6447 Gebruik je koppie (nog een keer)

Met ingang van 1 juli mogen plastic bakjes en bekers niet langer gratis worden meegegeven. Voortaan zie je op de kassabon wat je extra betaalt voor het gebruik van wegwerpplastic. De prijs kan oplopen tot 25 cent per beker en 50 cent voor een maaltijdbakje.

Deskundigen stellen dat de grootste hobbel om afscheid te nemen van de wegwerpbekers en -bakjes tussen de oren zit zoals dat indertijd ook het geval was bij de plastic tasjes.

Uit het meest recente onderzoek blijkt dat de helft van de Nederlanders het prima vindt om extra te betalen voor beker en bakje, en 44 procent verwacht straks zelf een herbruikbare beker mee te nemen en 38 procent een herbruikbaar bakje.
Men verwacht dat je eigen beker of eigen bakje meenemen dadelijk de nieuwe norm wordt.

Zero Waste loopt met hergebruik al jaren voor op de regelgeving die zaterdag ingevoerd wordt. Ons regionaal dagblad publiceerde afgelopen week een aantal tips van de oprichtster van Zero Waste onder de titel Gebruik je koppie (nog een keer)

 

6446 Rekeningrijden

Van de week las ik dat het kabinet denkt aan 7 of 8 cent per km als dadelijk in 2024 het rekeningrijden ingevoerd wordt.

Ik ben meteen aan het rekenen geslagen:
Ik betaal nu aan wegenbelasting 12 x € 28,00 = € 336,00 per jaar.
Ik rij per jaar ongeveer 6000 km.
Dus aan rekeningrijden zou ik dan kwijt zijn: 6000 x € 0,08 = € 480,00
Dat is toch € 144,00 per jaar meer die ik aan de Belastingdienst moet overmaken.

De bedoeling van het rekeningrijden is dat men bewuster gaat rijden: dus minder.

Ik betwijfel of ik door de € 144,00 minder zal gaan rijden. Op mijn rijden zal dat dus niet veel invloed hebben dat rekeningrijden

 

6445 Het gemak dient de mens

Maar tweemaal heb ik tijdens onze laatste stedentrip mijn portemonnee hoeven te trekken. ‘Was jullie trip dan zo voordelig ?’, vraagt menigeen zich nu af. ‘Nee, dat niet, daarover straks meer’.

Ik heb alle betalingen – op twee na dus – met mijn iPhone kunnen afhandelen. Telefoon uit je zak pakken, instellen met welke kaart je wilt betalen, telefoon bij pinapparaat houden en . . . PING, je hebt betaald. Kan het nog gemakkelijker? Ik denk het wel en dat zal de toekomst ons leren.

Het was maar goed dat we voordat we op stap gingen wat cashgeld hadden gepind, want in een restaurantje in Montmartre en bij onze laatste taxirit moesten we ‘cash’ afrekenen.

Nu de beantwoording van de vraag of onze trip zo voordelig was.

Vooraf wisten we dat we in Frankrijk, dat we in Parijs wat dieper in de buidel zouden moeten tasten dan in Lissabon in Portugal. Met die wetenschap zijn we op stap gegaan en we hebben daarom ook géén enkele keer gezegd: ‘Wat is het hier toch duur’. De terrassen en de restaurants op de Champs Elysee hebben we wel vermeden. We hebben daar wel stiekem even op een menukaart gekeken en zagen dat voor een hoofdgerecht € 95,00 (!!!!!) neergeteld moest worden. POEH !!!

De terrasjes en restaurants die wij aangedaan hebben vroegen niet zulke exorbitante bedragen. Als je de tijd neemt (en dat had ik vooraf thuis al gedaan) vind je legio restaurants waar het hoofdgerecht nagenoeg dezelfde (of  een ietsje hogere) prijs heeft dan in ONS land.
Maar . . . Bij wat er bij komt wordt het vel over je oren getrokken en we hebben een paar keer wel flink met de ogen geknipperd.

