Ik krijg zeer regelmatig flashbacks uit het verleden. Gebeurtenissen die zich tijdens mijn schooltijd of binnen de familie afspeelden. Maar ook situaties uit mijn loopbaan. Heel vaak kan ik het gebeuren en de setting nog haarfijn voor de geest halen.

Zo kwam van de week ineens een godsdienstles naar boven uit de jaren 50 van de vorige eeuw. Ik zat op de lagere school en de onderwijzer vertelde over ‘het heilig putje’. De onderwijzer vertelde dat er in elke kerk een heilig putje was. Ik kan me nog herinneren dat het zeer uitvoerig besproken werd met allerlei voorbeelden van wat er allemaal door dat putje weggespoeld diende te worden.

Ik heb op internet nog maar eens een duidelijke omschrijving opgezocht:

Voorwerpen die met de hostie en de wijn in aanraking waren gekomen, dienden na de dienst te worden gereinigd. Het water dat hiervoor gebruikt werd, kon niet gewoon worden weggegooid (het kon immers het bloed of lichaam van Jezus bevatten), maar vloeide zo via de kerkmuur op de gewijde grond van het kerkhof.  In 1288 bepaalde de bisschop van Luik dat als er wijn op een kledingstuk terecht was gekomen, deze stof afgescheurd moest worden en verbrand. De as diende ook via de piscina weggespoeld worden. Ook als er een spin of vlieg in de kelk viel, moest het insect boven de piscina worden gecremeerd. Soms was er naast de piscina een rituele stookplaats om voorwerpen te verbranden.

Tijdens het Rijke Roomse Leven kwam ik vaak als misdienaar in de sacristie en aangrenzende ruimten van de kerk. Maar mij is nooit gewezen op de aanwezigheid van een heilig putje

In 1992 toen de film Conquest of Paradise uitkwam ter gelegenheid van de ontdekking van Amerika door Columbus  precies 500 jaar daarvoor was de titelsong van de film heel populair. De instrumentale single was geschreven door Vangelis en het English Chamber Choir  zong daarbij.

Ik kreeg destijds de muziek bijna niet uit mijn hoofd. In dat zelfde jaar of een jaar later tijdens onze vakantie in Zuid-Frankrijk reden we naar Aiges Mortes, het middeleeuwse stadje. We liepen naar het Place de Saint Louis, een groot vierkant plein omgeven met winkeltjes en vele terrasjes. Op het plein staan grote, oude platanen die in de zomer zorgen voor schaduw en verkoeling. Toen we het plein op liepen hoorden we een Peruaans ensemble het Conquest of Paradise spelen, de tranen sprongen toen in míjn ogen. Het geluid van de panfluit vulde het hele plein en zorgden voor een zeer vredig gevoel.

Aan bovenstaande moest ik denken toen ik een paar weken geleden de documentaire zag van Sinan op zoek naar het paradijs. Sinan Can volgt de rivier de Eufraat en laat ons mee genieten van de schoonheid en de geschiedenis van de plaatsen die hij bezoekt.  Op de plek waar de Eufraat en de Tigres bij elkaar komen vindt hij uiteindelijk het paradijs, waar volgens de overlevering de boom met de verboden vrucht staat.
Er komt op een gegeven moment een zeer, zeer oude boom in beeld. Ik moet dan denken aan het verhaal dat ik als zesjarige al op school te horen kreeg: het verhaal van Adam en Eva.

Op het moment dat Sinan de tuin inliep waar volgens de overlevering de boom met de verboden vrucht staat, moest ik weer denken aan die muziek van Vangelis, aan Conquest of Paradise

Maandagmorgen zag ik op KL!Knieuws de site met het nieuws uit onze woonplaats een fotoreportage met de tekst: Prins Leon en zijn adjudanten Bas en Niels vierden samen met vrienden, vriendinnen en familie een hartstikke gezellig feest. 

De bijgaande fotoreportage bevatte 398 (= driehonderdachtenenegentig) foto’s van de vrienden, vriendinnen en de familie van de prins.

Toen ik de foto’s zat te bekijken en er geen einde leek te komen aan het vele poseren van de vrienden, vriendinnen en familie van de prins vroeg ik me af of een fotoreportage van een privé-feestje wel thuis hoort op de nieuwssite van het plaatselijk nieuwsblad.

