Ik ben al bijna een jaar niet meer in het Philipsstadion geweest. Noodgedwongen volg ik nu alle voetbalwedstrijden van PSV via de televisie. In januari en februari is het druk voor PSV. In januari heb ik 6 wedstrijden via het scherm gevolgd en deze maand staan er zeven op het programma.
Als er avondwedstrijden zijn kijkt mijn vrouw meestal boven naar haar favoriete programma’s en ik kijk dan beneden via ESPN naar de voetbalwedstrijd. Afgelopen zondag moest PSV ’s middags om 14.30 uur spelen tegen Feijenoord, dus bleef mijn vrouw gezellig beneden zitten, las een boek en keek af en toe met een half oog naar het tv-scherm.
Er zat nogal wat spanning op de wedstrijd. PSV moest winnen om A*** niet uit het oog te verliezen en Feijenoord moest winnen om niet uit de bovenste regionen te verdwijnen.
Zowel in het stadion als thuis ben ik een enthousiaste supporter en leef uiteraard mee met wat er op het veld/scherm gebeurt. Zo ook zondag. Maar het ging al snel heel erg mis, omdat PSV ontzettend dom, slecht en kinderlijk verdedigde. Het was gewoon SCHANDALIG wat de 11 spelers lieten zien. Uiteraard liet ik dat met een aantal luide opmerkingen ook blijken. In drie kwartier tijd was het seizoen verloren voor PSV, weer geen kampioen.
Mijn vrouw maande me steeds tot rust. Maar ook in de tweede helft leefde ik mee en hoopte tegen beter weten in dat PSV het tij nog kon keren. Weer maande mijn vrouw me tot rust. Maar dat was toch wel moeilijk voor me, want . . . Voetbal is emotie.