Een klein glaasje bier voor € 7,00 euro en bij dezelfde baas een glas wijn voor een derde deel gevuld voor € 9,00 (voor dat bedrag krijg je bij de Aldi 2 hele volle flessen) en een klein mini kopje espresso voor € 3,50 vond ik toch wel (te) gortig !!!

Tja . . . Het heeft ons allemaal zeer goed gesmaakt en we konden zonder onze portemonnee onder uit de tas op te hoeven vissen met onze iPhone afrekenen. Het gemak dient de mens.

6444 Gaan we over tot de orde van de dag

Hoewel de herinneringen aan Parijs nog lang niet vervaagd zijn, moest gisteren de draad van alle dag toch weer opgepakt  worden.

De klimop op onze pergola had het goed naar de zin gehad tijdens onze afwezigheid en was bijna een meter het terras opgekropen. Daarom nam ik gisteren de snoeischaar maar weer eens ter hand en begon met het inkorten van de uitlopers.
Als je dan zo bezig bent in je tuin zie je steeds meer wat je aandacht vraagt. Voordat je het in de gaten hebt, ben je weer volop aan het karweien.

En als de provisiekast ook nog aangevuld moet worden is Parijs ineens weer heel ver weg en . . . . gaan we over tot de orde van de dag

6443 Stilte na de storm

Wat me ook zal bijblijven van Parijs is het kabaal, een orkaan van geluiden, het geraas van het verkeer, de knetterende motoren en scooters, maar ook de sirenes van de vele politiewagens, politiemotoren en hulpverlenende instanties. De gehele dag door hoor je de sirenes. Op een gegeven moment dacht ik dat de motoragenten deze zonder noodzaak  gebruikten alleen maar om doorgang te krijgen in het weer vaststaande verkeer.

Woensdagmiddag was het aantal sirenes dat we hoorden ontelbaar. De sirenes bleven maar loeien. Later bleek toen ik een appje van onze zoon ontving dat er een enorme explosie had plaatsgevonden. Wij zaten ten noorden van de Seine en de explosie die we niet gehoord hadden zat wat verder weg ten zuiden van de Seine.

Zelfs ’s nachts is er nog volop kabaal. De raam van de kamer kun je dan beter dicht houden vanwege de herrie van vrachtwagens die komen lossen of laden.

Zelfs tijdens de voorstelling in de Moulin Rouge had ik last van het geluid. De muziek veroorzaakte nogal wat decibels. Het geluidsniveau was op een gegeven moment zo hoog dat ik op mijn Apple-watch een waarschuwing kreeg dat er na een half uur gehoorschade zou kunnen ontstaan. Ik heb mijn hoorapparaten een tijdje uit gedaan.

Tja . . . Pas toen we in de Thalys zaten werd het weer rustig in mijn oren. De Thalys maakt zeer weinig geluid; het is er veel rustiger dan in een vliegtuig.

En nu thuis krijg ik het gevoel van . . . stilte na de storm

6442 The day after

Met een zwaar hoofd, een vermoeid lijf en voelbaar dat mijn onderdanen 50 km in de benen hebben zit ik op zaterdagmorgen dit bericht in te tikken.

Mijn hoofd tolt om van alle indrukken die we de afgelopen dagen in Parijs hebben opgedaan. We hebben met eigen ogen kunnen vaststellen dat de Franse hoofdstad een stad is van meer dan 100 vierkante km en meer dan 2 miljoen inwoners. Wat een drukte. De drukte was enorm !!!!! De verkeersdrukte was abominabel en het lawaai dat al dat verkeer maakte was niet om aan te horen. Ik ben blij dat ik niet in de binnenstad van Parijs woon en dat ik daar niet hoef te rijden met mijn auto. Ik vond het daar gewoon een gekkenhuis !!!!! Ik heb bewondering voor de honderden of misschien wel duizenden taxichauffeurs die dagelijks personen door die drukte en herrie loodsen.

