Toen ik het bericht las op NOS-Teletekst dat het scheepvaartverkeer in het Julianakanaal langer gestremd blijft, moest ik ineens denken aan eind jaren 50 van de vorige eeuw, mijn kostschoolperiode. Met wat schoolgenoten fietsten we dan als de vakantie begon naar huis. ‘s Morgens vroeg na de mis en het ontbijt ging het koffer achterop en fietsten we vanaf de Tongerseweg in Maastricht naar Borgharen. Daar gingen we het fietspad (twee tegels breed) op langs het Julianakanaal. Kilometers lang joegen we met een flinke vaart achter elkaar over dat smalle, rechte fietspad tot aan Maasbracht waar het kanaal eindigde. Daar ging onze fietstocht naar Nederweert en daar verder langs de Zuid Willemsvaart richting Asten en Helmond waar de eerste fietsers afhaakten omdat hun ouders daar woonden.
Kan me nog herinneren dat we op een gegeven moment met z’n allen sprintten over de gehele breedte van de weg. Dat kon destijds nog omdat er weinig gemotoriseerd verkeer was.
.
Tja . . . dat Julianakanaal, dat er kwam omdat de Belgen niet mee wilden betalen aan de kanalisatie van de Maas. En nu vele jaren later zit er een gat in de damwand van dat 36 km lange kanaal.
.
