon mijn rechterhand steeds weg, want die hand zocht (onnodig) naar de versnellingspook. Maar het rijden met de automaat wende zeer snel. Alleen maar gas geven en remmen.

De proefrit was voor mij een OPENBARING en een waar GENOT. Het verschil met mijn huidig wagentje is GIGANTISCH. Ik heb uiteraard niet alle opties en mogelijkheden uit kunnen proberen. Maar na de proefrit was ik ‘verkocht’. Ik heb zaterdag nog geen beslissing genomen. In het weekend deed ik dat wel, vooral ook omdat mijn vrouw, maar zeker ook mijn beide zoons duidelijk lieten blijken dat ik de knoop moest doorhakken.

En zo geschiedde. Maandag heb ik mijn handtekening gezet onder de overeenkomst voor het leveren van een Hyundai Kona Comfort. Of ik dit kalenderjaar nog zal rijden in mijn bestelling is de vraag, want er zit een levertijd van 12 weken op de zeer gewilde elektrische auto.

Tja . . . De kogel is door de kerk

6548 De wens wordt alsmaar groter

In bericht 6504 van anderhalve maand geleden vroeg ik me af ‘Wordt mijn wens ooit nog vervuld ?’ De wens dus om ooit nog eigenaar te zijn van een elektrische auto en daar dan ook daadwerkelijk in te rijden.

De eerlijkheid gebiedt te zeggen, dat sinds ik die wens openbaar gemaakt heb via Menne Weblog, de wens alleen nog maar verhevigd en toegenomen is. Zelfs tijdens mijn vakantie heb ik me georiënteerd op elektrische wagens.

Ik raakte niet uitgekeken op de specificaties, eigenschappen en mogelijkheden die elektrische wagens momenteel hebben. De technische mogelijkheden en snufjes zijn legio.

Op het resort waar we al vanaf 2017 jaarlijks (soms zelfs tweemaal per jaar) komen, keek ik dit jaar naar geparkeerde wagens. Ik kijk anders NOOIT naar auto’s. Merken, modellen en types zeggen me niets en ken ik dan ook niet. In bericht 6523 In de Algarve 11 noem ik zelfs merken van auto’s die ik gezien heb. Heel frappant.

Voor mij een teken dat er toch iets aan de hand is. Ik voel echter nog geen vlinders in mijn buik. Maar . . . sinds ik weer thuis ben wordt mijn aandacht zowel op mijn iPad als mijn computer steeds weer naar een bepaald merk en bepaald type elektrische auto getrokken.

Op een gegeven moment vroeg ik me af, of dit allemaal het gevolg was van dat bericht van eind augustus. Toen ik me in het openbaar afvroeg of mijn wens nog ooit vervuld zou worden.

Tja . . . WENS . . . WENS  . . . WENS  . . . WENS
De wens wordt alsmaar groter.

6547 Het sociaal doodverklaren bij Jehova’s Getuigen vind ik ONMENSELIJK

Tijdens onze vakantie vorige maand las ik het boek  ‘De zonde waard’ van Simone van der Vlugt.

Een jonge vrouw heeft gebroken met Jehova’s getuigen en daardoor met al haar vrienden en familieleden.

Ik stond versteld hoe hard men is bij de Jehova’s Getuigen als er iemand uitstapt. Men komt letterlijk HELEMAAL alleen te staan. Ik heb dat allemaal met enige verbijstering gelezen. Op een gegeven moment dacht ik dat een godsdienst zo toch nooit bedoeld kan zijn. Ik vond de beschreven situatie ONMENSELIJK.

Tijdens mijn loopbaan ben ik ook geconfronteerd met de regels van Jehova’s Getuigen. Een leerling in mijn klas werd buiten gesloten van vieringen op school en verjaardagsfeestjes e.d. Onbegrijpelijk dat men een kind dat aandoet. Op een woensdagmiddag stond de leerling naast zijn ouders bij ons aan de deur, toen ze het geloof kwamen verkondigen. Zowel voor het kind als voor mij was dat een vervelende situatie.

Aan bovenstaande moest ik allemaal denken toen ik donderdagavond naar ‘Ik Vertrek’ zat te kijken.

