Op dinsdag 28 september 2018 zaten we met mijn broers en zus bij elkaar, omdat mijn broer uit Australië overgekomen was. Op een gegeven moment begonnen we herinneringen op te halen uit onze jeugdjaren en al snel bleek dat ik als oudste toch de meeste herinneringen kon oplepelen. Het werd een zeer gezellige avond. En de volgende dag bleek dat eenieder dat ook zo ervaren had.
Op een gegeven moment heb ik gezegd: ‘Ik zou er een boek over kunnen schrijven.’ ‘Waarom doe je dat dan niet?’, werd er opgemerkt. Mijn antwoord zal wel niet zo heel duidelijk geweest zijn, omdat ik op dat moment het waarschijnlijk nog niet zag zitten om mijn ervaringen en belevenissen uit te tikken.
Maar een paar maanden later ben ik dan toch begonnen met het opschrijven van al de herinneringen van mijn eerste 25 levensjaren.
Zaterdagavond kreeg ik van mijn oudste zoon, die het drukwerk verzorgd had, het eerste exemplaar uitgereikt. Een bijzonder moment. Zondagmorgen heb ik ‘mijn boek’ gepresenteerd aan mijn broers en zus en alle neven en nichten. Ook een heel bijzonder moment.
Tja . . . ik heb mijn uitspraak van destijds dan toch nog uitgevoerd. ‘Ik kan er een boek over schrijven.’
