Toen ik het artikel zag staan moest ik meteen denken aan die pinpasfraude bij ons in de buurt en aan dat phishingmailtje dat ik gekregen had. Naar aanleiding van die laatste gebeurtenis heb ik bij mijn bank mijn pakket laten aanpassen en als de aanvraag komende week helemaal is afgerond ga ik ook de limiet op mijn bankrekening en creditkaart aanpassen.

Bank waarschuwt voor criminelen: ‘Stel een limiet in op je bankrekening’, stond er boven het eerdergenoemde artikel.

Ondanks de dagelijkse berichten over online oplichting en de waarschuwingen die banken hiervoor geven, heeft bijna een kwart (23%) van de Nederlanders geen pas- of daglimiet ingesteld op zijn betaalrekening. Terwijl zo’n beveiligingsstap het internetcriminelen en oplichters nou net wel een stuk moeilijker kan maken.

Verder gaat het artikel in op het feit dat het aanpassen van de limieten niet beperkend werkt. Ik ben die mening ook toegedaan en met de app van mijn bank is het aanpassen een fluitje van een cent.

En . . . . . . Een gewaarschuwd man telt voor twee.

Op de ‘Dag van het Kasteel’ (ieder jaar op Tweede Pinksterdag) opent de Nederlandse Kastelenstichting samen met eigenaren en beheerders van kastelen de poorten van meer dan 80 buitenplaatsen en ruïnes voor het grote publiek.

Een kasteel is een zelfstandig, versterkt bouwwerk dat onder middeleeuwse omstandigheden te verdedigen was. De benaming kasteel wordt ook wel gebruikt voor jongere bouwwerken die qua vorm aansluiten bij een kasteel.

Voorheen stond in onze woonplaats Kasteel Frisselstein. De aanleg van kasteel Frisselstein dateert uit de periode 1314-1340.  In 1810 was Frisselstein bouwvallig en werd door de toenmalige eigenaar, de bierbrouwer Joannes van de Laar, afgebroken. Het huidige pand Frisselsteinstraat 7 is opgetrokken uit de stenen van het oude kasteel.

Tja . . . Alleen een tekening en een straat (Frisselsteinstraat) herinneren ons aan het kasteel in onze woonplaats op de Dag van het Kasteel.

Deshalb schreiben deutsche Schüler so schlecht, stond er in chocoladeletters boven het bericht op Bild.de.

Het artikel begint met:
Elke vierdeklasser in Duitsland kan niet goed schrijven.
Dat is het dramatische resultaat van de onderwijstrend van het “Instituut voor Kwaliteitsontwikkeling in het Onderwijs” (IQB). De studie onderzoekt regelmatig de Duitse vaardigheden op 1.500 scholen in het land.

Volgens de voorzitter van de lerarenvereniging, Heinz-Peter Meidinger (68), is een van de redenen de lesmethode 'op het gehoor schrijven'. Wetenschappelijk heet het “lezen door te schrijven” en werd het tussen 2000 en 2020 in bijna alle deelstaten gebruikt.

Dit betekent dat studenten schrijven zoals ze willen – zonder correcties. Voorbeeld: "Fahrat", "Fahrrat" of Farrat in plaats van "Fahrrad". Of "Mama, hap dich lip" in plaats van „Mama, ich hab dich lieb.“

Tja . . . de conclusie van het artikel is dat men gewoon de verkeerde methode gebruikt en dat deze niet werkt. Einde van het schooljaar moet de methode op alle scholen verdwenen zijn.

Toen ik het artikel gelezen had, dacht ik dat men ook in het Duitse onderwijs kapitale fouten maakt net zoals in ONS land. Het is bij onze Oosterburen van hetzelfde laken een pak.

‘Mama, hap dich lip’

 

Vrijdag werkte mijn afstandsbediening van de auto niet. Daarom maakte ik het portier op de ouderwetse manier met de sleutel open. Toen ik de auto wilde starten lukte ook dat niet. We probeerden het met de reservesleutel maar ook toen reageerde de auto niet.

Voor de allereerste keer belde ik de Hyundai Mobiliteits Service. De telefoniste deelde mij mee dat ze een medewerker van mijn Hyundai-garage of de Wegenwacht zouden sturen. Binnen een kwartier was er een medewerker van mijn garage en deze startte mijn wagen op met een startset en adviseerde mij om naar de garage te rijden om te laten onderzoeken wat het probleem was. Op weg naar de garage ontdekte ik dat ik mijn iPhone thuis aan de oplader had laten liggen.

