Uit angst voor stigmatisering is in Nederland veel later dan in andere landen erkend dat bepaalde bevolkingsgroepen een hoger risico lopen tijdens de coronapandemie.
Uit een onderzoek van hoogleraar gezondheidszorg Maria van den Muijsenbergh en Armand Girbes, hoofd van de intensive care van het Amsterdam UMC in Amsterdam. blijkt dat Turkse, Marokkaanse en Ghanese inwoners tijdens de tweede golf vaker ziek werden, in het ziekenhuis terechtkwamen en overleden. Nog niet eerder kwam dat in Nederland zo duidelijk naar voren uit gezondheidsanalyses.
Volgens Van den Muijsenberg is er huiver om problemen binnen verschillende bevolkingsgroepen te benoemen. "Men is bang dat het wordt misbruikt om te discrimineren. Wat ook prompt gebeurde toen die IC arts uit Amsterdam aan de bel trok."
"Girbes belde hoofden van de IC's in andere steden. Daar werd zijn observatie bevestigd, maar tot zijn grote teleurstelling herhaalden die artsen dat niet toen journalisten hen om bevestiging vroegen. 'We herkennen het niet', klonk het toen, of "'daar kijken we niet naar, voor ons is iedere patiënt hetzelfde'."
Lees hier het gehele onderzoek >>>>>
Ik begrijp die terughoudendheid niet. We weten toch allemaal dat veel Turken en Marokkanen op hun ‘eigen eiland’ leven. Vooral de ouderen beheersen de Nederlandse taal niet goed, begrijpen de coronamaatregelen daardoor waarschijnlijk niet, kruipen toch met de hele familie bij elkaar, wonen bij elkaar op een kluitje en . . .
Tja . . . Je kunt dat toch gerust benoemen en bekendmaken dat er veel mensen van een bepaalde bevolkingsgroep met corona in het ziekenhuis liggen; daar is toch niks mis mee.
In dit verband moet ik denken aan wat ik ooit eens hoorde op een van onze kaartavonden: ‘Het NOS-Journaal kan ons voorschotelen wat het wil, wij kunnen dat toch niet verifiëren’ en aan het gezegde: ‘De krant brengt de leugens in het land’.
