Als je dit leest zijn we op weg naar de luchthaven in Faro, misschien vliegen we al wel naar Eindhoven of als je later op de dag dit bericht leest zijn we alweer thuis.

En is er voor ons een eind gekomen aan het verblijf van vier weken in de door ons zo geliefde Algarve. Wat hebben we weer genoten van het dolce far niente onder de Portugese zon daar boven op de kliffen aan de kust van de Atlantische Oceaan. De mooie en verzorgde tuinen op het resort, het verkoelende water van de verschillende zwembaden, de mooie omgeving, het lekkere eten en de gastvrije Portugezen die ons herkenden en naar ons welzijn informeerden. We voelden ons weer zeer welkom. Tegen sommigen van hen hebben we gezegd: ‘Till next year’.

Tja . . . Nu is het afwachten of we die belofte ook daadwerkelijk kunnen inlossen.

De laatste dag op het resort in de Algarve

Voor de laatste keer naar de mini-mercado.
Voor de laatste keer over de paden met de typisch Portugese steentjes.
Voor de laatste keer kijken naar en genieten van die Portugees blauwe lucht.
Voor de laatste keer die warme Portugese zon op je lijf voelen ‘branden’.
Voor de laatste keer verkoeling zoeken in een van de zwembaden.
Voor de laatste keer genieten van een glas heerlijk gekoelde Sagres of een vol glas wijn.
Voor de laatste keer genieten van een Portugese maaltijd.
Voor de laatste keer al die verschillende bloeiende bloemen en struiken bewonderen.
Voor de laatste keer genieten onder de palmbomen.
Voor de laatste keer die bijzondere kliffenkust bekijken
Voor de laatste keer . . .
Voor de laatste keer . . . . en . . .
Je afvragen: ‘Volgend jaar weer?’

Tja . . . en dan . . . INPAKKEN en . . . naar huis.

Elke morgen tussen 8.00 uur en 8.15 uur loop ik naar de mini-mercado om verse broodjes te halen en eventueel nog wat proviand. Elke morgen kom ik dan langs medewerkers van de h.h.-dienst die alle paden en trappen aan het vegen zijn. We groeten elkaar en soms geef ik ook wel eens ‘een pico-bello’ en krijg ik een lachend gezicht en ‘obrigado’ terug.

Een paar dagen geleden zag ik de medewerkers niet en viel het mij op toen ik langs de geparkeerde wagens van gasten liep, dat alle Portugese wagens aan de binnenkant een klein plastic hoesje hadden zitten met daarin een klein wit vierkant papiertje waar wat gegevens op stonden. Toen ik er later een tweede keer langs kwam, begreep ik dat het bewijsje was dat de auto verzekerd was.

En of de duvel er mee speelde stond in The Portugal News van die dag een heel artikel met de titel: Wat moet er in Portugal op je voorruit zitten?

Een van de belangrijkste veranderingen betreft de sticker voor de autoverzekering. Tot voor kort was het verplicht om een sticker op de voorruit te hebben die de geldigheid van de autoverzekering bewees. Het ontbreken hiervan kon leiden tot boetes vanaf 250 euro. Deze eis is echter ingetrokken, wat betekent dat het niet langer nodig is om het verzekeringszegel op de voorruit te hebben. In plaats daarvan kunnen automobilisten op verzoek van de autoriteiten een document laten zien dat de geldigheid van de verzekering bewijst.

Tja . . . De verzekeringszegeltjes die ik dus heb zien zitten, zijn dus niet meer verplicht.

Afgelopen week tijdens een van onze wandelingen kwam ik onderstaande muurschildering tegen. Toen we weer in ons appartement waren zocht ik meteen het woord ‘Freguesia’ op en het bleek het Portugese woord voor ‘parochie’ te zijn. Maar toen ik de gehele titel ‘Freguesia de Albufeira e Olhos de Agua’ intikte kwam ik op een Wikipedia-pagina uit en daar bleek dat ‘parochie’ staat voor de kleinste administratieve eenheid in Portugal. In dit geval voor Albufeira en Olhos de Agua.

De dienst  bedient de ruim 28.600 inwoners die in beide plaatsen wonen.