Ene Sven vertelt in Ik Vertrek over het feit dat hij zijn familie niet meer ziet. Hij groeide op bij Jehova’s Getuigen en stapte uit die wereld. Maar als hij daarover vertelt, breekt Sven en hebben kijkers behoorlijk met hem te doen

Later in de aflevering zijn er bij Sven opnieuw tranen. Hij vertelt over het overlijden van zijn moeder. Het koppel zat toen net in Zuid-Afrika. „Ik was niet welkom op de begrafenis. Dat wilden ze niet. Dus ik heb ook geen afscheid kunnen nemen van mijn moeder.” 
Lees hier meer >>>>>

Tja . . . het sociaal doodverklaren bij het uitstappen bij Jehova’s Getuigen vind ik ONMENSELIJK

 

6546 Wat gebeurd is, is gebeurd

Vandaag mag ik weer een groep rondleiden op het complex van de voormalige mengvoederfabriek bij ons in de woonplaats.

Ik doe dat om verschillende redenen met veel plezier. Ik heb tijd in overvloed en het is een mooie tijdsbesteding waarbij je in contact komt met heel veel mensen van allerlei pluimage. Daarbij komt dat mijn vader. op die plek 40 jaar gewerkt heeft. Ik kan zijn werkruimte zo nog voor de geest halen en ik zie hem in mijn gedachten daar nog verschillende werkzaamheden uitvoeren. Tijdens mijn schoolopleiding heb ik in de zomervakanties daar verschillende vakantiebaantjes gehad. Er is dus nog een duidelijke emotionele binding met het industrieel erfgoedcomplex.

De voormalige directiekamer is grotendeels nog in originele staat en is vanwege een foto die drie wanden bedekt een mooie trekpleister. De ruimte is door de huidige eigenaar omgedoopt naar Prins Bernhardzaal; dit vanwege het feit dat Bernhard in 1949 daar tijdens een bezoek aan de mengvoederfabriek heeft gesproken met de toenmalige directie.

Maar . . . van de week  is onomstotelijk vast komen te staan dat Prins Bernhard daadwerkelijk lid is geweest van de NSDAP, want nu is openbaar gemaakt dat zijn lidmaatschapskaart in het archief van de prins aanwezig was/is. Er zal de komende tijd wel weer tot in den treure gepraat worden over dat feit. Iedereen zal er zijn zegje over willen doen.

Geenstijl.nl stelde gisteren al voor om alle standbeelden te verwijderen en dat de naam ‘Prins Bernhard’ UITGEGUMD dient te worden. Ze geven een hele opsomming van wat er allemaal dient te verdwijnen. Tot mijn verbazing wordt de eerdergenoemde Prins Bernhardzaal waar ik vandaag ook kom tijdens mijn rondleiding, met name genoemd.

Geenstijl.nl vraagt zich in het artikel af ‘Wat denken jullie zelf?’ Ik hoef daar gelukkig geen beslissing over te nemen. Zolang de voormalige directiekamer de naam draagt, die ze nu draagt, blijf ik die gebruiken en vertel ik mijn verhaal en de reden waarom de kamer zo genoemd wordt.

Tja . . . en verder . . . er zal wel weer flink geroerd worden in alle shit die rondom de grootvader van onze koning hing en hangt en zal blijven hangen. Maar . . . De geschiedenis kan men echter niet veranderen. Wat gebeurd is, is gebeurd.

6545 Veghels Kuuske in Portugal

Het is er nog niet van gekomen om ‘ons geheimpje’ openbaar te maken. Er moesten nog teveel zaken opgeruimd en afgehandeld worden na een verblijf van een maand in den vreemde.
Maar vandaag is er dan eindelijk tijd en ruimte om hier te vertellen (of anders gezegd: te verklappen) dat we een verstekeling meegenomen hebben op onze vakantie . . . We hebben er vooraf helemaal geen ruchtbaarheid aan gegeven dat we met z’n drieën naar Portugal zouden gaan.
Ik zal er verder maar geen doekjes om winden. Het Veghels Kuuske is met ons meegereisd en geen haan of security op de luchthavens die er naar gekraaid heeft. Het kuuske is meestentijds in het appartement gebleven en zo nu en dan ging het met ons mee. Onderstaande afbeeldingen bewijzen dat. Helaas is het kuuske niet ongeschonden de terugreis doorgekomen. Daar voor het kuuske geen reisverzekering was afgesloten, kunnen we de kosten van het herstel nergens verhalen.

Tja . . . Wie had dat ooit kunnen denken . . . het Veghels Kuuske in Portugal.