Wij hadden op dezelfde dag een familiebijeenkomst met de familie van mijn vrouw. Wij hadden ook een fotoreportage kunnen maken  van de ontvangst met koffie en gebak, het gezellige samenzijn en een heerlijke gezamenlijke lunch op een mooie locatie bij ons in de woonplaaats, waar we prachtige foto’s hadden kunnen schieten. Wij hebben echter geen foto’s gemaakt. En als dat wel het geval was geweest hadden we deze zeker niet online gezet.

Want . . . Wij kennen het verschil tussen privé en openbaar nieuws

Als de generatie van voor ons een dag weer zou kunnen leven in deze tijd werden ze stapelgek, denk ik wel eens. Er is in die 70 jaar zo ontzettend veel veranderd. Ze zouden in een wereld terecht komen waar de maatschappij en de mentaliteit van de mensen totaal op zijn kop is gezet. Ze zouden ook niet kunnen wennen aan de totaal veranderende gezagsverhoudingen. Wij spraken onze ouders vroeger aan met ‘Ú’.

De snelheid waarmee nu alles gepaard gaat zou hen stapeldol maken. Van het verkeer, de drukte en lawaai op straat werden ze hoorndol. Met de magnetron, dvd-recorder, computer, zaktelefoon, betaalpas, zelfscankassa, iPad, koffiepads, muntje in winkelwagentje, printer, apple-watch, geldautomaat, online bestellen, bol.com, internet, internet-bankieren, website, wifi, lege kerken op zondag, rotondes, nonnen in burgerkleding, online afspraken, elektrische auto, zonnepanelen, de euro, een gewone postzegel die 1,01 euro kost, een digitale postzegel, elektrische fiets, gasaansteker, inductieplaat, espresso-apparaat, appen, pizzabezorger, 24 uur per dag televisie, keuze uit tig televisiezenders, afstandsbediening televisie, Facebook, Twitter, enzovoort, enzovoort zouden ze geen raad weten.

Bovenstaande schoot door mijn hoofd toen ik van de week het bericht zag staan: Top 10 inventions that changed the world

En deze uitvindingen hebben volgens het bericht het lot van de mens, en ook die omgeving – het milieu – ingrijpend veranderd: het wiel, de spijker, het kompas, de drukpers, de verbrandingsmotor, de gloeilamp, de telefoon, penicilline, de anticonceptiepil en het internet.

Afgelopen week kwam ik in deze donkere, koude januari-dagen een Duits liedje tegen dat me toch wat opvrolijkte. Duitse volksmuziek gezongen door Tony Marshall. De tekst is eenvoudig en de melodie nodigt uit om mee te zingen.

Ik weet zeker dat ik  één persoon, een groot liefhebber van Duitse volksmuziek, er een groot plezier mee doe door de Youtube-uitgave van deze Duitse Schlager uit de 70-er jaren van de vorige eeuw hier te delen.

Maar . . . terwijl ik naar Tony luisterde, zocht ik nog wat verder en ontdekte, dat het liedje met de liefelijke tekst eigenlijk al veel ouder is en stamt uit de jaren 30 van de vorige eeuw. Het is van oorsprong een soldatenlied en dan . . . dan klinkt het niet zo liefelijk.

En als je dan nog verder zoekt, ontdek je op Wikipedia het volgende:
Erika, ook bekend onder de beginregel Auf der Heide blüht ein kleines Blümelein, is een Duits marslied dat rond 1930 geschreven werd door Herms Niel. In nazi-Duitsland werd het lied door het regime gebruikt om de liefde voor het vaderland te vertolken. Tijdens de Tweede Wereldoorlog werd het lied gezongen door de Duitse Wehrmacht; vooral door de landmacht en later ook de Kriegsmarine.

Tja . . . zo kom je toch nog van een kouwe kermis thuis. Het Duitse liedje dat mij zo opvrolijkte op die donkere januaridag blijkt ineens een Duits marslied te zijn dat door nazi-Duitsland gebruikt werd om das Vaterland te verheerlijken.
Ondanks dat mag Tony Marshall van mij blijven zingen: Auf der Heide blüht ein kleines Blümelein

Mijn allereerste kennismaking met het station in Eindhoven kan ik me nog goed herinneren.  Weet niet meer precies welke dag; het was eind augustus/begin september 1953. Ik vertrok voor de eerste keer naar Maastricht naar de kostschool aan de Tongerseweg.

