In december kochten we een Nespresso-apparaat. We genoten van de koffie die het apparaat produceerde. Maar . . . Bij de allereerste ontkalkings-procedure ging het mis. Het lampje dat aangaf dat er ontkalkt diende te worden bleef ook na de procedure branden.
Daarom togen we vrijdagmorgen met het apparaat naar een niet nader te noemen elektronicawinkel op Ekkersrijt in Son.
De dame van de afdeling koffieapparaten zou het probleem voor ons gaan oplossen. Ze startte de ontkalkingsprocedure en deed wat wij al een aantal keren thuis hadden gedaan. Daarna zocht ze op haar computer het filmpje op waar de procedure te zien was; wij hadden dat thuis ook al gedaan. Tussendoor kletste ze met ons en alleman. Ik had al snel in de gaten dat ze het probleem niet zou oplossen. Na drie kwartier gehannest te hebben, sjouwde ze met het apparaat en ons naar de klantenbalie en vertelde ons dat iemand anders ons zou helpen. Na wat wachten kwam er een andere dame en vroeg wat er aan de hand was. Ik legde andermaal uit wat het probleem was en wat collega E. allemaal gedaan had.
‘Wilt u het apparaat dan voor service aanbieden?’, vroeg de dame. ‘Als u het probleem ook niet kunt oplossen zal dat wel moeten. Maar wij willen wel een leenapparaat’, antwoordde ik de dame die plichtmatig en niet heel erg hulpvaardig achter de balie stond.
Nadat ze nog met een collega wat gekletst had en een telefoontje beantwoord had, begon ze eindelijk een hele papierwinkel af te handelen.
Na ruim een uur verlieten we het pand met een ’tijdelijk koffiezetapparaat’ onder onze arm. Terwijl we naar de auto liepen, zuchtte ik hardop: ‘POEH, POEH, Klantenservice op Ekkersrijt’.