De trottoirs van de binnenstad van Parijs zijn bezaaid met terrasjes. Al is het trottoir nog zo smal men propt tegen de gevel van de bar, de bistro of het restaurant een rij tafeltjes en stoelen. Als je plaatsneemt moet je soms je benen intrekken voor de passerende voetgangers.

De bezienswaardigheden zijn legio en zijn zeer in trek bij de vele toeristen. Wij hebben dat aan den lijve ervaren door het moeten plaatsnemen in de rijen van wachtenden die toegang wilden.

Van de bezienswaardigheden die we bezocht hebben heb ik een groot aantal foto’s en indrukken. De jongeman – waar ik in mijn bericht van gisteren over schreef – vroeg ons wat in Parijs de meeste indruk op ons gemaakt had. Ik kon daar niet direct een antwoord op geven. Na enige tijd zei ik: ‘De Eiffeltoren en het Louvre’. Maar meteen bedacht ik dat ik alle andere bezienswaardigheden daarmee tekort deed.

Tja . . . Parijs was een heel andere ervaring dan de stedentrip naar Lissabon in het voorjaar. Maar ook in Parijs hebben we volop genoten maar wel op een geheel andere manier.

Nu ga ik in mijn ‘luie’ stoel de vele foto’s nog eens bekijken . Dat noemen ze nagenieten op The day after

 

6441 Home again

Gisteren scheen de zon volop in Parijs. Nadat we na het afrekenen onze koffers in bewaring hadden gegeven, begonnen we aan onze laatste wandeling richting Palais Elysee, waar Monsieur Macron woont.

Daar aangekomen bleek de wijde omgeving afgezet door ontelbaar  zwaar bewapende politieagenten. Omdat we ook de kerk Madeleine wilden bezoeken vroegen we aan een jongeman hoe we onze route het beste konden wijzigen. Hij stelde voor om hem te volgen want hij kwam daar in de buurt. Onderweg vertelde hij in het Engels honderduit over de gebouwen die we passeerden en nagenoeg allemaal beveiligd werden. Dat was nog eens een hulpvaardige en galante Fransman.
De kerk Madeleine stond ook in de steigers maar we konden wel naar binnen.
Het interieur was zeer majestueus en er heerste een serene stilte, want er waren geen hordes toeristen. Terug in het hotel bestelde de receptioniste een taxi voor ons. Bolt en Uber hadden het op dat moment te druk.

De rit naar Gare du Nord was vanwege het zeer, zeer volle Parijs een crime. Op Place de Concorde was het een waar gekkenhuis en een kakofonie van claxonnerende taxichauffeurs. Blij dat ik daar nooit hoef te rijden .

Op het station mochten we – waarschijnlijk gezien onze leeftijd ? – wachten in een speciale ruimte. De Thalys  vertrok mooi op tijd richting Rotterdam. Met het rijden van de trein met een snelheid van  300 km per uur kwam het einde van onze stedentrip steeds dichterbij.

Vandaag . . . En morgen . . . En overmorgen . . . en  . . .  Gaan we nagenieten aan de hand van onze vele foto’s.

 

6440 Parijs 5

Gisteren liepen we in de stromende regen op weg naar het metrostation waar de metro ons naar het Louvre zou brengen. We hadden er een beetje de pest in, want we hadden daags tevoren online geen toegangsticket kunnen bemachtigen. Alle kaartjes met een tijdslot waren al verkocht. Aangekomen bij het gigantische museum moesten we bij de beroemde glazen driehoek aansluiten achter aan de rij die er al stond. We hebben in de stromende regen onder twee kleine paraplu’s staan wachten tot we toegelaten werden. Binnen was de ellende van het wachten en de regen meteen over. Een paar weken geleden had ik thuis een route gedownload die ons langs de allerbekendste kunstwerken zou voeren. Bij toeval kwamen we bij toegang Suly waar de gedownloade route begon.