De taken van een freguesia omvatten doorgaans lokale administratieve zaken, zoals burgerregistratie, lokale belastingen, en het beheer van openbare ruimtes zoals parken en straten. Ze kunnen ook een rol spelen bij het bevorderen van lokale gemeenschapsactiviteiten en het oplossen van lokale kwesties.

Tja . . . Tis toch ff wennen voor een Hollandse jongen – die het Rijke Roomsche Leven nog heeft meegemaakt – dat men moet denken aan een administratieve eenheid als men het over een parochie heeft.

Vejo você amanhã, Tot morgen

Een zondagmorgen in Portugal

Afgelopen zaterdag was het stralend weer. Een prachtige Portugees blauwe hemel en een zeer warme zon. En een zeer aangename temperatuur van 24 graden. In het zwembad dat we voor die dag hadden uitgekozen was het wat drukker dan de dag er voor. Waarschijnlijk door weekendgasten zo dacht ik. Maar er waren ook een aantal Engelse families met een flinke kinderschaar. De hier aanwezige Engelsen herken je heel gemakkelijk. Je hoort ze Engels praten, zijn spierwit, doen waarschijnlijk nooit ‘aan de lijn’ en zijn er niet op uit om zich volgens de laatste mode te kleden. In hun gedrag zijn het o.i. types die je destijds tegen kwam in de tv-serie Coronation Street. En . . . De kinderen (die blijkbaar altijd vakantie hebben) gillen en schreeuwen om het hardst.
Tegen dat laatste kon mijn vrouw afgelopen zaterdag niet zo goed tegen (ik had er niet zo veel last van, omdat ik mijn hoorapparaten niet in had) en daarom besloten we om al vroeg onze biezen te pakken en ons te vermaken op ons eigen terras.

De volgende dag(en) hebben we de schreeuwende kids links laten liggen en kozen we voor een ander zwembad. Er is hier keus genoeg.

Vejo você amanhã, Tot morgen

Enkele dagen geleden meldde ik al dat we tijdens ons bezoek aan het centrum van Albufeira op een terras begroet werden in het Nederlands. Ik vroeg toen aan de man: ‘Bent u Nederlander?’ ‘Nee, ik ben Braziliaan’, antwoordde hij. Ik zei daarop dat hij zeer goed Nederlands sprak. Maar omdat de man niet zo spraakzaam was, stopte het gesprek.

Bijna 400.000 Brazilianen wonen legaal in Portugal en vertegenwoordigen ongeveer 40% van de buitenlandse bevolking, volgens SEF, die eraan toevoegt dat alleen al dit jaar ongeveer 150.000 Brazilianen een verblijfsvergunning in het land hebben gekregen.

Vejo você amanhã, Tot morgen

In de eerste week van ons verblijf hier kreeg ik oorpijn in mijn linkeroor. Omdat ik daar al eens vaker last van heb gehad, wist ik dat het een ontsteking was, die behandeld moest worden. Mijn linker ‘hearing aid’ ging niet meer in mijn oor. En dat vertelde ik ook de arts waar we op zaterdagmorgen naar toe gingen. Na 6 dagen antibiotica slikken en druppelen was de ontsteking verholpen, maar ik wachtte nog een paar dagen met het in doen  van mijn linker gehoorapparaat. Het apparaat stond al die tijd op de oplader.
Toen ik vond dat het moment aangebroken was om beide gehoorapparaten weer te gaan dragen, bleek het linker niet meer te werken. Ik kon het zelfs niet meer resetten. Dus heb ik toen vele dagen met een apparaat rond gelopen en dat is verr**** lastig, want je hoort (verstaat) dan niet alles.

Ten lange leste heb ik een mailtje gestuurd naar de hoorwinkel in ONS land. Een dag later kreeg ik antwoord wat ik eventueel kon doen om het apparaat weer aan de praat te krijgen. Een van de adviezen werkte en het apparaat laadde weer op. Het gevolg is dat ik sinds gisteravond weer twee werkende hearing aids in mijn oren heb en . . . IK HOOR WEER ‼️‼️‼️‼️

Vejo você amanhã, Tot morgen