Kan me nog herinneren dat ik hier op Menne Weblog mijn verbazing heb uitgesproken dat een Franse professeur aan de universiteit van Montpellier geen woord Engels sprak. Hij communiceerde alleen in het Frans toen wij hem eens moesten raadplegen vanwege een ontstoken vinger. Ook de vrouwelijke tandarts die ik in hetzelfde Franse medisch centrum bezocht had sprak alleen maar Frans.
Hier in Portugal is dat heeeeel anders; hier kun je overal in het Engels communiceren; zelfs met de taxichauffeur die ons van de week naar een privékliniek reed.
Mijn linkeroor was weer eens ontstoken en daarom wilde ik er een dokter naar laten kijken. Vooral ook omdat ik mijn hoorapparaat niet meer kon dragen.
Zowel de medewerker achter de balie van de kliniek, als de dokter en zijn assistente spraken Engels. Wat een genot dat je ook in het buitenland kunt communiceren.
De arts schreef medicatie voor: vier keer per dag druppelen en een keer per dag een pil en dat zes dagen lang.
Tijdens het uitschrijven van het recept zei hij ook nog terloops dat ik geen bier mocht drinken. Toen ik hem aankeek zei hij lachend: ‘Nou vooruit dan eentje per dag’.
Vejo você amanhã, Tot morgen