Tijdens het wachten in de garage vergaapte ik mij aan de prachtige wagens die in de showroom stonden en waarvan ik wist dat ik daar nooit eigenaar van zou worden.

Het probleem was redelijk snel gevonden. De accu was – hoewel deze nog geen twee jaar oud was – bijna aan het einde van zijn latijn. Er werd een nieuwe geplaatst en omdat op de oude een garantie zat van twee jaar, mocht ik zonder te betalen de garage weer verlaten.

Met de gedachte dat het probleem snel opgelost was reed ik naar huis. Na een kilometer of wat zag ik op het dashboard het lampje branden dat mijn benzinetank nagenoeg leeg was. Dat was me nog NOOIT overkomen. Ik draaide om en reed naar het benzinestation dat ik zojuist gepasseerd was. Daar bleek men alleen nog maar diesel in de tanks te hebben zitten.

Daar stond ik dan niet wetende hoe ver ik nog zou kunnen komen met mijn bijna lege tank en . . . zonder telefoon. Ik durfde niet meer verder te rijden, want waar zou ik dan eventueel stil komen staan zonder telefoon op zak.

Wat moest ik doen ? Ik vroeg aan een dame – die ook tevergeefs bij de pomp kwam – of ze mijn vrouw wilde bellen. Ik vertelde aan mijn vrouw wat het probleem was en legde uit waar ik stond en vroeg haar of ze een van mijn zoons wilde sturen met mijn telefoon. Als mijn zoon er was zouden we een tactiek kunnen bedenken hoe we het probleem van de lege tank konden oplossen.

Wachten was nu mijn devies. Wachten en niet wetende wat mijn vrouw aan het regelen was. Na enige tijd liep ik naar een naastgelegen winkeltje en vroeg de eigenaar of ik mijn vrouw mocht bellen. Dat mocht en ik kreeg te horen dat mijn zus met mijn telefoon onderweg was. Nu wist ik dus dat er gewerkt werd aan een oplossing.

Op een gegeven moment arriveerde mijn zus. We zochten op waar de dichtstbijzijnde benzinepomp was. We spraken af dat ik achter mijn zus aan er naar toe zou rijden en mocht ik onverhoopt stil komen staan dan was er altijd hulp in de buurt. Zonder problemen bereikten we een benzinestation en ik liet de tank helemaal vol lopen. Wat was ik opgelucht. Het PROBLEEM was opgelost en ik bedankte mijn zeer hulpvaardige zus en we reden beiden weer naar huis.

Toen ik weer thuis was en in mijn stoel alles nog eens overdacht, moest ik denken aan de Wet van Murphy.

“If anything can go wrong, it will go wrong…” – Als iets verkeerd gaat, zal het ook verkeerd gaan
Gaat er dus één ding verkeerd, dan loopt alles in het honderd.

Met een geweldige klap viel er van de week bij ons een brievenbuspakketje op de deurmat. De Postcodeloterij had ons ongevraagd weer een boek gestuurd, zo bleek.

‘Vlinders & andere insecten in Nederland’, was de titel van het boek dat ons ongevraagd toegestuurd was. Ik heb het boek een keer doorgebladerd en het zag er wel aardig uit. Of een echte vlinderkenner het interessant zal vinden, blijft voor mij een vraag.
In het pakketje zat ook een zakje ‘Bloemzadenmix’. Het zakje moet een bijdrage leveren aan een rijkere biodiversiteit, zo staat op de achterkant te lezen.

Tja . . . Ik kan NIETS met de bloemzadenmix, want ik heb absoluut geen ruimte in mijn tuin om dat allegaartje aan veldbloemen en kruiden te laten woekeren. En . . . Het vlinderboek kijk ik misschien nog ‘n keer in als ik het toevallig zie liggen. Het zal na verloop van tijd wel bij het ‘oud papier’ belanden.

Onderstaande reactie kwam ik toevalligerwijs tegen van een deelnemer aan de postcodeloterij. Zij of hij was net als ik niet te spreken over het zomaar toezenden van het boek.

Weer iets voor in de oud papier container
Weer een geweldige prijs in de brievenbus,vlinders en insectenboek of hoe je het ook noemt..boeiend hoor!Wat heb je er aan,ziet er mooi uit en zal ook best prijzig zijn,maar denk dat het bij zeker 60 procent vd mensen die het krijgt in de oud papier bak gaat,zo zonde…Leren jullie niet vd reviews van mensen?Kom met iets waar je echt wat aan hebt!

Tja . . . De Postcodeloterij had het geld voor het boek en de zaden beter en anders moeten en kunnen besteden. Zonde van al dat weggegooid geld.