Het was ontzettend druk en bij de topstukken was het abominabel druk. Iedereen wilde een foto van de Venus van Milo of een selfie met het wereldberoemde kunstwerk. Ik kwam ogen tekort in de diverse zalen. Wat een kunstwerken zijn daar toch verzameld; niet alleen in aantal maar ook wat schoonheid betreft. In de zaal waar de Mona Lisa hing was het een compleet gekkenhuis. Iedereen wilde zo dicht mogelijk bij het kunstwerk komen, dat in vergelijking met heel veel andere schilderijen maar nietig van formaat is. De iPhones werden hoog in de lucht geheven om het schilderij dat nog geen vierkante meter groot is vast te leggen. De suppoosten hadden het er maar druk mee.

De rest van de dag liep op een grote teleurstelling uit. Bij het Musee d’Orsay stond een zeer lange rij voor de kassa. Daar we ‘s morgens al veel te lang in een rij in de regen hadden gestaan, besloten we om onze route langs de Seine te vervolgen. Dus op weg naar de Cathedral de Notre Dame. Daar de kathedraal in de steigers staat vanwege de herstelwerkzaamheden na de brand, konden we deze dus alleen van de buitenkant bekijken.

Vervolgens gingen we naar de  nabijgelegen Sainte Chapel, die vooral bekend is vanwege de zeer bijzondere en prachtige gebrandschilderde ramen. Ook daar stonden rijen wachtenden. Omdat we  na een tijd  nog geen enkele beweging in de rijen zagen en omdat onze onderdanen zeer vermoeid waren besloten we maar om terug te keren naar het hotel.

Het contact met een chauffeur van de Bolt-taxi wilde vanwege de enorme drukte maar niet lukken. Pas na een half uur wachten kwam er dan eindelijk toch een taxi aan rijden en deze bracht ons door de zeer, zeer drukke straten terug naar het hotel. Tja . . . Waren we een hele dag op stap geweest en hadden we maar een bezienswaardigheid van binnen kunnen bezichtigen.

Bij terugkomst in ons hotel ploften we op het bed neer om ons lijf wat rust te gunnen. ‘s Avonds gingen we aan het einde van de straat (‘rue’ zeggen ze hier) tegoed doen aan een heerlijke maaltijd. Die was wel nodig omdat de lunch door al het gedoe er bij was ingeschoten.

Tja . . . En vandaag onze laatste dag in Parijs. We hebben maar een klein programma, want ‘s middags brengt de Thalys ons weer terug naar Rotterdam.

6439 Parijs 4

Gistermorgen gingen we op weg naar Montmartre. We namen deze keer de metro. Parijs kent geen bovengronds tramsysteem. Het ondergronds netwerk van metrolijnen is echter gigantisch. Via diverse trappen en gangen wordt men naar het juiste perron verwezen. De app van de vervoersorganisatie op mijn telefoon hielp mij met het kiezen van het juiste station. We kwamen in  Montmartre weer bovengronds tegenover de alom bekende Moulin Rouge waar onze stadswandeling begon door de bijzondere wijk van Parijs. Op een pleintje genoten we van een kopje koffie en gingen daarna verder met onze wandeling. We passeerden twee houten molens die over gebleven zijn van de 30 die er vroeger stonden.  We kwamen ook langs het huis waar Vincent van Gogh twee jaar gewoond heeft. De beschrijving van de wandeling attendeerde ons op de verblijfplaatsen van bekende schilders zoals Picasso.

Ook passeerden we het borstbeeld van de bekende zangeres Dalida. Mart Smeets sloot destijds zijn Tour de France-programma altijd af met een chanson van haar.

En toen . . . was daar ineens de Sacre-Couer, de majestueuze basiliek. De trekpleister was ook gisteren bij veel toeristen in trek.  Heb mijn ogen weer uitgekeken in deze kerk waar de vele bezoekers zich goed hielden aan het verzoek om de stilte bewaren.

