Op 18 juli schreef ik een bericht over een wandeltocht die we voor geen goud hadden willen missen.
Tijdens deze tocht zagen we talloze alphutten. De officiële benaming schijnt te zijn: Heustall. De meesten zagen er oud, verlaten en soms ook vervallen uit. Tussen de chaletten in Bettmeralp hadden we er ook enkele zien staan. Het was een prachtig gezicht die traditionele, Zwitserse gebouwtjes op die groene en soms kleurige alpenweiden. Tijdens het laatste stuk van onze route vielen me enkele informatieborden langs de kant van de bergweg op.
Toen ik deze nader bekeek en las bleek dat de route die we liepen ook deels een Kulturlernpfad was.
Langs het pad vertellen Aletscha en Aletschander, twee Walserkinderen, interessante verhalen over het vroegere dorpsleven op negen informatieborden: hoe was het leven van de Walsers toen in het dorp tijdens de wintermaanden? En hoe was de zomer toen de bergboeren met hun vee naar de Maiensäss en Alp trokken? Op de ongeveer 4 km lange route brengen de verhalen over het themapad interessante feiten over het leven van de Walsers van weleer.
Op een van die borden werd me duidelijk waar die alphutten voor dienden destijds. Naast sommige van die karakteristieke hutten was er ook een woongedeelte. In de wintermaanden stond het vee beneden in de hut en het hooi lag op de hooizolder. De boer woonde dan soms naast de hut. Vraag me wel af hoe het ging met de proviand.
Wij hebben genoten van die oude berghutten, die daar in het prachtige landschap nog steeds staan.
