In de jaren 90 volgde ik nog een cursus. Elke module diende met een werkstuk afgesloten te worden. Alvorens het werkstuk ingeleverd werd, diende een mede-cursist dit te lezen en feedback te geven. Op een gegeven moment kreeg ik een werkstuk onder ogen dat wemelde van de spellingsfouten. De mede-cursist was aanzienlijk jonger dan ik. Ik heb zitten wikken en wegen of ik naast de feedback die ik had genoteerd ook iets zou zeggen over de vele spellingsfouten die in het werkstuk zaten. Ik kon het niet laten en heb een opmerking gemaakt over de vele fouten, die ik opgemerkt had.

Nou, die opmerking werd mij niet in dank afgenomen. Ik weet niet meer hoe het precies verder ging, maar de verhouding met die mede-cursist was door mijn opmerking danig verstoord en is ook nooit meer goed gekomen.

Bovenstaande schoot door mijn hoofd toen ik het artikel las: Doorgeschoten correctheid? Britse professoren mogen spelfouten niet meer verbeteren, want ‘elitair’

De University of the Arts in Londen geeft academici de opdracht “spelling-, grammatica- of andere taalfouten te accepteren” zolang ze “de communicatie niet significant belemmeren”. Docenten worden ook gewaarschuwd om hun eigen ideeën over het ‘juiste Engels’ niet op te leggen aan studenten.

Studenten zouden het verbeteren van spelfouten als 'elitair' kunnen opvatten. Daarom hebben professoren van de Britse universiteit van Hull de opdracht gekregen om dergelijke fouten bewust te laten staan.

Tja . . . had ik het eerdergenoemde artikel maar vele jaren eerder onder ogen gekregen. Want nu blijkt dat ik destijds die opmerking over de spellingsfouten niet had moeten maken, die was te elitair

Toen ik een jaar of 9 was (ik zat in de derde klas van de lagere school) heb ik een tijdje in het ziekenhuis gelegen. Er was iets met mijn longen. Van die tijd kan ik me nog herinneren dat ik dagelijks van de nonnen mijn beker met melk (soms met een vel erop) moest leeg drinken. Dat was voor mij elke keer een ware verschrikking. Waar ik dagelijks ook heel veel moeite mee had was het plassen in de urinaal, de plasfles. Dat was me een gedoe. Als het dan eindelijk gelukt was, moest je dat ding ook nog, zonder te knoeien, op je nachtkastje zetten. Het bleef daar dan staan totdat de verpleegster de fles met inhoud kwam ophalen.

Aan bovenstaande moest ik denken toen ik van de week het bericht las:

Amazon erkent dat werknemers soms moeten plassen in flessen

De bezorgers van Amazon moeten soms in een fles plassen, omdat ze geen tijd hebben om een toilet op te zoeken. Dat geeft de Amerikaanse webwinkelgigant nu eindelijk toe na eerdere beschuldigingen.

 “We weten dat chauffeurs soms moeilijk een toilet kunnen vinden vanwege het verkeer of omdat ze op kleine wegen rijden, en zeker nu in coronatijden veel openbare wc’s gesloten zijn. We willen dit oplossen. We weten nog niet hoe, maar we zullen oplossingen zoeken.”

Onze Zuiderburen dragen oplossingen aan voor het probleem:
= Een campintoilet in de camionette en t’is opgelost
= Wie heeft ze nog niet zien liggen, naast de weg, de flessen vol urine?
= In een fles plassen valt nog mee. Maar er is een reden waarom ik plastic zakjes bij heb in mijn camionet. Als je een grote boodschap moet doen is zo een zakje je beste vriend
= Voor een man zijn er speciale plasflessen, dat werkt goed.

Tja . . . als de nood hoog is, is de redding nabij bij bol.com. Want daar vond ik voor een aantrekkelijke prijs: Plasfles, Mannen en Vrouwen Urinoir, Meeneem Toilet, WC voor in de Auto, Urine Emmer, Plastuitje en het Herbruikbare Draagbare Nood Toilet