6544 De service van Enexis

Tijdens onze vakantie constateerde ik dat er op de app van mijn energieleverancier geen data meer verschenen. Bij thuiskomst probeerde ik het een en ander weer met elkaar te verbinden, maar het lukte me niet.

Ten lange leste heb ik de netbeheerder een berichtje gestuurd en het probleem voorgelegd met de mededeling dat ik vermoedde dat de slimme meter niet meer werkte.

De volgende morgen belde een vriendelijke dame van Enexis en vertelde dat mijn vermoeden juist was. De slimme meter deed niet meer wat ie moest doen. Een monteur moest bij ons ter plekke het probleem komen oplossen.
Er waren momenteel meer storingen, daardoor kon het wel 6 tot 8 weken (!!!!!!!) duren voordat er iemand van Enexis het euvel kon komen verhelpen.

Tja . . . Na het telefoontje zat ik perplex in mijn stoel. Ik moest denken aan de ANWB die binnen een paar uur mijn melding afhandelde. Dat was heel andere koek dan het lange, lange wachten op de service van Enexis.

 

 

6543 Service van de ANWB

Wij hebben al vele, vele jaren een doorlopende reis- en annuleringsverzekering bij de ANWB. Terug van vakantie of korte trip hoeven we nagenoeg nooit een beroep te doen op de verzekering.

Maar met de extra medische kosten die we deze keer gemaakt hebben vanwege mijn ontstoken oor deed ik nu wel een beroep op mijn verzekering. Online melden zo dacht ik, dat is een fluitje van een cent.

Maar ik ben er ongeveer drie uur mee bezig geweest. Wat was er dan aan de hand?
Het inloggen ging steeds mis. Deels omdat ik de juiste gegevens niet meer paraat had. Tig keer probeerde ik het. Ten lange leste ging ik maar een nieuw account aanmaken. Nee dus, want er was al een account met dat emailadres, kreeg ik als mededeling. Toen ik eindelijk  – na het aanmaken van een nieuw wachtwoord – dacht dat ik er was, moest ik een verificatiecode invoeren. Maar het bericht met de code kwam steeds te laat, z0dat de code verlopen was. Wat een GEHANNES.

Na een onnoemelijk  aantal keren aanvragen van een nieuwe code, lukte het me eindelijk om bij mijn account te komen.

Tja . . . en toen was het een fluitje van een cent . . . dat melden van de schade.

Binnen een paar uur na de verzending van mijn schademelding kreeg ik van de ANWB al het bericht dat binnen vijf dagen het schadebedrag op mijn rekening gestort zou worden. De ANWB was sneller met het afhandelen dan ik met het melden.
Tja . . . dat was nou eens service van de ANWB

SCHADE

6542 Tis wennen

Maandagmorgen keek ik op de pagina kanikeenkortebroekaan.nl en ja hoor er stond een grote JA. Dus trok ik een short aan en een poloshirt. De afgelopen vier weken had ik de eerdergenoemde website niet hoeven te consulteren. Je hoefde je ’s morgens niet af te vragen of je een korte broek aan kon doen. De lange broek heeft vier weken in de kast gehangen.

Maar  . . . maandagmorgen had ik al voor 12 uur mijn korte broek verwisseld voor een andere, een lange. Ik had het koud, al was de temperatuur 21 graden. Daarbij kwam dat de zon die ons via het weerbericht beloofd was en er voor zou zorgen dat de thermometer op zou lopen tot 25 graden, verstek liet gaan.

Nee, dat viel tegen en ik was anders gewend. Terwijl ik een beetje kleumend achter mijn computer zat, zei ik tegen mijn vrouw: ‘Tis wennen’. 

 

 

6541 TJA . . . ❓❓❓

TJA . . . ❓❓❓

En dan ben je weer thuis met je hoofd vol herinneringen van vier weken Portugal en dan moet je weer een bericht schrijven. Je vraagt je dan af ‘Tja . . . waar zal ik het vandaag eens over hebben?’

Op zo’n eerste dag – wanneer je nog geen 24 uur weer thuis bent – moet je overschakelen en dat valt niet mee.

Daarom doe je maar het meest voor de hand liggende en plaats je wat plaatjes die je de afgelopen vier weken geschoten hebt. Plaatjes, met voor ons mooie herinneringen en . . . Jullie zullen misschien wel denken . . .
TJA . . . ❓❓❓