Op een Engelstalige site met nieuws over de Algarve in Portugal kwam ik onderstaand gedicht tegen. Het gedicht is van iemand die onbekend wil blijven.
De schrijfster liet wel weten dat ze begaan is met een grootmoeder die in quarantaine moet blijven. De grootmoeder zorgde elke dag voor haar vierjarige kleinzoon. Dat kan nu niet meer, beiden zijn ontroostbaar.
De schrijfster liet wel weten dat ze begaan is met een grootmoeder die in quarantaine moet blijven. De grootmoeder zorgde elke dag voor haar vierjarige kleinzoon. Dat kan nu niet meer, beiden zijn ontroostbaar.
De schrijver van het bericht laat ons weten dat het gedicht misschien helpt om mensen te laten beseffen hoe belangrijk het niet alleen is om onze ouderen ‘veilig’ te houden, maar ervoor te zorgen dat ze weten dat ze geliefd zijn en dat we ze terug willen zien.
Imagine a world
without any elderly
walking, hobbling
along the streets…
They’re hiding instead
behind locked doors
and closed windows
peering blankly, sadly
out…
never to walk in the park
or buy warm bread
nor kiss a grandchild
hug a friend…
Who’d help blow out
seventy two candles?
Concert Halls, Theatres
Operas even!
only half full
devoid of that
smell of mothballs…
You’d have no one
smiling sweetly at you
simply for the need
to smile at someone…
Nobody petting your dog
because they don’t have one…
Who’d chat to you
in queues or waiting rooms
telling you about
their ailments?
You’d never hear
two biddies
at the bus stop
comparing how many
pills they each take…
Suddenly you’ve reached
the top rung
and soon you too
will disappear
off those silent streets…
Whilst they can still
write about the past
You will only talk
about the day
the elderly disappeared
from sight…
HIER tref je eventueel een vertaling aan . . .
Tja . . . Eén van de reacties onder het gedicht luidde kort maar krachtig: Kippenvel . . . Goosebumps
En dan nog even DIT