Mijn allereerste kennismaking met het station in Eindhoven kan ik me nog goed herinneren. Weet niet meer precies welke dag; het was eind augustus/begin september 1953. Ik vertrok voor de eerste keer naar Maastricht naar de kostschool aan de Tongerseweg.
In mijn boek ‘Witte gè dè nog?’ Schrijf ik op blz. 69:
“In Eindhoven begon het gesjouw opnieuw. Er was toendertijd nog maar een eenvoudig stationsgebouw in Eindhoven en we dienden nog al wat sporen over te steken om op het juiste perron te komen.”
Ik voel de zwaarte van het koffer nu nog. Begrijp nog steeds niet dat ik daar zonder ongelukken tussen en over die gladde rails en het pad van bielzen heelhuids op het perron ben aangekomen. Van het stationsgebouw kan ik me niets meer herinneren. Het huidige stationsgebouw moest toen nog gebouwd worden.
Rond het stationsgebouw was het lange tijd richting Woensel nog onbebouwd. Toen ik de lessen volgde op de kweekschool aan het Hemelrijken was de ruimte tussen einde van de straat en het station nog steeds braakliggend terrein. De grote ontwikkeling is eigenlijk pas gekomen na de 60-er jaren.
Er is na de 60-er jaren veel, heel veel veranderd rond het station in Eindhoven.
Aan bovenstaande moest ik denken toen ik van de week het bericht las: Alle bezwaren tegen bouw woontorens op Stationsplein Eindhoven afgewezen, rechter geeft groen licht voor plan District-E
Tja . . . Wat is er in die 70 jaar toch veel veranderd. De tijd heeft niet stil gestaan sinds de tijd dat een 12-jarig jongetje met een loodzwaar koffer sjouwde . . .
Stationsgebouw Eindhoven
