Zondag stond de wedstrijd AZ – PSV op de rol. Een wedstrijd die toch nog ergens om ging, nl. de tweede plaats. De tweede plaats geeft begin volgend seizoen bepaalde rechten voor Europese wedstrijden. Voorafgaand aan de wedstrijd had ik er al niet zo heel veel vertrouwen in. Ik had de afgelopen week al een paar keer geroepen: ‘Die wedstrijd gaan ze niet winnen!’.
Jawel hoor, ik heb helaas gelijk gekregen. Al na 4 minuten stonden ze op achterstand. Daarna kreeg PSV kansen genoeg maar benutte deze niet. In de tweede helft werd het alsmaar slechter. Traag en slordig spel; niet om aan te zien. Om met de woorden van de voorzitter van de PSV Supportersvereniging te spreken: machteloos, krachteloos, fantasieloos, doelpuntloos, inspiratieloos en vreugdeloos.
Ik begrijp niet wat die Duitse trainer de hele week op het trainingscomplex doet, maar hij leert ze in ieder geval niet dat er gestreden moet worden en dat er doelpunten gemaakt moeten worden. AZ schiet drie keer op goal en twee doelpunten. PSV zet daar helemaal niets tegenover.
Nee, ik heb enkele weken geleden een juiste beslissing genomen om mijn seizoenskaart te koop aan te bieden. Er is echter nog geen reactie gekomen. Ik begrijp dat wel. Als de pannen van het dak gespeeld zouden worden, zou men in de rij staan voor mijn kaart. Maar het spel is niet om aan te zien. Ik krijg er pijn van aan mijn ogen