Na het bezoek aan de prachtige en beroemde basiliek liepen we de heuvel af naar beneden op zoek naar een restaurant voor de lunch. We vonden een typische Parijs restaurant met de piepkleine tafeltjes dicht op elkaar. Hier werd voor mij het verschil tussen Frankrijk en Portugal nog eens duidelijk wat betreft klantvriendelijkheid en . . . prijs.
Na de lunch begon de ellende. We gingen via Google Maps op zoek naar een metrostation. Dat lukte niet zo goed. Op een gegeven moment zij de dame van GM in mijn oor: ‘Bestemming bereikt’, maar er was in geen velden of wegen een station te bekennen.
Alleen met de hulp van een medewerkster van een apotheek lukte het ons om het station te vinden het lag bijna naast ons lunchrestaurant !!!!

’s Avonds aten we al vroeg bij een Griek in de buurt van het hotel. Want we moesten op tijd gereed zijn voor onze taxirit naar de Moulin Rouge voor een show die als verrassing door onze oudste zoon was aangeboden.

We mochten daar geen foto’s maken. Helaas, maar de show was daardoor niet minder fantastisch. We zaten wel krap, met 6 personen aan een piepklein tafeltje. Het was een zeer bijzondere ervaring om die show die men overal in de wereld kent te mogen en kunnen zien. De diverse scenes wisselden zich in een razendsnel tempo af. Het was kleurrijk, verrassend en flitsend. We zijn een mooie ervaring rijker.

 

 

Omdat in de Moulin Rouge tijdens de show géén foto’s gemaakt mogen worden,
heb ik voor ons vertrek al een danseres geschilderd.

6438 Parijs 3

Gisteren waren we al vroeg op pad. Om 10.00 uur stonden we al bij het verzamelpunt waar een gids van de organisatie ons naar de Eiffeltoren zou begeleiden. Om half 11 vertrokken we – nadat we de diverse tickets hadden gekregen – naar de wereldberoemde toren. Al snel doemde de geweldige stalen gigant op. Deze kolos maakte flinke indruk op mij. Wat een gevaarte van staal, dat iemand zoiets kan bedenken en laten uitvoeren. Mijn complimenten een mijnheer Eiffel en zijn secondanten. We sloten aan in een rij en later zou blijken dat we heel, heeeeeeel lang in een rij zouden staan. Op een gegeven moment zag ik op een beeldscherm dat de opening van de toren verlaat was vanwege organisatorische problemen. Dat betekende dat we pas om 12.15 uur de lift in konden stappen. We werden in de lift gepropt als een potje met mieren. Naarmate de lift hoger kwam kregen we steeds meer te zien van de constructie van de toren en van . . . Parijs. WAT EEN UITZICHT HADDEN WE DAAR BOVEN OP DE TWEEDE ETAGE. Het wachten van twee uur en een kwartier was niet voor niets geweest, maar veel te lang voor amper een half uur boven op die wereldberoemde toren.

Toen we weer beneden waren aten en dronken we wat en gingen we op weg naar de oever van de Seine voor een boottocht over die Franse rivier. Met Bateaux Parisiens voeren we een half uur heen en een half uur terug. We kwamen langs gigantisch grote en prachtige gebouwen, alsook langs de Notre Dame waar flink aan gebouwd wordt na een verwoestende brand. Daar de gids Frans sprak, heb ik niet alles begrepen van zijn uitleg.

Na de boottocht stond gisteren nog een bezoek aan en de beklimming van de Arc de Triomph op het programma. Daar onze onderdanen danig vermoeid waren bestelde ik met mij iPhone een taxi en deze bracht ons naar de voet van het gigantische oorlogsmonument. Ook hier moesten we langs een securitycheck en mochten daarna de klim van 270 traptreden naar boven maken. Zowel mijn vrouw als ik moesten tijdens de klim een keer stoppen om op adem te komen. Ook hier bewees boven het uitzicht dat Parijs een gigantisch grote stad is.

Op de terugweg naar het hotel ploften we nog op een terrasje neer en lesten onze gigantische dorst.

Toen we wat uitgerust waren en ons opgefrist hadden, gingen we naar een restaurantje dichtbij ‘huis’; we aten gisteren bij de buren.

Vandaag gaan we naar de wijk Montmartre.