Ik heb me de afgelopen wintermaanden groen en geel geërgerd aan die lamlendige katten uit de buurt. Omdat ik in de herfst een paar struikjes had verzet, konden andermans katten weer krabben in mijn tuin en . . . . schijten. Sinds de buurman een houthok heeft getimmerd, kunnen die verr**** katten via het dak van het hok weer in mij tuin springen. De anti-katten-strippen zitten nu voor nop op mijn schutting, de katten uit de buurt kunnen dus weer in mijn tuin.
Dinsdag ben ik naar een planten-outlet geweest en heb daar wat siergrassen gekocht en heb die woensdag op de lege plekken (waar de katten eventueel kunnen krabben en hun vieze stinkende shit kunnen laten vallen) tussen de struiken gezet. De onbegroeide stroken tussen de struiken en het siergras heb ik volgelegd met gaas dat ik nog ergens had liggen. Het is geen gezicht; maar hopelijk houdt het die schijtende katten uit mijn tuin.
Ik heb wel een idee over een rigoreuze maatregel zodat de kat die mijn tuin bezoekt daar NOOIT meer terug kan keren; maar . . . . . . . ik denk niet dat het er van zal komen.
Ik begin de eigenaren van die katten steeds asocialer te vinden. Zij zetten ‘s morgens de deur open en de kat(ten) floep(t)(en) eruit en de eigenaar heeft geen oog meer voor zijn kat(ten). Lekker gemakkelijk; want ze hoeven nu geen kattenbak schoon te maken. Iemand anders zit met de last en de shit. Het is gewoon zeer, zeer ASOCIAAL !!!
Zou het eventueel helpen om bij kattenbezitters een bordje in de tuin te zetten of een briefje in de bus te gooien met de vraag: Weet jij waar jouw kat vandaag heeft gescheten ? Ik ben bang dat dat ook geen zoden aan de dijk zal zetten. HELAAS.
Maar door al die extra noodzakelijke katten-werende-werkzaamheden van afgelopen woensdag zit de bijna 82-jarige schrijver van dit bericht wel met een lijf waar een groot aantal spieren enig ongemak veroorzaken. Gelukkig is spierpijn na een aantal dagen voorbij, maar de schijtende katten blijven helaas in de buurt.