In mijn boek ‘Witte gè dè nog?’ Schrijf ik op blz. 69:
“In Eindhoven begon het gesjouw opnieuw. Er was toendertijd nog maar een eenvoudig stationsgebouw in Eindhoven en we dienden nog al wat sporen over te steken om op het juiste perron te komen.”

Ik voel de zwaarte van het koffer nu nog. Begrijp nog steeds niet dat ik daar zonder ongelukken tussen en over die gladde rails en het pad van bielzen heelhuids op het perron ben aangekomen. Van het stationsgebouw kan ik me niets meer herinneren. Het huidige stationsgebouw moest toen nog gebouwd worden.
Rond het stationsgebouw was het lange tijd richting Woensel nog onbebouwd. Toen ik de lessen volgde op de kweekschool aan het Hemelrijken was de ruimte tussen einde van de straat en het station nog steeds braakliggend terrein. De grote ontwikkeling is eigenlijk pas gekomen na de 60-er jaren.

Er is na de 60-er jaren veel, heel veel veranderd rond het station in Eindhoven.

Aan bovenstaande moest ik denken toen ik van de week het bericht las: Alle bezwaren tegen bouw woontorens op Stationsplein Eindhoven afgewezen, rechter geeft groen licht voor plan District-E

Tja . . . Wat is er in die 70 jaar toch veel veranderd. De tijd heeft niet stil gestaan sinds de tijd dat een 12-jarig jongetje met een loodzwaar koffer sjouwde  . . .

Ik heb dit jaar nog wel een seizoenskaart van PSV, maar ik gebruik hem niet meer. Ik heb na ruim 40 jaar besloten om voortaan thuis via mijn tv-scherm naar de wedstrijden te kijken. Mijn kleinzoon mag en kan nu gebruikmaken van mijn plaats in het PSV-stadion.

Vanaf dinsdag inchecken met je bankpas, maar nog niet met korting, stond er op Metronieuws te lezen.

Reizigers kunnen vanaf dinsdag bij de NS in heel het land inchecken met hun bankpas. Dat het spoorbedrijf vandaag naar buiten gebracht. De nieuwe mogelijkheid met de naam OVpay is vooral bedoeld om het treinreizen makkelijker te maken voor mensen die niet zo vaak met de trein gaan.

Verder gaat het artikel over het gemak dat je voortaan met je betaalpas kunt inchecken en dat je dus geen treinkaartje vooraf hoeft te kopen.

Tja . . . wij hadden het gemak van OVPay ruim een maand geleden al ervaren in de streekbus. Ik weet heel zeker dat de techniek voor ons nog veel meer in petto heeft.

De Doomsdayclock – Doemdagklok – is een symbolische klok die sinds 1947 wordt bijgehouden door het Bulletin of the Atomic Scientists aan de universiteit van Chicago. De klok geeft aan hoe dicht de mensheid zich naar schatting bevindt bij een zelf veroorzaakt einde van de beschaving, gesymboliseerd door twaalf uur middernacht. 

Het aantal minuten voor twaalf, de mate van dreiging, wordt bijgewerkt wanneer gebeurtenissen op het wereldtoneel deze dreiging versterken of verzwakken. De klok is voor het laatst verzet op 23 januari 2020. De klok staat sindsdien op 100 seconden (1 minuut en 40 seconden) voor twaalf, dichter bij middernacht dan ooit.

Dinsdagmiddag 24 januari jl. was het moment aangebroken om de klok eventueel bij te stellen. En dat gebeurde ook daadwerkelijk.

This year, the Science and Security Board of the Bulletin of the Atomic Scientists moves the hands of the Doomsday Clock forward, largely (though not exclusively) because of the mounting dangers of the war in Ukraine. The Clock now stands at 90 seconds to midnight—the closest to global catastrophe it has ever been.

Dit jaar zet de Science and Security Board van het Bulletin of the Atomic Scientists de wijzers van de Doomsday Clock vooruit, grotendeels (maar niet uitsluitend) vanwege de toenemende gevaren van de oorlog in Oekraïne. De klok staat nu op 90 seconden voor middernacht - het dichtst bij een wereldwijde catastrofe ooit.

Tja . . . blijken we toch weer wat dichter naar een wereldwijde catastrofe te zijn gekropen. Maar of daar nu zo heel veel mensen van wakker zullen liggen, betwijfel ik. Want de klok die dat aangeeft is maar een symbolische klok, de Doomsdayclock